เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่417ไม่เผยก็ไม่รู้เผยออกมาแล้วตะลึง
“ไม่ต้องพูดแล้ว” เฉิงเหราฮั่นเพิ่งพูดจบประโยคเดียว ผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านข้างเขากระตุกเขา ลดเสียงลง
นี่คือภรรยาของเขา แม้จะเป็นสตรีผู้สูงศักดิ์ แต่ก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเฉิงเหราฮั่นนัก
เพราะการขัดจังหวะนี้ เฉิงเหราฮั่นอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เหลือบมองเธอ
หญิงสาวยังไม่ทันได้พูด ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่โต๊ะไม่ไกลนักเดินเข้ามา เธอนำของขวัญมา “สุขสันต์วันเกิดคุณปู่เฉิง มีความสุขดังเช่นวันนี้ตลอดปี ความรู้สึกดังเช่นวันนี้ตลอดไป!”
พูดไป สายตาอดไม่ได้ที่จะจ้องไปยังทางเฉิงเจวี้ยน
นี่คือลูกสาวของหัวหน้าสถานที่
เพราะพรสวรรค์อันหลักแหลม จึงออกมาจากการฝึกพิเศษของฐานทัพตั้งแต่อายุยังน้อย ตระกูลเฉิงให้ความสำคัญกับเธอมาก
หลังจากยื่นของขวัญให้พ่อบ้านตระกูลเฉิง ผู้หญิงคนนี้ยังไม่กลับไป แต่กลับมองไปทางฉินหร่าน “คุณคือฉินหร่านเหรอ”
ที่แท่นนั่งหลัก สีหน้าของหัวหน้าสถานที่มืดครึ้ม “เฉิงรุ่ย!”
ความหมายฟังแล้วค่อนข้างตึงเครียด ทันใดนั้นเฉิงเหราฮั่นก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวคำพูดของภรรยาของของเขาอีก ทำให้นายท่านขุ่นเคืองไม่ใช่เรื่องที่ดี เขาเพียงเงยหน้ามองหญิงสาวคนนั้น ด้วยรอยยิ้มใจดี “หัวหน้าหน่วย อย่าต่อว่าลูกสาวขนาดนี้เลย รุ่ยรุ่ย เธอรู้จักคุณฉินท่านนี้เหรอ”
ตระกูลเฉิงเป็นตระกูลใหญ่ขนาดนี้ เป็นธรรมดาที่จะมีคนไม่คุ้นเคย เดาว่าวันนี้เฉิงเจวี้ยนพาฉินหร่านกลับมาครั้งเดียว จะสูญเสียความเชื่อใจของผู้คนไปมาก
ใบหน้าของเฉิงเหราฮั่นดูใจดี แต่ในใจกลับสะใจในเรื่องของหญิงสาวคนนี้เสียเต็มประดา
ฉินหร่านเอียงศีรษะ มองหญิงสาว “…ใช่”
“อา” หญิงสาวควานมือในกระเป๋าเสื้อ หยิบกระดาษออกมาจากด้านใน อีกทั้งหยิบปากกาออกมา ยื่นให้ฉินหร่าน “ถ้าอย่างนั้นเซ็นชื่อให้ฉันได้ไหม ฉันเป็นแฟนคลับของคุณกับซุปตาร์ฉิน แน่นอนว่า ฉันก็ชอบน้องชายของคุณ แต่น้องชายของคุณไม่ได้เก่งกาจไปกว่าคุณ”
เฉิงเวินหรูที่เพิ่งอยากพูดขึ้นอยู่ด้านข้าง เธอมองหญิงสาวคนนั้น “…”
นายท่านเฉิงนั่งอยู่ตำแหน่งหลักยิ้ม “ไม่แปลกใจเลยที่รีบมามอบของขวัญให้คุณปู่ทวดเร็วขนาดนี้ เพราะเดิมทีมีแรงจูงใจซ่อนเร้นอยู่แล้ว หร่านหร่าน เธอเซ็นชื่อให้เธอสักหน่อยสิ”
ฉินหร่านรับมา เซ็นชื่อลงไป
มองเฉิงรุ่ยที่ถือกระดาษเซ็นชื่อจะเดินออกไป เฉิงเวินหรูมีท่าทีตอบสนอง นี่น่าจะเป็นแฟนรายการ เธอยิ้ม “แค่เซ็นชื่อ ไม่ถ่ายรูปหมู่เป็นที่ระลึกเหรอ”
“ได้เหรอ” เฉิงรุ่ยตะลึง จากนั้นจึงมองฉินหร่าน แม้ใบหน้าจะไม่ได้สั่นคลอน แต่ดวงตาเป็นประกายมาก
หัวใจของหัวหน้าสถานที่กังวลในตอนแรก ผ่อนคลายลงทันที
เฉิงเวินหรูพิงพนักเก้าอี้ เลิกคิ้ว “ฉันจำได้ว่าเธออยู่มัธยมปลายปีสามสินะ อย่าลืมเรียนรู้กับพี่ฉินหร่านของเธอ”
“ไม่ ฉันสอบแชมป์ระดับประเทศไม่ได้หรอก” เฉิงรุ่ยส่ายหน้า เธอมองฉินหร่าน ท่าทางเจ็บปวดเล็กน้อย “การสอบบรรจุกลางภาคครั้งนี้ฉันเข้าได้เพียงสิบอันดับของเมือง ห่างจากพี่ฉินหร่านอยู่มาก แต่ฉันจะตั้งใจเพื่อนสอบเข้าแผนกฟิสิกส์ของมหาวิทยาลัยเมืองหลวง”
ในหน้าต่างเวยป๋อแม้ว่าโพสต์ส่วนใหญ่จะถูกลบไปหมดแล้ว
แต่ซับกระสุนด้านหน้าในช่วงที่สองเกี่ยวกับเกร็ดความรู้วิทยาศาสตร์ของฉินหร่านกลับไม่น้อยลงไปเลย
หลังจากพูดจบ เฉิงรุ่ยทักทายกับคนบนโต๊ะอย่างสุภาพ แล้วจึงเดินไปรวมตัวกับโต๊ะกลุ่มวัยรุ่นข้างประตู
การฟังของคนในห้องโถงหลายคนดีมาก วัยรุ่นที่ได้ยินจากโต๊ะฝั่งนั้นส่งเสียงตื่นเต้นมาก…
“ได้แล้วเหรอ”
“ขอฉันดูหน่อย!”
“เฉิงรุ่ย เธอขี้เหนียวเกินไปแล้ว…”
“…”
แท่นที่นั่งหลัก มุมปากของเฉิงเหราฮั่นกระตุก เขาหันมองไปทางเฉิงเจวี้ยนแสร้งทำเป็นชื่นชม “เมื่อกี้รุ่ยรุ่ยบอกว่าหร่านหร่านเป็นแชมป์การสอบงั้นเหรอ เอกสารของทุกปีมีเพียงฉบับเดียวนี่ แชมป์ปีที่แล้วคนนั้นเป็นบุคคลมีพรสวรรค์ที่ปัจจุบันอยู่ในสถาบันวิจัย! หร่านหร่านเป็นแชมป์การสอบจริงๆ อีกทั้งเป็นแชมป์ระดับประเทศด้วยเหรอ”
นายท่านเฉิงมองเฉิงเหราฮั่นเล็กน้อย “เนื่องจากเป็นแชมป์ระดับประเทศ เพื่อให้เธอไปเรียนที่ม.เมืองหลวง โจวซานจึงมาหาฉันที่ตระกูลเฉิงด้วยตัวเอง”
ครั้งหนึ่งเฉิงเหราฮั่นก็เคยได้ยินเกี่ยวกับโจวซานผู้นั้น
เขามักคิดอยู่เสมอว่าการที่โจวซานมาตระกูลเฉิง เป็นเพราะฉินหร่านอ้อนวอนให้นายท่านเฉิงเชิญมา…
ขณะนี้เมื่อได้ยินนายท่านพูดถึงขนาดนี้ โจวซานมาหาฉินหร่านจริงๆ เพียงแค่จุดประสงค์ที่มาไม่เหมือนกับที่พวกเขาคิดไว้เลยสักนิด
“ก็ดี” เฉิงเหราฮั่นพยักหน้า ถือแก้วไวน์แล้วรินไวน์ให้ตัวเองแก้วหนึ่ง เขาไม่ได้พูดอะไรอีก
จะชื่ออะไรก็ไม่สำคัญ…
แชมป์ระดับประเทศ เฉิงเหราฮั่นเข้าใจในสัดส่วนนี้ดี ทุกปีมีคนที่มีพรสวรรค์เช่นนี้เพียงคนเดียว เธอสามารถเติบโตขึ้นได้ด้วยเวลาที่เหมาะสม…
ตอนนี้ที่เฉิงเจวี้ยนมีชื่อเสียงเพิ่มขึ้นในตระกูลเฉิง ตอนนี้เพิ่มขึ้นอีกเพราะฉินหร่าน ทั้งยังชนะใจหมู่คนหนุ่มสาวของตระกูลเฉิงได้ด้วย
อาหารมื้อนี้ของเฉิงเหราฮั่น ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถกินลงต่อได้
ไร้ซึ่งเสียงใด
วันนี้วันเกิดนายท่านเฉิง ช่วงท้ายของมื้ออาหาร หลายคนมอบของขวัญให้แล้วเรียบร้อย
ที่มอบมาให้ล้วนมีทั้งที่ห่อด้วยกล่อง อย่างอลังการ
พ่อบ้านตระกูลเฉิงกับนายท่านเฉิงไม่ได้เปิดกล่องของขวัญขณะที่แขกยังอยู่ นี่เป็นมารยาท เพียงให้พ่อบ้านตระกูลเฉิงนำกล่องของขวัญทั้งหมดกลับไปที่พักของเขา กล่องไม้ของฉินหร่านก่อนรับประทานอาหารให้เฉิงมู่มอบให้พ่อบ้านตระกูลเฉิงแล้ว
ผู้คนกินข้าวเสร็จ วัยรุ่นส่งเสียงโหวกเหวกไปที่สนามฝึก บางคนยังกระมิดกระเมี้ยนต้องการที่จะเชิญฉินหร่านให้ไปด้วยกัน
เฉิงเวินหรูไม่ได้ไปด้วยกันกับเฉิงเจวี้ยนและฉินหร่าน แต่กลับตามหลังนายท่านเฉิงไป
“พ่อ คุณจะแกะของขวัญตอนไหน” นายท่านเฉิงชอบของเก่า เฉิงเวินหรูก็เช่นกัน ทุกปีล้วนแต่รวบรวมของเก่าแต่ละชนิดมาให้นายท่านเฉิง เธอแปลกใจในกล่องไม้ของฉินหร่านมาสองวันแล้ว
นายท่านเฉิงมือไพล่หลัง มองเฉิงเวินหรู “ปีนี้ทำไมสนใจของขวัญของฉัน”
วันนี้เขาอารมณ์ดี ไม่แปลกที่ดวงตาในตอนที่พูดจะแสดงออกด้วยรอยยิ้ม
“ฉันอยากดูของขวัญที่หร่านหร่านมอบให้คุณ” ตอนนี้ไม่มีหัวหน้าสถานที่ดูแลและอยู่พูดเพียงลำพังกับนายท่านเฉิง เฉิงเวินหรูลดเสียงเบา
ได้ยินเธอพูดเช่นนี้ นายท่านเฉิงก็ตะลึง เขามองพ่อบ้านตระกูลเฉิง “หร่านหร่านมอบของขวัญให้แล้วเหรอ”
“ฉันวางมันไว้ต่างหากที่ห้องหนังสือของคุณแล้ว” พ่อบ้านตระกูลเฉิงหยิบสมุดเล่มเล็กออกมาดู
ตอนที่เฉิงมู่ให้กล่องไม้กับเขา เขานำกล่องไม้ไปไว้ที่ห้องหนังสือ รู้ว่านายท่านเฉิงต้องไปดูด้วยตัวเองแน่
นายท่านเฉิงพยักหน้า สีหน้าของเขาไตร่ตรอง “ไปกัน พวกเราไปที่ห้องหนังสือก่อน ใครมีธุระหาฉันให้เขามาที่ห้องหนังสือ”
**
“คุณไปตรวจสอบ” เฉิงเหราฮั่นออกมาจากประตูห้องโถง มองผู้ใต้บังคับบัญชาด้านข้าง ใบหน้ามืดมน “วาไรตี้โชว์รายการนั้นคืออะไรกัน”
ปฏิกิริยาตอบสนองของกลุ่มวัยรุ่นนั้นของเฉิงรุ่ยน่าแปลกใจเกินไป เฉิงเหราฮั่นมองทางหัวหน้าสถานที่ ดวงตาล้ำลึกมากขึ้น…
เดิมทีหัวหน้าสถานที่เป็นกลางอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ลูกสาวของเขามีความสัมพันธ์กับฉินหร่าน ทำให้เฉิงเหราฮั่นหวาดกลัว
ในความรู้สึกเดียวกันกับเฉิงเหราฮั่น ยังมีคนอื่นๆ ในระดับที่เกี่ยวข้องขึ้นไปบางคนที่ไม่รู้สถานการณ์
ก่อนหน้านี้เฉิงเหราฮั่นไม่รู้มาก่อนว่า ‘คุณหนูฉิน’ ที่ออกมาจากปากของนายท่านเฉิงคือใครเท่านั้นเอง ตอนนี้รู้แล้วว่าเป็นใคร ค่อยตรวจสอบดูง่ายหน่อย
ก่อนหน้านี้ ไอดอล24ชั่วโมง กลายเป็นรายการวาไรตี้โชว์ที่ร้อนแรง
แม้ว่าความนิยมในสองช่วงแรกจะผ่านไปนานแล้ว แต่ผลตอบรับยังคงอบอุ่น
คนประเภทอย่างเฉิงเหราฮั่นนี้ ลูกมือย่อมมีเครือข่ายเชื่อมต่อรวบรวมที่เกี่ยวข้องของตนเองอยู่แล้ว
เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ผู้คนเหล่านี้ไม่เพียงตรวจสอบที่มาที่ไปของ ไอดอล24ชั่วโมง ได้อย่างกระจ่างแล้ว ทั้งยังนำข้อมูลก่อนหน้านี้ใส่เข้าไปด้วย
ลูกมือยืนถือกองเอกสารอยู่ที่ห้องหนังสือของเฉิงเหราฮั่น ราวกับตกอยู่ในภวังค์เล็กน้อย
“เป็นแชมป์การสอบระดับประเทศจริงๆ เหรอ” เฉิงเหราฮั่นเปิดดูพลางพูดขึ้น
“ไม่เพียงเท่านั้น” ลูกมือเม้มปาก เขามองเฉิงเหราฮั่น “นายน้อย คุณยังจำก่อนหน้านี้หลังจากที่พวกเราตรวจสอบการเข้าไปยังรัฐ M ของตระกูลสวี ที่ตรวจพบอาจารย์เว่ยได้ไหม”
เฉิงเหราฮั่นพยักหน้า จำได้อยู่แล้ว
ความสัมพันธ์ของอาจารย์เว่ยกับสมาคม M ไม่แปลกสำหรับตระกูลของเมืองหลวง
หลายตระกูลใหญ่ของเมืองหลวงต่างได้รับข่าวสารของอาจารย์เว่ย
เพียงแค่ได้รับข่าวสารมากไป ปกติแล้วล้วนรับผิดชอบโดยเจ้าหน้าที่กรองข่าวผู้เชี่ยวชาญ ซึ่งสามารถจัดการข้อมูลมาได้เร็วที่สุดตอนที่เจ้านายต้องการ
“ขณะที่พวกเราตรวจสอบพบว่ารายการนี้มีการพูดถึงสมาคมเมืองหลวง คนกรองข่าวได้ทำการถ่ายโอนข้อมูลของอาจารย์เว่ยมา คุณหนูฉินผู้นั้นเป็นลูกศิษย์ผู้ใกล้ชิดเพียงคนเดียวที่อาจารย์เว่ยรับในช่วงปิดเทอมหน้าร้อน…”
ความสัมพันธ์ของเมืองหลวงสลับซับซ้อน นอกจากเรื่องสำคัญ เฉิงเหราฮั่นก็ไม่จำเป็นต้องนำแต่ละเรื่องมาจำใส่ใจ
ไม่อย่างนั้นหลายตระกูลขนาดนี้ เขาต้องจำอีกมากถ้าต้องมาใส่ใจกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของตระกูลใด
ข้อมูลส่วนมากล้วนค่อยนำมาใช้ตอนที่ต้องการ
หลังจากตระกูลสวีกลับมาจากรัฐ M เฉิงเหราฮั่นจึงสนใจในอาจารย์เว่ย เคยตรวจสอบข้อมูลบางส่วน เพียงแต่ตอนนั้นตัวเขาสนใจแต่อาจารย์เว่ย ส่วนลูกศิษย์ของเขา…ไม่ได้มีความสำคัญไปกว่าอาจารย์เว่ย เขาจึงไม่ได้จำอยู่แล้ว
ทันใดนั้นเมื่อพลิกมา ข้อมูลในมือที่เฉิงเหราฮั่นพลิกล้วนเป็นเพียงส่วนหนึ่ง
แต่ลูกมือยังพูดไม่ทันจบ ตอนแรกแค่ไม่รู้ว่าฉินหร่านคนนี้ก็คือ ‘คุณหนูฉิน’ ที่นายท่านพูดถึง แต่หลังจากพบว่าข้อมูลมากมายก็เพียงพอจะทราบได้ว่า “อีกทั้ง คุณ…คุณยังจำครั้งก่อนที่พวกเรารายงานสถานการณ์หลายอย่างของห้องปฏิบัติการได้ไหม”