เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 355
บทที่ 355 ที่นี่มีคนอยู่
เวินเที๋ยนเที๋ยนสั่นเทาไปทั้งร่างกาย แววตาไร้ความรู้สึก
หลังจากนั้นจึงรีบปีนป่ายเข้าไปหาเปลวไฟอย่างรวดเร็ว
“จี้จิ่งเชิน? จี้จิ่งเชิน?”
เธอยื่นมือออกไป เพื่อจะยกคานนั้นออก
มือทั้งสองข้างจับลงไปบนไม้ที่ไหม้แดงๆนั่น ผิวหนังก็ถูกเผาไหม้ไปด้วย ส่งเสียงดังออกมา
อีกทั้งในอากาศนั้นก็ยังเพิ่มกลิ่นของควันไหม้นี้เพิ่มขึ้นมาด้วย
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับดูเหมือนจะไม่รู้จักเจ็บเลยอย่างไรอย่างนั้น
เธอเอาคานไม้อันแรกออก ก็ยังไม่เห็นจี้จิ่งเชิน จึงเอาออกอีกเป็นอันที่สอง…..
และตอนที่กำลังจะยื่นมือออกไปอีกครั้งนั้น เสื้อของเธอจู่ๆก็ถูกใครคนหนึ่งดึงเอาไว้ ให้เธอถอยกลับมา!
เวินเที๋ยนเที๋ยนล้มลงที่พื้นอีกครั้ง
แต่เธอกลับไม่ได้หันไปมอง ยังคงต้องเรียกชื่อของจี้จิ่งเชินอย่างไม่หยุด
“จี้จิ่งเชิน พี่อย่าทำให้ฉันตกใจสิ จี้จิ่งเชิน……”
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธออย่างต่อเนื่อง แต่ไม่ต้องรอให้ไหลลงมา ก็ถูกเปลวไฟเหล่านั้นทำให้แห้งไปเสียแล้ว
เปลวไฟทำให้ดวงตาของเธอฝืดแห้ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนปีนป่ายขึ้นมาอีกครั้ง อยากจะเอาคานไม้เหล่านั้นออกไป แต่ก็ถูกคนดึงกลับไปอีกครั้ง
เธอดิ้นไม่หยุด
“ปล่อยฉัน! ปล่อยฉัน!”
“จี้จิ่งเชินถูกทับอยู่! รีบช่วยเขาออกมา!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนดิ้นไม่หยุด แต่กลับมีเพียงเสียงนิ่งๆนั้นดังขึ้นข้างหูของเธอ
“คุณเวิน ขอให้คุณรีบออกจากที่นี่ไปกับพวกเราด้วยเถอะนะครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันมา เห็นสองคนนั้นที่อยู่ด้านหลังเธอ
พวกเขาเป็นนายทหารเก่าแก่สองคนที่คอยติดตามเวินฉี่อยู่ตลอดในช่วงก่อนหน้านี้
สีหน้าท่าทางของพวกเขานั้นนิ่งมาก แล้วจับตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้อย่างไม่สะทกสะท้าน ดึงเธอมาทางด้านหลัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนต่อสู้ดิ้นรน
“เป็นพวกคุณ! พวกคุณทำร้ายจี้จิ่งเชิน! พวกคุณปล่อยฉันนะ!”
แต่แรงของเธอนั้นไม่สามารถต่อต้านทั้งสองคนได้อยู่แล้ว
ทั้งสองคนนั้นเห็นว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงดิ้นไม่หยุดนั้น จึงมองหน้ากัน
“คุณเวิน ขอโทษด้วยนะครับ”
ว่าแล้ว เขาก็ยกมือขึ้น แล้วทุบลงไปตรงท้ายทอยด้านหลังของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยังคิดที่จะพุ่งตัวเข้าไปนั้น บริเวณท้ายทอยของเธอจู่ๆก็รู้สึกปวดแปลบขึ้นมาทันที
หลังจากนั้นภาพตรงหน้าเธอก็มืดลง แล้วสลบไปในที่สุด
นายทหารทั้งสองคนเคลื่อนไหวไปอย่างคล่องแคล่วโดยอุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนพาดเอาไว้ที่บ่า แล้วรีบวิ่งไปที่หน้าต่างอย่างรวดเร็ว พวกเขาใช้เท้าถีบหน้าต่างให้เปิดออกแล้วออกไปจากบ้านตระกูลจี้นี้ไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่สองสามคนนั้นออกไปแล้ว พื้นที่กำลังลุกไหม้อยู่นั้น จู่ๆก็มีเสียงเบาๆดังขึ้นมา
ปัง!
ไม้ที่กำลังลุกไหม้อยู่นั้นถูกผลักออก จี้จิ่งเชินที่อยู่ทางด้านในนั้นค่อยๆปีนออกมา
เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่อยู่นั้นมีรอยไหม้ และมือทั้งสองข้างของเขาก็เป็นแผลไหม้ด้วยเช่นกัน
เขาเพิ่งจะขยับตัว แต่กลับพบว่าจู่ๆร่างกายของเขาก็ขยับไม่ได้เสียอย่างนั้น
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วแล้วหันมามอง พบว่าขาทั้งสองข้างของเขาถูกคานไม้นั้นทับอยู่ ขยับตัวไม่ได้เลย
และทางด้านบนก็ยังคงมีเปลวไฟกำลังลุกไหม้อยู่
เขากัดฟัน ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงจากขาทั้งสองข้างนี้ได้แผ่กระจายไปถึงกระดูกสันหลัง ทุกๆนาทีนั้นนับว่าเป็นความทรมานมากเหลือเกิน
ปลายลิ้นถูกกัดจนแตก มีเลือดไหลออกมา
จิตใจที่ไม่เข้มแข็งของเขานั้นได้ถูกปลุกให้ฟื้นฟูขึ้นมาบ้างแล้วนั้น จึงคลานไปทางด้านหน้าอีกครั้งหนึ่ง
แววตาของเขามุ่งมั่น ค่อยๆเคลื่อนตัวไปข้างหน้าทีละนิดๆ
ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่ในที่สุดเขาจะสามารถปีนออกมาจากกองไฟตรงนั้นได้
และกำลังจะลุกขึ้นยืนนั้น กลับพบว่าขาทั้งสองข้างของเขานั้นไร้ความรู้สึกใดๆไปเสียแล้ว
จี้จิ่งเชินไม่กล้าหยุดอยู่ตรงนี้ต่อ
เขามองไปทางประตู หากสถานการณ์ของเขาในตอนนี้ จะข้ามไฟที่ลุกลามตรงนี้ไปได้นั้นไม่มีทางเป็นไปได้เลย
ถ้าหากไม่รีบออกไปตอนนี้ล่ะก็ เขาก็คงจะถูกเผาตายทั้งเป็นอยู่ที่นี่……
เขาละสายตาออกมา แววตาของเขานั้นสงบนิ่งลงอย่างรวดเร็ว มองไปรอบๆ แล้วก็เห็นหน้าต่างที่เปิดอยู่ในเวลานี้
จี้จิ่งเชินกัดฟัน แล้วคลานไปทีละนิดๆ
ขาที่ถูกไฟไหม้อย่างสาหัสนี้ลากไปกับพื้น ทิ้งรอยเลือดเอาไว้เป็นทางยาว แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ก็ยังคงไม่มีความรู้สึกเลยแม้แต่นิดเดียว
จี้จิ่งเชินปีนขึ้นหน้าต่างไปด้วยความยากลำบาก ด้านนอกหน้าต่างนั้นเป็นถนนเส้นหนึ่งที่ไม่ใหญ่มากนัก นานๆครั้งจึงจะมีคนผ่านมา
แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรมากมายขนาดนั้นแล้ว
เปลวไฟที่อยู่ทางด้านหลังยังคงลุกไหม้อยู่
จี้จิ่งเชินจับหน้าต่างเอาไว้ และกำลังจะข้ามไปนั้น ร่างกายของเขาก็เอียงแล้วเสียการทรงตัวล้มลงไป
เขากลิ้งไปบนพื้นอยู่หลายรอบ แล้วศีรษะก็กระแทกเข้ากับก้อนหินที่อยู่ข้างทางเสียงดังตึง ร่างของเขายังไม่ทันได้เหยียดตรงเลยเสียด้วยซ้ำ เขาก็หมดสติไปแล้ว
อีกฝั่งหนึ่งของถนน ไฟยังคงลุกไหม้ แต่ก็ไม่มีใครแจ้งตำรวจ แล้วก็ไม่มีใครมาดับเพลิงด้วยเช่นกัน ราวกับว่าต้องการพยายามที่จะทำให้สำเร็จในครั้งเดียวในการเผาบ้านทั้งหลังนี้ให้หมดสิ้น
ท้องฟ้าที่มืดมิด เมฆสีเทาได้มารวมตัวกัน
หิมะตกลงมาอย่างช้าๆ
เกล็ดหิมะเม็ดใหญ่ ค่อยๆปกคลุมร่างของจี้จิ่งเชินที่นอนอยู่บนถนนทีละนิดๆ โดยที่ไม่มีใครผ่านมาเห็นเลย
ห้องใต้ดินของบ้านตระกูลจี้
จี้ยี่หยันรับรู้ถึงอุณหภูมิที่ผิดปกตินี้ ในอากาศมีกลิ่นไหม้ลอยขึ้นมา ยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าที่นี่ไฟไหม้แล้ว
ถ้าหากพวกเขาไม่สามารถออกไปได้ ไม่นานก็คงจะต้องถูกเผาตายอยู่ที่นี่แน่ๆ
ไม่มีใครจะช่วยพวกเขาได้อยู่แล้ว
ในมือของเขาถือท่อนไม้อยู่หนึ่งท่อน แล้วเอายื่นออกไปจากทางหน้าต่างทางด้านบนประตู พยายามที่จะดึงกุญแจให้เข้ามาอยู่ตรงมุม
หน้าต่างตรงด้านบนประตูนั้นเล็กมาก แม้กระทั่งยื่นออกไปทั้งไหล่แล้วก็ยังไม่ถึง
“น่ารังเกียจ!”
จี้ยี่หยันสบถด่าออกมา แววตาดุดัน ดึงลากจากทางด้านหน้าอย่างแรง
เหล็กจากขอบหน้าต่างทำให้เสื้อของเขาขาด แล้วทิ่มไปโดนเนื้อของเขา
จี้ยี่หยันกัดฟัน แต่กลับไม่ยอมถอย
“ยัง…อีกนิด…..”
ผิวเหล็กทิ่มเข้าไปลึกมากยิ่งขึ้น เสียดสีหัวไหล่ของเขาจนมีเลือดหยด
จี้ยี่หยันโบกท่อนไม้ในมือ อย่างระมัดระวัง แล้วก็โดนกุญแจในมุมนั้นแล้ว
แล้วค่อยๆลากมาทางตัวเองทีละนิด
ใกล้แล้ว….
ใกล้แล้ว….
จี้ยี่หยันเม้มปาก มองไปยังกุญแจที่กำลังเข้ามาใกล้อย่างไม่กระพริบตา
เมื่อลากมาแล้วนั้น เขาทิ้งท่อนไม้นั้นไปอย่างรวดเร็ว แล้วเอื้อมหยิบมา
“ได้แล้ว!”
ฉวีช่วยฉินที่ยืนอยู่ทางด้านหลังหยุดชะงัก ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันใด
“ได้แล้ว!พวกเราก็ออกไปได้แล้วสิ!ออกไปได้แล้ว!”
เธอทำเสียงดังโวยวายเสียจนจี้ยี่หยันปวดหัว จึงว่าออกมาอย่างเย็นชา : “หุบปาก!”
ฉวีช่วยฉินรีบหุบปากด้วยความตกใจ แล้วมองเขาอย่างตื่นเต้น
จี้ยี่หยันหยิบเอากุญแจมา ในใจกลับรู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าฉวีช่วยฉินเสียอีก
เขาพลิกมือ แล้วเสียบกุญแจลงในช่องประตู…..
แกร่ก!
ประตูเปิดออกแล้ว!
แสงในดวงตาของเขาสว่างขึ้นมา! แล้วผลักประตูเปิดออก!
“ในที่สุดฉันก็ออกมาได้แล้ว”
เขาตะโกนขึ้นมา แล้วก้าวข้ามออกมาด้วยความตื่นเต้น
แต่ในวินาทีต่อมานั้น ควันหนาๆนี้กลับทำให้เขาต้องขมวดคิ้วขึ้นมา
จี้ยี่หยันปิดปากปิดจมูก แล้วเดินออกไปยังด้านนอก
ตอนนี้ไฟกำลังลุกไหม้ คงจะไม่มีคนเฝ้าอยู่ข้างนอกอยู่แล้ว…..
วันนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่เขาจะได้ไปจากที่นี่!
นี่เป็นโอกาสที่พระเจ้ามอบให้เขา!
จี้ยี่หยันเคลื่อนไหวให้รวดเร็วขึ้น วิ่งออกไปอย่างตื่นเต้น
ดวงตาของฉวีช่วยฉินเต็มไปด้วยความดีใจ แล้วจึงตามเขาออกไปติดๆ
เมื่อพวกเขาเดินออกมา เจียงหยู่เทียนที่ขดตัวอยู่ในห้องนั้นในที่สุดถึงได้ขยับตัวขึ้น ดวงตานั้นปรากฏความคิดที่กำลังวางแผนอยู่นั้น จึงเดินออกไปอย่างระวัง
เพลิงไหม้กำลังโหมกระหน่ำอยู่ทางด้านนอก แต่ตำแหน่งห้องใต้ดิน สามารถหลีกเลี่ยงจากการลุกไหม้ของบ้านหลังนี้ได้
เจียงหยู่เทียนปิดท้องของตัวเองเอาไว้ แล้วรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
เธอไม่สามารถที่จะถูกเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินจับกลับมาได้อีก แต่ก็จะไม่ยอมให้ตัวเองต้องมากลายเป็นหุ่นเชิดของสัตว์เดรัจฉานอย่างจี้ยี่หยันได้อีกแล้วเช่นกัน!
บริเวณรอบๆไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่คนเดียว ทำให้เธอการวิ่งหนีของเธอนั้นราบรื่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม
เพื่อที่จะหนีไปจากจี้ยี่หยัน เธอตั้งใจอ้อมออกมาจากถนนเส้นเล็กที่ไม่มีใครเข้าถึงได้
ทางด้านนอกหิมะตกลงมาแล้ว เจียงหยู่เทียนตัวสั่นเทาด้วยความหนาวเหน็บ
เธอหันกลับไปมองด้วยความลนลาน พลางวิ่งต่อไปทางด้านหน้า
เดินมาได้สักพัก จู่ๆขาของเธอก็เตะเข้ากับอะไรบางอย่าง ทำให้เธอสะดุดเข้าเสียก่อน
เธอหันกลับไปมองอย่างกระหืดกระหอบ แล้วหลังจากนั้น การเคลื่อนไหวของเธอก็หยุดลง
ในกองหิมะนี้ เหมือนกับว่า….
มีคนอยู่?