เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 519
บทที่ 519 สวยจนนึกว่าตกลงมาจากสวรรค์
ท่านอาจารย์ปรี่เข้ามา หยิบขึ้นมาใบหนึ่งมองดูอย่างละเอียด เขายังสวมแว่นสายตาอย่างจริงจัง กลับพบว่าต่อให้ใกล้ขนาดนี้ ก็ไม่พบรอยร้าวใดๆ
มองแล้ว ก็เหมือนกับไม่เคยพังเสียหายมาก่อน
“พวกนี้เป็นการซ่อมแซมของเธอทั้งหมด？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า แล้วยกมือขึ้นมาชี้“คือล้วงออกมาจากด้านใน”
ท่านอาจารย์มองตามไป วินาทีต่อมา เบิกตากว้างทันที
ใบไม้ของเครื่องเคลือบดินเผาที่แตกสลาย ถูกเวินเที๋ยนเที๋ยนจัดแยกตามสภาพความเสียหาย ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนชี้เมื่อกี๊ คือพวกที่เสียหายหนักมากที่สุด！
“โอ้พระเจ้าช่วย！”
เขาปล่อยคำอุทานออกมา：“แค่คืนเดียวเธอกลับซ่อมแซมแล้วเยอะขนาดนี้！”
แล้วไม่เพียงมีจำนวนมาก แถมยังซ่อมแซมได้ดีขนาดนี้！ ราวกับว่าไม่เคยแตกสลายอย่างนั้น！
เขาเอาใบเคลือบดินเผาสีเขียวนั้นวางไว้ข้างหน้าตัวเอง แล้วสำรวจดูอย่างละเอียด
และได้ยินเสียง นักบูรณะบางส่วนที่กรูเข้ามา
ตอนแรกที่ได้ยินว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะเข้าร่วมงานซ่อมแซมของพวกเขา คนไม่น้อยที่ไม่ค่อยเห็นชอบ
ทุกท่านที่อยู่ตรงนี้ ก็ล้มลุกคลุกคลานอยู่ในแวดวงวัตถุโบราณมาเป็นหลายสิบปี ถึงได้มีสิทธิ์เข้าร่วมการบูรณะวัตถุโบราณชั้นหนึ่งของประเทศ
เวินเที๋ยนเที๋ยนดูแล้วอายุยังน้อย เพิ่งจะยี่สิบต้นๆ จะทำงานร่วมกับพวกเขา？
ช่างเป็นเรื่องตลก
เมื่อวานทั้งวัน พวกเขาก็มองด้วยสายตาเย็นชา ไม่มีใครเข้ามาช่วยเหลือ ก็แค่รอดูความสามารถของเวินเที๋ยนเที๋ยน
คิดไม่ถึง ว่าวันแรกก็ได้รับการชื่นชมจากท่านอาจารย์ปานนี้！
ต้องรู้ว่า ชายชราผู้นี้อยู่ในหน่วยงานบูรณะของราชวัง ปากจัดมากที่สุด และเป็นคนที่หยิ่งมากที่สุด！
สามารถทำให้เขาชมได้ไม่ขาดปาก มันต้องเก่งมากขนาดไหน？
พวกเขาเดินเข้ามาด้วยใจที่อยากรู้อยากเห็น เห็นใบไม้เซรามิกหลายใบบนโต๊ะ
เมื่อตรวจดูอย่างละเอียด ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าสวยจนนึกว่าตกมาจากสวรรค์！
“นี่ใช้ชิ้นส่วนของพวกที่แตกนั่นซ่อมแซมกลับมาจริงๆเหรอ？”
“นี่มันสุดยอดมาก โอ้พระเจ้า！”
“นี่มันปาฏิหาริย์ชัดๆ！ในเวลาแค่คืนเดียว ความเร็วนี้มันช่างน่ากลัวจริงๆ”
“แล้วฝีมือก็ไม่ด้อยไปกว่าท่านเปิงเลย นี่มันลูกศิษย์ที่เก่งกว่าอาจารย์ชัดๆ！”
“ไอ่เฒ่า นายนี่หาผู้ช่วยที่ดีมาจริงๆเลย สุดยอด”
“ครั้งนี้พวกเราก็ไม่ต้องเป็นกังวลแล้ว”
ท่านอาจารย์ได้ยินคนอื่นชมเวินเที๋ยนเที๋ยนขนาดนี้ ก็เหมือนกับว่ากำลังชมตัวเขา รู้สึกได้ใจมาก
“มันก็แน่นอน ฉันหาเที๋ยนเที๋ยนมาเองกับมือ ตอนแรกพูดกับพวกเธอแล้ว พวกเธอยังไม่เชื่อ”
“เป็นความผิดของพวกเรา ความผิดของพวกเรา ต่อไปจะไม่ตัดสินคนจากหน้าตาอีกแล้ว”
“พวกเราชายแก่สาวแก่ เทียบไม่ได้กับเด็กสาวคนหนึ่ง หลังจากนี้จะเย่อหยิ่งไม่ได้แล้ว”
“อยู่ถึงแก่ เรียนรู้จนถึงแก่เนอะ”
ความรู้สึกของกลุ่มคนมีเป็นพันล้าน เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียงชมจากพวกเขา สีหน้าค่อยๆแดงระเรื่อ
“พวกนี้คือท่านเปิงและท่านอาจารย์สอนฉัน อาจารย์ทั้งสองต่างหากที่เก่ง ฉันถึงทำได้”
เมื่อท่านอาจารย์ได้ยินคำนี้ ยิ่งได้ใจใหญ่ ลูบหนวดตัวเองเบาๆ รู้แล้วว่า ทำไมไอ่เฒ่าเปิง ถึงชอบพาเวินเที๋ยนเที๋ยนกระง่อนกระแง่นอยู่ข้างนอกทุกวัน
ถ้าหากว่าเขาก็มีลูกศิษย์แบบนี้คนหนึ่ง ก็จะต้องกระง่อนกระแง่นบ้าง！
“เที๋ยนเที๋ยน คุณทำต่อเถอะ ถ้ามีอะไรให้ช่วย พวกเราจะสนับสนุนคุณทั้งหมด”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า คิดขึ้นมาได้กะทันหัน แล้วพูดว่า：“เมื่อคืนพบปัญหาเล็กน้อยจริงๆค่ะ ตรงส่วนที่เชื่อมต่อระหว่างเครื่องเคลือบดินเผากับเครื่องทองสัมฤทธิ์……”
เธอพูดแล้ว วางของในมือลงมา กำลังเตรียมตัวไปขอคำแนะนำ
กลับถูกท่านอาจารย์ห้ามไว้
“รอทานข้าวเสร็จแล้วค่อยว่ากัน ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนี้”
เมื่อกี๊ตอนเขาเข้ามา จี้จิ่งเชินได้กำชับเขาเป็นพันหมื่นคำ
ว่าในช่วงเวลาที่เขาไม่สามารถมาได้ ก็ต้องพึ่งท่านอาจารย์มากำกับดูแลการพักผ่อนการทำงานและการทานข้าวของเวินเที๋ยนเที๋ยน
ที่สำคัญที่สุดก็คือ ต้องให้เธอกินอิ่ม
ตอนนี้ขนมจีบชิ้นหนึ่งยังกินไม่หมด ก็จะไปแล้ว？
ถ้าหากว่าจี้จิ่งเชินกลับมา เห็นว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนอดข้าวจนผอม ท่านอาจารย์จะไม่หมดกันเหรอ？
คิดถึงสิ่งนี้ ท่านอาจารย์ก็เร่งให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบทานข้าว
กินหมดแล้ว เห็นว่าเธอกำลังจะเริ่มทำงาน ก็ยิ่งแปลกใจ
“โต้รุ่งแล้ว คุณยังไม่พัก？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า：“เวลาอาจจะไม่ทันแล้ว”
“ไม่ทันก็ต้องพักผ่อน ร่างกายต่างหากที่เป็นต้นทุนของการปฏิวัติ”
“อายุน้อยๆจะประมาทแบบนี้ไม่ได้” นักบูรณะหลายท่านก็ร่วมกันห้าม
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกว่าเหนื่อยล้าจริงๆ รู้สึกวิงเวียน ถ้าทำงานต่อไปแบบนี้ คงจะไม่สามารถรับประกันคุณภาพได้
เธอเลยทำได้เพียงพยักหน้า
“ฉันนอนพักครึ่งชั่วโมงก่อน ค่อยมาทำงาน”
“ไม่มีปัญหา”
ท่านอาจารย์ตอบแล้วพูดว่า：“เดี๋ยวสักพัก ฉันจะเรียกเธอตื่นมา”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงได้ยินยอม แล้วเดินไปยังห้องพักผ่อนสำรองที่อยู่ข้างๆห้องทำงาน และล้มตัวลงพักผ่อน
เพิ่งปิดตาลง ก็หลับไปอย่างลึก
ในเวลาเดียวกัน ข่าวที่เวินเที๋ยนเที๋ยนซ่อมแซมต้นทองสัมฤทธิ์อยู่ในราชวัง ก็พูดต่อไปถึงหูของหลีเจียเวย
“น่าเกลียด！น่าเกลียด！ทำไมดันมาเป็นเวลานี้！”
“นั่นมันวัตถุโบราณชั้นหนึ่งเลยนะ ถ้าหากว่าให้เวินเที๋ยนเที๋ยนซ่อมเสร็จได้จริงๆ การแข่งขันครั้งนี้จะเป็นอย่างไร？”
หลีเจียเวยด่าทอเธอด้วยความโกรธที่กลัวว่าจะแพ้
อาจารย์ฟ่านกลับอยู่ข้างๆอย่างเงียบสงบ
“คุณวางใจได้ จะไม่มีปัญหาแน่นอน วัตถุโบราณชั้นหนึ่งของประเทศจะซ่อมแซมได้เสร็จในเวลาสั้นๆแบบนี้ได้อย่างไร？ถ้าหากว่าเพื่อเร่งงานแล้วละเลยคุณภาพ มันต้องเข้าคุกนะ！”
“แต่ว่าฉันยังคงกังวล ทำไมเด็กใหม่อย่างเธอก็สามารถไปซ่อมแซมวัตถุโบราณชั้นหนึ่งของประเทศได้ จุดนี้ก็ไม่ยุติธรรม！” หลีเจียเวยยังคงไม่พอใจ
อาจารย์ฟ่านระดมความคิดแล้วตบมือนางเบาๆ ปลอบใจว่า
“ไม่ต้องกังวล อีกหน่อยคุณก็มีโอกาส ฉันดูแล้ว เธอต้องใช้วิธีการอะไรจึงได้โอกาสนี้แน่เลย？ถ้าทำได้ไม่ดี เธอต้องโดนแน่！”
“แล้วฉันก็เคยเห็นรูปต้นฉบับของต้นทองสัมฤทธิ์นั้นแล้ว แตกสลายขนาดนั้น มันเป็นไปไม่ได้ที่จะซ่อมแซม เวินเที๋ยนเที๋ยนหาเรื่องเละเทะให้ตัวเองชัดๆ คุณรอชนะได้เลย”
ได้ยินคำนี้ หลีเจียเวยจึงได้เบาใจไปในที่สุด
คิดๆแล้ว ก็พูดแบบไม่วางใจอีก：“อาจารย์ ท่านแน่ใจว่านักบูรณะเดิมของแจกันทรงกลมชิ้นนั้นจะไม่ปรากฏตัวออกมาหลังจากเห็นรายการเหรอ？”
อาจารย์ฟ่านกำลังคิดทบทวนอยู่ด้านเดียวแล้วพูดว่า：“ในตอนนั้นที่เฟิงหมิงให้ฉัน เคยพูดกับฉันว่า คนๆนั้นจะไม่ปรากฏตัวออกมาแน่นอน คุณก็แค่เอาทุกอย่างเข้าตัวเอง มีแจกันทรงกลมชิ้นนี้แล้ว คุณก็สามารถเข้าไปอยู่ในอันดับของนักบูรณะชั้นหนึ่งได้แล้ว！”
หลีเจียเวยพยักหน้า ยิ้มแล้วพูดว่า：“งั้นฉันก็วางใจแล้ว”
ในเวลาสองวันเต็มๆ ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนพักอยู่ในราชวังตลอด ไม่มีเวลากลับปราสาทโบราณ
ในระหว่างนั้น พ่อบ้านกับแม่ครัวก็เคยมาดูเธอ จี้จิ่งเชินก็ยิ่งอยู่เคียงข้างเธอทุกคืน เวินเที๋ยนเที๋ยนอยากขอร้องให้เขากลับไปพักผ่อนที่บ้านก็ไม่มีวิธี
ไม่มีเวลาพักผ่อนใดๆ งานที่มีระดับความแข็งแกร่งสูง ดำเนินไปจนถึงวันสุดท้าย
ในวันที่รายการออก ก็ยังคงไม่เสร็จสิ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนคว้าทุกวินาที แม้แต่อยู่ในห้องหลังเวที ก็ยังดำเนินงานซ่อมแซม
เนื่องจากการรักษาความลับของข้อมูล ใครก็เข้าไปไม่ได้