เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 530 วันนี้บนหน้าเคล็ด
บทที่ 530 วันนี้บนหน้าเคล็ด
ใต้น้ำ เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกได้ถึงผิวหน้าอกของจี้จิ่งเชิน
ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างจริงจัง กระทั่งรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจบนหน้าอกของเขา เต้นอย่างแรงมาก
หน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนแดงมากยิ่งขึ้น หัวใจเต้นแรงเหมือนตีกลอง ยิ่งเต้นยิ่งเร็ว
ทั้งตัวของเธอเกร็งจนแข็งเหมือนปลาที่หงายท้องตายแล้ว แต่สองมือของจี้จิ่งเชินวางไว้ที่เอวของเธอ
รู้สึกได้ถึงหัวใจที่ค่อยๆเต้นแรงขึ้นของเวินเที๋ยนเที๋ยน จากนั้นมุมปากของเขาก็ค่อยๆยิ้มขึ้น
“ตื่นเต้นขนาดนี้เลยเหรอ?”
น้ำเสียงเต็มไปด้วยเสียงที่หัวเราะเยาะ
“เปล่านิ” เวินเที๋ยนเที๋ยนให้ตายยังไงก็ไม่ยอมรับ
บนใบหน้าของจี้จิ่งเชินก็ยิ่งยิ้มกว้างขึ้นอีก
“แต่ว่า ใจของคุณเต้นเร็วมากนะ”
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มส่งผ่านมาจากหน้าอก ทำให้ผิวทั้งตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนกลายเป็นสีแดงอมชมพูนิดๆ
เธอเงยหน้าขึ้นมาจ้องกับสองตาของจี้จิ่งเชิน
ลึกซึ้ง ดวงดาว และทั้งจักรวาล
เธอตะลึงไปสักพัก แล้วก็พูดว่า: “คุณ คุณปล่อยฉันก่อน……”
แต่จี้จิ่งเชินก็ยังเฉยๆไม่ขยับ แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนดิ้นรนจะให้ปล่อย กลับทำให้เขาขมวดคิ้วขึ้น
“เที๋ยนเที๋ยน……”
ทันใดนั้นน้ำเสียงกลายเป็นเสียงแหบ หัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนเต้นแรงขึ้นอีก ร่างกายแข็งกระด้างอีกครั้ง ไม่กล้าขยับแล้ว
เธอไม่กลัวจี้จิ่งเชินจะลงมือ แต่เธอกลัว…..
ตอนที่จี้จิ่งเชินโมโหขึ้นมา จะหันหลังแล้วก็หนี!
เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกถึงครั้งก่อนๆที่เคยผ่านมา ทันใดนั้นก็รู้สึกลำบากใจจนพูดไม่ออก
“จี้จิ่งเชิน”
“อืม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นและกระพริบตาใส่เขา
“ฉันคิดว่า ฉันอาบเองได้ คุณจะให้ฉันช่วยไม่ใช่เหรอ? ฉันช่วยคุณถูหลัง”
“ไม่ต้อง ผมช่วยคุณก่อนดีกว่า”
พูดเสร็จแล้วก็ยื่นมือไปหยิบผ้าขนหนูที่เตรียมไว้ข้างๆ เอามาถูหลังของเวินเที๋ยนเที๋ยน
แบบนี้อีกแล้ว!
ทั้งๆที่จี้จิ่งเชินเป็นคนบอกว่าจะอาบน้ำ สุดท้ายก็จะกลายเป็นตนเอง
จากนั้นไม่รู้อะไรยังไง ก็ถูกห่มตัวอุ้มขึ้นเตียง จากนั้น……
จี้จิ่งเชินก็จากไป
ในตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเหม่อลอยแล้วก็ตื่นมานั้น สิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็คือเพดานที่ตกแต่งอย่างหรูหรา
บนตัวห่มด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่ ยังห่มผ้าห่มไว้อย่างดี ผมก็ถูกเช็ดให้แห้งๆ
ทันใดนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็มีความรู้สึกที่สับสนว่า ฉันเป็นใคร ฉันอยู่ไหน ฉันกำลังจะทำอะไร
สายตามองลงมาด้านล่าง จากนั้น ก็เห็นชายที่กำลังใส่เสื้อเชิ้ตอยู่
จี้จิ่งเชิน……
ความทรงจำทั้งหมดกลับคืนมาทั้งหมดทันที!
บนหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนแดงก่ำ ตนเองเป็นอะไรไป?
ทำไมสุดท้ายกลายเป็นเช่นนี้……
เธอรู้สึกกลุ้มใจ โมโหจนถีบขา
อาจจะเพราะเห็นท่าทางของเธอ จี้จิ่งเชินก็เดินเข้ามา
“อยากจะพักผ่อนเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ
ลังเลอยู่ตั้งนาน ในที่สุดก็พูดเบาๆ: “จี้จิ่งเชิน จูบฉัน”
เสียงที่เบามาก จี้จิ่งเชินได้ยินแล้ว
แต่ว่าเขาขมวดคิ้วนิดๆ สีหน้าทำเป็นแปลกใจ
“คุณพูดอะไรนะ?”
บนใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนแดงขึ้นมาทันที ทั้งตัวอยากจะหดเข้าไปในผ้าห่ม เห็นแต่ลูกตาดำๆสองข้าง
“จูบฉัน……”
จี้จิ่งเชินได้ยินแล้วก็หัวเราะ เอามือไปลูบผมที่อยู่ข้างๆหู ก้มหน้าไปจูบหน้าผากของเธอ
“พักผ่อนให้เยอะๆ”
พูดจบ จี้จิ่งเชินก็หันหลังเตรียมจะออกไป
เพิ่งจะออกไป เสื้อก็ถูกคนดึงไว้กะทันหัน
จี้จิ่งเชินหันหน้ากลับมา เห็นสองตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังกระพริบและเต็มไปด้วยแสงน้ำ
“ฉันบอกว่า……”
ใต้ผ้าห่มนั้น แก้มของเธอกำลังแดงมาก แม้แต่เสียงก็แหบมาก เสียงทั้งหมดส่งออกมาจากลำคอ
“ปาก”
เสียงเบาจนเกือบจะไม่ได้ยิน
จี้จิ่งเชินหันกลับมาอีกครั้ง เข้าไปใกล้ๆเธอ
“คำร้องขอของภรรยา สามีก็ต้องทำให้แน่นอนอยู่แล้ว”
ในขณะที่พูดไปด้วย รอยยิ้มที่ซ่อนอยู่ในตาของเขาค่อยๆแสดงออกมา แล้วก้มเข้าไปใกล้ๆเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่กลับจูบที่ปากของเวินเที๋ยนเที๋ยนโดยที่ยังมีผ้าห่มกั้นอยู่
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะลึงไปสักพัก จากนั้นก็รู้สึกเซ็งเลย
กำลังไม่พอใจอยู่นั้น ผ้าห่มที่ปิดอยู่ถูกดึงออกกะทันหัน
หน้าแดงๆของเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเปิดออกมาด้านนอกทันที
วินาทีต่อไป จี้จิ่งเชินก้มเอวลงอีกครั้งและปิดปากเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนยกมือขึ้นมาขวางคอของจี้จิ่งเชินไว้ เงยหน้าขึ้นนิดๆ
ในตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังหน้าแดง เตรียมจะทำขั้นตอนต่อไปนั้น จี้จิ่งเชินกลับถอยหลังไปนิดๆ แล้วเอาผ้าห่มมาห่มให้เธอดีๆ
“เด็กดี นอนเถอะ”
ลูบๆหัวของเธอ เหมือนกำลังเอาใจเด็กๆอย่างนั้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะลึงและหยุดชะงัก ได้แต่มองดูจี้จิ่งเชินหันหลังจากไป ยังช่วยปิดประตูให้ด้วยความห่วงใย
ตั้งนาน ในที่สุดเธอก็ตั้งสติกลับมา พลิกตัวไปมาบนหมอนอย่างกลุ้มใจ
“แบบนี้อีกละ!”
เธอโมโหจนจับหมอนขึ้นมาโยนไปที่ประตู
ตอนนี้เพิ่งจะตอนบ่าย!
แดดกำลังส่องจ้า นอนได้ยังไง?
จี้จิ่งเชินตั้งใจแกล้งกันชัดๆ!
นอกประตู
หลังจากที่จี้จิ่งเชินออกไปและปิดประตูแล้ว ยังไม่ไปไหน แต่กำลังฟังเสียงที่ดังอยู่ในห้อง แล้วก็หัวเราะขึ้นมาอย่างเงียบๆ
รู้อยู่แล้วว่าสาวน้อยคนนี้ต้องโกรธ
แต่ว่าถ้าแกล้งต่อไปแบบนี้อีก อาจจะโกรธจริงๆแล้ว……
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วแล้วก็กำลังคิดวิเคราะห์อยู่ แต่กลับรู้สึกเหมือนมีสายตาที่แปลกๆกำลังมองเขาอยู่
ตั้งแต่ตอนเมื่อกี้ ก็มองอยู่ที่ตนเองตลอดเวลาแล้ว
เขาหันหน้าไปดู เห็นพ่อบ้านยืนอยู่ไม่ไกลนัก
บนมือของเขาถือเสื้อผ้าที่ซักเสร็จแล้วกองหนึ่ง มองหน้าจี้จิ่งเชินด้วยสีหน้าที่สับสน
“คุณชาย……” ลังเลอยู่ตั้งนาน เขาถึงจะเอ่ยปาก
“มีอะไร?” จี้จิ่งเชินรีบเก็บสีหน้าเมื่อกี้ของเขา แล้วก็พูดอย่างเข้าขรึม
“บนหน้าของท่านเคล็ดหรือครับ? ต้องเชิญคุณหมอมาไหมครับ?”
สีหน้าพ่อบ้านเต็มไปด้วยความห่วงใย เห็นจี้จิ่งเชินยืนหัวเราะแปลกๆคนเดียวอยู่หน้าห้อง
หัวเราะ?
ไม่ไม่ไม่ บนหน้าของคุณชายไม่มีทางแสดงสีหน้าอาการแบบนี้แน่นอน
ต้องหน้าเคล็ดแน่ๆ
ได้ยินดังนั้น สีหน้าของจี้จิ่งเชินเปลี่ยนไปจนน่ากลัวทันที
“ไม่ต้อง ผมไม่เป็นไร”
พูดจบ เขาก็กดวีลแชร์หันหลังออกไป
ตอนค่ำๆ เวินเที๋ยนเที๋ยนทานอาหารมื้อเย็นเสร็จ แล้วก็มองหน้าจี้จิ่งเชินที่กำลังดื่มน้ำแกงอย่างช้าๆ เธอรู้สึกอัดอั้นใจจนกัดฟันไว้
เมื่อกี้เธอได้คิดอย่างละเอียดดีแล้ว ต้องทำให้จี้จิ่งเชินยืนขึ้นมาให้ได้ เพื่อจะได้หนีพ้นกับสถานการณ์ในตอนนี้
ที่สำคัญที่สุดคือ เธอจะไม่ยอมอาบน้ำให้จี้จิ่งเชินอีกเด็ดขาด
ถึงแม้หมอจะบอกว่าบังคับกันไม่ได้ แต่ว่า ถึงแม้ไม่บังคับ ก็มีวิธีอื่นอีกมากมาย…..
คิดถึงตอนนี้แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนจู่ๆก็ยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
พ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้างๆเห็นสีหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนเปลี่ยนไปมา เดี๋ยวก็กัดฟันมองหน้าจี้จิ่งเชิน เดี๋ยวก็เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ยิ่งทำให้เขารู้สึกสงสัยมากยิ่งขึ้น
หรือว่า หน้าของคุณหญิงก็เคล็ดเหมือนกัน?
เขากำลังคิดไปด้วย แล้วก็แจ้งวันที่นัดหมอล่วงหน้าไว้ให้มาตรวจอาการที่บ้าน
ทานอาหารเย็นเสร็จ จี้จิ่งเชินกลับไปนั่งทำงานที่ห้องหนังสือสักพักหนึ่ง
จนถึงดึกมากแล้ว ในที่สุดก็ออกจากห้องไป
เพิ่งจะมาถึงห้องนอน ท่าทางของจี้จิ่งเชินหยุดไปสักพัก นึกถึงสีหน้าท่าทางของเวินเที๋ยนเที๋ยนเมื่อตอนทานอาหารเย็น ในตายิ้มขึ้นมาทันที
ไม่รู้ว่า เที๋ยนเที๋ยนเตรียมจะทำอะไรอีก
คิดไปด้วย มือก็ยื่นไปเปิดประตูออก
แสงไฟในห้องมืดมัว
มีกลิ่นหอมจางๆโชยมา
จี้จิ่งเชินเห็นภาพที่อยู่ในห้องตอนนี้ บนหน้าแสดงอาการตกใจ
แต่ก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแห่งความอัดอั้นตันใจและหลงรัก จ้องมองคนที่อยู่ตรงหน้า