เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 529 ฉันช่วยคุณ

บทที่ 529 ฉันช่วยคุณ

หลังจากวันที่แข่งขันวันที่สอง สมาคมวัตถุโบราณก็ได้ประกาศข่าว ให้หลีเจียเวยออกจากวงการวัตถุโบราณ หลังจากนี้ห้ามทำงานเกี่ยวกับด้านนี้อีก

หลังจากที่รายการออกอากาศไปแล้ว ความสัมพันธ์ของเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินก็ได้กลายเป็นจุดโฟกัสของผู้คนที่เอาไปซุบซิบพูดคุยกัน

ทุกคนต่างคาดเดาเกี่ยวกับความรักของทั้งสอง และคาดหวังการออกมาอีกครั้งของเวินเที๋ยนเที๋ยน

แต่ว่าหลังจากนี้ระยะหนึ่ง เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่แต่ในปราสาท

สองขาของจี้จิ่งเชินหายดีจนถึงระยะสุดท้ายแล้ว คุณหมอจางบอกว่า ช่วงนี้น่าจะหายดีแล้ว

แต่ว่า นอกจากวันนั้นที่อยู่ในสวนกุหลาบ เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เคยเห็นจี้จิ่งเชินลองฝึกเดินอีก

“คุณหมายความว่า ที่จริงแล้วจี้จิ่งเชินตอนนี้สามารถเดินได้แล้วงั้นหรือ?” ฟังคำอธิบายของคุณหมอจางแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วขึ้นมาและถามกลับไป

ในใจของเธอ ไม่เคยคิดว่าจี้จิ่งเชินจะรู้สึกกลัวเป็นด้วย

คุณหมอจางตรวจดูเอกสารบนมืออีกครั้ง แล้วก็พยักหน้า

“ตามที่คาดเดาจากเมื่อวานเป็นผลลัพธ์ ร่างกายของคุณจี้แข็งแรงกว่าคนทั่วไป ขาทั้งสองข้างหายดีหมดแล้ว ไม่เพียงแต่เดินได้ ยังสามารถวิ่งได้ด้วย”

แม้แต่เขายังรู้สึกตกใจมาก นึกไม่ถึงว่าจี้จิ่งเชินจะสามารถหายดีได้เร็วขนาดนี้

หลังจากที่ทดสอบเมื่อวาน ข้อมูลในด้านต่างๆก็ดีเกินกว่าปกติมาก

เวินเที๋ยนเที๋ยนฟังแล้ว ยิ่งไม่เข้าใจ

“แต่ว่า ทำไมเขาไม่ยอมลุกขึ้นยืนล่ะ?”

สำหรับเรื่องนี้ คุณหมอจางก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

เขาคิดมาครึ่งวัน สุดท้ายจึงพูดว่า: “เรื่องนี้ผมก็ไม่แน่ชัด ทำได้แค่รอให้คุณจี้ยอมลุกขึ้นเอง เราบังคับเขาไม่ได้”

เวินเที๋ยนเที๋ยนออกจากโรงพยาบาลแล้ว ในสมองย้อนกลับไปคิดอยู่ตลอดเวลากับคำแนะนำของคุณหมอจางเมื่อสักครู่

กลับไปถึงปราสาท มองเห็นจี้จิ่งเชินควบคุมรถวีลแชร์ออกมาจากห้องรับแขก เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งรู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น

ทำไมจี้จิ่งเชินไม่ยอมลุกขึ้นยืน?

เธอคิดไปด้วย แล้วก็ถามพ่อบ้านที่ติดตามอยู่ข้างๆจี้จิ่งเชินทั้งวัน

“วันนี้จี้จิ่งเชินลุกขึ้นยืนไหม?”

พ่อบ้านส่ายหัว แล้วมองไปที่จี้จิ่งเชิน สีหน้าลำบากใจมาก

“คุณชายคงไม่ใช่หลงรักรถแบบนี้แล้วล่ะมั้ง?”

“เป็นไปได้ไง?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนอุทานออกมา

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียงสูงเกินไปหรือเปล่า จี้จิ่งเชินได้ยิน แล้วหันหน้ามา

มองดูเที๋ยนเที๋ยน แล้วก็เอ่ยปากพูดว่า: “เที๋ยนเที๋ยน ผมอยากจะอาบน้ำ มาช่วยผมหน่อยได้ไหม?”

ได้ยินคำนี้แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดงขึ้นมาทันที มองหน้าพ่อบ้านอย่างเขินอาย

นี่ก็คือสิ่งที่เธอกำลังกังวลอยู่อีกอย่างหนึ่ง

ก่อนหน้านั้นตอนที่จี้จิ่งเชินอยู่ระหว่างฝึกฝน สองขาไม่สะดวก ครั้งแรกๆเวินเที๋ยนเที๋ยนช่วยเขา จากนั้นเขาก็กลายเป็นความเคยชิน ถึงเวลาอาบน้ำ ก็จะเรียกเวินเที๋ยนเที๋ยน

อีกทั้งไม่รู้ว่ายังไง อาบไปอาบมา เธอก็อาบพร้อมกันด้วยเลย

ทั้งสองคนอยู่ในห้องน้ำตั้งนาน ถึงแม้จะไม่ถึงขั้นสุดท้าย แต่ทุกครั้งที่ออกมา เหมือนอบจนสุกแล้วอย่างนั้น

ทั้งที่ครึ่งชั่วโมงก็อาบเสร็จแล้ว แต่สุดท้ายก็กลายเป็นหนึ่งชั่วโมง

เวินเที๋ยนเที๋ยนอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา ทั้งๆที่สามารถลุกขึ้นมายืนได้แล้ว ทำไมยังต้องให้เธอมาช่วย?

จี้จิ่งเชินตั้งใจแกล้งเธอหรือเปล่า?

กำลังคิดไปด้วย แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เดินตามหลังจี้จิ่งเชินเข้าไป

พอเข้าไป ก็เห็นอ่างอาบน้ำมีน้ำเต็มอ่าง รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

แม้แต่อ่างอาบน้ำ จี้จิ่งเชินนั่นแหละที่เป็นคนตั้งใจเปลี่ยนมันใหม่ ตอนนี้ทั้งสองคนเขาไปนอนเล่นอยู่ข้างในก็ไม่มีปัญหา

ร้ายจริงๆ!

เธอมองไปที่แสงแดดด้านนอก ตอนนี้ยังเป็นเวลาเที่ยง นี่ถือว่าเกิดอารมณ์ตั้งแต่หัววันเลยหรือเปล่า?

ส่วนอีกข้าง จี้จิ่งเชินกำลังถอดเสื้อกันหนาวของตนเองลงมา แล้วก็กำลังแกะกระดุมเสื้อเชิ้ต

นิ้วมือที่เรียวยาวเป็นแนวชัดเจน ตั้งแต่บนจนถึงด้านล่าง แกะกระดุมออกทีละเม็ด มองเห็นหน้าอกสีชมพู

แค่ดูครั้งเดียว ก็จะเผลอมองโดยควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ แม้แต่แววตาจะกระเด็นไปติดอยู่บนนั้นเลยทีเดียว

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองอย่างเหม่ออยู่ตั้งนาน จึงจะดึงสติกลับมาได้ แล้วก็ส่ายหัวแรงๆ

ไม่ได้! ไม่ได้!

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป บ่ายวันนี้คงต้องอยู่ในห้องน้ำทั้งวันแล้ว

อีกอย่างทุกครั้งจี้จิ่งเชินก็ไม่ยอมทำจนถึงตอนสุดท้าย ยั่วให้เธอมีอารมณ์ แล้วก็เก็บของจากไป

เวินเที๋ยนเที๋ยนแทบอยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ครั้งนี้ เธอต้องฝืนใจไว้ห้ามหวั่นไหวเด็ดขาด!

เวินเที๋ยนเที๋ยนตั้งสติทำจิตใจให้แน่วแน่ หันสายตาไปทางอื่น ไม่มองชายหนุ่มที่ดึงดูดใจอีก นั่นไงรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยจริงๆ

“ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายหนึ่งโมง อาบน้ำหลังรับประทานอาหารเหมือนจะไม่ค่อยดี กลาง กลางคืนให้พ่อบ้านมาช่วยคุณจะดีกว่า?”

เธอพูดติดอ่าง เกือบจะกัดโดนลิ้นตัวเองแล้ว

เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบหันหลังเตรียมจะออกไป

เพิ่งจะเดินได้หนึ่งก้าว ก็ถูกดึงมือไว้

“เที๋ยนเที๋ยน”

เสียงที่เข้มขรึมดังขึ้นมาจากด้านหลัง

เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกว่ากำแพงป้องกันที่ตนเองสร้างไว้กำลังค่อยๆคลายออกแล้ว

จากนั้น รู้สึกได้ถึงมือของจี้จิ่งเชินที่จับมือเธอไว้กำลังค่อยๆขยับ กลายเป็นสิบนี้ประสานกัน

เวินเที๋ยนเที๋ยนตั้งมั่นความคิดอีกครั้ง หันหน้าไป ตัดสินใจครั้งนี้ต้องปฏิเสธเขาด้วยคำพูดที่มีเหตุผล

“จี้จิ่งเชิน ฉัน……”

“ช่วยผม”

เสียงแหบที่เต็มไปด้วยแม่เหล็ก ได้จับหัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้แน่นๆ

กำแพงป้องกันที่อุตส่าห์สร้างขึ้นมาอย่างยากเย็นได้ถูกทำลายในพริบตา

บนแก้มของเวินเที๋ยนเที๋ยนกลายเป็นสีชมพู จ้องมองตาของจี้จิ่งเชิน เหมือนถูกดึงดูดเข้าไปข้างใน

“ค่ะ…….”

เธอตอบด้วยเสียงเบาๆ

มุมปากของจี้จิ่งเชินยิ้มขึ้นมา ในตาเต็มไปด้วยแสงแห่งความเจ้าเล่ห์

ทันใดนั้นสมองของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้กลายเป็นพาสต้า ทำตามท่าทางของจี้จิ่งเชิน ช่วยเขาถอดเสื้อเชิ้ตออก

“คุณร้อนไหม?”

ได้ยินคำนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนมองมาอย่างแปลกใจ

จากนั้น จี้จิ่งเชินก็ยกมือขึ้น นิ้วมือวางบนซอกคอลูบไล้ไปมา

เขาเข้ามาใกล้ๆอีกหน่อย

“คุณเหงื่อไหลแล้ว”

ตูม——

ตรงที่ถูกนิ้วมือแตะต้องเหมือนถูกไฟเผา เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกว่าตนเองร้อนขึ้นมาทันที

เธอไม่รู้ควรทำยังไงดี อยากจะเอามือเขาออก

แต่จี้จิ่งเชินยิ่งใกล้เข้ามาอีก ให้พอดีกับความสูงของเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วก็เข้าไปใกล้ๆที่หู

ยื่นลิ้นออกมา เลียเบาๆทีหนึ่งและอมติ่งหูของเธอไว้

“อาบด้วยกันสิ คุณเหงื่อไหลแล้ว”

ไอร้อนพ่นใส่บนหูนั้น ทำให้เธอยิ่งร้อนมากขึ้น ความคิดยิ่งเชื่องช้าลง

พยักหน้าด้วยสมองเบลอๆและมึนงง

หลงกลอีกแล้ว!

จนเวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกตัวว่า ตนเองเข้าไปแช่ในอ่างอาบน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ ในตอนนั้นเธอเสียใจจนอยากจะเป็นบ้า

เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?

ฉันกำลังทำอะไร?

รู้ทั้งรู้ว่าจี้จิ่งเชินต้องยั่วยวนเธอแน่นอน แต่ก็ยังหลงกลอีกแล้ว

ทุกๆครั้งจี้จิ่งเชินก็ใช่วิธีนี้!

อีกทั้งยังลองร้อยครั้งสำเร็จครั้ง!

เวินเที๋ยนเที๋ยน ความระมัดระวังของเธออยู่ไหน?

เห็นหน้าอกสีชมพูครึ่งตัวที่โชว์อยู่ตรงหน้า เวินเที๋ยนเที๋ยนก็กลุ้มใจ หดตัวเข้าไปในอ่างทั้งตัว เหลือเพียงตาดำๆคู่นั้นที่เหมือนของกวางน้อยโผล่อยู่ด้านนอก กำลังมองจี้จิ่งเชินและด่าเบาๆอยู่ในใจเงียบๆ

จี้จิ่งเชินยิ้มอย่างได้ใจ หันหน้ากลับมา เห็นแววตาที่พร่ำบ่นของเวินเที๋ยนเที๋ยน จึงยิ้มขึ้นมานิดๆ

ตั้งใจเบี่ยงเบนความคิดของเธอและพูด: “ผมรู้แล้ว ไม่ต้องกังวล ผมต้องช่วยคุณอยู่แล้ว”

พูดจบ แขนที่ยาวๆยื่นไปคว้าตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้ามากอดไว้ตรงหน้าอก

เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนลืมตาโต มองเขาอย่างตื่นตระหนก

“เดี๋ยวเดี๋ยว……”

กำลังคิดจะปฏิเสธ ความร้อนบนใบหน้าก็ร้อนขึ้นมาทันที