เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 492

ที่นอกประตูมีรถจอดรออยู่แล้ว เฟิงหมิงส่งเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นรถด้วยตัวเอง กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งวางก้ามออกไป ทิ้งคฤหาสน์ตระกูลเฟิงที่ว่างเปล่าไว้ข้างหลัง และมุ่งหน้าไปที่สนามบิน

ก่อนหน้านั้นเฟิงหมิงไม่สนใจในความกังวลของเวินฉี่

แต่หลังจากที่ได้เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาก็รู้ทันทีว่า ตัวเขาเองกว่าที่จะได้เวินเที๋ยนเที๋ยนมาอยู่ข้างกายนั้น เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย เรื่องอะไรที่เขาจะให้จี้จิ่งเชินมาก่อกวนแผนของ

ต้องไปให้เร็วที่สุด!

“คุณผู้ชายครับ ตั๋วเครื่องบินไปต่างประเทศซื้อเรียบร้อยแล้วครับ ถึงสนามบินเมื่อไรก็สามารถออกเดินทางได้เลยครับ” บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างกล่าว

“ฉันรู้แล้ว”

เฟิงหมิงจับไหล่ของเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยมือข้างเดียวและทำให้เธอพิงไหล่ของเขา

เมื่อถึงต่างประเทศแล้ว จี้จิ่งเชินก็จะไม่ได้พบเธออีก

เมื่อถึงเวลานั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็จะเป็นของเขาคนเดียว

เขาจะใช้เวลาส่วนมากในการเกลี้ยกล่อมเธอ ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นพ้องกับเขาและเข้าร่วมกับเขา

พวกเขาทั้งสองจะเป็นทั้งเพื่อนและคนรักที่เข้ากันที่สุดในอนาคต

ในอีกด้านหนึ่ง จี้จิ่งเชินเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากเหยาเย้น

เมื่อได้ยินว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนสลบไม่ได้สติ เธอจึงถูกคนของเวินฉี่พาตัวไปและก็ลุกลี้ลุกลนทันที

“ตอนนี้ถูกส่งตัวออกไปแล้ว ฉันดูพวกเขาขึ้นรถไปและไม่รู้ว่าพวกเขาไปที่ไหน?”

“ผมทราบแล้วครับ”

จี้จิ่งเชินสงบสติอารมณ์ในตัวเอง หลังจากที่วางสายโทรศัพท์ ใบหน้าก็สงบลงอย่างน่ากลัวเป็นอย่างมาก

เป็นไปตามที่คิด เวินฉี่ได้เคลื่อนไหวอีกครั้งแล้ว

แต่ไม่รู้ว่า ครั้งนี้มันจะเกี่ยวข้องกับเฟิงหมิงหรือไม่?

เขาไม่มีเวลาคิดมาก ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการช่วยชีวิตเวินเที๋ยนเที๋ยน กลับมา

จี้จิ่งเชินคิดอย่างรวดเร็วและกดสายภายในและเรียกจงหลีมาหา

“ปิดกั้นสนามบิน เรือยนต์ ทุกเส้นทางที่จะไปต่างประเทศ ไม่มีใครออกไปได้ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน” เขาสั่งอย่างเลือดเย็น

จงหลีเพิ่งเดินเข้ามา และได้ยินคำสั่งนี้ ในใจของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

“ประธานจี้ นี้คือ…”

“อย่าถามว่าทำไม ทำตอนนี้เลย! หากคุณพบปัญหาใด ๆ คุณสามารถขอความช่วยเหลือจากตระกูลหล่อนได้ ไม่ว่าคุณจะใช้ข้ออ้างใดก็ตาม คุณก็ไม่สามารถปล่อยให้เครื่องบินและเรือสำราญแล่นได้ และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้มีเวลามากขึ้น”

พูดจบ จงหลีก็ยังคงนิ่งไม่เข้าใจ

“ต้องใช้เหตุผลอะไร ถึงจะขอความช่วยเหลือจากตระกูลหล่อนได้?”

จากนั้นจี้จิ่งเชินก็หันศีรษะและมองไปที่จงหลีด้วยดวงตาที่เย็นชาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย

“เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกจับตัวไปแล้ว”

จงหลีเมื่อได้ยินดังนั้น ม่านตาก็หดตัวทันที ไม่ได้สอบถามอะไรเพิ่มเติมอีก และรีบตอบรับอย่างรวดเร็ว “ผมทราบแล้ว จะรีบไปจัดการทันทีครับ!”

พูดจบ ก็ออกไปอย่างรวดเร็ว เหมือนจะเป็นเพราะด้วยความกังวลใจเป็นอย่างมาก จึงทำให้เท้าเกือบจะสะดุดกับเก้าอี้

แต่เท้าของเขาก็ไม่มีท่าทีจะหยุดเดิน แต่กลับเหมือนเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

คิ้วของจี้จิ่งเชินขมวดจนเป็นปมและมีรอยลึกขึ้นที่กึ่งกลางคิ้วของเขา

เขานั่งอยู่ที่เดิม และใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว พร้อมกับมองไปยังความมืดด้านนอก

ไม่ว่าคนจะเป็นอย่างไร เขาจะไม่มีวันให้โอกาสใครที่จะพาตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนไปอีก

มือทั้งสองของจี้จิ่งเชินวางไว้บนโต๊ะ และนิ้วมือเคาะลงกับโต๊ะได้ส่งเสียงที่คมชัดและเป็นจังหวะออกมา

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็รีบบังคับรถเข็นออกไปยังด้านนอกอย่างรวดเร็วด้วยความโกรธ

เพิ่งออกจากประตูไปนาน จงหลีก็รีบนำสายโทรศัพท์กลับมา..

“ประธานจี้ ได้สั่งการไปเรียบร้อยแล้วครับ แต่เวลาที่เราพยายามได้มานั้นมากที่สุดเพียงสองชั่วโมงเท่านั้น”

จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วเล็กน้อย

สองชั่วโมงน้อยเกินไป

เขาไม่หยุดกระทำ และไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็ว

จงหลีรีบตามไปและร้องตะโกนอย่างรวดเร็วว่า “จี้จิ่งเชิน คุณจะไปไหน?”

“บ้านตระกูลเฟิง!”

เสียงติง ประตูลิฟต์ปิดลง

รถของจี้จิ่งเชินออกจากบริษัทเอ็มไอกรุ้ป และมาถึงด้านนอกของคฤหาสน์ตระกูลเฟิงอย่างรวดเร็ว ประตูใหญ่ปิดสนิท จี้จิ่งเชินให้บอดี้การ์ดแงะเข้าไป

ภายในห้องนั่งเล่น แต่กลับพบว่าไม่มีอะไรอยู่ในนั้น

คฤหาสน์ว่างเปล่าทั้งหลัง

อีกฝ่ายดูเหมือนจะเดาได้ว่าพวกเขาจะมาและออกไปก่อนเวลา

“เป็นเขาจริงๆ ด้วย!”

จี้จิ่งเชินทุบกำปั้นของเขาลงบนโซฟา ใบหน้าของเขาก็เย็นชาและเยือกเย็นลง ดูเหมือนว่าจะเกิดพายุอยู่ในตาของเขา และบริเวณรอบตัวของเขาก็ดูเหมือนจะจมลงกับบรรยากาศที่กดดันขึ้นเรื่อยๆ

บอดี้การ์ดหลายคนไม่มีใครกล้าที่จะพูดสักคน จงหลีก็กังวลเช่นกัน ก็พาคนค้นคฤหาสน์ตระกูลเฟิงอีกรอบ แต่ก็ไม่พบใครสักคน

“ประธานจี้ ไม่พบสิ่งใดเลย คุณหนูเวินคงจะไม่ …”

ดวงตาของจี้จิ่งเชินเป็นประกาย

“ส่งคนไปที่สนามบินและท่าเรือ และส่งคนไปทุกหนทุกแห่งเพื่อตามหาพวกเขา เอาที่ยิ่งวุ่นวายและเป็นข่าวคราวมากเท่าไร ยิ่งดี”

ในใจของจงหลีก็ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่จี้จิ่งเชินต้องการให้ทำ แต่เขาก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“ครับ ประธานจี้”

จากนั้นเขาก็จากไปพร้อมกับบอดี้การ์ดทันที

สายตาของจี้จิ่งเชินกวาดผ่านไปมาในห้องนั่งเล่น ในที่สุดก็ออกจากคฤหาสน์ตระกูลเฟิง

เขาขึ้นรถ ใบหน้าของเขาแสดงออกว่าไม่เข้าใจ แต่ในใจของเขากลับคิดตัดสินแผนการขั้นต่อไปของเฟิงหมิงตลอดเวลา

เส้นทางไปต่างประเทศในเมืองหลวงมีมากมาย สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือการปิดกั้นสถานที่ทั้งหมดที่เขาคิดได้

ภายในระยะเวลาสองชั่วโมงที่กำหนด ต้องให้เฟิงหมิงล้มเลิกแผนไปต่างประเทศ

วิธีเดียวคือให้คนค้นหาที่สนามบินและท่าเรือ เพื่อบีบบังคับให้พวกเขาล่าถอย

ตอนนี้เขาแค่ต้องการให้เฟิงหมิงรู้สึกหวาดกลัวและสงสัยสักเล็กน้อย

ด้วยวิธีนี้เท่านั้น ที่จะสามารถมั่นใจได้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะไม่ถูกส่งตัวไป

ใบหน้าของจี้จิ่งเชินมืดมนลง มีเพียงมือของเขาที่จับกันแน่น เผยให้เห็นความกังวลในใจของเขา