เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 421
บทที่ 421 รักแต่อยู่ด้วยกันไม่ได้
วันนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาจากปราสาทของจี้จิ่งเชิน ก็เตรียมไปที่ตระกูลหล่อน
แต่ไปได้ครึ่งทาง จู่ๆกลับถูกรถคันหนึ่งที่เวินฉี่ส่งมาขวางไว้ เชิญเธอกลับไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายก็ยอมแพ้การตัดสินใจของตัวเองก่อนหน้านี้ มาที่ตระกูลเวิน
ไม่เข้าถ้ำเสือ มีรึจะได้ลูกเสือ
เธออยู่ข้างๆเวินฉี่กับเวินหงไห่ และยังสามารถยังตรวจสอบได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ แอบช่วยจี้จิ่งเชิน
คิดแบบนี้แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตามเข้าไปอย่างไม่ลังเล
กำลังคิดอยู่นั้น ประตูห้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เปิดประตูออก เหยาเย้นเดินเข้ามา
ทั้งตระกูลเวิน คนที่คุยกับเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ มีแค่เหยาเย้น
ตอนนั้นเธอไปจากตระกูลเวินอย่างราบรื่น ก็ได้ความช่วยเหลือจากเธอไม่น้อย
เหยาเย้นปิดประตูอีกครั้ง พูดอย่างเป็นห่วง：“ทำไมคุณกลับมาอีก？”
“ท่านปู่เวินเรียกรถไปรับฉันเองเลยฉันต้องกลับมาอยู่แล้ว”เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดเรียบๆ
เหยาเย้นได้ยิน กลับกังวลยิ่งขึ้น
เธอเข้าใจดีกว่าใคร ความขยะแขยงที่เวินเที๋ยนเที๋ยนมีต่อตระกูลเวิน
“คุณไม่ควรกลับมา อยู่ที่ตระกูลหล่อน อย่างน้อยพวกเขาก็ทำอะไรคุณไม่ได้”
ส่วนเวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้ม
“บางเรื่อง ก็จำเป็นต้องมีคนทำ”
ทั้งสองกำลังพูดอยู่นั้น เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็เข้ามาจากด้านนอก
ประตูจู่ๆถูกเปิด ทั้งสองตกใจ รีบหันมองไป
แต่เห็นเวินหมิงเฮ่ายืนตรงหน้าประตู
พอเห็นเหยาเย้น ก็กระโดดเข้ามา
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นเบ้าตาเขาแดง พอเข้ามาก็เอาหัวพุ่งใส่อ้อมแขนเหยาเย้น
จอมอันธพาลตัวน้อยของตระกูลเวินที่ถูกตามใจ จู่ๆร้องไห้？
เธอชำเลืองมองอย่างสงสัย คิดไม่ถึงว่าเวินหมิงเฮ่าจะสังเกตเห็นสายตาเธอ ก็ไม่พอใจขึ้นมา
“มองผมทำไม？ไม่ให้มอง！”
เสียงนั้นมีความร้องไห้ซ่อนอยู่ เวินเที๋ยนเที๋ยนขำออกมา
เหยาเย้นดึงเขาไว้
“อย่าเสียมารยาท！”
เวินหมิงเฮ่าส่ายหน้า ไม่พูดอะไรแต่เอาหน้าซุกไปอีกครั้ง อารมณ์ไม่ค่อยดี
“คุณเป็นอะไร？”เหยาเย้นถาม
ถามออกไป ในที่สุดเขาก็ตอบไปอย่างหดหู่
“ปืนที่พ่อให้ผมฟังแล้ว ……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเขาพูดแบบนี้ จึงคิดได้ว่าครั้งแรกที่เธอเห็นเด็กอันธพาลคนนี้ ในมือเขาถือปืนไว้จริงๆ
นั่นเวินหงไห่ให้เขา เป็นปืนจริงที่ไม่มีกระสุน
พูดไป เขาก็เอาปืนในมือออกมาอย่างน่าสงสาร เลยเห็นรอยแตกบิดเล็กน้อยบนกระบอกปืน แม้แต่ไกปืนก็งอ
“ผมไม่ทันระวังทำตก แล้วก็ถูกรถพ่อทับ ตอนนี้จะทำไงล่ะ？”
เขาพูดไป น้ำตาก็ไหลออกมา
“พ่อรู้ต้องโกรธแน่”
เหยาเย้นลูบหัวเขา ไม่หยุดปลอบ แต่กลับไม่มีประโยชน์
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองปืนที่พังอยู่ข้างๆ ยื่นมือไปหยิบ
“ไหนดูหน่อย”
พอแกะปืนออก เวินหมิงเฮ่าก็เหมือนจะระเบิดออกมา
“คุณทำอะไร？อย่าแตะต้อง！นี่พ่อให้ผมนะ！”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยกปืนขึ้นสูง ไม่ให้เขาแตะต้อง
พร้อมกับพูดไปว่า：“อยากจะซ่อมไหม？ถ้าอยากซ่อม ก็ทำตัวดีๆหน่อย”
เวินหมิงเฮ่าเบะปาก ดูไม่เชื่อที่เวินเที๋ยนเที๋ยนพูด
“จริงเหรอ？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนสำรวจละเอียดอีกครั้ง พูด：“ฉันว่าปืนนี่ยังสามารถซ่อมได้อยู่ ฉันซ่อมของมาไม่น้อย รอบแตกเล็กน้อยนี่ไม่มีปัญหาเลย”
เวินหมิงเฮ่าตาเป็นประกายทันที ดูดีใจอย่างมาก
แต่กระมิดกระเมี้ยนเล็กน้อย พูด：“งั้นคุณก็รีบช่วยผมซ่อมสิ！”
เวินเที๋ยนเที๋ยนก็โกรธ
“ได้สิ แค่คุณเป็นเด็กดี”
“แน่นอนผม……”
“หมิงเฮ่า！คุณกำลังทำอะไร？”
กำลังพูดอยู่นั้น ประตูห้องจู่ๆก็มีเสียงไม่พอใจเข้ามา
พวกเขาหันไปมอง มองเห็นเวินหงไห่ยืนตรงหน้าประตู มองพวกเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ
เขายกนิ้วขึ้นมา
“มานี่เลย！”
พูดไป ก็หันไปมองข้างๆเหยาเย้น ด่าไปว่า：“ไม่ได้บอกเหรอไง ให้อยู่ไกลจากห้องนี้หน่อยน่ะ？ไม่ฟังเลยใช่ไหม？”
เวินหงไห่พูดจาไม่ดี ทำให้เหยาเย้นสั่นไปทั้งตัว รีบยืนขึ้น ดึงเวินหมิงเฮ่าออกไป
ยังไม่ทันเดินไปตรงหน้าเขา เวินหงไห่ดึงทั้งสองเข้ามา ดึงออกไปนอกประตู
เหยาเย้นสะดุด เกือบจะถูกเขาดึงจนล้มไปที่พื้น แต่เขาไม่สนใจ มองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยังนั่งอยู่กลางห้อง
พูดอย่างไม่พอใจ：“ในเมื่อกลับมาบ้านแล้ว ก็ทำให้ผมสงบบ้าง อย่าสร้างปัญหาให้ผมอีก！”
พูดจบ เขาก็ทำเสียงฮึดฮัดใส่ หันเดินออกไป
แต่เดินไปได้สองก้าว ก็หันมาพูดอีกว่า：“ใช่สิ พรุ่งนี้คือวันขึ้นศาลจี้ยี่หยัน พ่อให้คุณไปเข้าร่วม”
สายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนดูเยือกเย็น
“เรื่องของฉันฉันจัดการเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้พวกคุณมาจัดการ”
เวินหงไห่โกรธ สักพัก จึงยิ้มอย่างเย้ยหยัน
“ถ้าแบบนี้จริงก็ดี”
พูดออกไป ในที่สุดเขาก็ดึงเหยาเย้นไว้ พาเธอออกไป
จนพวกนั้นออกไปพ้นสายตา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
พรุ่งนี้ เธอต้องไปแน่นอน
แต่ถ้าไปนั่น คงจะเจอจี้จิ่งเชินอีกครั้งสินะ？
ถ้าเจอเขา……
เขาจะยอมมองตัวเองไหม？
มือเวินเที๋ยนเที๋ยนที่วางไว้ข้างลำตัวกำแน่น
ที่ประชันหน้ากับเวินหงไห่เมื่อครู่ก็นิ่งลงไปแล้ว แต่ตอนนี้ค่อยๆมีคลื่นเข้ามาใหม่อีกครั้ง
วันถัดมา คดีที่จี้ยี่หยันเป็นผู้ต้องสงสัยว่าลักพาตัวและฆาตกรรมก็ขึ้นศาลอย่างเป็นทางการ
สำหรับลูกชายที่มีความสามารถคนนี้ ที่เป็นถึงผู้สืบทอดตระกูลจี้อย่างถูกกฎหมาย จู่ๆกลายเป็นนักโทษ ทันใดนั้นก็ดึงดูดจุดสังเกตจากทุกคน
มีผู้สื่อข่าวและสื่อมวลชนนับไม่ถ้วนล้อมรอบศาล
ศาลเหมือนจะเอาสถานการณ์นี้ออก จึงให้ตำรวจแจ้งทุกคน นอกจากคนที่เกี่ยวข้อง ใครก็ห้ามเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต
เวินเที๋ยนเที๋ยนมาไว มาถึงก่อนเวลาศาลสิบนาที คนรอบๆก็เพิ่งมาถึงกัน
จี้จิ่งเชินเป็นคนสุดท้ายที่ถึง
นั่งอยู่บนรถเข็นค่อยๆเข้ามา นั่งตรงที่นั่งหลังสุกอย่างไร้เสียง
ตอนที่เขาเข้ามา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เจอแล้ว
แค่สองวันไม่เจอ ระหว่างคิ้วของจี้จิ่งเชินดูเย็นชา เหมือนว่าในมีเรื่องอะไรที่ปล่อยไม่ได้ลง
ขณะเดียวกันตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไป ฝ่ายตรงข้ามก็มองมาเช่นกัน
แต่สายตากลับหยุดไปที่เธอไม่กี่วิ แล้วจึงหันหน้าออกไป
ทั้งสองนั่งที่มุมตรงข้ามกัน ตรงกลางห่างกันห้าหกคน
ไกลจนเอื้อมไม่ถึง
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มปาก ไม่พูดอะไรอีก แต่เอาสมาธิไปไว้ที่ศาล
ส่วนอีกด้าน จี้จิ่งเชินนั่งลง จงหลีที่อยู่ข้างๆพูด：“พอคุณเวินไปจากปราสาท ก็ไปตระกูลเวิน”
จี้จิ่งเชินได้ยินประโยคนี้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ทำไมตอนนี้เพิ่งจะมาบอกผม？ไม่ใช่ว่าเธอกลับไปตระกูลหล่อนแล้วเหรอ？”
“พวกเราก็ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น จนพ่อบ้านของตระกูลหล่อนมาหา จึงพบว่า เหมือนจะไปได้ครึ่งทาง ก็เปลี่ยนความคิดครับ”
จี้จิ่งเชินไม่พูด แต่สีหน้ามองไปดูแย่ยิ่งขึ้น