เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 497-498

บทที่ 497 ขอร้องให้อภัย 2

“สาหรับศาสตราจารย์หวงแม้ว่าเขาจะตัดสินใจผิดพลาด แต่แรงจูงใจเขาดี เขาไม่ต้องการให้สิ่งเลวร้ายและไม่บริสุทธิ์มาปะปนกับสภาพแวดล้อมการวิจัยทางวิชาการของเราแต่ว่าการกระทําของเขาค่อนข้างประมาท ด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องทบทวนพฤติกรรมของตนเองกับเหตุการณ์นี้เป็นเรื่องสําคัญสําหรับเขาที่จะไม่ด่วนสรุปเมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์ดังกล่าวในอนาคต”

ลู่หยวนทรุดตัวลงกับพื้น ตาของเธอเริ่มเหม่อลอย

ความคิดที่ผิดพลาดโดยบังเอิญได้ฝังอนาคตที่สดใสของเธอไว้อย่างสมบูรณ์

ไม่มีใครโต้แย้งการลงโทษดังกล่าว

อย่างไรก็ตามจํายหวินเพิ่งได้พูดขึ้นว่า “ตราบใดที่แรงจูงใจของคุณดี นั่นหมายความว่าการกล่าวหาใครสักคนอย่างผิดๆและการใช้วาจาดูถูกพวกเขานั้นยอมรับได้ใช่ไหม? โปรดคิดเรื่องนี้ให้จบผมไม่ต้องการให้เรื่องแบบนี้เป็นข่าวในวันพรุ่งนี้ ข่าวนั้นจะบอกได้อย่างชัดเจนว่าศาสตราจารย์และผู้นํามหาวิทยาลัยของพวกคุณกําลังพยายามปกปิดการฉ้อโกงทางวิชาการสําหรับนักศึกษาคนหนึ่งของพวกเขา”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของผู้นํามหาวิทยาลัยก็ซีดเผือด สีหน้าของศาสตราจารย์หวงเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวน่าเกลียดขึ้นมาเป็นพิเศษ

เห็นได้ชัดว่าจํายหวินเซิ่งไม่พอใจกับการลงโทษของพวกเขา

เขาข่มขู่พวกเขาด้วยความคิดเห็นของประชาชน

ผู้นํามหาวิทยาลัยรีบขอให้ศาสตราจารย์หวงขอโทษเจี้ยนอีหลิง “ศาสตราจารย์หวง คุณควรขอโทษเจียนอีหลิง คุณกล่าวหานักศึกษาคนนี้อย่างผิดๆ”

ศาสตราจารย์หวงมองไปที่เงี่ยนอีหลิง เขาไม่เต็มใจที่จะขอโทษเธอ

ศาสตราจารย์ที่ต้องขอโทษนักศึกษาต่อหน้าคนจํานวนมากนั้นน่าอับอายมากเหลือเกินอันที่จริงนั่นถือได้ว่าเป็นความอัปยศ

อย่างไรก็ตาม เขาก็กลัวว่าจํายหวินเพิ่งจะทําให้กลายเป็นเรื่องใหญ่โต ถ้าทุกคนได้ยินเรื่องนี้ชื่อเสียงเขาก็จะเสียหาย

ดังนั้นสิ่งเดียวที่ศาสตราจารย์หวงทําได้ก็คือขอโทษเจียนอีหลิง

“ฉันเสียใจฉันไม่ควรด่วนสรุป” ศาสตราจารย์หวงพูดกับเจียนอีหลิง

อย่างไรก็ตาม เขาเพียงหันหน้าไปหาเจียนอีหลิงเพียงบางส่วนในขณะที่พูด

จํายหวินเซึ่งเยาะเย้ยเมื่อเห็นเช่นนี้ “เอาล่ะ ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่ต้องการขอโทษ ผมก็จะไม่บังคับให้คุณขอโทษ แต่ว่า คําขอโทษที่ไม่จริงใจแบบนี้จะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น”

ศาสตราจารย์หวงโต้กลับในทันที “เอ้อ ผมขอโทษเจียนอีหลิงแล้ว เธอยังไม่ได้พูดอะไรเลย เหตุใดคุณจึงตัดสินใจแทนเธอ”

จํายหวินเฉิ่งไม่รําคาญเมื่อได้ยินเรื่องนี้ แต่เขาพูดด้วยน้ําเสียงไม่แยแสว่า “รือ นั่นมันสําคัญไหม? ผมยังสามารถช่วยให้คุณโด่งดังในพาดหัวข่าวได้ด้วย คุณต้องการที่จะเป็นข่าวใช่ไหม?”

อธิการบดีมหาวิทยาลัยที่ยืนอยู่ข้างพวกเขาพยายามไกล่เกลี่ยสถานการณ์ในทันที “จํายหวินเพิ่งเราจัดการเรื่องนี้เป็นการภายในได้ ไม่จําเป็นต้องทําเรื่องใหญ่”

ศาสตราจารย์หวงไม่รู้ว่าชายที่อยู่ตรงหน้าตนเองเป็นใคร อย่างไรก็ตาม อธิการบดีมหาวิทยาลัยจําเขาได้ ชายคนนี้จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยแห่งนี้เมื่อสองปีก่อน

ที่จริง อธิการบดีมหาวิทยาลัยรู้ดีถึงพลังของตระกูลของจํายหวินเพิ่งมีอยู่ ถ้าเขาบอกว่าจะทําเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องใหญ่ เขาก็จะสามารถทําได้อย่างแน่นอน ซึ่งนั่นจะสร้างความปวดหัวให้กับหน่วยงานบริหารของมหาวิทยาลัย

จากนั้น อธิการบดีของมหาวิทยาลัยก็พยายามเกลี้ยกล่อมศาสตราจารย์หวง “ศาสตราจารย์หวงคุณคิดให้รอบคอบในสิ่งที่คุณทํา ถ้าทําผิดก็ต้องยอมรับ คุณควรเป็นแบบอย่างให้ผู้อื่นโปรดแสดงความจริงใจเมื่อคุณขอโทษเจี้ยนอีหลิง ขอให้เธอยกโทษให้กับความประมาทและความมุทะลุของคุณ”

หลังจากที่ศาสตราจารย์หวงได้ยินเช่นนี้ เขาก็เริ่มตื่นตระหนก

ถ้าเรื่องนี้กลายเป็นข่าวจริงๆ สิ่งที่เขาต้องเผชิญคงแย่กว่านี้อีก

และด้วยเหตุนี้ ศาสตราจารย์หวงจึงละทิ้งความเย่อหยิ่งและความภาคภูมิใจของตนเอง เขาเริ่มด้วยเสียงเบาและอ้อนวอนเจียนอีหลิงเพื่อยกโทษให้

“เจี้ยนอีหลิง สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นความผิดของฉัน ฉันไม่ได้คิดกับการกระทําของฉัน ฉันกล่าวหาเธอโดยไม่มีหลักฐานชัดเจน และมีอคติเนื่องจากนักศึกษาของฉันเอง นั่นเป็นความผิดของฉัน ฉันหวังว่าเธอจะยกโทษให้ในครั้งนี้ฉันสัญญาจะไม่ทําผิดแบบนี้อีก เมื่อฉันต้องเผชิญกับสิ่งเหล่านี้อีกในอนาคตฉันสัญญาว่าฉันจะยุติธรรมและเป็นกลาง”

บทที่ 498 แค่ต้องการกอด

คราวนี้คําขอโทษจริงใจมากขึ้น

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างจบลงแล้ว อธิการบดีมหาวิทยาลัยจึงขอให้ทุกคนแยกย้ายกันไป

หลังจากเรื่องนี้ เจียนอีหลิงก็ได้รับศาสตราจารย์อีกคนหนึ่งสําหรับเวลาเธอยังอยู่ในระหว่างการแลกเปลี่ยน นี่เป็นครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

จากนั้นท่านผู้เฒ่าหยุนก็พูดกับเจียนอีหลิงเป็นเวลาชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะจากไป เขาขอให้เธอแวะไปคุยกับเขาเป็นครั้งคราวบ้าง

หลังจากที่ท่านผู้เฒ่าหยุนเดินทางจากไปแล้ว จํายหวินเชิงก็ดึงเสื้อของเงี่ยนอีหลิงเบาๆและออกจากห้องทดลองไปด้วยเช่นกัน

จํายหวินเพิ่งเดินไม่เร็วนัก ทําให้เจี้ยนอีหลิงสามารถติดตามเขาได้ อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้ว่าเขากําลังจะพาเธอไปไหน

จํายหวินเชิงหยุดอยู่กลางบันได ไม่มีใครอยู่รอบตัวพวกเขา

จากนั้นเขาก็หันกลับมาและพูดกับเจียนอีหลิงว่า “ถ้าเธออารมณ์เสีย เธอสามารถพูดออกมาว่าเธอรู้สึกยังไง”

เจียนอีหลิงหยุดอยู่ชั่วขณะ เธอเงยหน้าขึ้น และมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของจํายหวินเงด้วยความสับสนเธอเห็นความจริงจังในดวงตาเขา

จากนั้นจํายหวินเซิ่งก็พูดต่อไปว่า “ฉันรู้ว่าเธอไม่สนใจคนเหล่านั้นมากเท่าไรนัก แต่ว่า การถูกกล่าวหาอย่างผิดๆนั้น เป็นสิ่งที่สามารถทําให้ทุกคนอารมณ์เสียได้ ไม่มีใครเป็นข้อยกเว้นจากเรื่องนี้”

เจียนอีหลิงอารมณ์เสียไหม บางทีเธออาจจะไม่ได้อารมณ์เสียขนาดนั้น

อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังคงมีอารมณ์และความรู้สึก

จํายหวินเพิ่งรู้ว่า ถึงแม้เจี้ยนอีหลิงจะดูเยือกเย็นแต่ก็ยังมีระลอกคลื่นในหัวใจของเธอ

จํายหวินเซิ่งอยากให้เธอแสดงความรู้สึกของเธอออกมา

เจียนอีหลิงก้มหน้าลงครู่หนึ่ง หลังจากคิดดูแล้ว เธอก็กางแขนออกและโอบกอดจํายหวินเชิง

เธอมุดหน้าของเธอเข้าไปที่อกเขาแล้วถูไปมาสองครั้ง

จํายหวินเชิงร่างกายแข็งที่อในทันที

เขาต้องการให้เจียนอีหลิงได้แสดงความเสียใจของเธอออกมา…. แต่ทว่า เขาไม่ได้คาดหวังว่าเจียนอีหลิงจะแสดงออกมาเช่นนี้

แขนของจํายหวินเชิงยกค้างอยู่กลางอากาศ เขาไม่รู้ว่าจะวางมันไว้ตรงไหน

หลังจากเวลาผ่านไปนาน เจี้ยนอีหลิงก็ปล่อยจํายหวินเชิง เธอก้าวถอยหลัง

อีกครั้ง เธอก้มหน้าลง คราวนี้แก้มเธอแดงระเรื่อราวกับว่าเธอกําลังเขินอายเหลือเกิน

เจียนอีหลิงรู้ว่าการกอดผู้ชายแบบนี้ไม่เหมาะ

อย่างไรก็ตาม เมื่อกี้นี้ จู่ๆเธอก็ต้องการ

จํายหวินเซิ่งก็ตกตะลึงเช่นเดียวกัน

จํายหวินเซึ่งใช้เวลาสักพักที่จะพูดออกมาได้อีกครั้ง

“เธอกอดฉันทําไม”

“เพราะ… เมื่อก่อน… ฉัน ฉันแค่อยากจะ…”

เมื่อตอนนั้นที่เงี่ยนอีหลิงยังเด็กอยู่ ที่จริงเธอก็จําไม่ได้ว่าเธออายุเท่าไหร่

อย่างไรก็ตาม เธอจําได้ว่ามีแม่และลูกสาวมาที่สถาบันที่เธอเคยอยู่

ลูกสาวป่วย และด้วยเหตุนั้นเธอจึงมารักษาที่สถาบัน

หลังจากกินยา ร่างกายของเด็กหญิงตัวเล็กๆก็รู้สึกไม่สบายตัว เมื่อย้อนกลับไปเมื่อตอนนั้นเด็กหญิงตัวเล็กๆซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของแม่

เจียนอีหลิงเฝ้าดูจากด้านข้าง ตอนนั้นเธออยากรู้ว่ามันจะมีความสุขสบายไหมกับการที่จะกอดใครสักคนแบบนี้ เธออยากจะลองเอาเอาหน้าซุกไซ้ถูไถกับอกใครสักคน

คําพูดของจํายหวินเชิงเมื่อกี้นี้ทําให้ความทรงจําของเธอปรากฏขึ้นอีกครั้ง ไม่เป็นไรที่จะแสดงความเศร้าออกมา

และเมื่อเธอมองไปที่จํายหวินเชิง เธอก็พลันอยากจะกอดเขาอย่างอธิบายไม่ถูก…. เธออยากจะลองซุกเข้าไปในอ้อมกอดของใครสักคน

ขณะที่จํายหวินเซิ่งมองไปทางเจียนอีหลิง ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกเจ็บปวดในใจเล็กน้อย

เขาไม่ได้รู้สึกมีไข้หรือเจ็บป่วย เพียงแต่ว่าเขาแค่รู้สึกแปลกๆที่ไม่รู้ว่าควรจะแสดงออกมาอย่าง

จํายหวินเชิงเดินไปตรงหน้าแล้วกอดเธอเบาๆ “คราวหน้าถ้าเธอเสียใจ ก็เข้ามากอดฉันได้นะอ้อมแขนของฉันจะเปิดให้เธอเสมอ และจะเปิดให้เฉพาะเธอเท่านั้น”

ขณะที่เงี่ยนอีหลิงถูกจํายหวินเชิงกอด เธอไม่รู้สึกว่าจําเป็นต้องต่อต้าน เธอไม่รู้สึกอยากจะผลักไสเขาออกไปด้วยเหมือนกัน

แต่เธอกลับรู้สึกค่อนข้างอบอุ่น

จากนั้นจํายหวินเชิงก็ก้มหน้าลงและพูดว่า “อย่างไรก็ตาม เธอต้องสัญญาว่าเธอจะทําเช่นนี้กับฉันเท่านั้น อย่ากอดใครอีก เธอเป็นคนกอดฉันก่อน ดังนั้นเธอต้องรับผิดชอบ ถ้าเธอไม่สัญญากับฉันแสดงว่าเธอไร้ยางอายและผิดศีลธรรมที่กอดฉันเมื่อกี้นี้”