เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 975 เอาอาหารเช้ามาให้

เหยียนหรูหยูไม่ได้พูดอะไรมาก เดินตรงไปด้านหน้า จนเดินมาถึงสถานที่ที่ฝึกซ้อมกันเมื่อวานนี้ หยางโปก็เริ่มฝึกมวยเทียนหลัว ในขณะที่หยียนหรูหยูก็ยืนอยู่ข้างๆ มองไปรอบๆ ดูเหมือนไม่มีอะไรทำ
หยางโปไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเหยียนหรูหยูจึงต้องตามตัวเองออกมา ในเมื่อเธอเดินตามมาแล้วไม่ทำอะไรเลย เมื่อวานเธอสอนมวยเทียนหลัวให้ตัวเอง หรือว่าวันนี้เธอยังจะสอนอะไรอื่นให้ตัวเองอีก ?
แต่รอกระทั่งหยางโปฝึกฝนจนแล้วเสร็จ เหยียนหรูหยูก็ยังไม่เอ่ยปากว่าไง
หยางโปก็ไม่ได้ถามอะไรเช่นกัน ทั้งสองเดินกันมาเงียบๆและเดินกลับมากันเงียบๆแบบนี้อีกครั้ง
ไม่นานก็เดินมาถึงชั้นล่างตึก หยางโปก็มองเห็นโจวซินมายืนรออยู่ที่ด้านล่างตึกแล้ว ฝูงชนที่รายล้อมอยู่รอบๆ แยกย้ายกันไปแล้ว มูลนกบนพื้นได้รับการทำความสะอาดไปแล้วรอบหนึ่ง
เมื่อโจวซินมองเห็นทั้งสองคนเดินกลับมา ใบหน้าก็มีรอยยิ้มผุดขึ้น “ คุณเหยียน คุณกลับมาแล้วเหรอ ! ”
หยางโปหันไปมองหน้าโจวซิน แล้วเบิกตาโต นี่มันเกิดอะไรขึ้น เพิ่งพบหน้ากันเมื่อวานเอง วันนี้ก็ตามมาจีบแล้วเหรอ ?
เหยียนหรูหยูไม่สนใจเขา แต่โจวซินยังยิ้มแย้มด้วยความดีใจ แบกหน้าเดินไปด้านหน้า พร้อมกับกระติกเก็บความร้อนในมือ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า ” คุณเหยียน ออกไปตั้งแต่เช้า คงยังไม่ได้กินข้าวเช้าใช่ไหม ผมเอาซาลาเปาบรรจุไส้พร้อมน้ำซุปมาให้ รสชาติดีมากๆเลย คุณลองชิมดูไหม ? ”
เหยียนหรูหยูชำเลืองตาขึ้นมองเขา และขมวดคิ้วขึ้น แต่ไม่ได้พูดว่าอะไร
หยางโปทำหน้าไม่ถูก เลยพูดออกไปว่า “ โจวซิน นี่คุณคิดจะทำอะไร ? ”
โจวซินหัวเราะ “ ผมเป็นแฟนคลับผู้ซื่อสัตย์ของคุณเหยียน ผมตัดสินใจแล้วว่าในอนาคตจะเดินตามรอยเท้าของคุณเหยียน ไม่ว่าคุณเหยียนไปไหน ผมก็จะไปทุกที่ที่เธอไป !! ”
หยางโปเบิกตากว้าง เขาจ้องมองโจวซินขึ้นลงอย่างพินิจพิเคราะห์ หรือว่าโจวซินจะเข้าใจว่าเหยียนหรูหยูคือโอกาสและโชคชะตาที่ทะเลสาบซีหูขึ้นมาจริงๆ ?
แต่เมื่อคืนโจวซินพูดติดตลกว่าอยากจะแย่งชิงกระจกแสงจันทร์ของเขาไป หยางโปคงไม่ยอมปล่อยให้เขาทำสำเร็จง่ายๆแบบนี้แน่ เขาครุ่นคิดอยู่สักพัก จึงหันไปมองไปทางด้านข้างและนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเอ่ยปากพูดออกมาว่า “ วันนี้เหยียนหรูหยูอารมณ์ไม่ค่อยดี เกรงว่าคุณยังจะไม่รู้ เมื่อคืน ทางเราเกิดเรื่องเลวร้ายเรื่องหนึ่งขึ้น มีนกกลุ่มหนึ่ง บินมาอยู่บนยอดตึก ทำเอาสภาพแวดล้อมของทั้งตึกสกปรกไปหมด ”
พูดไปหยางโปก็ชี้มือลงไปบนพื้น
โจวซินหันไปมองหน้าหยางโป และก้มหน้าลงมองพื้นอีกครั้ง เมื่อเห็นร่องรอยบนพื้น เขาก็นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย “ เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับผม ? ”
หยางโปหัวเราะ และกระซิบว่า “ เหยียนหรูหยูเป็นคนชอบสภาพแวดล้อมที่สะอาดเรียบร้อย
ถ้าคุณสามารถทำความสะอาดที่นี่ได้อย่างสะอาดหมดจด คิดว่าเธอคงจะดีใจมาก ! ”
โจวซินลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง และหันมองไปรอบๆอีกครั้ง เขาถึงพบว่า สภาพแวดล้มรอบๆชั้นล่างของตึกแย่มากจริงๆ
แต่โจวซินกลับไม่มีอาการลังเลเลย ตอบกลับไปทันที “ ตกลง ผมจะมาทำความสะอาดให้ ”
พอพูดจบ โจวซินก็ลงมือทำทันที
มีคนกำลังลากสายยางล้างพื้นอยู่ในบริเวณนั้นพอดี โจวซินจึงวิ่งเข้าไปหยิบสายยางฉีดล้างพื้นทันที
มีคราบสกปรกมากมายอยู่บนพื้น น้ำในสายยางกระทบพื้นฉีดเอาดินสีเหลืองกระเซ็นโดนตัวเขา แต่เขากลับไม่สนใจมันเลยแม้แต่นิดเดียว
หยางโปมองดูสภาพในที่เกิดเหตุ และยิ้มออกมาจางๆ หันหลังและเดินกลับขึ้นตึกไป
เหยียนหรูหยู ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย มองแค่แวบเดียว แต่ไม่ได้พูดอะไร.ไอรีนโนเวล.
เมื่อเห็นหยางโปทั้งสองคนเดินเข้าไป โจวซินก็โยนยางในมือทิ้ง มองมันอย่างรังเกียจ และก้มหน้าดูเสื้อผ้าบนตัว ทันใดนั้นเขาก็เห็นว่าอาหารเช้าของเขายังคงวางอยู่บนพื้น เขาจึงรีบไปหยิบขึ้นมา และรีบตามเข้าไปในตึก
หยางโปทั้งสองเข้าลิฟต์ไปด้วยกัน ในขณะที่ประตูลิฟต์จะปิดลงอยู่นั้น หยางโปก็เห็นโจวซินวิ่งตามเข้ามา เขาไม่พูดอะไรมาก แต่มือข้างหนึ่งกลับแอบกดไปที่ปุ่มกดปิดอย่างเงียบๆ
ประตูลิฟต์ค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ ทำให้โจวซินอยู่ที่ชั้นล่างของตึก เหยียนหรูหยูดูเหมือนจะยิ้มออกมา ดูท่าเหมือนกับว่าจะชอบใจมาก
พอกลับมาถึงห้อง ลัวย่าวหัวก็ตื่นนอนแล้ว เขาซื้ออาหารเช้ามาวางไว้บนโต๊ะ เมื่อเห็นหยางโปกลับมา เข้าก็หันไปกวักมือเรียก “ เมื่อคืนมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ? ทำไมชั้นล่างตึกถึงได้มีขี้นกเยอะขนาดนั้น ? ”
“ นายลองเดาสิว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ? ”หยางโปถาม
ลัวย่าวหัวมีอาการสับสน เมื่อเห็นเหยียนหรูหยูเดินเข้าไปในห้องน้ำ เขาก็กระซิบเสียงเบาลงกว่าเดิม “ นายว่า ในเมื่อสามารถที่จะฝึกบำเพ็ญเป็นเซียนได้ บนโลกใบนี้จะมีปีศาจอยู่จริงๆไหม ? ”
ได้ยินแบบนั้นหยางโปตกตะลึงทันที “ ปีศาจงั้นเหรอ ? ”
ลัวย่าวหัวพยักหน้า “ ใช่ ปีศาจ ! ฉันคิดว่าเหยียนหรูหยูเป็นปีศาจ เธอตามนายกลับมาจินหลิงได้สองวันแล้ว นายเคยเห็นเธอกินข้าวหรือยัง ? ถ้าคนปกติทั่วไปไม่ได้กินข้าวเป็นเวลานานแบบนี้
คงหิวตายไปแล้ว ! ”
หยางโปก็เห็นด้วยเช่นกัน เขาหันไปถามลัวย่าวหัว “ งั้นนายคิดว่าเธอเป็นปีศาจอะไร ? ”
“ ฉันคิดว่าเธอเป็นนกชนิดหนึ่ง ! ” ลัวย่าวหัวพูดอย่างกับเป็นเรื่องใหญ่
หยางโปตบไหล่ของเขาไปทีหนึ่ง “ อย่ามาพูดจาไร้สาระ กินข้าวเช้าแล้วเก็บของซะวันนี้พวกเราจะกลับตี้จิงกัน ”
ลัวย่าวหัวยังไม่ทันพูดอะไร จู่ๆก็เห็นประตูห้องน้ำเปิดออก เขาจึงรีบถาม “ กลับตี้จิงทำไม ? ”
“ แม่ของฉันอยากเจอชิงหยุนน่ะ ” หยางโปตอบ
ลัวย่าวหัวพยักหน้า “ ก็ถูกนะ นายรีบร้อนแต่งงานขนาดนี้ ควรที่จะพากลับบ้านสักครั้ง ”
หยางโปยิ้มให้แต่ไม่ได้พูดอะไร
หลังจากล้างมือ และกำลังกินข้าวเช้าอยู่นั้น กริ่งประตูก็ดังขึ้น หยางโปจึงลุกไปเปิดประตู
ก็เห็นโจวซินยืนอยู่นอกประตู
โจวซินยิ้มเหยเก “ คุณเหยียนล่ะ ? ”
หยางโปชี้ไปทางด้านหลัง แต่โจวซินเบียดตัวเข้ามาแล้ว เขาไปหยุดยืนอยู่หน้าเหยียนหรูหยู
ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์วางกล่องข้าวลงบนโต๊ะ ยิ้มและเอ่ยออกมาว่า “ คุณเหยียน คุณดูสิ นี่เป็นของที่ผมไปเข้าคิวซื้อกลับมาแต่เช้าเป็นพิเศษเลยนะ ! ”
ในขณะที่พูด โจวซินก็ได้นำอาหารจำพวกติ่มซำในกล่องอาหารกลางวันออกมาแล้ว ซาลาเปาบรรจุไส้พร้อมน้ำซุป เค้กข้าวเหนียว โจ๊กเผือกหวานดอกกุ้ยฮวาและ ซุปเส้นหมี่เลือดเป็ด !
อาหารเช้าพวกนี้เป็นอาหารที่มีลักษณะเฉพาะของจินหลิง ดูน่าอร่อยมาก
เหยียนหรูหยูก้มหน้ามองอาหารพวกนี้ และหันไปทางด้านข้าง เธอส่ายหน้าให้เล็กน้อย
“ ฉันไม่หิว ”
เมื่อลัวย่าวหัวได้ยินคำนี้ ก็หันไปกระพริบตาให้หยางโป เห็นได้ชัดว่า เขาคิดที่จะพูดถึงเรื่องก่อนหน้าที่พูดกันนี้ เขามั่นใจว่าเหยียนหรูหยูเป็นปีศาจ เพราะเธอไม่กินข้าวเลย !
หยางโปไม่ได้พูดอะไรมาก แค่ชำเลืองมองไปทางโจวซิน
โจวซินมีสีหน้าเขินอาย “ ไม่หิวก็กินสักนิดก็ได้นะ ! ”
เวลานี้จู่ๆ กริ่งประตูก็ดังขึ้น หยางโปจึงเดินไปเปิดประตู และเห็นฮัวชิงหยุนเดินเข้ามา ฮัวชิงหยุนถือกล่องอาหารมาด้วยกล่องหนึ่งอย่างเหนื่อยหอบ
หยางโปรีบเข้าไปรับกล่องข้าว “ ผมบอกแล้วไม่ใช่หรือไง ? ผมจะไปรับคุณเอง ”
ฮัวชิงหยุนส่ายหน้า “ ไม่เป็นไร ยังไงซะฉันก็ไม่มีอะไรทำ ก็เลยถือโอกาสมาหาเลย ”
ในระหว่างที่พูด ฮัวชิงหยุนก็หันไปมองที่โต๊ะ “ ของกินเยอะมาก เมื่อกี้ฉันยังคิดจะซื้ออาหารเช้าให้พวกคุณอยู่เลย แต่มีของในมือเยอะเกินไป ก็เลยเอามาไม่ได้แล้ว คิดไม่ถึงว่าพวกคุณจะซื้อกันมาเรียบร้อยแล้ว ”
ลัวย่าวหัวรีบหันไปกวักมือให้ฮัวชิงหยุน “ เร็ว มากินข้าวด้วยกัน ! ”
ฮัวชิงหยุนขานรับ พร้อมทั้งเดินเข้าไปนั่ง
เหยียนหรูหยูลังเลอยู่เล็กน้อย จากนั้นก็ยกของกินตรงหน้ามาวางไว้ตรงหน้าฮัวชิงหยุนทั้งหมด
ฮัวชิงหยุนตื่นตะลึงอย่างคาดคิดไม่ถึงที่ได้รับความเมตตา “ ขอบคุณค่ะพี่สาว ! ”
โจวซินที่ยืนอยู่ด้านข้าง กลับทำหน้ามุ่ย