เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 147

大姐大 บทที่ 147 การมาเยี่ยมของนายท่านเชิ่ง 2

คำพูดของจ๋ายหวินเชิ่งนั้นเหมือนกับเยาะหยันในความเจ็บป่วยของเจี่ยนอีหลิง

หยูซีคิดอยู่ในใจ นายท่านเชิ่งรีบมาหาเทพหลิงเพื่อที่จะแก้แค้นเทพหลิงที่ไม่ยอมให้เขากินเนื้อเมื่อครั้งก่อนนั้น

“นายก็ยังกินไม่ได้ในตอนนี้เหมือนกัน” เจี่ยนอีหลิงโต้

“ถ้าฉันต้องการกิน เธอก็ควบคุมฉันไม่ได้หรอกน่า”

“ยังกินไม่ได้” น้ำเสียงของเจี่ยนอีหลิงนั้นเข้ม แต่เสียงของเธอนั้นยังคงนุ่มนวลและมุ่งมั่น

ไม่มีความแตกต่างระหว่างไม่ฟังคำแนะนำของแพทย์เมื่อตอนที่ป่วย ก็การหาที่ตาย

สถานการณ์ของจ๋ายหวินเชิ่งนั้นสามารถทำให้แพทย์ที่รักษาเขานั้นโกรธจนตายได้

ตามความเป็นจริงแล้วจ๋ายหวินเชิ่งในหนังสือต้นฉบับนั้นเป็นคนที่มีปัญหาอย่างมากและเขาไม่เคยใส่ใจชีวิตของตนเองอย่างจริงจัง

“เธอยังดูแลตัวเธอเองให้ดีไม่ได้เลย แล้วคิดที่จะมาดูแลนายท่านคนนี้งั้นเหรอ”

หยูซีฟังอยู่ด้านข้าง รู้สึกถึงทัศนคติที่จ๋ายหวินเชิ่งมีต่อเจี่ยนอีหลิงแตกต่างไปอยู่บ้างในวันนี้

“ฉันไม่ได้ตั้งใจป่วย แต่นายตั้งใจ” เจี่ยนอีหลิงโต้กลับด้วยเสียงเบา

เจี่ยนหยู่หมินไม่พึงพอใจกับทัศนคติของจ๋ายหวินเชิ่งที่พูดกับเจี่ยนอีหลิง จึงยับยั้งการสนทนาระหว่างพวกเขา

“นี่นาย น้องสาวของฉันบอกนายให้ดูแลอาหารการกินเพื่อประโยชน์ของตัวของนายเอง ถ้านายไม่ฟังก็ลืมมันไปเสียและทำให้เหมือนกับว่าน้องสาวของฉันนั้นกังวลเกินไป”

น้องสาวเหรอ

เอ๋

หยูซีมีสีหน้าประหลาดใจ “น้องสาวของคุณเหรอ คุณเป็นใครกัน ทำไมผมถึงจำไม่ได้ว่าตระกูลเจี่ยนมีดาราดัง”

“แล้วนายเป็นใคร ทำไมนายถึงดูเหมือนจะคุ้นเคยกับตระกูลเจี่ยน” เจี่ยนหยู่หมินมองไปยังหยูซีอีกครั้ง

“ผมคือหยูซี บ้านผมอยู่ติดกับบ้านตระกูลเจี่ยน ผมรู้จักคนในตระกูลเจี่ยนเกือบทั้งหมด”

“นายคือหยูซีอย่างงั้นเรอะ” เจี่ยนหยู่หมินมองสำรวจทั่วตัวของหยูซีทันทีที่ได้ยินคำพูดของเขา

จากนั้นเขาก็ทำการเปรียบเทียบกับ “หยูซี” ในความทรงจำของเขาอย่างระมัดระวัง

ดูเหมือนว่าจะคล้ายคลึงกับเจ้าเด็กน้อยหยูซีนั้นจริงๆ

“แล้วคุณเป็นใคร” หยูซีถามอีกครั้ง

“เจี่ยนหยู่หมิน”

หลังจากที่ยืนยันว่าอีกฝ่ายนั้นคือหยูซี เจี่ยนหยูหมินก็จึงเปิดเผยตัวตนของตนเอง

“โอ พี่ชายใหญ่ของหยู่เจี๋ย” หยูซียังคงจำชื่อนี้ได้ พี่ชายคนโตของเจี่ยนหยู่เจี๋ย เขาจะลืมชื่อนี้ได้อย่างไรก้น

“ผมกำลังจะพูดว่าทำไมเทพหล… น้องสาวอีหลิงจึง… กลับกลายเป็นพี่ใหญ่หยู่หมินนี่เอง”

ตอนนี้เมื่อสถานการณ์คลี่คลาย จึงไม่ประหลาดที่ทำไมเขาจึงสามารถป้อนโจ๊กและสนิทสนมกับเธอได้ ในเมื่อเขาเป็นพี่ชายของเธอ

หลังจากที่รู้ถึงตัวตนของอีกฝ่ายแล้ว หยูซีกับเจี่ยนหยู่หมินก็เริ่มสนิทสนมกลมเกลียวกันมากขึ้น

“แล้วเขาเป็นใครกัน” เจี่ยนหยู่หมินเหล่ตาไปยังจ๋ายหวินเชิ่ง

ชายคนนี้แตกต่างจากหยูซี

“เขาเป็นเพื่อนของผม ตอนนี้อาศัยอยู่ที่บ้านผม และเขาก็รู้จักน้องสาวอีหลิงเป็นอย่างดี ปกติพวกเรามีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน”

หยูซีไม่รู้ว่าจะแนะนำตัวจ๋ายหวินเชิ่งได้อย่างไร การแนะนำตัวเขาไปตรงๆนั้นดูเหมือนว่าจะไม่เหมาะเท่าไหร่นัก ยิ่งไปกว่านั้นนายท่านเชิ่งไม่ชอบให้ผู้คนมาใกล้ชิดสนิทสนมกับเขาไปทั่ว

แม้ว่าหยูซีได้พูดไปแบบนั้น แต่ความระมัดระวังที่เจี่ยนหยู่หมินมีต่อจ๋ายหวินเชิ่งนั้นก็ยังไม่หมดไปเสียทีเดียว แต่อย่างไรก็ตามทัศนคติที่เขามีนั้นก็ค่อนข้างดีขึ้นกว่าแต่ก่อน

หยูซียิ้มและกล่าวกับจ๋ายหวินเชิ่งว่า “นายท่านเชิ่ง พวกเรามาวันนี้เพื่อที่จะเยี่ยมน้องสาวอีหลิง ในเมื่อน้องสาวอีหลิงยังคงป่วยอยู่ ดังนั้นได้โปรดเลิกเล่นหยอกล้อกับเธอ”

พี่ชายเธอยังคงมองดูอยู่ เข้าใจไหม

ดูจากทัศนคติของเจี่ยนหยู่หมินสิ เขาเกือบจะมองว่านายท่านเชิ่งเป็นพวกคนเลวแล้ว

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมทัศนคติของนายท่านเชิ่งที่มีต่อเทพหลิงจึงแตกต่างออกไปจากทุกวันสำหรับในวันนี้ก็ตาม

“ได้” จ๋ายหวินเชิ่งยอมรับ

สาธุ หยูซีนึกในใจ

เจี่ยนอีหลิงย้ำกับจ๋ายหวินเชิ่งอีกครั้ง “นายห้ามกินตามอำเภอใจ”

“ตกลง”

จ๋ายหวินเชิ่งพลันเปลี่ยนแปลงทัศนคติและหยุดต่อสู้กับเจี่ยนอีหลิง กลับมาเป็นว่านอนสอนง่าย

เขาเอนตัวลงไปบนโซฟาเปลี่ยนไปเป็นขี้เกียจ