เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 1061 ก้างขวางคอ
“อย่าวิ่งหนีไปเรื่อย”
มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
เป็นเสียงของจี้จิ่งเชิน
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปมอง กำลังจะเอ่ยปากพูด ทันใดนั้น เธอก็เห็นกลุ่มนักข่าวที่ยืนอยู่ข้างเวที จ้องมองมาที่เธอ
ครั้งนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนชนะและคว้าแชมป์มาได้ พวกเขาต้องมีคำถามมากมายที่จะถามแน่
เมื่อพิธีกรพูดจบ คงต้องพุ่งมาทางนี้แน่
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้า เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ปวดหัวขึ้นมาทันที
เธอคว้าตัวจี้จิ่งเชินเอาไว้ แล้วพูดว่า：“เราไปกันก่อนแล้วค่อยคุย”
พูดจบ ก็เดินไปทางด้านหลังเวที
นักข่าวต่างก็เตรียมคำถามไว้มากมาย การแข่งขันของเวินเที๋ยนเที๋ยนน่าตื่นเต้นมาก ในสถานการณ์แบบนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนยังสามารถเอาชนะได้
หากได้สัมภาษณ์ คงได้พาดหัวข่าวอย่างแน่นอน
แต่ไม่คิดว่า พวกเขายังไม่ทันจะได้ตามไป เวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินก็ไปแล้ว
“รอก่อน！คุณเวิน！”
“คุณเวิน！เรามีเรื่องอยากจะถามคุณ！”
“……”
คนกลุ่มนั้นไม่สนใจใคร รีบวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
ในที่เกิดเหตุเกิดความโกลาหล แต่ก็ไม่มีใครสนใจ
ไม่ว่าจะเป็นหน้างาน หรือคนที่อยู่ทางหน้าจอทีวี ตอนนี้ต่างก็ดื่มด่ำกับความสุข
เวินเที๋ยนเที๋ยนชนะแล้ว！
นี่ไม่ใช่เพียงแค่เธอที่ชนะ แต่ยังรวมถึงทีมชาติที่เธอเป็นตัวแทนด้วย แสดงความโดดเด่นท่ามกลางหลายสิบประเทศ แล้วคว้าชัยชนะอันดับหนึ่งมาได้ ！
มันเป็นเกียรติยศของเวินเที๋ยนเที๋ยน เป็นเกียรติยศของทั้งประเทศ และเป็นเกียรติยศของทุกคน！
พวกเขาจะไม่มีความสุขได้ยังไง ?
หลวนจื่อนั่งอยู่แถวแรก ประสานมือเข้ากัน ขณะเดียวกันก็ตัดสินใจ
“เที๋ยนเที๋ยน ฉันตัดสินใจแล้ว”
……
แม้คนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่ ก็ยังได้รับอิทธิพลไปด้วย ลุกขึ้นแสดงความยินดี แล้วปรบมือ！
ก่อนหน้านั้นคิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะแพ้ คนที่ออกไปก่อนการแข่งขันจบต่างก็อารมณ์เสียมาก
ตอนนี้พวกเขาต่างก็หันกลับไปยังเส้นทางเดิม แต่เพราะทุกคนต่างก็มุ่งกลับเส้นทางเดิมเหมือนกัน เลยทำให้จราจรติดขัด
พวกเขาต่างก็เปิดเครื่องเสียงในรถให้ดังที่สุด ก้มตัวลง แล้วตั้งใจฟัง
“ชนะแล้ว！ชนะแล้วจริงๆด้วย ！”
“บัดซบ！ฉันว่าแล้วว่ายังไงก็ต้องชนะ เธอก็จะกลับอยู่นั่นแหละ！เลยทำให้เราพลาดจนได้！”
“ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ ก็เพราะกลัวว่าเธอจะเสียใจยังไงละ？”
“บ้าเอ๊ย！ทำไมรถมันถึงได้เยอะอย่างนี้ ！หากรถยังไม่เลื่อนฉันจะวิ่งไปแล้วนะ ยังไงเสียมันก็ไม่ได้ไกลมาก ！”
……
รถจำนวนมากอัดแน่นกันอยู่บนทางยกระดับ พวกเขาลงจากรถ แล้วส่งเสียงไชโยโห่ร้อง
แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้จักกัน แต่ในตอนนี้ เพราะสิ่งเดียวกัน ทำให้ระยะห่างระหว่างพวกเขาใกล้กันมากขึ้น และมีความสุขในเรื่องเดียวกัน
หลังจากมาถึงหลังเวที ก็ยังได้ยินเสียงนักข่าวไล่ตามหลังมา เสียงกังวลก็มากขึ้น พวกเขารีบเดินออกไป
“รอก่อน”
ในตอนนี้จี้จิ่งเชินได้หยุดเธอเอาไว้ แล้วพาเธอไปยังอีกทางหนึ่ง
“จะพาฉันไปไหน ? เดี๋ยวนักข่าวก็ตามทันหรอก ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปรอบๆ เห็นว่าจี้จิ่งเชินไม่ได้พาเธอออกไปด้านนอก แต่กลับขึ้นลิฟต์ ไปยังชั้นบนแทน
ต้องการจะทำอะไรกันแน่ ?
ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก เห็นภาพตรงหน้า ตาก็เบิกกว้างทันที
เห็นเพียงยอดตึกของอาคารสูง และมีเฮลิคอปเตอร์จอดอยู่ ！
“ไปกันเถอะ”
จี้จิ่งเชินจูงมือเธอ แล้วนั่งบนที่นั่ง คาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ
“คุณเตรียมมันไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ?”
“ตอนที่คุณกำลังแข่ง”
จี้จิ่งเชินโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย แล้วจูบไปที่หน้าผากของเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วสวมแว่นตากันลมให้เธอ
“ผู้ชนะเลิศในคืนนี้ยังไงก็ต้องเป็นฉัน ไม่มีใครแย่งมันไปได้”
ใบพัดเริ่มหมุน และทำให้เกิดเสียงดัง
เพื่อให้เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินมันชัดเจนยิ่งขึ้น เขาก็ขยับนั่งเข้าไปใกล้เธอ ลมหายใจร้อนๆรดใส่หูของเธอ
จนทำให้แก้มของเวินเที๋ยนเที๋ยนเปลี่ยนเป็นสีแดง
และในตอนนี้ นักข่าวที่ตามมาก็ตามมาทัน
“คุณเวิน! คุณเวิน! กรุณารอสักครู่！”
“รบกวนถามการแข่งขันในคืนนี้……”
จี้จิ่งเชินเหลือบมองไปยังผู้คนด้านนอก และสั่งกับนักบินไปว่า ：“ไปได้”
นักบินพยักหน้ารับ แล้วเริ่มเคลื่อนตัว เฮลิคอปเตอร์ก็บินขึ้นอย่างช้าๆ
ลมแรงพัดผมของเวินเที๋ยนเที๋ยนยุ่งเหยิงไปหมด จี้จิ่งเชินยกมือขึ้น จัดผมให้เธอ แล้วโอบเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ในอ้อมแขน
จี้หยู๋ชิงมองไปที่คนทั้งสอง แล้วยึดที่จับเอาไว้แน่น ตรงกลางที่ระหว่างคนทั้งสองอยู่
นักข่าวที่มุงกันอยู่บนดาดฟ้า หยิบกล้องขึ้นมาและบันทึกภาพตรงหน้านี้เอาไว้อย่างรวดเร็ว
เฮลิคอปเตอร์บินขึ้นเหนืออาคารสูง ข้ามผ่านเมืองที่มีแสงสว่างไสว แล้วมุ่งตรงไปยังปราสาท
เมื่อผ่านสะพานต่างระดับ เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มลงไปมอง ก็พบว่าเส้นทางนี้จราจรหนาแน่นมาก มีรถอยู่จำนวนไม่น้อยติดหนึบกันอยู่บริเวณข้างล่างนั้น
หลายคนที่มองเห็นเฮลิคอปเตอร์อยู่เหนือศีรษะ ก็เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ
มีบางคนที่รู้ได้ทันทีว่าเป็นเวินเที๋ยนเที๋ยนที่นั่งอยู่บนนั้น จากนั้นก็ตะโกนร้องออกมา
“ดูนั่น！นั่นคือเวินเที๋ยนเที๋ยน！”
“เวินเที๋ยนเที๋ยน！”
“เวินเที๋ยนเที๋ยน！”
“……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปยังผู้คนด้านล่างที่อัดกันอยู่อย่างหนาแน่น จากนั้นก็รู้สึกชื่นชมยินดีไม่น้อย
“ยังดีที่เราไม่ได้ขับรถ ไม่อย่างนั้น คงติดหนึบอยู่ในนั้นเหมือนกัน”
จี้จิ่งเชินหัวเราะ และไม่ได้พูดอะไร
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
เธอเงยหน้าขึ้นแล้วมองมาอย่างประหลาดใจ
“คุณคงไม่ใช่ว่ารู้แต่แรกแล้วว่าที่นี่รถจะติด ? คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่？”
“ในเกมที่สอง”
ในตอนนั้น ผู้ชมจำนวนไม่น้อยเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนเลือกอาวุธ ต่างก็คิดว่าเธอคงแพ้แล้ว และพากันออกไปอย่างผิดหวัง
ในตอนนั้น จี้จิ่งเชินก็เดาได้ว่า พวกเขาจะต้องเสียใจ แล้วก็จะย้อนกลับมาอย่างแน่นอน
รถจำนวนมากย้อนกลับมา ก็จะทำให้เกิดการจราจรที่ติดขัด ดังนั้นจึงได้เตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปที่เขาด้วยความประหลาดใจ
“ตอนนั้นยังเป็นแค่เกมการแข่งขันในนัดที่สอง แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันจะชนะ？”
จี้จิ่งเชินก้มมองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่ในอ้อมกอด
“เพราะผมคือจี้จิ่งเชิน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบะปาก
ยังคงเป็นคำตอบแบบนี้
ขณะที่เธอกำลังจะโต้แย้งนั้น จี้จิ่งเชินก็พูดต่อไปว่า ：“อีกอย่าง ผมเป็นคนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต”
เวินเที๋ยนเที๋ยนนิ่งอึ้งไป เงยหน้าขึ้นมองอย่างประหลาดใจ แล้วสายตาก็พลันสบเข้ากับจี้จิ่งเชินในทันที
ม่านตาที่เหมือนท้องฟ้ายามราตรี ในตอนที่มองมาที่เวินเที๋ยนเที๋ยนนั้น มีประกายแสงระยิบระยับ
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำเสื้อผ้าของเขาแน่น และยิ้มออกมา ดวงตาฉายความไร้เดียงสา
ดวงตาของจี้จิ่งเชินดำดิ่ง และลุ่มลึกลงไปอีก
“เที๋ยนเที๋ยน……ผมอยากจูบคุณ”เขากระซิบเบาๆ แล้วขยับเข้าใกล้
เวินเที๋ยนเที๋ยนแก้มแดง ดวงตาสั่นไหว
“จี้หยู๋ชิงยังอยู่ คุณ……”
“ไม่ต้องสนใจเขา”
ดวงตาของจี้จิ่งเชินเอ่อล้นไปด้วยความอ่อนโยน ความหลงใหลที่มีได้มอบมันให้กับผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้านี้หมดแล้ว
เขาค่อยๆเอนตัวลง แล้วขยับเข้าหาเวินเที๋ยนเที๋ยน
เมื่อริมฝีปากกำลังจะประกบกันนั้น เขายกมือขึ้นปิดตาของจี้หยู๋ชิง แล้วหันหน้าของเด็กน้อยไปทางอื่น
“ขอร้องเถอะ คุณนายจี้”
ยังไม่สิ้นเสียง เขาก็จูบเธอไปยังจัง
ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนแดงก่ำ ยังจะพูดขอร้องอะไรอีก…… เขาลงมือปฏิบัติมันเลยทันทีต่างหาก
ชายคนนี้ ก็เช่นกัน
จี้หยู๋ชิงที่ถูกปิดตาก็เกิดความโมโห แล้วฟึดฟัดอย่างหงุดหงิดอยู่ลำพัง
ก้างขวางคออะไรนั้น เขาไม่มีทางเป็นแน่นอน ！