เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 472 บัญชีเทพเจ้า P ฟอรั่มระเบิดแล้ว!
คุคมองเครื่องหมายโลโก้ที่มุมขวาล่าง
ม่านตาเบิกกว้าง
มือของเขารั้งมือของฉินหลิงที่กำลังคิดจะข้ามหน้า [ผ่านด่าน] ไป
วิศวกรโปรแกรมทุกคนมีโลโก้เป็นของตัวเอง
อวิ๋นกวงกรุ๊ปเองก็เช่นกัน
ครึ่งเดือนกว่าก่อนหน้านี้คุคได้เข้าไปชั้นที่ 28 ของอวิ๋นกวงกรุ๊ป
นอกจากนี้ ตัวเขาเองก็เป็นวิศวกรผู้เชี่ยวชาญ จึงรู้จักวิศวกรโปรแกรมต่อยอดทั้งสี่ท่านในแวดวง
ที่อวิ๋นกวงกรุ๊ปมีครอบครองอยู่สองท่าน คือลู่จือสิงและ poppy ที่ไม่เคยปรากฏตัวออกมาเลย
ลู่จือสิงคือผู้พัฒนาเครื่องมือค้นหาอันเป็นที่นิยมไปทั่วโลกของอวิ๋นกวงกรุ๊ป ปัจจุบันไม่มีใครเหนือไปกว่าเขา แตกต่างจากโปรแกรมดั้งเดิมของลู่จือสิง poppy เป็นที่รู้จักกันมากที่สุดในหมู่ผู้คนทั้งหลาย เพราะเธอได้พัฒนาปัญญาประดิษฐ์ล่วงหน้าไปยี่สิบปี
และที่ poppy เป็นที่รู้จักมากกว่าลู่จือสิง เพราะโปรแกรมส่วนมากของ poppy ล้วนมีการแจกจ่ายฟรีในฟอรั่ม
เพียงแค่น้อยคนที่จะมองออกได้ถึงโปรแกรมต้นทางที่อีกฝ่ายโพสต์ลง
แม้กระทั่งตอนนี้
คนในแวดวงต่างรู้ดีว่า เครื่องหมายของลู่จือสิงคือใบเมเปิล เครื่องหมายของ poppy คือดอกป๊อปปีสีแดง
ไม่มีใครกล้าเลียนแบบดอกป๊อปปีชนิดนี้
ดังนั้น แค่มองปราดเดียว คุคก็จำเครื่องหมายที่มุมล่างขวาของคอมพิวเตอร์ของฉินหลิงได้ทันที “นี่…โปรแกรมพวกนี้เธอเอามาจากไหน”
น้ำเสียงนี้…ฉินหลิงเงียบไปครู่หนึ่ง
เหลือบไปเห็นฉินหร่านเข้ามา ฉินหลิงมองเธอเป็นเชิงถาม
เพราะสายตาของเขา คุคจึงหันหน้ากลับ ทันใดนั้นจึงเห็นฉินหร่าน เขานิ่งไปสักพัก
ฉินหร่านกำลังพิงประตูท่าทางเกียจคร้าน ในมือเล่นโทรศัพท์ ถ้ามีคนมายืนอยู่ข้างเธอ จะเห็นได้ว่าโทรศัพท์ของเธอกำลังแสดงหน้าฟอรั่มของอวิ๋นกวงกรุ๊ป
เธอสร้างลิงก์ไปได้ครึ่งทาง จึงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองไปยังคุค “ฟอรั่ม”
“ฟอรั่มอะไร?” ภาษาจีนของคุคดีมาก เขายืนขึ้น
ฉินหร่านหน้านิ่ง “คุณเพิ่มวีแชทฉัน ฉันจะส่งลิงก์ให้คุณ”
คุคหยิบโทรศัพท์ออกมาทันที เปิดวีแชท
ช่วงเวลานี้ ฉินหร่านกดปุ่มยืนยัน ลิงก์ถูกสร้างเสร็จเรียบร้อย
ทั้งสองคนเพิ่มวีแชท ฉินหร่านส่งลิงก์ให้คุค
คุคคลิกเข้าไปทันที
ทันใดนั้นจึงเห็นเครื่องหมายสีแดงขนาดใหญ่…
[poppy]
เขาจ้องเขม็ง “บัญชีของ poppy งั้นเหรอ? เทพเจ้า P สร้างบัญชีตั้งแต่ตอนไหนกัน ทำไมไม่มีใครเคยเห็น”
poppy ลึกลับมาก ข้อมูลส่วนใหญ่ดำเนินการแทนโดยอวิ๋นกวงกรุ๊ปไม่ก็ลู่จือสิง
ครั้งแรกที่เห็นบัญชีส่วนตัวของอีกฝ่าย คุครีบคลิกเข้าไป
ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น นั่งลงที่เก้าอี้แล้วเปิดดูช้าๆ
ฉินหลิงนั่งอยู่ข้างเขา ชำเลืองมองแล้วจำที่อยู่เว็บไซต์และจำบัญชีของ poppy
เขาละสายตากลับ หยิบโทรศัพท์ของตนเองออกมา เปิดเครื่องมือค้นหา
ฉินหร่านเดินไปมอง
ฉินหลิงกำลังค้น…
[poppy]
ฉินหร่าน “…”
แม้โดยหลักแล้วฉินหลิงจะศึกษาด้านการเขียนโปรแกรมซอฟต์แวร์ แต่ฉินหร่านเคยสอนด้านแฮกเกอร์เขาด้วย เขารู้วิธีกรองข่าว วิธีการเจาะเข้าไปค้นเนื้อหาที่ถูกบล็อกเหล่านั้น
ค้นเสร็จ เขาเงยหน้ามองฉินหร่าน
ฉินหร่านเงยหน้าขึ้น กำโทรศัพท์ ออกประตูห้องไปอย่างเรียบง่าย “ฉันไปหาพี่ใหญ่เฉิงเจวี้ยนของเธอนะ”
ใกล้หกโมง
เฉิงเจวี้ยนและฉินฮั่นชิวใกล้เสร็จธุระแล้ว
เครื่องดูดควันในห้องครัวของฉินฮั่นชิวดีมาก ไม่มีควันเลยสักนิด
ฉินหร่านพิงที่ประตูห้องครัว มองดูเขาช่วยฉินฮั่นชิวจัดเรียงจาน อย่าว่างั้นเลย ค่อนข้างมีศิลปะ
“หร่านหร่าน หิวแล้วเหรอ” ฉินฮั่นชิวนำเครื่องเคียงในจานใส่ลงในหม้อ ตั้งไฟใส่หม้อ เขายืนอยู่ด้านข้าง ให้เฉิงเจวี้ยนขยับหม้อ เขาเปิดฝาหม้อตรงข้าม เริ่มใส่เครื่องปรุงพลางพูดกับฉินหร่าน “รอก่อนนะ อาหารอันสุดท้าย”
ฉินฮั่นชิวใส่เกลือไป แล้วจึงยกขึ้น แล้วนำเอาอาหารสองชามข้างมือออกไปเสิร์ฟด้านนอก กำชับฉินหร่าน พ่อบ้านตระกูลฉินและคนอื่นๆ “อย่าเข้ามาห้องครัวของฉัน”
ฉินหร่าน “…”
เธอกอดอก มองเฉิงเจวี้ยนยืนอยู่หน้าหม้อ ขยับหม้ออย่างใจเย็น ท่าทางไม่รีบร้อน ดูแล้วค่อนข้างมีเทคนิค
ราวกับเคยเรียนมา มีแบบมีแผน
ไม่แปลกที่ทุกครั้งฉินฮั่นชิวจะเลือกให้เขาไปห้องครัว
“คุณยอมรับแล้วสินะ ว่าคุณเคยไปที่ New Western Chef” ฉินหร่านนึกถึงโฆษณาที่พบเห็นอยู่เป็นประจำ
เขาเคยเรียนสะเปะสะปะมามากมาย ไปที่ New Western Chef ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้
เครื่องดูดควันในห้องครัวเปิดอยู่ เสียงดัง แต่เฉิงเจวี้ยนยังคงได้ยินเสียงของฉินหร่าน เขาใช้เวลามองเธอแล้วเลิกคิ้ว ท่าทางสงสัย “นี่ต้องเรียนด้วยเหรอ”
ฉินหร่านไม่พูดอะไรเธอปิดประตูห้องครัวด้วยท่าทีเฉยเมย
อาหารเย็นเริ่มตอนหนึ่งทุ่มตรง
พวกพ่อบ้านตระกูลฉินและอาเหวินยังคงเก้ๆ กังๆอยู่มาก
ในตอนท้ายที่เห็นเฉิงเจวี้ยนช่วยพวกเขาจัดเรียงถ้วยชามและตะเกียบอันสวยงามที่ฉินฮั่นชิวซื้อมา ความเคอะเขินของทั้งสามคนจึงหายไปบ้าง พ่อบ้านตระกูลฉินเปิดโทรทัศน์ ฉายภาพงานแสดง
หน้าต่างปิดอยู่ ทั้งยังได้ยินเสียงดอกไม้ไฟผ่านในเพลง ตึกอยู่สูง จึงมองเห็นดอกไม้ไฟที่จุดอยู่กลางสวนข้างบ้าน
มีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ
ถึงเวลาเริ่มมื้ออาหาร คุคจึงทำตัวอ้อยอิ่ง
เขาไม่จัดงานตรุษจีน แต่เขาค่อนข้างได้รับความคุ้นชินจากโดยรอบ และยังช่วยติดชุนเหลียนทั้งสองฝั่ง เวลานี้จึงใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว
ฉินฮั่นชิวเตรียมไวน์ขวดเล็ก ค่อยๆ ดื่มกับเฉิงเจวี้ยน
เฉิงเจวี้ยนรินแก้วหนึ่งดื่มรวดเดียวกับฉินฮั่นชิว เหลือบมองฉินหร่าน ฉินหร่านไม่มองเขา เขาจึงรินอีกแก้วด้วยใบหน้าเฉยชา
คุคกล่าวคำฉลองปีใหม่แก่ทุกคนเมื่อกินเสร็จ จากนั้นจึงรีบกลับไปฝั่งตรงข้าม
“คุณไม่เป็นไรนะอาจารย์คุค?” พ่อบ้านตระกูลฉินหวั่นใจ
“ไม่มีอะไร” ฉินหลิงมองฉินหร่าน พูดอย่างอึมครึม “เขาเจอบัญชีไอดอลของเขาแล้ว”
“อ่อ” พ่อบ้านตระกูลฉินพยักหน้า สายตากลับไปมองตัวประกอบในโทรทัศน์
แล้วหัวเราะ
ฉินฮั่นชิวนึกอะไรได้ จึงกลับไปที่ห้องแล้วนำอั่งเปาออกมาให้ฉินหร่าน ฉินหลิง เฉิงเจวี้ยนคนละอัน
ให้แล้วจึงหยิบแก้วขึ้นมาดื่มไวน์กับเฉิงเจวี้ยนต่อ
ฉินหร่านวิดีโอคอลกับพวกหลินซือหรานพลางดูโทรทัศน์ โดยหลักแล้วเธออยากรู้ว่าทำไมพ่อบ้านตระกูลฉินถึงได้หัวเราะอยู่ได้
ตอนที่ดูอยู่ โทรศัพท์ดังขึ้นสองครั้ง
เป็นลู่จือสิง
ปีนี้ลู่จือสิงอยากกล่าวฉลองปีใหม่กับเธอเหรอ
ปีที่ผ่านมาทำไมไม่มี
ฉินหร่านวางสายวิดีโอแล้วรับโทรศัพท์ “คุณลุงลู่”
อีกฝั่ง ลู่จือสิงเงียบลงไปครู่หนึ่ง เดินไปที่เงียบสงบแล้วจึงพูด “เธอทำอะไรลงไป เมื่อกี้มีคนโทรศัพท์หาฉัน บอกว่าฟอรั่มของบริษัทชะงักไป”
ปีใหม่ทั้งที เขาไม่อยากทำงาน
ฉินหร่านตอบ ‘อา’ เธอดูโทรทัศน์ต่อ พูดขึ้นอย่างสบายใจ “ฉันถูกบังคับให้ลงทะเบียนบัญชี”