เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 487-488

บทที่ 487 การประชุมแลกเปลี่ยนวิชาการ 4

ฉินหยูผ่านประหลาดใจที่เห็นว่าเป็นชายวัยกลางคนคนเดียวกับที่กําลังคุยกับเจียนอีหลิง

เจียนอีหลิงรู้จักกับคนจากโรงพยาบาลสั่วไห่เซินงั้นเหรอ

บนเวที ชายวัยกลางคนแนะนําตัวกับทุกคน

“สวัสดีท่านศาสตราจารย์และแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ผมชื่อหลีหัวเจีย และผมก็เป็นพนักงานของโรงพยาบาลรั่วไห่เซิน”

เพียงประโยคเดียว เสียงปรบมือก็ดังสนั่นจากผู้ชม

ต่อจากนี้เมื่อหลี่จั่วเจียถูกเพิ่มเข้าไปในฐานะผู้บรรยาย เขาก็ได้นําเสนอสั้นๆแก่ผู้ชม

เขาแสดงให้ทุกคนได้เห็นความรู้และความสําเร็จทางการแพทย์ของเขาในระดับหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้พูดถึงการรับสมัครที่ทุกคนต่างพากันพูดถึงอย่างลับๆ

ส่งผลให้หัวใจของทุกคนเริ่มคันคะเยอ

ผู้ชมหลายคนฟังคําปราศรัยของหลี่จั่วเจียอย่างไม่ค่อยตั้งใจนัก แต่พวกเขาให้ความสนใจไปที่ตัวตนของชายวัยกลางคนที่ชื่อหลีหัวเจีย

เมื่อการประชุมแลกเปลี่ยนสิ้นสุดลง ฉินหยุฝานก็รีบไปพบเจี้ยนอีหลิงอย่างรวดเร็วและขวางทางนางไว้

“เธอรู้จักมิสเตอร์หนึ่งั้นเหรอ” ฉินหยุฝานถาม เธอเคยเห็นเงี่ยนอีหลิงและหลี่จั่วเจียคุยกัน อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้ยินสิ่งที่พูดในการสนทนาของพวกเขา

“อือ” เงี่ยนอีหลิงยอมรับ

“ยังไงล่ะ…เธอรู้จักเขาได้ยังไง” ฉินหยุฝานถาม เธอเต็มไปด้วยความอยากรู้

เงี่ยนอีหลิงรู้จักคนแบบนี้ได้อย่างไร

ทุกคนจากโรงพยาบาลรั่วไห่เซินต่างเป็นที่รู้จักกันอย่างโด่งดังว่าเป็นคนลึกลับ

“ฉันได้พบกับเขา เมื่อตอนที่ฉันทําวิจัย”

อาา นี่มันสมเหตุผล ฉินหยุฝานรู้มาบ้างว่าเจียนอีหลิงเป็นนักเรียนของศาสตราจารย์ที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติในต่างประเทศ ด้วยเหตุนี้ จึงมีแนวโน้มว่าเธออาจได้พบกับอีกฝ่ายผ่านศาสตราจารย์คนนั้น

ในกรณีนี้ทุกอย่างล้วนสมเหตุผล

“แนะนําฉันให้รู้จักกับเขา ฉันสามารถเสนอค่าตอบแทนให้เธอเท่าไหร่ก็ได้” ฉินหยุฝานกล่าวน้ําเสียงของเธอเย่อหยิ่งเหมือนเคย

อย่างไรก็ตาม เธอก็รู้สึกอายและประหม่าอยู่บ้าง ขณะที่เธอพูด ดวงตาของเธอไม่ได้ มองตรงไปที่เจียนอีหลิง

“ฉันปฏิเสธ” เจียนอีหลิงตอบโดยไม่ลังเล

เสียงของเธอค่อนข้างเบา ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

อย่างไรก็ตาม คนที่คุ้นเคยกับเจียนอีหลิงต่างก็รู้ดีว่า ถ้าเธอปฏิเสธที่จะทําอะไร นั่นไม่เกี่ยวข้องกับเสียงของเธอ

“เธอ…” ฉินหยุฝานตะลึง รู้สึกเหมือนมีลมหายใจติดขัดอยู่ที่หน้าอก

ทําไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้น่ารําคาญนัก

ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ แต่ว่าตอนนี้ เธอพบว่าอีกฝ่ายน่ารําคาญจริงๆ

หลังจากหายใจเข้าลึกๆแล้ว ฉินหยุฝานกล่าวว่า “ฉันแค่ขอให้เธอช่วยแนะนําฉันให้รู้จักกับเขาฉันจะไม่ทําอะไรให้เป็นที่เสียหายต่อมิสเตอร์หลี่ ฉันจะไม่บังคับให้เขาทําอะไรทั้งนั้นฉันแค่ต้องการทําความรู้จักเขา”

“เธอสามารถคุยกับเขาได้ด้วยตัวเอง หากเธอมีคําขอที่สมเหตุผล เขาจะจัดการให้”

หลี่จั่วเจียเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องภายนอก เป็นผลให้เขาเป็นคนที่มักจะติดต่อกับคนอื่น

โดยปกติแล้ว ผู้คนจะได้รับการคัดเลือกโดยหลี่จั่วเจียก่อน จากนั้น พวกเขาค่อยได้รับการแนะนําให้รู้จักกับเจี้ยนอีหลิง

ตอนนี้ฉันหยุฝานทําสิ่งที่ตรงกันข้ามกับคนอื่นโดยสิ้นเชิง

ฉินหยุฝานโกรธจนควันขึ้นอยู่ในใจ ทําไมนางถึงดื้อดึงนัก? นางสามารถหารายได้ได้อย่างง่ายดายผ่านวิธีนี้

“ฉันไม่อยากทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีให้เขา จะดีกว่ามากถ้ามีคนแนะนําให้ฉันรู้จักกับเขา”

ฉินหยุฝานรู้ว่าความประทับใจครั้งแรกของบุคคลนั้นสําคัญเหลือเกิน ส่งผลให้เธอไม่อยากเสี่ยงกับเรื่องนั้น นั่นคือเหตุผลที่เธอต้องการให้เจียนอีหลิงช่วยแนะนําเธอให้รู้จักกับเขา

เธอรู้ว่าเจียนอีหลิงคุยกับชายคนนั้นค่อนข้างนาน เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนรู้จักกันดีทีเดียวด้วยเหตุนี้ จะเป็นการดีที่สุดถ้าเจี้ยนอีหลิงแนะนําเธอให้กับเขา

“เธอไม่ทิ้งความรู้สึกแย่ให้กับเขาหรอก หากเธอทักทายเขาตามปกติ”

เจียนอีหลิงไม่ได้รู้สึกว่าจําเป็นต้องมีคนกลางเพื่อช่วยแนะนํา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่ฉินหยุฝานวางแผนที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องคอขาดบาดตายกับหลี่จั่วเจีย

บทที่ 488 แฟนรวย

ฉินหยุฝานมองไปที่ท่าทางที่จริงจังบนใบหน้าของเงี่ยนอีหลิง ยิ่งเธอมองอีกฝ่ายมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเท่านั้น

“อา พูดกับเธอไปก็ไร้ประโยชน์”

ฉินหยูฝานโกรธจัดขณะที่เธอกระทับรองเท้าส้นสูง

ช่างน่าผิดหวังมากที่ได้คุยกับผู้หญิงคนนี้

เรื่องพวกนี้ควรจะเป็นเรื่องง่ายๆ แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ยังยื้อต่อไปได้อีกนับครึ่งวัน จํายหวินเ% งชอบอะไรของอีกฝ่ายกัน เขามีตาหรือเปล่า

ศาสตราจารย์หวงถือโอกาสตามหาหลีจั่วเจีย

ระหว่างทางออก ลู่หยวนและเด็กชายก็ได้พบกับเจียนอีหลิง

ลู่หยวนก้าวไปตรงหน้าอย่างรวดเร็วและถือโอกาสพูดกับเจียนอีหลิง “เจี้ยนอีหลิง วันนี้เธอมาที่นี่เพราะศาสตราจารย์ไฮด์เหรอ? ศาสตราจารย์ไฮด์รู้จักคนจากโรงพยาบาลลัวไห่เซินเหรอหรือศาสตราจารย์ไฮด์รู้จักผู้จัดงาน”

สู่หยวนเข้าใกล้เงี่ยนอีหลิงมากเกินไป ด้วยเหตุนี้ เจียนอีหลิงจึงถอยออกมาโดยสัญชาตญาณเธอต้องการรักษาระยะห่างระหว่างกัน

เธอยังไม่รู้จักลู่หยวนดีนัก เป็นผลให้การเข้าใกล้กับคนที่เธอไม่รู้จักมากเกินไปจะทําให้เธอรู้สึกอึดอัดอย่างมากมาย

เมื่อลู่หยวนสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเงี่ยนอีหลิง รอยยิ้มบนใบหน้าเธอก็จางลงเล็กน้อย

นี่มันค่อนข้างกระอักกระอ่วน มันเหมือนกับว่าเธอกําลังแนบหน้าที่อบอุ่นของเธอไปบนแก้มก้นเย็นเฉียบของใครบางคน

เมื่อเห็นแบบนี้ เด็กหนุ่มก็พยายามไกล่เกลี่ยสถานการณ์อย่างรวดเร็ว “อีหลิง ไม่คิดว่าเธอจะมาวันนี้ เธอคิดอย่างไรกับเนื้อหาในการประชุมแลกเปลี่ยนในวันนี้”

เด็กชายไม่เข้าใจเนื้อหาของการนําเสนอมากนัก

ถ้าเขาเข้าใจทุกอย่างที่นําเสนอ เขาก็คงจะไม่ได้เป็นนักศึกษาปริญญาโทอีกต่อไป

ในความเป็นจริง ศาสตราจารย์หวงเองก็ไม่เข้าใจการนําเสนอบางรายการ ไม่ว่าอย่างไรศาสตราจารย์บางคนก็มีทิศทางการวิจัยที่แตกต่างออกไป

“ก็ไม่เลว” เจียนอีหลิงตอบ

คําตอบดังกล่าวได้ยินแล้วไม่สบายหูอยู่บ้าง

ไม่เป็นไรที่จะยอมรับว่าเธอไม่เข้าใจในเนื้อหาการนําเสนอ แต่ว่า ความคิดเห็นดังกล่าวทําให้ดูเหมือนว่าเธอกําลังบอกใบ้ว่าความคิดเห็นที่เหลือนั้นด้อยกว่าเธอ

แน่นอน ถ้าคนอื่นพูดว่า “ไม่เลว” ผลของประโยคนี้ก็จะแตกต่างกันมากเลยทีเดียว

แต่เห็นได้ชัดว่าเป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสมสําหรับเจี้ยนอีหลิงที่จะพูดเรื่องนี้ นี่ไม่ใช่สิ่งที่บุคคลในระดับเธอควรพูด ไม่ว่าพรสวรรค์ของเธอจะเท่าไหร่ก็ตาม

เด็กชายยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนก่อนจะพูดว่า “อา งั้นเราไปส่งเงี่ยนอีหลิงกลับบ้านกัน”

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ห้องเรียนเดียวกัน แต่เจียนอีหลิงก็ยังเด็กกว่าพวกเขามากจริงๆ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่เหมาะสมสําหรับพวกเขาที่จะดูแลเธอ

“ไม่เป็นไร ขอบคุณ มีคนมารับฉันแล้ว” เงี่ยนอีหลิงตอบ เธอปฏิเสธข้อเสนอของเขาอย่างสุภาพ

จํายหวินเชิงบอกเธอว่าจะมารับ

“อืม ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร”

จากนั้นทั้งสามก็เดินออกจากสถานที่จัดงาน

เมื่อพวกเขามาถึงหน้าสถานที่จัดงาน พวกเขาก็เห็นรถสปอร์ตสีเหลืองสดใสสะดุดตามาจอดอยู่ตรงหน้าสถานที่จัดงาน

รถคันนี้จอดด้วยท่าทางหยิ่งเหลือเกิน ราวกับว่าเจ้าของรถไม่สนใจว่าจะขวางทางคนอื่นหรือ

โดยปกติ รถยนต์เหล่านี้จะเป็นของลูกหลานนักธุรกิจและผู้ประกอบการผู้มั่งคั่ง

จํายหวินเชิงลุกจากที่นั่งคนขับและเดินไปที่เขี่ยนอีหลิง

“นายมาถึงก่อนเวลา”

เขามาถึงก่อนเวลาที่ตกลงกันไว้

“นั่นเป็นเพราะว่าไม่มีอะไรให้ฉันทํา”

จํายหวินเชิงตอบแบบเป็นกันเอง

เขาไม่ต้องการให้เธอรอเขา ด้วยเหตุนี้ เขาจึงออกมารอนอกสถานที่จัดงานหนึ่งชั่วโมงเร็วกว่าเวลาที่ตกลงกันไว้

จากนั้นเจี้ยนอีหลิงและจํายหวินเชิงก็ขึ้นรถ รถสตาร์ทและออกจากสถานที่จัดงานไป

ลู่หยวนและเด็กหนุ่มยังคงรอรถบัสอยู่ พวกเขาได้แต่มองหน้ากัน ราวกับว่าพวกเขามีความคิด แบบเดียวกันอยู่ในใจ

ดูเหมือนว่าเจียนอีหลิงจะมีแฟนรวย

จํายหวินเชิงสั่งให้ลูกน้องไปซื้อของวันนี้

ลูกน้องเขาจบลงด้วยการซื้อของสีชมพูจํานวนหนึ่ง

อันที่จริงแล้วหากพูดให้เฉพาะเจาะจง พวกเขาได้ซื้อของตกแต่งสีชมพู ฟูฟ่อง และเป็นพวงน่ารัก

พวกเขายังซื้อตุ๊กตาหลายตัวเพื่อตกแต่งห้องด้วย

แน่นอน พวกเขายังซื้อโต๊ะทํางานสําหรับเจียนอีหลิงอีกด้วย