เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 130

เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก – ตอนที่ 130: ขัดแย้ง
ตอนที่ 130: ขัดแย้ง
โดย
Ink Stone_Romance
เวยหลายชุนมองใบหน้ายิ้มของลุงป่าวเอิน เขารู้สึกโกรธในใจ แต่เขาไม่ได้ระเบิดออกมา

“คุณลุง ลุงรู้เรื่องเฉินเยี่ยนโดนบ้านอวี๋ถอนหมั้นหรือเปล่า?”

เวยหลายชุนตัดสินใจถามตรงๆ

ลุงป่าวเอินคิดไม่ถึงว่าเวยหลายชุนจะถามคำถามนี้ สีหน้าเขาดูอึดอัดเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นมา “เรื่องนี้โทษเยี่ยนจื่อไม่ได้ ลูกชายของบ้านอวี๋นั่นไม่ดี ทำร้ายเยี่ยนจื่อ”

ถึงแม้ลุงป่าวเอินจะพูดเข้าข้างเฉินเยี่ยน แต่ก็เท่ากับยอมรับว่าเรื่องเฉินเยี่ยนและอวี๋เหวยหมิน เขาไม่ยอมรับก็ไม่ได้ เรื่องนี้คนทั้งหมู่บ้านรู้ ปิดไม่ได้

ใจของเวยหลายชุนจมดิ่งลงไปลึกสุด เป็นเรื่องจริงจริงด้วย เฉินเวยไม่ได้โกหกตัวเอง ถึงแม่บ้านอวี๋จะมีปัญหา แต่ตัวเฉินเยี่ยนเองไม่มีปัญหาหรือ?

“ตอนที่เธออยู่ในสวนผลไม้…”

เวยหลายชุนรู้สึกว่าเขาพูดไม่ออก

“ไม่มี ไม่มี ไม่มีทางแน่นอน อวี๋ชุนชานไม่ได้ทำอะไรเยี่ยนจื่อ ตอนนั้นเขาทำร้าย เยี่ยนจื่อเลยตีเขา บ้านอวี๋ด่าหยาบคาย ข้ากล้ารับประกันว่าเยี่ยนจื่อยังเป็นสาวบริสุทธิ์ อวี๋ชุนชานยอมรับว่าตัวเองผิดแล้ว เขา…เขาไม่ได้แตะต้องเยี่ยนจื่อ”

ลุงป่าวเอินโบกมือติดต่อกัน พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเฉินเยี่ยน

ใช่ เฉินเยี่ยนไม่ได้โดนอวี๋ชุนชานย่ำยี แต่อวี๋ชุนชานนั่นกอดเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนกับอวี๋ชุนชานโดนทุกคนพบตอนอยู่ด้วยกันในสวนผลไม้ นี่เป็นเรื่องจริงที่ไม่มีใครแก้ไขได้ ใครก็รู้เรื่องนี้ ใครก็รู้ว่าลูกสาวบ้านเฉินไปนอนอยู่ในสวนผลไม้กับผู้ชาย ถึงแม้จะไม่ได้โดนทำมิดีมิร้าย แต่ชื่อเสียงจะยังเหลืออยู่ไหม?

เวยหลายชุนตาแดงแล้ว ถึงแม้เขาเวยหลายชุนไม่ได้ดีมากมาย แต่สู่ขอผู้หญิงที่ไม่มีชื่อเสียงกลับไป ที่บ้านจะเงยหน้าได้ยังไง? คนอื่นพูดขึ้นมา จะพูดกันว่าภรรยาของเขาถูกคนอื่นพบว่าอยู่กับผู้ชายคนอื่นที่สวนผลไม้ ใครจะสนเรื่องจริง คนอื่นจะบอกว่าเขาโง่ หัวเราะเยาะว่าเขาไร้ความสามารถ ถึงตอนนั้นเขาจะยังมีหน้าไปเจอใครหรือ?

เอ้อเฟิ่งจะแนะนำน้องสาวเธอให้ตัวเอง ตัวเขาเองยังไม่แม้แต่ดูเลย ถ้าเอ้อเฟิ่งรู้ว่าเฉินเยี่ยนคนนี้ไม่เหลือชื่อเสียงแล้ว เอ้อเฟิ่งจะต้องป่าวร้องไปทั่วสหกรณ์แน่นอน ถึงตอนนั้นคนอื่นจะมองตัวเองยังไง!

คิดถึงเรื่องพวกนี้ เวยหลายชุนก็รู้สึกว่าตัวเองจะระเบิดแล้ว

แล้วยังมีเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนดูสูงส่งขนาดนั้น เธอทำตัวแบบนี้จะสูงส่งอะไร แล้วยังดูถูกคนอื่น เธอมีอะไรดีที่มาดูถูกคนอื่น คนอื่นดูถูกเธอยังว่าไปอย่าง!

แต่จะช่างมันไปแบบนี้?

เวยหลายชุนไม่พอใจ เขาชอบเฉินเยี่ยนจริงๆ เขาอย่างจะแต่งงานกับเฉินเยี่ยน เขาคิดถึงเฉินเยี่ยนไว้เสียดิบดี ตอนนี้พอได้ยินว่าเฉินเยี่ยนมีตำหนิ เขารับไม่ได้

ลุงป่าวเอินก็ปลอบเวยหลายชุนสักพัก พูดเรื่องดีของเฉินเยี่ยนมากมาย เวยหลายชุนพยักหน้า เริ่มทำงาน

วันนี้เขาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย

บ้านเฉินไม่รู้เรื่องนี้ เฉินเวยขาแพลงจริง เรื่องนี้นับว่าเธอใจถึงมาก ยอมแลกให้เจ็บจริง เธอไม่ได้แกล้ง แต่ขาเธอที่แพลงไม่ร้ายแรงมาก แต่เธอก็มีข้ออ้างพักผ่อนอยู่บ้าน ต่อไปเธอก็แค่รอดูเรื่องสนุกก็พอ

เฉินเยี่ยนไม่รู้ว่าเกิดเรื่องนี้ เธอยังทำตัวเหมือนปกติ สอนให้หวางจวนห่อบุหรี่ ตอนนี้บ้านเฉินมีไปป์ห่อบุหรี่สองอัน เลยห่อบุหรี่ได้มากขึ้นในแต่ละวัน แน่นอน เงินก็ย่อมมากขึ้นด้วย

ผ่านมาสามวัน ถึงวันที่เวยหลายชุนนัดเฉินเยี่ยนไปบ้านเวย

หวางนิวเรียกเฉินเยี่ยนให้ตื่นแต่เช้าตรู่ ให้เฉินเยี่ยนล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนมาใส่ชุดใหม่

เฉินเยี่ยนรู้สึกทำอะไรไม่ได้ แต่ก็เปลี่ยนมาใส่ชุดใหม่อยู่ ไปเยี่ยมที่บ้านครั้งแรก ย่อมต้องเรียบร้อย ถือว่าเป็นการให้ความเคารพผู้ใหญ่

เฉินเยี่ยนเปลี่ยนชุดเรียบร้อย หวางนิวก็ไปที่หน้าประตูบ้าน ย่ำเท้าไปพลางชะเง้อมองไปด้วย

“นี่ทำไมต้าชุนยังไม่มานะ?”

หวางนิวบ่นทีละประโยค ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตอนย่ำรองเท้ามือยังพันกันด้วย สุดท้ายเธอไม่ย่ำแล้ว เดินไปมองที่หน้าประตู

แสงแดดร้อนแรงเริ่มสาดส่องลงมาแล้ว เวยหลายชุนยังไม่มา เฉินเยี่ยนก็รู้สึกแปลก ตามหลักแล้วเวยหลายชุนควรจะมาแต่เช้า หรือว่าเกิดเรื่องอะไร?

“เสี่ยวเวย ลูกมาทำอะไร? เท้ายังไม่หายดีไม่ใช่เหรอ?”

เสียงหวางนิวดังขึ้นมาจากสนาม

เฉินเวยมา? เฉินเวยเท้าแพลง เฉินเยี่ยนรู้แล้ว วันนี้เฉินเวยเท้าแพลงเดินมาถึงนี่ เฉินเยี่ยนคิดว่าต้องมีเรื่องอะไรที่เธอไม่รู้เกิดขึ้นแน่

เฉินเยี่ยนมองเฉินเวยเข้ามาในบ้าน มองเฉินเวยที่ยิ้มอ่อนมาให้เธอ แล้วไปห้องหวางนิวและเฉินจง

เฉินเยี่ยนไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ถามอะไรเช่นกัน มีเรื่องหรือเปล่า เดี๋ยวรอเวยหลายชุนมาก็รู้แล้ว เธอไม่อยากฟังเฉินเวยพูด

ใกล้จะเที่ยงแล้ว ตอนที่หวางนิวบ่นไม่หยุดอยู่เวยหลายชุนค่อยๆ ขี่จักรยานเข้ามาช้าๆ

“ทำไมเพิ่งมาตอนนี้ ไปเวลานี้ก็ไม่ทันเวลาอาหารเที่ยงแล้ว ไม่อย่างนั้นพวกเธอกินที่บ้านก่อนค่อยไป? ถ้ากินข้าวแล้วไป บ้านแม่สามีก็น่าจะร้อนใจหรือเปล่า เยี่ยนจื่อ ลูกรีบออกไป ถือของแล้วรีบตามต้าชุนไปเถอะ อย่าให้คนอื่นรอจนร้อนใจเลย

หวางนิวร้อนรน อยากจะให้พวกเขาอยู่กินข้าว แต่ก็กลัวว่าฝั่งนั้นจะร้อนใจ เลยเร่งเฉินเยี่ยนไม่หยุด

เวยหลายชุนรู้สึกว่าคำพูดหวางนิวฟังดูทิ่มแทงหู เขากับเฉินเยี่ยนยังไม่ได้หมั้นหมายกันเลย ก็เรียกว่าแม่สามีแล้ว บ้านเฉินนี่รีบร้อนเหลือเกิน แบบนี้ดูเหมือนพวกเขาจะอยากให้เฉินเยี่ยนแต่งงานกับตัวเองจริง นอกจากตัวเองแล้ว พวกเขาคงหาคนอื่นมาแต่งกับเฉินเยี่ยนไม่ได้แล้วสิ

เฉินเยี่ยนหิ้วผลไม้และอาหารกระป๋องที่เตรียมไว้แล้วออกไปหน้าประตูบ้าน

เวยหลายชุนเมองเฉินเยี่ยน ท่อนบนเฉินเยี่ยนสวมเสื้อแขนสั้นสีขาวเนื้อผ้าดี ท่อนล่างสวมกระโปรงยาวลายดอกสีขาว คนใหม่หมู่บ้านสวมกางเกงค่อนข้างเยอะ สวมกระโปรงจะทำอะไรไม่ถนัด แต่ผู้หญิงรักสวยรักงาม ใครจะไม่อยากมีกระโปรงสวยใส่สักตัว แต่คนที่มีปัญญาใส่กระโปรงได้มีน้อย เฉินเยี่ยนกลับใส่กระโปรง

ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเฉินเยี่ยนใส่แบบนี้แล้วสวย เหมือนดอกทิวลิปสีขาวเลย ทั้งบริสุทธิ์และหอมหวน

แต่เฉินเยี่ยนแบบนี้กลับทิ่มแทงสายตาเวยหลายชุน เขารู้สึกว่าความบริสุทธิ์ของเฉินเยี่ยนนั้นเสแสร้ง เห็นอยู่ว่าไม่บริสุทธิ์แล้ว ยังแต่งตัวแบบนี้ ไม่หลอกลวงแล้วอะไร! อีกอย่าง เธอสวมเสื้อผ้าสวยแบบนี้ เสื้อผ้าพวกนี้ไม่ถูกเลย แต่เธอยอมให้เงินเฉินเวยไปหาหมอสักนิด เห็นแก่ตัวเหลือเกิน

เวยหลายชุนไม่พอใจ แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เขาสับสนมาก ใจหนึ่งเขารังเกียจ เขาแคร์เรื่องที่เฉินเยี่ยนโดนถอนหมั้นแล้วมีชื่อเสียงแบบนั้น แต่อีกใจหนึ่ง เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขาหลงเสน่ห์เฉินเยี่ยนเข้าแล้ว เขาต้องการภรรยาแบบเฉินเยี่ยน เขาเสียดายที่จะล้มเลิกไปแบบนี้ แต่เขาก็รู้สึกเสียใจ จะมาหรือไม่มาบ้านเฉิน จะยังติดต่อกับเฉินเยี่ยนต่อ จะแต่งกับเฉินเยี่ยนหรือไม่? เขาตัดสินใจไม่ได้ ระหว่างทางเขาลังเลอยู่นาน นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงมาถึงบ้านเฉินเวลานี้

หวางนิวเร่งให้เฉินเยี่ยนรีบไป เฉินเยี่ยนกลับมองเวยหลายชุน เวยหลายชุนไม่ได้หันหัวรถกลับ เหมือนเขามีอะไรอยากจะพูด เฉินเยี่ยนรออยู่

แต่ไม่มี เวยหลายชุนมองเฉินเยี่ยน สายตาดูสับสน แล้วเขาก็เลี้ยวรถกลับ เขาเตรียมจะพาเฉินเยี่ยนไป ไม่ว่ายังไง ในเมื่อวันนี้นัดกันแล้ว เขาก็จะพาเฉินเยี่ยนไปบ้านเขา ให้ที่บ้านดู ส่วนเรื่องอื่น เขายังต้องคิดอีกที คิดว่าเขาชอบเฉินเยี่ยนจนถึงขั้นไม่สนใจชื่อเสียงของเฉินเยี่ยน ไม่สนใจเรื่องในอดีตของเฉินเยี่ยน

—————