เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 489

บทที่ 489 ยังดีที่ไม่ยอมแพ้

เหมือนพวกเขาสังเกตเห็นแววตาของท่านจางพร้อมกัน จี้จิ่งเชินก็หันหน้าชำเลืองไปมองเขา ในใจอดไม่ได้ที่จะบ่น

ปกติเวลาที่ท่านจางอยู่กับท่านเปิง แม้ว่าจะไม่น่าเชื่อถือ แต่อย่างน้อยก็ยังรู้ขอบเขต ไม่ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนต้องตกอยู่ในอันตราย

แต่ว่าตอนนี้ เพียงแค่ไปจากท่านเฟิง ก็ต้องหลงกลเฟิงหมิง ถ้าไม่ใช่เพราะเขาระมัดระวัง ยังไม่รู้เลยว่าตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกส่งไปที่สถานที่ไหน

นึกถึงตรงนี้ จี้จิ่งเชินก็ขมวดคิ้วอีก

คิดไม่ถึง เฟิงหมิงกลับสามารถทำให้บอดี้การ์ดหลายคนข้างเวินเที๋ยเที๋ยนออกไปได้

ดูท่าว่างานคุ้มครองเวินเที๋ยนเที๋ยน ยังต้องเพิ่มความแข็งแกร่งอีกครั้ง

กำลังคิดอยู่ เขาก็ยื่นมือไปโอบเอวของเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วกล่าวว่า： “ไปทานข้าวก่อนเถอะ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า บอกลาท่านจาง แล้วหันหลังขึ้นรถไป

ในที่สุดก็ออกมาจากบริเวณร้านกาแฟ เวินเที๋ยนเที๋ยนผ่อนคลายลงมาก ต่อมา กลับสังเกตเห็นว่ารถไม่ได้มุ่งไปทางปราสาทเก่า แต่ว่ามุ่งไปตามถนนอีกด้านหนึ่งของใจกลางเมือง

“จะไปทานมื้อค่ำจริงๆ เหรอ？”

หล่อนคิดว่าเมื่อกี๊จี้จิ่งเชินแค่หาข้ออ้างไปอย่างงั้น เพื่อที่จะพาหล่อนออกมา คิดไม่ถึงว่าจะมีแพลนนี้จริงๆ

“ในเมื่อออกมาแล้ว ก็ต้องทานอาหารให้เต็มที่สักมื้อค่อยกลับ ยิ่งไปกว่านั้น นานมากแล้วที่ผมไม่ได้ทานข้าวพร้อมคุณ” จี้จิ่งเชินกล่าว

เวินเที๋ยนเที๋ยนเลิกคิ้วเล็กน้อย แท้ที่จริงแล้ว ทุกวันที่ทั้งสองอยู่โรงพยาบาล ก็ทานข้าวพร้อมกันตลอด

แต่ไม่รู้เพราะอะไร จี้จิ่งเชินกลับดื้อรั้นกะทันหัน

ผ่านไปสักพัก เมื่อเห็นว่ารถกำลังเคลื่อนตัวเข้าไปในใจกลางเมือง หล่อนจ้องมองไปยังทิศของรีสอร์ทหวินช่วย เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงได้เข้าใจขึ้นมา

ที่นี่ เป็นที่ที่หล่อนกับเฟิงหมิงพบกันครั้งแรกไม่ใช่เหรอ？

“จะไปรีสอร์ทหวินช่วย？”

หล่อนหันหน้ามาแบบไม่เข้าใจ แต่ไหนแต่ไรมาจิ่งเชินชอบพาหล่อนไปที่ร้านอาหารTHALIA

ที่นั่นเป็นร้านอาหารมิชลิน ตั้งแต่การบริการไปจนถึงรสชาติอาหารนั้นถือเป็นชั้นเลิศ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีวิวกลางคืนที่สวยงามน้อยมากที่จะมาร้านอาหารสไตล์ญี่ปุ่นของรีสอร์ทหวินช่วย

ได้ยินเสียงของหล่อน จี้จิ่งเชินกลับหลีกเลี่ยงหัวข้อสำคัญ

“ครั้งที่แล้วบนนิตยสาร เห็นว่าคุณกับเฟิงหมิงมาทานอาหารพร้อมกันที่นี่ ที่นี่ผมเพิ่งมาเป็นครั้งแรก เดี๋ยวช่วยแนะนำหน่อยนะ เมนูสุดฮิตที่นั่น”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ฟัง กลับหันหน้าไปมองเขาอย่างประหลาดใจ รู้สึกว่าท่าทางของจี้จิ่งเชินดูแปลกๆ

เห็นเพียงเขาหันหน้าแล้วกำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง……

หรือว่ากำลังหึง？

ความคิดนี้แวบออกมาจากหัวใจ เวินเที๋ยนเที๋ยนเองก็ตกใจ

ที่แท้ความสัมพันธ์จอมปลอมในเมื่อก่อนของตัวหล่อนกับเฟิงหมิง จี้จิ่งเชินรับรู้มาโดยตลอด

แล้วยังคิดไม่ถึง ว่าผู้ชายที่ใจแคบคนนี้กลับยังจำมาถึงทุกวันนี้

เขาเริ่มคิดวางแผนตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่จะพาหล่อนมาทานข้าวที่รีสอร์ทหวินช่วย？

เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดถึงตรงนี้ ในใจมีความหวานจางๆ ลอยขึ้นมา

หล่อนโน้มตัวไปข้างหน้า เข้าใกล้จี้จิ่งเชิน แล้วพูดเสียงเบา： “จี้จิ่งเชิน นายกำลังหึงอยู่ใช่ไหม？”

ชายที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่างได้ยินดังนั้น ร่างกายขยับช้าๆ ใบหน้ามีความเคอะเขินกะทันหัน

บางทีเขาอาจคิดว่าการที่ตัวเองมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ได้หันหน้ากลับมา สามารถหลีกเลี่ยงสายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้

กลับไม่รู้ว่า กระจกหน้าต่างกลับทำให้อาการบนหน้าเขา สะท้อนกลับมาสู่สายตาของอีกคนในรถให้ได้เห็นความจริงตั้งนานแล้ว

เวินเที๋ยนเที๋ยนอดไม่ได้ที่จะแอบยิ้ม มองดูสีหน้าของจี้จิ่งเชินที่มีอาการจากประหลาดใจไปจนถึงเคอะเขิน สุดท้ายก็กลับมาเป็นปกติ ในใจมีความสุขมาก

“ใช่หรือไม่？”

หล่อนคะยั้นคะยออีกครั้ง

จี้จิ่งเชินจึงทำหน้าตึง

“ไม่มี ทำไมต้องหึงเพราะผู้ชายคนนั้น？เพียงแค่คิดขึ้นได้ว่าเมื่อก่อนไม่เคยไป ก็เลยอยากพาคุณไป”

“ไม่ใช่เพราะเฟิงหมิงจริงๆ เหรอ？”

เวินเที๋ยนเที๋ยนโน้มตัวเข้าใกล้อีก พูดแบบได้ใจ： “ฉันยังไม่เคยรู้ ที่แท้นิตยสารที่ฉันทานข้าวที่รีสอร์ทหวินช่วยในเมื่อก่อน นายก็เคยดูแล้ว？”

โดยนิสัยของจี้จิ่งเชินแล้ว ต่อให้จะเห็นจริงๆ ก็ไม่ยอมรับอยู่ดี

เวินเที๋ยนเที๋ยนหัวเราะติดตลกขึ้นมา คิดไม่ถึงว่าคนขับรถที่นั่งอยู่ข้างหน้ามองจากกระจกหลังแล้ว อดที่จะหัวเราะไม่ได้แล้วเลยรีบพูดขึ้น

“ไม่แปลกใจที่หลายเดือนก่อน คุณผู้ชายให้ผมไปกว้านซื้อนิตยสารทั้งหมดกลับบ้าน ที่แท้ก็เพื่อที่จะดูคุณหนู”

คำพูดของคนขับที่ดังขึ้นกะทันหัน ทำให้สีหน้าของจี้จิ่งเชินเย็นชาอีกครั้งในทันใด

“จริงเหรอ？” เวินเที๋ยนเที๋ยนหันหน้ามาถามแบบประหลาดใจ： “ ซื้อกลับบ้านหมดเลย？”

“จะไม่ใช่ได้อย่างไร？ ทั้งเล่มใหญ่เล่มเล็กหลายร้อยเล่ม ก็ส่งเข้าไปในห้องสมุดของคุณผู้ชายแล้ว ไม่แน่ตอนนี้ยังวางอยู่ที่นั่นก็เป็นได้”

คนขับรถพูดแบบหัวเราะ ไม่ได้สังเกตเห็นอาการหน้าเสียของจี้จิ่งเชินสักน้อยเลย

ภาพในตอนนั้นเขาจำได้ย่างชัดเจน เพราะว่าเขาเองก็ได้รับคำสั่งที่แปลกประหลาดแบบนี้เป็นครั้งแรก ตอนนี้ดูแล้ว ที่แท้ก็เพื่อเวินเที๋ยนเที๋ยน

คิดถึงตรงนี้ คนขับรถอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

แล้วจี้จิ่งเชินที่อยู่อีกด้านหนึ่ง เมื่อเห็นว่าความคิดเขาโดนคนอื่นเปิดเผย สีหน้ายิ่งดูไม่ดีเลย ถึงขั้นหน้าดำเคร่งเครียด

แต่ก็ทำใจไม่ได้ที่จะตะโกนใส่เวินเที๋ยนเที๋ยน ดังนั้นเขาเลยพุ่งเป้าไปที่คนขับรถ

“ที่ผมจ้างคือคนขับรถ ไม่ใช่ปาปารัสซี่ที่ชอบนินทา หรือว่า นักข่าวจะเหมาะกับแกมากกว่า？”

เขาพูดแบบเย็นชา คนขับรถที่นั่งอยู่ข้างหน้าเลยหยุดลงแบบกะทันหัน ไม่กล้าที่จะพูดอีก มองดูกระจกหลังด้วยความตกใจ

เห็นสายตาเยือกเย็นของจี้จิ่งเชินแล้ว ปิดปากอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าที่จะพูดอีก

เวินเที๋ยนเที๋ยนอดไม่ไหวเลยดึงจี้จิ่งเชิน

“นายขู่เขาทำไม？ที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงหมดเลยใช่ไหม？”

ความเย็นชาบนตัวจี้จิ่งเชินหลอมละลายในทันใด

กลับยังคงทำหน้าเข้ม เพื่อต้องการซ่อนความตื่นตระหนกและเคอะเขินของตนเอง

แต่ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมองออกได้อย่างชัดเจน ใบหูของเขาแดงอ่อนๆ เห็นได้ชัดว่ากำลังอาย

อาย？

คำนี้ปรากฏอยู่บนตัวของจี้จิ่งเชิน จะแปลกประหลาดขนาดไหน

เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งได้ใจใหญ่ เป็นครั้งแรกที่เห็นจิ่งเชินอยู่ในลักษณะนี้ อดไม่ไหวโน้มตัวขึ้นไป จ้องมองที่หูเขาอย่างละเอียด

“ แสดงว่าเป็นเรื่องจริง？ตกลงนายดูนิตยสารฉันไปแล้วเท่าไหร่？”

“127…… “

“อะไร？”

เป็นเสียงที่เล็กมาก เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับยังฟังไม่ชัดเจน ถามขึ้นอีก

“127 เล่ม”

จี้จิ่งเชินค่อยๆ ทำสียงสูง

“นิตยสารทุกเล่มที่เคยลงเรื่องราวเกี่ยวกับคุณและเฟิงหมิงไปทานข้าวที่รีสอร์ทหวินช่วย ผมดูหมดแล้ว รวมตัวเลขทั้งหมดก็รูปภาพ15แผ่นที่ไม่เหมือนกัน ผมเคยดูทุกเล่ม ตอนนี้ยังอยู่ที่ห้องสมุด”

เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไม่ถึงว่าจี้จิ่งเชินจะกล้าตอบจริงๆ มองเขาด้วยความตกใจ และกำลังตะลึง

เวลานี้ จี้จิ่งเชินกลับหันหน้าแล้วมองมา จับมือหล่อน

“เป็นอย่างไร？คุณอยากดูมั้ย？”

คำที่โดนสวนกลับ กลับทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกไม่ค่อยเป็นธรรมชาติในทันใด

ความจริงที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา มันเป็นเหตุผลส่วนตัวของหล่อน

ถ้าหากหล่อนไม่มีเรื่องที่เคยวางแผนกับเฟิงหมิง เพื่อมากระตุ้นจี้จิ่งเชิน บางทีก็คงจะไม่มีเรื่องราวหลังจากนั้นแล้ว

ได้ยินคำเยาะเย้ยของจี้จิ่งเชิน หล่อนหงุดหงิดขึ้นมาทันที

หล่อนยักคิ้วเบาๆ แล้วเงียบลง

จี้จิ่งเชินดูเหมือนจะสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ของหล่อน

“ขอโทษนะ ยังดีที่มีคุณ จึงทำให้ฉันคิดได้”

เขาสวมกอดเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างอ่อนโยน

แล้วพูดเสียงเบา： “ยังดีที่ผมยังไม่ยอมแพ้ แล้วก็ยังดี ที่คุณก็ยังไม่ยอมแพ้