เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 410
บทที่ 410 พี่ชาย ไม่เจอกันนาน
คิดว่าขาของจี้ยี่หยันเตะไปที่ท้องของจงหลี ก็หมุนตัววิ่งเข้าไปที่ข้างๆเวินเที๋ยนเที๋ยน รีบเอาเชือกบนตัวเธอแกะออก
ในที่สุดเวินเที๋ยนเที๋ยนก็เห็นเขาหยุดลง โล่งใจออกมา หันไปมองจงหลีที่ยังนอนที่พื้น
“จงหลี คุณเป็นไงบ้าง？”
จงหลีเหมือนจะเจ็บปวด ม้วนตัวขึ้นมาไม่ได้
เขาอยากเข้าไปอย่างกังวล แต่ถูกจี้ยี่หยันห้าม แล้วดึงเธอไปที่หน้าประตู
เวินเที๋ยนเที๋ยนสู้แรงเขาไม่ได้ ได้แต่ขึ้นเสียงสูงใส่
“จงหลี คุณไม่ต้องห่วง ฉันไม่เป็นไร”
จงหลีพยายามลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก แต่ได้แค่มองเวินเที๋ยนเที๋ยนออกไป
รอจนร่างของพวกเขาค่อยๆหายไปจากประตู จงหลีทั้งโกรธทั้งแค้น ยกมือขึ้นทุบไปที่พื้น โกรธมากๆ
จี้ยี่หยันดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนออกไปจากโรงแรมด้วยความเร็ว นั่งรถที่อยู่หน้าประตูออกไป
เขาขับรถไป ก็ไม่หยุดหันไปมองด้านหลังไป กังวลว่าคนของจี้จิ่งเชินจะตามมา
พอมั่นใจอยู่หลายรอบว่าไม่มีใคร ในที่สุดก็โล่งอก
“ดูเหมือนว่าผมจะประมาทไป”
เขาเงยหน้ามองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่นั่งอยู่ข้างหลังจากกระจกมองหลัง มุมปากยกขึ้น พูดอย่างเยือกเย็น：“ดูเหมือนแผนก่อนหน้านี้จะใช้ไม่ได้อีกแล้ว”
“ในเมื่อจี้จิ่งเชินไม่เชื่อ งั้นผมก็จะให้เขาดู ค่าตอบแทนที่ทำผมโกรธ！”
พูดจบ จี้ยี่หยันเหยียบคันเร่ง รถออกไปด้วยความเร็ว
หลังจากที่พวกเขาออกไปไม่กี่นาที จี้จิ่งเชินก็พาคนมาที่อยู่ที่หาก่อนหน้านี้ แล้วรีบมาที่โรงแรม
แต่หลังจากพวกเขาพังประตูเข้าไป แต่กลับเห็นจงหลีที่บาดเจ็บไปทั้งตัว นอนลงที่พื้น
ส่วนจี้ยี่หยันกับเวินเที๋ยนเที๋ยน หายไปอย่างไร้ร่องรอย
จี้จิ่งเชินนั่งบนรถเข็น ค่อยๆเข้ามาจากนอกประตู มองไปรอบๆ
พอได้ยินคนข้างๆรายงานว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้ยี่หยันออกไปแล้ว สีหน้าก็ดูแย่อย่างมาก มืดเท่าก้นหม้อ จนน้ำแทบจะหยดเข้าไปได้ตลอดเวลา
“เธอล่ะ？”
เขาถาม
ตอนนี้จงหลีถูกคนพยุงขึ้นมา จะทายา
เขามองไปที่จี้จิ่งเชิน แววตามีแต่โทษตัวเอง
“ขอโทษ เดิมทีผมอยากช่วยคุณเวินมา……แต่……”
เขาก้มหน้าลง ใบหน้ามีความเสียใจ
ผ่านการกระทำครั้งนี้ ตีหญ้าให้งูตื่นอย่างไม่ต้องสงสัย ต่อไปไม่มีทางปล่อยจี้ยี่หยันแน่นอน
“ผมผิดเอง……”
จี้จิ่งเชินมองเขา แต่ไม่พูดอะไร กัดฟันมองไปที่พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ
“จี้ยี่หยันนัดให้เงินที่ไหน？ตอนนี้เตรียมส่งไปประมาณแปดสิบล้าน”
พ่อบ้านตะลึง ทันใดนั้นก็เข้าใจ
ตอนนี้จี้จิ่งเชินกังวลความปลอดภัยของเวินเที๋ยนเที๋ยนมาก กลัวจี้ยี่หยันจะทำร้ายเวินเที๋ยนเที๋ยน เพราะการกระทำเมื่อครู่
แค่เอาเงินให้เท่านั้นถึงจะมั่นใจสถานที่ของเขา
เขารีบพยักหน้า
“ใช่ ตอนนี้ผมจะให้คนไปทำ”
ในเมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้ยี่หยันไม่อยู่นี่แล้ว จี้จิ่งเชินก็ไม่อยู่ต่อ ควบคุมรถเข็นออกไป
แต่ยังไม่ทันออกไป เสียงของจงหลีกลับดังมาจากข้างหลัง
“ประธานจี้ ผมผิดเอง！จะโทษก็โทษผมเถอะ！”
สองมือจงหลีกำแน่น ก้มหน้าลง ผมปิดที่หน้าเขา ทำให้มองไม่เห็นหน้าเขาชัด
แต่กลับเห็นเส้นเลือดที่หลังมือเขาได้อย่างชัดเจน
ได้ยินเสียงของเขา การกระทำของจี้จิ่งเชินหยุดลง แต่ไม่หันไป
“โทษคุณ แล้วเวินเที๋ยนเที๋ยนจะกลับมาอย่างปลอดภัยไหม？”
เขาพูดทิ้งท้ายว่า：“ในเมื่อเสียใจภายหลัง งั้นก็รีบหาเวินเที๋ยนเที๋ยนให้เจอ ตอนนี้เป็นเรื่องสำคัญที่สุด”
พูดจบ จี้จิ่งเชินก็ไม่สนใจจงหลีที่อยู่ด้านหลังอีกต่อไป รีบออกไปจากห้องอย่างไว โบกมือให้พวกเขาทำขั้นตอนต่อไป
แป๊บหนึ่ง พ่อบ้านก็จัดการเงินสดแปดสิบล้านเรียบร้อย ก่อนที่จะไปส่งกับจี้จิ่งเชิน ก็คุยสถานที่กับจี้ยี่หยัน
แต่รอจนถึงเวลา ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ก็ยังไม่มีคนปรากฏ
พ่อบ้านกังวลขึ้นมาทันที
หรือว่าแหวกหญ้าให้งูตื่นจริงๆ ทำให้จี้ยี่หยันเตรียมตัว ไม่ยอมเอาคนมาแลก？
จี้จิ่งเชินกลับไม่พูด ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ เขาก็น่าจะติดต่ออีกครั้ง
จากสถานการณ์ตอนนี้ของจี้ยี่หยัน เขาไม่มีทางปล่อยโอกาสที่ดีตอนนี้แน่
กำลังคิดอยู่นั้น โทรศัพท์ของพ่อบ้านดังขึ้นอีกครั้ง
เขารีบหยิบออกมาดูเบอร์ แป๊บเดียวก็จำได้
“คุณชาย”
จี้จิ่งเชินมอง หยิบมาเชื่อมต่อ
“เงินเตรียมไว้ที่ที่คุณนัดก่อนหน้านี้ คุณจะมาเอาเมื่อไหร่？”
เสียงที่ปลายสายกลับพูด：“ตอนนี้ผมเปลี่ยนจุดประสงค์แล้ว คุณไม่ได้บอกเหรอว่าเตรียมเงินเรียบ้รอยแล้ว？เอามาส่งให้ผมที่ท่าเรือชางหวินจำไว้ แค่คุณคนเดียวที่มา คนอื่นๆจะปรากฏตัวไม่ได้！“
“ไม่อย่างนั้น ผมก็จะเอาเวินเที๋ยนเที๋ยนลงทะเลไปซะ ตอนนี้ขาเธอถ่วงกับหินไว้ ถึงตอนนั้นใครก็ช่วยเธอไม่ได้”
เหมือนกับที่เขาคิดไว้เลย
ถึงแม้จะทายผลอันนี้ออกนานแล้ว แต่พอคิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนตอนนี้กำลังตกอยู่ในอันตราย อารมณ์ของจี้จิ่งเชินก็ยังนิ่งไม่ได้
จะต้องรีบเอาคนไปช่วยเธอมาถึงจะได้
แต่ดูจากตอนนี้ จี้ยี่หยันไม่สามารถกระตุ้นได้อีกต่อไป หนทางเดียวได้แต่ทำตามที่เขาพูด เมื่อถึงเวลาก็จะรอโอกาส
“ผมรู้ ที่อยู่หลักๆอยู่ไหน ผมจะไปทันที”
จี้ยี่หยันครั้งนี้ระวังเป็นพิเศษ
“รอคุณถึง ผมค่อยโทรบอกอีกที”
พูดจบ ไม่รอให้จี้จิ่งเชินพูด ก็วางสายทันที
“คุณชาย เป็นไงบ้างครับ？”พ่อบ้านถามอยู่ข้างๆ
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วนิดๆ พูด：“เอาเงินมาให้ผม ผมจะไปเอง”
พ่อบ้านฟัง กลับส่ายหน้าทันที
“จะเป็นไปได้ไง？ตอนนี้คุณ ……”
เขามองสภาพจี้จิ่งเชินตอนนี้ สองขาบาดเจ็บ ยืนก็ยังยืนไม่ได้ ยังต้องพึ่งรถเข็นอยู่เลย
ให้สภาพเขาตอนนี้ไป ไม่ใช่ว่าส่งไปตายเหรอ？
ถ้าตอนนั้นจี้ยี่หยันทำเรื่องร้ายแรงขึ้นมา ใครจะช่วยคุณชายกับคุณหนู？
แต่จี้จิ่งเชินกลับยื่นมือไป จะไปหยิบกระเป๋าในมือเขา
“ตอนนี้รออีกนานต่อไปได้แล้ว เอาเงินมาให้ผม ผมจะเอาไปให้ ถ้าพวกคุณกังวล สามารถไปรอที่ท่าเรือชางหวินได้”
พ่อบ้านยังไม่วางใจ แต่กระเป๋าในมือถูกจี้จิ่งเชินแย่งไปแล้ว หมุนตัวออกไป
พ่อบ้านตามเข้าไปอย่างกังวล ในตอนนี้ จู่ๆโทรศัพท์ก็สั่น แล้วข้อความก็เข้ามา
เขารีบหยิบมาดู ความปิตียินดีปรากฏที่ใบหน้าเขา
“คุณชาย รอก่อน คนที่คุณจะหา พวกเขาพามาแล้ว！”
ครึ่งชั่วโมงถัดมา จี้จิ่งเชินก็มาถึงที่ท่าเรือชางหวินเอง
ฝ่ายตรงข้ามโทรหาเขาอีกครั้ง ทำตามคำแนะนำ ในที่สุดก็มาถึงข้างๆน้ำพุ
จี้จิ่งเชินมองไปรอบๆ แต่ยังไม่เจอร่างของจี้ยี่หยันกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
“คุณอยู่ไหน？”เขาพูดกับปลายสาย
แป๊บเดียว ก็มีเสียงมาจากด้านหลัง
“ร้อนใจขนาดนี้เลยเหรอ？พี่ชาย”