เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 1119 ร่างกายหยุดชะงัก?

เนื้อสัตว์หมักที่วางอยู่ในตู้เย็น บวกกับผักสด คุณค่าทางอาหารถึงจะมีความสมดุล

เวินเที๋ยนเที๋ยนคอยกำกับจี้จิ่งเชินและจี้หยู๋ชิงให้เอาเตาปิ้งย่างออกมา เริ่มเตรียมมื้อค่ำ

พระอาทิตย์ค่อยๆเคลื่อนไปทางทิศตะวันตก อุณหภูมิก็ลดลงด้วยเช่นกัน

ลมพัดมา รู้สึกเย็นสบายเป็นอย่างมาก

แสงอาทิตย์สาดส่องทะแยงลงมาที่พื้น ดึงเป็นเงายาวๆ

ถึงแม้เมื่อครู่นี้จี้จิ่งเชินและจี้หยู๋ชิงกำลังเถียงกันอยู่ตลอด แต่เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนออกปากมานั้น พวกเขาก็รีบเข้ามาช่วยทันที

ท่าทางแบบนั้น ดูเหมือนกับกังวลว่าตัวเองจะไม่สามารถลงมือได้อย่างไรอย่างนั้น

“ถือพวกนี้ออกไปด้วยนะคะ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนยื่นส่งผักที่หั่นเสร็จแล้วให้เขา ในนั้นมีมะเขือสองลูก และยังมีมันฝรั่งกับบวบอีกด้วย

จี้หยู๋ชิงมองแล้วขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อยทันที บวบเป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบ แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับเตรียมเอาไว้เป็นจำนวนไม่น้อยเลยเสียอย่างนั้น

เห็นใบหน้าท่าทางของเขาแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

“จะเลือกทานไม่ได้นะลูก ต้องทำให้การบำรุงร่างกายเกิดความสมดุลถึงจะตัวโตสูงๆขึ้นได้นะ”

แต่ในใจของจี้หยู๋ชิงนั้นก็ยังคงกำลังต่อต้านอยู่ เวลานี้เองจี้จิ่งเชินก็เดินเข้ามา พลางเอ่ยขึ้น : “ไม่อยากทานก็ไม่เป็นไร”

จี้หยู๋ชิงได้ยินคำพูดนี้แล้ว หันมามองอย่างประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าเขาจะอยู่ฝั่งตัวเอง

แต่จากนั้น ทางฝ่ายนั้นก็เอ่ยพูดขึ้นอีก : “ถึงตอนนั้นลูกก็คงจะไม่สูง ให้พ่อปกป้องเที๋ยนเที๋ยนก็แล้วกัน”

พอจี้หยู๋ชิงได้ยินแล้ว ก็รีบมองเขาอย่างไม่พอใจในทันที เบิกตาขึ้น

“ผมจะต้องสูงกว่าคุณพ่อแน่ๆ!”

จี้จิ่งเชินก้มตัวลงเล็กน้อย แล้วมองเขาจากบนลงล่าง

“นั่นอาจจะไม่เป็นแบบนั้นก็ได้นะ เด็กที่เลือกทานตัวจะไม่สูง”

จี้หยู๋ชิงกัดฟันด้วยความโกรธ แล้วรับเอาผักสดเหล่านั้นที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเตรียมไว้มา

“ผมจะกินทั้งหมดนี่เลย ต่อไปจะได้สูงกว่าคุณพ่อ ผมต่างหากที่จะเป็นคนที่จะปกป้องคุณแม่คนนั้น!”

ว่าแล้ว เขาก็ทำหน้ามุ่ย แล้วเอาของเหล่านั้นเดินออกไปอย่างเคืองๆ

เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นสถานการณ์แล้ว ก็หัวเราะออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้วหันมาทางจี้จิ่งเชินพลางเอ่ย : “ทำไมพี่ไปล้อลูกเล่นแบบนั้นล่ะคะ?”

จี้จิ่งเชินไม่สนใจ

“เด็กคนนี้ฉลาดเกินไป ถ้าหากไม่พูดแบบนี้ เขาจะติดกับได้อย่างไรล่ะครับ?”

ว่าแล้ว ก็กวาดสายตามอง แล้วหยิบเอาของที่เหลือมา ถึงได้พาเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินออกไป

เตาปิ้งย่างและของที่จำเป็นนั้นได้เตรียมเอาไว้หมดแล้ว สามารถเริ่มได้ในทุกเวลา

เอาเนื้อสัตว์ที่หมักไว้วางลงบนเตาปิ้งย่าง แล้วทาซอสลงด้านบน จากการย่างโดยใช้ถ่าน แผ่นเนื้อสัตว์จะค่อยๆแยกน้ำมันออก เปลี่ยนเป็นสีเหลืองนวล ความหอมลอยตลบอบอวลทั่วไปหมด

จี้หยู๋ชิงมองการเคลื่อนไหวที่มือของเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยแววตาที่เป็นประกาย เนื้อสีเหลืองๆนั้นพลิกกลับอีกทางด้านหนึ่ง ยิ่งส่งกลิ่นหอมโชยยิ่งขึ้น

เดิมทีที่ไม่รู้สึกหิว ตอนนี้กลับรู้สึกท้องว่าง มองดูเนื้อย่างที่อยู่ด้านบน

หันกลับมามองอีกทางด้านหนึ่ง ไม่ต้องว่าแต่จี้หยู๋ชิง เพราะแม้แต่จี้จิ่งเชินนั้นก็มีสภาพที่ไม่ต่างกัน

สองพ่อลูกนี่เป็นพวกสัตว์กินเนื้อจริงๆ เห็นใบหน้าทั้งสองคนที่มีอาการเหมือนกันแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยิ้มออกมา

“อย่าใจร้อนกันสิคะ”

ว่าแล้ว เธอก็ทาซอสลงบนเนื้อที่กำลังย่างอยู่อีกครั้ง กลิ่นหอมกรุ่นมากขึ้นแม้แต่เธอเองก็เริ่มขยับนิ้วชี้แล้วเช่นกัน

ผ่านไปพักหนึ่ง ถึงได้เอาเนื้อลงมา แล้ววางไว้บนจานยื่นส่งให้

“ลองชิมดูว่ารสชาติเป็นอย่างไรบ้าง?”

เมื่อครู่จี้หยู๋ชิงดูร้อนใจเป็นอย่างมาก ดูแล้วอยากจะกิน แต่รอจนเนื้อย่างวางอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว กลับไม่รีบร้อน แต่ใช้ตะเกียบคีบขึ้นมาหนึ่งชิ้น พลางยื่นขึ้นแล้วยื่นมือออกมาส่งมาตรงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน

“คุณแม่ทานก่อนครับ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไม่ถึงจริงๆว่าเขาคิดถึงตัวเองอยู่ตลอด แม้แต่จี้จิ่งเชินที่ยืนอยู่ข้างๆเองก็ไม่ได้แตะต้องเลย แต่มองมายังเธอพลางพยักหน้าลง

เธอยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วถึงได้ลองลิ้มรสสิ่งที่อยู่ในมือของจี้หยู๋ชิง

เนื้อวัวนั้นมีการหมักเอาไว้แล้วก่อนหน้านี้ เข้าเนื้อเป็นอย่างมาก ประกอบกับที่ปรุงซอสไว้เป็นพิเศษ ทำให้เนื้อมีรสชาติหวานหอม พอดี เนื้อนุ่ม ฉ่ำสดอร่อย

ประกอบกับการย่างด้วยถ่านธรรมชาติ อร่อยกว่าที่ซื้อมาจากร้านเสียอีก

เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าลง

“ใช้ได้เลยนะคะ ลองชิมกันดูสิ”

ดวงตาของจี้หยู๋ชิงเป็นประกาย แล้วรีบคีบเข้าปากไปสองชิ้น ชิมแล้ว ใบหน้าก็แสดงความเซอร์ไพรส์ออกมา

“อร่อยจังเลยครับ! เนื้อย่างที่คุณแม่ทำอร่อยกว่าร้านอาหารมิชลินทร์สตาร์ที่เคยไปมาก่อนหน้านี้อีกครับ!”

จี้จิ่งเชินพยักหน้าลงเช่นกัน

“อร่อยจริงๆครับ”

ได้ยินทั้งสองคนชื่นชมแล้ว ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยิ่งรู้สึกดีใจยิ่งขึ้น เพิ่มความเร็ว แล้ววางเนื้อชั้นที่สองลงไปด้านบน

ทุกๆชิ้นนั้นผ่านการย่างอย่างละเอียดพิถีพิถัน กลิ่นหอมโชยเตะจมูก

เนื่องจากว่ารสชาติอร่อยมาก ต่อให้เวินเที๋ยนเที๋ยนทำหลายๆอย่างในเวลาเดียวกัน ก็ยังไม่ทันกับความเร็วของทั้งสองคนอยู่ดี

พ่อลูกคู่นี้เดิมทีก็เป็นพวกที่ชอบทานเนื้อสัตว์อยู่แล้ว ยิ่งในเวลานี้ อยู่ที่ทะเลทุกๆวันก็จะทานแต่อาหารทะเล จนรู้สึกเบื่อกันขึ้นมาบ้างแล้ว ตอนนี้เปลี่ยนรสชาติบ้าง แน่นอนว่าดีใจกันจนควบคุมไม่ได้ หยุดไม่ลงกันเลยเสียด้วยซ้ำ

จี้หยู๋ชิงและจี้จิ่งเชินยืนอยู่ข้างๆเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วป้อนให้เธอด้วยอยู่บ่อยๆ ย่างไปพลางทานไปด้วย

ถึงแม้เนื้อปิ้งย่างแบบนี้จะรสชาติดี แต่ทานมากๆก็จะรู้สึกเลี่ยนได้ง่าย

ทานไปได้ครึ่งนึงแล้วนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็กลับไปเอาสลัดและอาหารออเดิร์ฟที่ทำเอาไว้ก่อนหน้านี้ออกมา เพื่อกำจัดรสชาติมันๆเลี่ยนๆในปาก

ทั้งสามคนทานอาหารกันด้วยความพออกพอใจเป็นอย่างมาก พากันหยุดไม่ได้ ประเภทเนื้อทานกันไปได้ประมาณนึงแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เพิ่มผักเข้าไปอีก

แผ่นมันฝรั่งที่หั่นแล้ว หลังจากที่ย่างแล้วนั้น ทาพริกและน้ำมันลงไปกลิ่นหอมๆก็โชยเตะจมูก เป็นความรู้สึกที่เหนียวนุ่มเมื่อเข้าไปในปาก ทำให้รู้สึกชอบมาก

มะเขือวางอุ่นอยู่บนเตาปิ้ง หลังจากที่หั่นออกมาแล้ว ด้านในใส่เนื้อสับที่ปรุงรสพิเศษเอาไว้แล้ว แล้วย่างอีกครั้ง ก็ยิ่งทำให้กลิ่นหอมโชยเตะจมูกยิ่งขึ้นไปอีก

ส่วนบวบที่จี้หยู๋ชิงไม่ชอบมากที่สุดนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนเองก็จัดการให้เป็นพิเศษ หลังจากย่างอย่างพิถีพิถันแล้วก็ส่งมาตรงหน้าเขา

จี้หยู๋ชิงเห็นแล้ว ในใจนั้นกลับรู้สึกลังเลอยู่บ้าง

เขาไม่ชอบทานบวบมาโดยตลอด ถึงแม้จะไม่ได้ถึงขั้นเลือกทาน ปกติแล้วจะปิดซ่อนได้เป็นอย่างดี แต่ยังถูกเวินเที๋ยนเที๋ยนจับได้อย่างละเอียดอีกด้วย

ถึงแม้จะไม่ได้สร้างผลกระทบอะไร แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังคงหวังว่าเขาจะสามารถเกิดความสมดุลทางด้านโภชนาการได้

จี้หยู๋ชิงมองผักสองสามอย่างในจาน แล้วขมวดคิ้วขึ้น หน้าบูด เห็นได้ชัดว่ารู้สึกต่อต้านเป็นอย่างมาก

เมื่อครู่ตอนที่ทานเนื้อย่างนั้นยังกระตือรือร้นและตื่นเต้นอยู่เลย เวลานี้ความรู้สึกเหล่านั้นได้หายไปหมดแล้ว

เห็นเขายังไม่ลงมือ จี้จิ่งเชินที่นั่งอยู่ข้างๆจึงเอ่ยขึ้น : “ถ้าหากไม่อยากทาน ก็ไม่ต้องทานนะ ยังคงเป็นประโยคนั้น แต่ความสูงของลูกก็อาจจะหยุดอยู่แค่นี้”

“ไม่ซักหน่อย!” จี้หยู๋ชิงได้ยินปัญหาเรื่องความสูงแล้ว จึงรีบตะโกนขึ้นมา

จี้หยู๋ชิงในตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเตี้ยเกินไป ทุกครั้งตอนที่เห็นจี้จิ่งเชินกับเวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่ด้วยกัน ล้วนแต่ทำให้เขารู้สึกอิจฉา

ถ้าหากเป็นเพราะเลือกทานแล้วทำให้ไม่สูง เขาจะต้องมาเสียใจไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน

ตัดสินใจแล้วนั้น จี้หยู๋ชิงก็หยิบจานขึ้นมา จ้องมองผักในนั้น ราวกับกำลังมองภัยพิบัติอันใหญ่หลวงอย่างไรอย่างนั้น

สูดหายใจเข้าลึกๆ ตัดสินใจยัดเข้าปากไปคำหนึ่ง หลับตาสนิทแล้วเตรียมจะกลืนลงไป

แต่จากนั้น การเคลื่อนไหวนี้ก็หยุดลง เขาเบิกตาขึ้นอย่างรู้สึกเซอร์ไพรส์ รสชาติดูผิดปกติไปบ้าง ไม่เหมือนกับรสชาติของบวบที่เขาเคยไม่ชอบในความทรงจำ ไม่คิดว่าทานเข้าไปแล้วจะหอมหวานมากแบบนี้!

นี่มันอะไรกัน?