เทพสังหาร ยุทธการระห่ำ - บทที่ 324 ความเจ็บปวดในใจที่ไม่อาจหายไป

“งั้นเหรอ?”

หมัดของเย่เทียนเฉินที่รวดเร็วและมีพลังทำลายล้างรุนแรงอย่างหาใดเปรียบไม่สามารถโจมตีซาโต้ได้ แต่กลับถูกซาโต้จับหมัดเอาไว้อย่างง่ายดายโดยที่ซาโต้ไม่ได้ถอยหลังแม้แต่ครึ่งก้าว ร่างกายยังคงไม่ขยับเขยื้อน เช่นนี้ก็ทำลายหมักที่ทรงอำนาจของเย่เทียนเฉินได้แล้ว ชายชราคนนี้แข็งแกร่งจนถึงขั้นวิปลาสจริงๆ

อย่างไรก็ตามในตอนที่ซาโต้ยิ้มออกมาอย่างไม่สบอารมณ์นักและคิดว่าเขาประเมินความสามารถในการต่อสู้ของเย่เทียนเฉินสูงไปนั้น เย่เทียนเฉินกลับเผยรอยยิ้มออกมา ในตอนนี้ซาโต้ตกใจ ชั่วพริบตานั้นเขารู้สึกได้ถึงไอสังหารจากด้านหลังศีรษะ ยังไม่ทันได้หันกลับไปมองก็เตะเข้าไปที่เอวของเย่เทียนเฉินแล้ว

มีกลิ่นเหมือนเส้นผมถูกเผาไหม้เกิดขึ้น เย่เทียนเฉินและซาโต้เปลี่ยนตำแหน่งกัน เมื่อครู่นี้ทั้งสองต่างลงมือแล้ว ลูกเตะของซาโต้ไม่โดนเย่เทียนเฉินแต่ก็หลบการโจมตีถึงชีวิตของเย่เทียนเฉินไปได้

“ทำไมถึงมีกลิ่นไหม้ได้ล่ะ?” เย่เทียนเฉินมองไปยังมือซ้ายของตนพบว่ามีผมคนถูกเผาอยู่ อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาอย่างไม่ชอบใจ

“เคล็ดวิชาพลังพิเศษสายสายฟ้า ที่แท้แกก็เป็นผู้มีพลังพิเศษ มิน่าล่ะถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้!” ซาโต้มองไปยังเย่เทียนเฉินอย่างดุดันแล้วพูดขึ้น

“ตาแก่ อย่าคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งแล้วจะยโสโอหังได้ ประเทศจีนไม่ได้รังแกง่ายๆ ขนาดนั้น!” เย่เทียนเฉินพูดอย่างไม่พอใจนัก

ซาโต้ย่อมมีความสามารถที่ทำให้ผู้คนตกตะลึงแน่นอน มิฉะนั้นคงไม่สามารถเข้าสู่การจัดอันดับสิบยอดมือฝีมือของสำนักโฮคุชินอิตโตริวได้ เย่เทียนเฉินไม่กล้าดูถูกชายชราคนนี้ เพียงแต่ท่าทางที่ชายชราคนนี้มองด้วยสายตาทรงอำนาจที่สามารถตัดสินใจความเป็นความตายของผู้อื่นได้ ทำให้เย่เทียนเฉินรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก จะอย่างไรชายชราคนนี้ก็ไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่ ส่วนเขาก็เตรียมตัวที่จะฆ่าซาโต้แล้ว การต่อสู้ครั้งใหญ่ไม่อาจหลีกเลี่ยง แล้วทำไมจะไม่ฆ่าเขาล่ะ

“แกอย่ามายั่วโมโหฉันเลย ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ต่อให้ทำให้แก่พวกเขาร้องขอชีวิตซะ ฉันก็จะไม่ยอมปล่อยแกไป หัวของแกจะต้องแยกจากร่างของแก!” ในดวงตาของซาโต้มีกลิ่นไอสีแดงเลือดปรากฏออกมาทำให้เย่เทียนเฉินเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้น

ในตอนนี้เองไม่ว่าจะพลังพิเศษแห่งการรับรู้ของเย่เทียนเฉินก็หรือจะเป็นสัญชาตญาณดั้งเดิมของเขาต่างสัมผัสได้ว่าตนเองมีอันตรายสูง เป็นอันตรายถึงชีวิต ซาโต้ไม่สามารถดูเบาได้เลยจริงๆ เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ชายชราคนนี้โกรธเขาจริงๆ แล้ว ในดวงตาทั้งสองเต็มไปด้วยเลือดดูแล้วน่าหวาดกลัวมาก ราวกับมีเลือดไหลออกมาจากดวงตาอย่างไรอย่างนั้น

ซู่ม!

ในเวลาเพียงชั่วพริบตา เย่เทียนเฉินสัมผัสได้ถึงสภาพแวดล้อมทั้งหมดที่อยู่รอบตัวตนเปลี่ยนไป ทุกที่มีแต่คนตาย มีแต่เลือดสดๆ เรียกได้ว่าเป็นโลกที่เต็มไปด้วยภูเขาศพและทะเลเลือด ความสมจริงเช่นนั้น คนตายที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดแต่ละคนคลานขึ้นมาจากบนพื้น อ้าบปากที่มีเลือดไหลออกมา ยื่นมือไปจับแขนของเย่เทียนเฉินเอาไว้ เย่เทียนเฉินขมวดคิ้ว ชั่วขณะนั้นเขาไม่มีปฏิกิริยาใด ครั้งนี้เกิดขึ้นกระทันหันเกินไปและสมจริงมาก

“สหายช่วยฉัน…”

“เทียนเฉิน รีบไป สัตว์ประหลาดตัวนี้แข็งแกร่งเกินไป!”

“เทียนเฉิน ฉันเป็นผู้หญิงของเธอไปชั่วชีวิต ฉันจะไม่ให้นายเสียหน้าแน่ แล้วจะไม่ให้คนอื่นมาทำให้ฉันแปดเปื้อนด้วย ฉันยอมตาย!”

ความเจ็บปวด ความวิตกกังวล ความหัวใจสลายและหยาดน้ำตา อารมณ์แต่ละอย่างเอ่อล้นขึ้นมาในสมองของเย่เทียนเฉินเนื่องจากสิ่งที่เขาเห็นคือสหายของตนในดาวสิ้นโลก ในช่วงเวลาที่พวกเขากำลังถูกสัตว์ประหลาดระดับสูงโจมตี ทุกคนต่างตายไปหมดแล้ว ในหมู่คนเหล่านั้นมีสหายที่ขอให้เขาช่วยและมีคนที่บอกให้เขาหนีไป คิดไม่ถึงว่าไม่ต้องการให้เขามีอันตรายถึงชีวิต และมีผู้หญิงดีๆ ที่รักเขาและสาบานว่าจะตายตามเขาไป ยอมฆ่าตัวตายแต่ไม่ยอมตกอยู่ในมือของสัตว์ประหลาดให้แปดเปื้อนและไม่ยอมนำพาความยุ่งยากมาให้เย่เทียนเฉิน

ตู้ม!

เงาร่างของสัตว์ประหลาดอันใหญ่โตปรากฏกลางอากาศบนร่างของเย่เทียนเฉิน เย่เทียนเฉินระเบิดความโกรธ ระงับไอสังหารทั่วทั้งร่างเอาไว้ไม่อยู่ต่าง ปล่อยออกมาทั้งหมด ใช้หมัดต่อยเข้าปะทะไปยังอากาศ

ตู้มๆๆ!

เย่เทียนเฉินและสัตว์ประหลาดตัวใหญ่สู้กัน ทุกครั้งที่ลงมือต่างลงมือเต็มที่ เขากลายเป็นมัจจุราชไปโดยสิ้นเชิงแล้ว ต้องมองสหายที่ดีของตนและผู้หญิงของตนตายไปต่อหน้าต่อตา เย่เทียนเฉินที่ไม่มีญาติครอบครัวอยู่ในดาวสิ้นโลกแม้แต่คนเดียวแล้ว ไม่มีสหายแม้แต่คนเดียว เป็นเด็กกำพร้าโดยสิ้นเชิง ย่อมต้องหวงแหนทุกสิ่งทุกอย่างนี้มมาก เพียงแต่เขาไม่สามารถมีได้อีกต่อไปแล้ว

ตู้ม!

เสียงดังสนั่นฟ้า เย่เทียนเฉินและสัตว์ประหลาดตัวใหญ่โจมตีใส่กันอย่างเต็มกำลัง การโจมตีครั้งนี้ทำให้เย่เทียนเฉินร่วงลงจากฟ้า ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยเลือด ไม่เพียงแต่กระดูกนิ้วในมือขวาหักทั้งหมด แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือบนไหล่ขวามีรอยมีดและเลือดสดๆ ไหลออกมาจนสามารถเห็นกระดูกได้ดูแล้วน่าหวาดผวามาก

พลั่ก! ในช่วงขณะที่ตกมานั้นเย่เทียนเฉินปะทะเข้ากับก้อนหินก้อนใหญ่ ทำให้ก้อนหินก้อนใหญ่แต่เป็นผุยผง ด้วยเหตุนี้มุมปากของเขาจึงมีเลือดไหลออกมา อาการบาดเจ็บที่ร่างกายได้รับไม่ได้รุนแรงที่สุด แต่อาการบาดเจ็บในใจรุนแรงและเจ็บปวดที่สุด

เย่เทียนเฉินที่ได้มาเกิดใหม่ในโลกแห่งนี้ต่างเก็บความแค้นและทุกสิ่งทุกอย่างในดาวสิ้นโลกเอาไว้ในใจตลอด ซ่อนเอาไว้ในส่วนลึกของจิตใจ ไม่อยากไปคิดถึงและไม่กล้าย้อนคิด เขากลัวว่าจะระงับอารมณ์ของตนไม่อยู่ คนคนหนึ่งต่อให้แข็งแกร่งขนาดไหนก็ไม่อาจหลุดพ้นกิเลสตันหา ถ้าหากไม่ได้ทำเพื่อกิเลสตันหาก็ไม่นับว่าเป็นคน ถ้าอย่างนั้นคือคนตาย

อย่างไรก็ตามในตอนนี้เย่เทียนเฉินได้เห็นสหายอีกครั้งรวมไปถึงคนที่รักตนอย่างลึกซึ้งและเขาก็รักอย่างลึกซึ้งอีกด้วย เป็นช่วงเวลาที่สัตว์ประหลาดระดับสูงมาโจมตีหมู่บ้าน เขาไล่กลับไปไม่ได้ คนที่เขารักที่สุดเหล่านี้ได้พบกับความเจ็บปวดอย่างไร สะสมความเจ็บปวดไว้มากน้อยเพียงนั้น ทุกอย่างระเบิดออกมาในเวลานี้ เผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดระดับสูงที่โผล่ออกมาอีกครั้ง เย่เทียนเฉินลงมาเต็มที่ต้องการฆ่ามันให้ได้

ในช่วงเวลาที่ตกสู่พื้นเย่เทียนเฉินไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตน ลุกขึ้นยืนในทันที มุมปากมีเลือดสดๆ ไหลออกมา กำหมัดทั้งสองแน่น มองไปยังสัตว์ประหลาดที่อยู่บนอากาศ ชั่วขณะนั้นมือขวาของเขาปรากฏง้าวเทียนฟางขึ้นมา ชี้ขึ้นไปบนฟ้า ส่งแสงสว่างไปทั่วท้องฟ้า ในตอนนั้นเองเย่เทียนเฉินก็ล้มลง ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยเลือด

ไม่มีพลังแล้วโดยสิ้นเชิง ไม่มีพลังในการต่อสู้แม้แต่น้อย เย่เทียนเฉินล้มอยู่บนพื้นด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือดแต่ใบหน้ากลับประดับรอยยิ้มเล็กน้อย เนื่องจากในที่สุดเขาก็เอาชนะสัตว์ประหลาดตัวใหญ่นั้นได้แล้ว โจมตีมันจนกลายเป็นผงเลือดท่ามกลางท้องฟ้า

“ได้แก้แค้นให้พวกแกฉันก็ตายตาหลับแล้ว!” เย่เทียนเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม

“ดูท่าแกจะยังแข็งแกร่งไม่พอถึงตกอยู่ในภาพหลวงตาของฉันง่ายๆ แบบนี้…”

ในตอนนี้เอง บริเวณหูของเย่เทียนเฉินมีเสียงของซาโต้ดังขึ้น ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะชะงักไปทั้งร่าง ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดเบื้องหน้าเขาเลือนหายไป ไม่มีภูเขาศพทะเลเลือดอีก กระทั่งฝนเลือกที่แตกซ่านอยู่กลางอากาศก็ไม่เจอ สิ่งที่ปรากฏขึ้นมาแทนก็คือท้องฟ้าที่ใกล้จะสว่าง แน่นอนว่ายังมีชายชราซาโต้อยู่ด้วย กำลังมองเขาด้วยรอยยิ้มโหดเหี้ยมเต็มหน้า

“แก…”

“แกประเมินวิชาลวงตาของสำนักโฮคุชินอิตโตริวของพวกเราต่ำเกินไปแล้ว แกคิดว่ามีแค่ระดับที่คาเอดะอิจิโร่ใช้แบบนั้นรึไง? ทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อกี้สะท้อนความเจ็บปวดส่วนลึกในใจของแกออกมา ฉันแปลกใจนัก ถึงกับปรากฏเงาสตว์ประหลาดออกมาเลยเชียว ไม่ง่ายเลยทีเดียว แกเป็นใครกันแน่?”ซาโต้ถามด้วยความสงสัย

เมื่อครู่นี้หลังจากที่เย่เทียนเฉินถูกเคล็ดวิชาลวงตาแล้วก็ปะทุความบ้าคลังออกมาทันที ทำให้ซาโต้ตกใจจนรีบถอยหลังไป เนื่องจากพลังการต่อสู้ทั้งหมดที่เย่เทียนเฉินแสดงออกมาและความบ้าคลั่งเช่นนั้นทำให้เขาอยากที่จะเชื่อ แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ดูเหมือนจะสั่นสะท้านไปทั่วทั้งหุบเขาหมอกทมิฬ หากไม่ใช่เพราะซาโต้หลบได้เร็วดุจสายฟ้าอาจจะถูกลูกหลงก็เป็นได้ ยิ่งไปกว่านั้นในเคล็ดวิชาลวงตายังปรากฏสัตว์ประหลาดออกมาอีกด้วย แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก กระทั่งซาโต้ก็ตกใจและแปลกใจมากไม่รู้ว่าเย่เทียนเฉินผ่านอะไรมา

เคล็ดวิชาลวงตาที่ซาโต้ใช้นี้เรียกว่า “ย้อนภาพจำ” เป็นวิชาลวงตาที่โหดเหี้ยมและแข็งแกร่งมาก สามารถทำให้ผู้คนเห็นสถานการณ์ที่เจ็บปวดที่สุดในส่วนลึกของจิตใจท่ามกลางความว่างเปล่า กระทั่งเกิดการเปลี่ยนแปลงไปจนสมจริงอย่างหาใดเปรียบ เหมือนกับประสบด้วยตนเองอีกครั้ง และเนื่องจากเคล็ดวิชาสังหารนี้จึงทำให้เย่เทียนเฉินได้พบกับภาพที่เขาไม่อาจปล่อยวางไปชั่วชีวิตในดาวสิ้นโลก เป็นความเจ็บปวดตลอดกาลของเขา เป็นความเจ็บปวดที่เขาไม่อาจทำลายได้ไปชั่วชีวิต

“เคล็ดวิชาลวงตานี้แข็งแกร่งจริงๆ สำนักโฮคุชินอิตโตริวดูเบาไม่ได้เลย!” เย่เทียนเฉินเองก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

“ท่าทางแกคงจะไม่พูดข้อมูลอะไรออกมาแน่ ถ้างั้นก็ตายซะเถอะ!” ดาบในมือขวาของซาโตสะบัดไปที่คอของเย่เทียนเฉิน

ฟุ่บ!

ศีรษะของเย่เทียนเฉินร่วงหล่นแต่กลับไม่มีเลือดไหลออกมา ซาโต้ตกใจจนหน้าถอดสี มองไปยังศีรษะของเย่เทียนเฉินที่ร่วงอยู่บนพื้นอีกครั้ง มันกลายเป็นก้อนหินไปแล้ว

“แย่แล้ว!”

ในใจของซาโต้ร้องตะโกน เพียงแต่สายไปแล้ว ฉึกๆๆ! ธนูที่แฝงไปด้วยพลังสายฟ้าอันแข็งแกร่งสามดอกโจมตีไปยังซาโต้ เขาไม่มีโอกาสหลบแล้ว เเนื่องจากเขาได้สูญเสียโอกาสไปตั้งแต่ตอนที่ตวัดดาบไปยังศีรษะของเย่เทียนเฉินแล้วและเผยจุดอ่อนถึงชีวิตออกมา

แต่ชายแก่ซาโต้คนนี้ ในฐานะที่เป็นยอดฝีมือซึ่งอยู่ในสิบอันดับแรกของสำนักโฮคุชินอิตโตริว นี่ไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลย ความสามารถแข็งแกร่งห้าวหาญประสบการณ์การต่อสู้มากล้น ในช่วงเวลาสำคัญที่สุด มือขวามีดาบทหารสไตล์ชิบะปรากฏขึ้นเล่มหนึ่ง

เปรี๊ยงๆๆ!

พลังของสายฟ้าสองเส้นที่เปลี่ยนสภาพเป็นธนูถูกขวางเอาไว้ ส่วนธนูสายฟ้าดอกที่สามกลับยิงทะลุไหล่ซ้ายของซาโต สุดท้ายจึงปักอยู่บนกำแพงหินเกิดเสียงระเบิดดังออกมา

“แก…แกถึงกับใช้วิชาสลับร่างได้เชียวหรือ?” ซาโต้กุมบาดแผลบริเวณไหล่ซ้าย ดาบสไตล์ชิบะในมือขวาปักอยู่บนพื้นพยุงตัวเองเอาไว้แล้วพูดขึ้น

“มีอะไรน่าแปลกกันล่ะ? เคล็ดวิชาลวงตาของแกแข็งแกร่งมาก แต่ฉันอยากจะบอกแกว่า ในใจของฉันเย่เทียนเฉินมีความเจ็บปวดมากมายที่ไม่อาจทำลายไปได้ช่วยชีวิต แต่ฉันสามารถปล่อยวางแต่ละเรื่องได้ เป็นเพราะฉันเชื่อมั่นในตัวเอง!” เย่เทียนเฉินยืนอยู่บนก้อนหินสูงใหญ่บริเวณไม่ไกลในมือซ้ายมีธธนูสายฟ้าอยู่คันหนึ่ง มือขวามีลูกธนูสายฟ้าต้องการให้ชีวิตของชายชราซาโต้คนนี้สิ้นสุดลงที่นี่

“แกแข็งแกร่งมาก กระทั่งเช็ดวิชาลวงตาของฉันก็ยังหลบได้ ท่าทางจะประเมินแกต่ำไปจริงๆ ตอนที่ฉันใช้วิชาลวงตาแกคงจะรู้ตัวแล้วและใช้วิชาสลับร่างจนหลุดออกมาได้ ในตอนที่ฉันผ่อนคลายความระวังมากที่สุดก็ลงมือทำให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีเยี่ยมจริงๆ แต่ถ้าแกคิดว่าทำแบบนั้นจะสามารถกำจัดฉันได้งั้นแกก็คิดผิดไปถนัด!”

คำพูดของซาโต้เพิ่งจะออกจากปากเย่เทียนเฉินก็รับรู้ได้ว่ารอบด้านมีดาบทหารสไตล์ชิบะปรากฏออกมาแหลมคมและเสียดแทงยังหาได้เปรียบทั้งหมดต่างเล็งมาที่ตน…