เทพอสูรสยบโลกา - ตอนที่ 429-430

ตอนที่ 429 สายสัมพันธ์

เธอมองไปยังสีหน้าของเจียวฮั่นที่ปลื้มปิติหลังจากรู้ว่าพี่ชายของตนรอดพ้นช่วงเวลาวิกฤษมาได้

เห็นภาพที่อบอุ่นระหว่างสายสัมพันธ์พี่น้องของเจียวซิ่นและเจียวฮั่น ทำให้มุมปากของเธอยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะค่อยเลือนลางเสียงรอบข้างอื้ออึงขึ้นเรื่อยๆ

ตุบ~

และแล้วร่างกายของเธอก็ล้มฟุบลงบนพื้น ก่อนที่สติจะเลือนหายเธอได้ยินแต่เสียงตะโกนที่โหวกเหวกของเจียวฮั่นที่ฟังมิได้ศัพท์ของมันพร้อมกับใบหน้าตื่นตระหนกรีบเข้ามาพยุงตัวของเธอ

ท้ายที่สุดนั่นคือภาพสุดท้ายที่เธอเห็น เธอได้ใช้พลังเฮือกสุดท้ายรักษาอาการบาดเจ็บให้แก่เจียวซิ่นไปจนหมดมิเหลือเรี่ยวแรงไว้แม้แต่จะพยุงร่างของตนให้สามารถคงสติเอาไว้ได้

เธอเป็นลมหมดสติไปแล้ว…

ตอนนี้เธอได้รักษาให้แก่เจียวซิ่นไปส่วนหนึ่งเพียงพอที่จะให้มันพ้นขีดอันตรายเท่านั้นยังมิได้ฟื้นกลับสู่สภาพปกติแต่อย่าง

ดูแล้วเธอคงต้องใช้ทักษะดังกล่าวรักษามันอีกหลายหนเลยทีเดียวกว่ามันจะลุกขึ้นมาวิ่งปร๋อได้

แต่ตอนนี้เธอไม่เหลือเรี่ยวแรงจะใช้ทักษะดังกล่าวสืบต่อไปได้แล้วคงต้องให้เวลาเธอพักผ่อนเสียหน่อยเพื่อจะกลับมาทำหน้าที่ของตน

สภาพของเธอไม่แตกต่างจากหลินหยางที่ใช้ทักษะเกินกำลังของตนเองจนไม่เหลือกำลังกักตุนเอาไว้ สติเลือนหาย ควบคุมร่างกายมิได้ ไร้การรับรู้

หากไม่นับเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาตามร่างกายและใบหน้าที่ขาวซีด มองผิวเผือนดูเหมือนเธอและเขานอนหลับลึกฝันหวานเสียมากกว่า

เจียวฮั่นนำผ้าและน้ำเปล่ามาคอยปรนนิบัตบริการเธอราวกับมันเป็นทาสรับใช้ก็มิปาน

ตอนนี้มันรู้สึกขอบคุณหรงเถียนเหยาอย่างสุดซึ้งที่ช่วยเหลือให้พี่ชายผู้ที่มันเคารพรักรอดพ้นจากเงื้อมมือพญายมราชหวุดหวิด

มันนำร่างของเธอนอนลงข้างกายเจียวซิ่นซึ่งเป็นเหตุให้ร่างของเธอนอนแช่อยู่บนกองเลือดจนเปียกชุ่ม…

ส่วนเรื่องบาดแผลบนหลังของมนุษย์หมาป่าหนุ่มนั้นคงต้องถามกับปากเจ้าตัวเองเท่านั้นเพราะคงไม่มีใครทราบถึงต้นตอที่เกิดขึ้นมาบนร่างกายของมัน

ณ ปากถ้ำ

“อะแฮ่ม…ให้พวกมันอธิบายก่อน” เทียนหนิงเจี้ยนกล่าวออกมาอย่างใจเย็น

ตอนนี้มันยืนอยู่ต่อหน้าเหล่าชายฉกรรจ์นับร้อยคนตรงปากถ้ำ

เดิมทีมันกำลังทำงานตามหน้าที่ของตนภายในเมืองหลินหยาง

ทว่าเมื่อเจียวฮั่นนำคนส่วนหนึ่งกลับมาเพื่อรับตัวหรงเถียนเหยามุ่งตรงสู่ถ้ำค้างคาวไปรักษาผู้บาดเจ็บอย่างเจียวซิ่น

เมื่อได้รับฟังเรื่องราวจากเจียวฮั่นทั้งทราบว่าหลินหยางและมนุษย์หมาป่าอีกสี่ตนกำลังรับมือกับตัวอันตรายที่หลบซ่อนอยู่ภายในถ้ำเทียนหนิงเจี้ยนจึงอาสาขอติดตามขบวนเดินทางมาด้วย

เมื่อมันทราบว่าหลินหยางยังมิได้อยู่ควบคุมกองทัพเช่นนี้ทำให้มันอดเป็นห่วงเหล่าชายฉกรรจ์มากกว่าร้อยชีวิตนี้มิได้

มันไม่ห่วงว่าชายชาติทหารเหล่านี้จะตกตายพ่ายแพ้การต่อสู้ แต่ที่มันห่วงคือเจ้าพวกนี้จะใช้อารมณ์ตัดสินปัญหาเสียมากกว่า พวกมันยิ่งมิค่อยใช้สมองให้เหมือนคนปกติอยู่ด้วย…

ตอนที่ 430 เชื่อมั่น

เทียนหนิงเจี้ยนแม้จะกลัวการสู้รบหวั่นเกรงความตายแต่ก็มันได้ขลาดเขลา

หากเทียบความฉลาดเฉลียวแล้วมันอยู่ในอันดับต้นๆของเมืองแห่งนี้เลยทีเดียว ตอนนี้มันต้องใช้ความสงบสยบเหล่าม้าพยศนี้เสียก่อน

เป็นดังคาดทันทีที่มาถึงก็พบเจอกับเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายคาดเค้นเอาคำตอบจากมนุษย์หมาป่าสี่ตนที่พึ่งโผล่ออกมาจากถ้ำค้างคาว

มันชักแม่น้ำทั้งห้าโน้มน้าวเกลี้ยกล่อมให้เหล่าชายฉกรรจ์กลับสู่ความสงบรับฟังเรื่องราวที่มนุษย์หมาป่าทั้งสี่บอกกล่าว ตัวมันนั้นมิใช่คนที่มีฝีมือการต่อสู้ทั้งยังหวาดกลัวต่อความตาย

หากไปอยู่เมืองอื่นมันก็เป็นได้เพียงคนไร้ประโยชน์เท่านั้นแต่ทว่าพระเจ้ามิได้ทอดทิ้งมันไปเสียทั้งหมด มันได้รับการทดแทนด้วยสติปัญญาการนึกคิดที่สูงกว่าคนปกติทั่วไป

เมื่อเทียนหนิงเจี้ยนกล่าวห้ามปรามเช่นนี้ เหล่าชายฉกรรจ์เงียบปากลงทันใดมิใครกล่าวขึ้นมาสอดแทรก

เทียนหนิงเจี้ยนเป็นดั่งเลขาส่วนตัวของหลินหยางมันสละตนเองละทิ้งความสุขส่วนตัว

ทำงานคอยให้ความสะดวกบริหารบ้านเมืองให้ผู้คนภายในเมืองมีความเป็นอยู่ที่ดีมิใช่บ้านป่าเมืองเถื่อนอีกต่อไป คิดดูแล้วมันอาจจะเป็นผู้ที่ทำงานหนักที่สุดภายในเมืองเลยก็เป็นได้ ไม่เคยมีวันหยุดสำหรับมัน

ถึงมันจะแสดงท่าทีใจเย็นมิทุกข์ร้อนแต่มันก็เป็นห่วงหลินหยางมิต่างจากคนอื่น บางทีความรู้สึกของมันอาจจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำ

ตั้งแต่วันแรกที่ได้มาเยือนยังโลกใหม่นี้มันได้ทำสิ่งผิดพลาดมหันต์ไปแล้วเนื่องจากความรักตัวกลัวตายของตนทั้งยังตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์กับหลินหยาง

ทว่าหลินหยางกลับมิโกรธเคืองคิดเล็กคิดน้อยเอาเรื่องกับมัน ทั้งยังให้มอบหมายแต่งตั้งหน้าที่สำคัญให้แก่มันอีก

ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมามันก็จงรักภักดีต่อหลินหยางมิเสื่อมคลายค่อยๆทำคุณไถ่โทษของตนไปทีเล็กละน้อย

“ตอนนี้พี่หยางอยู่ไหน?” เทียนหนิงเจี้ยนกล่าวถามหมาป่าทั้งสี่ตนด้วยความใจเย็น

หากให้ชายฉกรรจ์เหล่านี้เป็นผู้ถามจะกลับกลายเป็นการคาดเค้นเฟ้นหาความจริงดั่งมนุษย์หมาป่าทั้งสี่กำลังถูกสอบสวนจากตำรวจใหม่ไฟแรง

“อยู่ข้างใน…” ราวกับคำถามดั่งกล่าวทิ่มแทงใจดำของมัน

หมาป่าตนหนึ่งกล่าวตอบด้วยเสียงแผ่วเบา

หากมองรอบกายของมันตอนนี้จะพบเจอกับดวงตานับร้อยคู่ที่จ้องมันราวกับจะกลืนกินเลือดเนื้อ

ตอนนี้มันอยากกระโจนกลับเข้าไปในถ้ำเสียรู้แล้วรู้รอด..

“พี่หยางให้พวกเราออกมาก่อน” หมาป่าอีกตนรีบกล่าวเสริมทันที มันมิปล่อยให้เกิดการเข้าใจผิด

เมื่อถึงตรงนี้สายตาที่ทิ่มแทงมันนับร้อยนั้นเบาบางลงบ้างแล้ว

เทียนหนิงเจี้ยนมองไปยังเหล่าชายฉกรรจ์นับร้อยพลางส่ายหัว

“แล้วพวกค้างคาวล่ะ?” เทียนหนิงเจี้ยนกล่าวถาม

“เขายังสู้กับมันอยู่” หมาป่าตนหนึ่งกล่าว

“พี่หยางบอกว่ามีแผน” หมาป่าอีกตนรีบกล่าวเสริมทันที พลางมองค้อนไปยังหมาป่าที่พึ่งกล่าวไปเนื่องจากมันมิอธิบายให้ระเอียดครบถ้วน

“ใช่ๆเขามีแผน” มนุษย์หมาป่าทั้งสี่กล่าวเสริม

ตอนนี้พวกมันหวังเพียงว่าจะหลุดออกไปจากสถานการณ์ที่ถูกคาดเค้นหาความจริงราวกับว่ามันเป็นฆาตกรต่อเนื่องนี้เสียที

ทั้งที่มันทั้งสี่มิได้ทำสิ่งใดผิดแท้ๆมันเพียงทำตามคำสั่งของผู้นำก็เท่านั้นเอง

เทียนหนิงเจี้ยนผงกศรีษะอย่างพึงพอใจ

เมื่อหลินหยางเป็นคนให้พวกมันออกมาเช่นนี้แน่นอนหลินหยางย่อมมีแผนสำรองเพื่อเอาตัวรอดและรับมือกับศัตรูเอาไว้เป็นที่เรียบร้อย

แต่มันมิได้รู้เลยว่าตอนนี้หลินหยางนั้นกำลังตกเป็นลูกไก่ในกำมือของค้างคาวปีกเหล็ก เพียงมันออกแรงบีบสักเล็กน้อยก็ตาย…