เทพอสูรสยบโลกา - ตอนที่ 451-452

ตอนที่ 451 ช่วยเหลือ

เหตุที่ค้างคาวระดับหกมิสามารถปลิดชีพชายผู้เคาะห์ร้ายได้ด้วยการโจมตีเดียวอาจเป็นเพราะมันยังมิช่ำชองในการโจมตีแนวดิ่งเช่นนี้

ทำให้มันกะระยะผิดพลาดไปเล็กน้อยจึงสร้างบาดแผลให้แขนของผู้บุกรุกแทนที่จะบั่นคอมัน

แต่เพียงเท่านี้ก็นับว่าเป็นผลลัพธ์ที่ดีเกินคาดสำหรับมันแล้ว

บาดแผลที่มันสร้างขึ้นนั้นย่อมทำให้ชายผู้เคาะห์ร้ายไม่สามารถลุกขึ้นมาจับอาวุธต่อสู้ได้อีกเป็นครั้งที่สอง

อ๊ากกก~

ชายผู้เคาะห์ร้ายร้องอย่างเจ็บปวดทรมาน

แขนที่เกือบขาดของมันนั้นแน่นอนคงมิต้องบอกถึงความรู้สึกเจ็บปวดที่มันได้รับ บาดแผลดังกล่าวถูกเสริมเติมแต่งด้วยทักษะอันโหดร้ายทารุณอย่างทักษะโลหิตคลั่งซึ่งเป็นทักษะติดตัวของค้างคาวปีกเหล็ก

ยิ่งกว่านั้นค้างคาวตัวที่โจมตีเข้าใส่มันดันเป็นค้างคาวระดับหก

แม้แต่ทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมเพียงแค่โดนโจมตีจากค้างคาวระดับสี่ด้วยบาดแผลขีดข่วนเพียงเล็กน้อย ความเจ็บปวดของบาดแผลยังมากเท่าทวีคูณ

เช่นนั้นมันที่โดนตัดแขนจนเกือบขาดควบคู่ไปกับทักษะจากค้างคาวระดับหกเล่า?

“เดินไหวไหม?” ชายผู้เข้ามาช่วยเหลือมันกล่าวถาม

อ๊าก~

ตุบบ~

มันตอบกลับมาด้วยเสียงร้องจนแหบแห้งแทบมิมีเสียงออกมา และแล้วร่างของมันก็ล้มฟุบลงกับพื้น มันหมดสติไปแล้ว!

“…” หลังจากเห็นเช่นนั้นมันหมดคำจะกล่าว

ตอนนี้มันแย่เสียยิ่งกว่าเดิมอีก

มันคนเดียวคงลากร่างที่มีน้ำหนักแปดถึงเก้าสิบกิโลมิไหวแน่

ยิ่งกว่านั้นมิทราบว่าการเคลื่อนย้ายของมันอาจจะทำให้ชายผู้เคาะห์ร้ายได้รับบาดเจ็บมากขึ้นกว่าเดิมอีกก็เป็นได้

มันหันซ้ายหันขวาส่งสายตาขอความช่วยเหลือ จะปล่อยให้ร่างผู้เคาะห์ร้ายนอนกองอยู่ตรงนี้ก็มิเป็นผลดี

หากมันถูกโจมตีซ้ำอีกคราละก็คงไม่จบที่แขนขาด อาจจะเสียทั้งชีวิตมันไปเลยก็ได้

“ข้าเอง” มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง

เป็นชายร่างสูงกำยำแข็งแรงคนหนึ่ง

มันถอดเสื้อออกโชว์กล้ามเนื้อเป็นมัดกล้ามต่อสายตาธารณชน มันคือหลิวไห่นั้นเอง

ตอนนี้มันเก็บดาบของตนเรียบร้อยเหลือไว้เพียงโล่เหล็กในมือข้างหนึ่ง มันเดินปรี่เข้าไปหาผู้เคาะห์ร้ายเมื่อเห็นบาดแผลในระยะใกล้เช่นนี้กลับมิทำให้หลิวไห่มีสีหน้าแตกต่างไปจากเดิมแต่อย่างใด

ราวกับว่าภาพที่น่าสยดสยองดังกล่าวเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่พบเห็นจนชินตา

หลิวไห่แบกร่างของชายผู้เคาะห์ร้ายขึ้นบ่าด้านซ้ายโดยศรีษะของชายคนนั้นห้อยลงไปด้านหลังพาดขามาด้านหน้า

หลิวไห่ใช้มือซ้ายโอบมันไว้โดยมือข้างดังกล่าวของมันถือโล่เหล็กเอาไว้ด้วย จึงเสมือนว่าร่างของมันถูกปกป้องเอาไว้หนึ่งชั้นด้วยโล่โลหะ

วิ่งเหยาะออกจากจุดเกิดเหตุมุ่งตรงสู่ที่พักพิงชั่วคราวที่มันเป็นผู้สร้างมากับมือ

การช่วยเหลือผู้บาดเจ็บของมันมิได้เบามือเลย แขนที่เกือบขาดผู้เคาะห์ร้ายห้อยต่องแต่งแกว่งไปมาส่งผลให้ผู้พบเห็นหวาดเสียวยิ่งนักเพราะกลัวว่าผิวหนังแผ่นบางที่เชื่อมแขนทั้งลำของมันจะฉีกขาดออกจากกันจริงๆ…

ตอนที่ 452 หวาดเสียว

หลิวไห่เสนอตัวเข้ามาช่วยผู้บาดเจ็บครั้งนี้

หนึ่งเพื่อความปลอดภัยของผู้บาดเจ็บเอง

อีกประการคือมันมิต้องการให้ร่างผู้เคาะห์ร้ายนอนเกะกะขวางการทำงานของกลุ่มจิ่นเหอ ส่งผลให้การดำเนินตามแผนล่าช้าลงไปกว่าเดิม

มันต้องการเร่งรีบจบการต่อสู้นี้โดยไว

แม้หลินหยางจะยังมิเสียชีวิตแต่ทว่าเขาเองก็ยังคงติดอยู่ด้านในถ้ำค้างคาว นอกเสียจากว่ามันจะมีทางออกที่สองมิเช่นนั้นบัดนี้มันคงได้เห็นร่างหลินหยางแล้ว

ด้วยเหตุนี้มันจึงเร่งรีบร้อนรนอยากเข้าไปตามหาหลินหยางยิ่งนัก

แต่เป็นเพราะยังคงมีค้างคาวหลงเหลืออยู่ภายในถ้ำเกือบพันตัว นั่นจึงเป็นอุปสรรคอันใหญ่หลวงขวางกันเส้นทางเอาไว้อยู่

ภายในที่พักชั่วคราว

หลิวไห่นำร่างของมันนอนลงกับพื้น ท่ามกลางสายตาจากเหล่ามนุษย์หมาป่าที่อยู่คุ้มกันเจียวซิ่นและหรงเถียนเหยา

พวกมันล้วนจ้องมองร่างดังกล่าวด้วยใบหน้ามิค่อยสู้ดีนัก เพราะบาดแผลของมันน่าหวาดกลัวอย่างยิ่ง

หากมนุษย์หมาป่าอย่างพวกมันโดนดั่งชายผู้นี้จนมิสามารถจับอาวุธขึ้นมาต่อสู้ได้อีก สู้ให้มันตายไปเลยเสียดีกว่าอยู่ต่ออย่างอดสู

“มันไปโดนอะไรมาเนี้ย” เจียวฮั่นกล่าว ใบหน้าของมันมืดมนลงทันทียามเห็นแผลฉกรรจ์ของชายผู้เคาะห์ร้าย

ตอนนี้ร่างผู้บาดเจ็บนอนซมผะอืดผะอมอยู่ สติของมันกลับคืนสู่ร่างด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผลที่มิยอมให้มันได้สลบไสล

ความเจ็บแสบจากกระดูกถูกตัดขาด กล้ามเนื้อถูกฉีกกระชาก ปลุกตัวมันที่ไร้สติไม่รับรู้สิ่งใดขึ้นมาเจ็บปวดทรมานดังที่ควรเป็น

“!?” หลิวไห่กำลังจะเอ่ยเรียกหรงเถียนเหยาเพื่อให้เธอมารักษา

มันกลับรีบหุบปากโดยไวเพราะบัดนี้ทีมแพทย์เพียงคนเดียวของเมืองมันกำลังนอนหมดสติอยู่!

“ล-แล้วนี่จะทำยังไงกับมันดี?” หลิวไห่กล่าวถาม

ภายในเมืองหลินหยางที่มีสมาชิกหลายร้อยคนแต่มีเพียงเธอคนเดียวที่มีฝีมือการรักษา ทั้งยังเป็นเธออีกที่มีทักษะพิศดาลที่ทำให้ผู้ป่วยหายได้เป็นปลิดทิ้ง

แต่ตอนนี้เธอคนนั้นกลับนอนสลบเหมือดไม่เหลือเรี่ยวแรงเช่นนี้ ริจะให้เหล่าชายฉกรรจ์ที่มีเพียงฝีมือด้านการต่อสู้มารักษาผู้บาดเจ็บ มันเกรงว่าจะทำให้ผู้เคาะห์ร้ายตายไวขึ้นเสียมากกว่า..

“…” มนุษย์หมาป่าทั้งห้าตนผู้มีหน้าที่คุ้มกันอยู่ภายในที่พักช่วยคราวแห่งนี้ ล้วนส่ายหัวไปมาอย่างจนปัญญา

“…” ตอนนี้เจียวซิ่นมันรู้สึกตัวเต็มที่แล้วเพียงแค่ยังมิสามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้ตามใจนึก มันมีใบหน้าสลดลงเล็กน้อย

หากวันนี้มันมิได้รับบาดเจ็บสาหัส หรงเถียนเหยาคงไม่ใช้ทักษะของเธอจนเกินกำลังถึงขั้นหมดสติและใช้ทักษะนั้นรักษาให้แก่ชายผู้เคาะห์ร้ายที่แขนเกือบจะขาดวิ่นออกจากกันนี้ไปแล้ว

“อืม…” เทียนหนิงเจี้ยนยืนดูผู้บาดเจ็บพลางครุ่นคิด

ตอนนี้มันก็มิทราบเช่นกันว่าต้องทำเช่นไร

ไม่มีใครที่มีฝีมือทางการแพทย์ที่จะรักษามันได้นอกจากหรงเถียนเหยา แต่ตอนนี้เธอยังนอนหมดสติคล้ายหลับไหลอยู่..

อ๊ากกก~

จู่ๆผู้บาดเจ็บกลับร้องตะโกนแหกปากดังสนั่น เสียงดังกล่าวคงดังออกไปถึงภายนอก