เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 572 เรียนว่ายน้ำ

บทที่ 572 เรียนว่ายน้ำ

เธอยังไม่ได้เดินเข้าไปด้านในห้องครัว เพิ่งเดินเข้าไปใกล้ เธอก็เห็นร่างเปลือยท่อนบนของจี้จิ่งเชิน บนเอวของเขามีผ้าขนหนูคาดไว้อย่างหลวมๆ คล้ายกับมันสามารถหลุดลงมาได้ทุกเวลา

ฝีเท้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดชะงักทันที ชั่วขณะ เธอไม่รู้ว่าควรเดินเข้าไปหรือหยุดอยู่กับที่ดี

เอวของเธอยังรู้สึกปวดเมื่อย พอนึกถึงขั้นตอนที่จี้จิ่งเชินทรมานเธอเมื่อคืนแล้ว เธอก็รู้สึกกลัวนิดหน่อย และทำให้ไม่กล้าเดินเข้าไป

อีกทั้งตรงที่เธอยืนอยู่ยังสามารถมองเห็นรอยข่วนที่อยู่บนแผ่นหลังของจี้จิ่งเชินได้อย่างชัดเจน และเธอก็เป็นคนทิ้งรอยพวกนั้นไว้เอง

ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งแดงมากกว่าเดิม

และตอนนี้ จี้จิ่งเชินที่เพิ่งทำอาหารกลางวันเสร็จก็ได้หันกลับมา พอเขาเห็นเธอ เขาก็ยกยิ้มอย่างอ่อนโยนทันที

“ หิวหรือยัง? ”

ตอนนี้ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูงแล้ว แสงแดดสว่างไสวสะท้อนเข้ามาจากนอกหน้าต่างมาตกลงบนตัวของจี้จิ่งเชิน ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายิ่งอบอุ่นมากขึ้น

อยู่ๆเวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกว่าความเหนื่อยล้าบนตัวได้หายไปจนหมดสิ้น ลมอ่อนๆพัดผ้าม่านหน้าต่างที่ยาวจรดพื้นให้เปิดออกนิดหน่อย ทำให้รู้สึกเย็นสบาย

ผู้ชายตรงหน้าเหมือนสิ่งมีชีวิตมหัศจรรย์ ที่ตอนนี้สามารถมีแสงวูบวาบเหมือนกับพระเจ้า ทำให้คนอยากเข้าไปใกล้อย่างอดไม่ได้

แต่ก็สามารถกลายร่างเป็นสัตว์ป่าได้เหมือนเมื่อคืนเช่นกัน และทำให้คนร้องทรมานอย่างต่อเนื่อง

ถูกสายตาของจี้จิ่งเชินมองอยู่สักพักใหญ่ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หน้าแดงนิดหน่อย และแก้มของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนๆทันที

“ อือ ” เธอพยักหน้าเหมือนกระต่ายขาวที่ถูกหลอกล่อ แต่ยังไงเธอก็เดินเข้าไปหาเขาอยู่ดี

บนโต๊ะมีอาหารสองสามอย่างเตรียมไว้แล้ว ถึงแม้ว่าหน้าตาจะไม่ได้ดีที่สุด แต่สำหรับคนที่หิวมากอย่างเวินเที๋ยนเที๋ยน นี่เป็นอาหารเลิศรสที่อร่อยที่สุดแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง จี้จิ่งเชินเป็นคนทำอาหารเหล่านี้เอง

ไม่นาน เวินเที๋ยนเที๋ยนก็พบว่าหนึ่งในนั้นยังมีเมนูปลาที่เธอชอบกินที่สุดอีกด้วย

จี้จิ่งเชินไม่ชอบกินปลา นอกจากเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นคนทำ ตอนอื่นเขาแทบไม่กินเลย ต่อให้ตัวเองทำอาหารเองก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน

อีกอย่าง พูดได้ว่าเขาเกลียดกลิ่นคาวปลามาก แต่วันนี้กลับเป็นคนทำเมนูนี้ให้เธอ

คิดได้ดังนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกอบอุ่นใจทันที พอเห็นจี้จิ่งเชินเอากับข้าวเมนูสุดท้ายมาวางบนโต๊ะ ท้องของเธอก็ร้องอย่างให้ความร่วมมือทันที

“ กินเลยไหม? ”

“ อือ ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า เธอกำลังจะนั่งลง หางตาของเธอกลับเห็นว่าจี้จิ่งเชินก็นั่งลงเช่นเดียวกัน

พอเธอหันกลับมา ก็เห็นผิวของเขาเปลือยเปล่าอยู่ด้านนอก ชั่วขณะ เธอจึงไม่รู้ว่าควรมองไปที่ไหนดี

“ นาย นายจะทานข้าวทั้งแบบนี้หรอ? ”

จี้จิ่งเชินกลับทำหน้าประมาณว่ามันควรจะเป็นแบบนี้อยู่แล้ว

“ ที่นี่ไม่มีคนอื่น ”

ก็รู้อยู่ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าบาง จี้จิ่งเชินยังตั้งใจจ้องเธออีก และเขาก็เห็นว่าสายตาของเธอเลิ่กลั่ก แก้มแดงอมชมพู เห็นแล้วยิ่งทำให้คนรู้สึกคันหัวใจ

เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มปากเล็กน้อย หลังจากนั้นเธอก็ก้มหน้าลง และแทบจะเอาหัวมุดลงไปในจานข้าวอยู่แล้ว

“ แต่มีฉันนี่นา ”

“ คุณไม่ใช่คนอื่น ” จี้จิ่งเชินพูดอย่างใจกว้าง

เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกจนปัญญา ตอนนี้คิดซะว่าเธอเป็นคนอื่นหน่อยไม่ได้หรือไง?

“ ยิ่งไปกว่านั้น…… ” จี้จิ่งเชินพูดต่อ: “ ไม่ใช่ว่าคุณไม่เคยเห็นสักหน่อย เมื่อคืนคุณยังลูบคลำอยู่เลย เห็นหลังผมหรือยัง? ทั้งหมดคือรอยที่คุณทำไว้…… ”

ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนร้อนขึ้นทันที คล้ายกับเธอถูกเผาทั้งตัวอย่างนั้นแหละ

“ นาย นายไม่ต้องพูดแล้ว…… ”

จี้จิ่งเชินเผลอยิ้มออกมา

เมื่อคืน เวินเที๋ยนเที๋ยนยังมีท่าทีไม่ยอมแพ้อยู่เลย พอมาวันนี้กลับเปลี่ยนเป็นกระต่ายขาวตัวน้อยที่ทั้งนุ่มทั้งน่ารักไปเสียแล้ว

“ ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนยังปีกกล้าขาแข็งอยู่หรือไง? ทำไมตอนนี้ถึงเขินอายได้ขนาดนี้ล่ะ? ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนหมดคำจะพูดไปชั่วขณะ เธอก้มหน้าไม่พูดจา

เห็นเธอเขินแล้ว ถ้าเขายังพูดต่อ คงไม่ต้องกินข้าวกันพอดี จี้จิ่งเชินจึงลุกขึ้นยืน

เขายืดเส้นยืดสายนิดหน่อย หลังจากนั้นก็พูดขึ้น: “ คุณกินไปก่อน ผมจะไปใส่เสื้อผ้า อีกสักครู่ผมจะพาคุณไปที่ชายหาด ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า รอจนด้านหลังไม่มีเสียงแล้ว เธอจึงหันกลับไปมอง พอเห็นว่าเขาเดินออกไปแล้ว เธอถึงได้โล่งใจขึ้น

ถ้าไปที่ชายหาดที่เป็นนอกบ้าน คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง?

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสักครู่เธอก็ได้เลือกกระโปรงที่มิดชิดที่สุดในตู้เสื้อผ้าออกมาหนึ่งตัวอีกด้วย

พอคิดถึงตรงนี้ ใจที่เป็นกังวลของเวินเที๋ยนเที๋ยนถึงค่อยคลายลง หลังจากนั้นเธอก็กินข้าวได้อย่างสบายใจ

ทานอาหารกลางวันเสร็จ จี้จิ่งเชินก็เปลี่ยนเสื้อผ้าง่ายๆสบายๆ และพาเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินไปข้างนอก

ตอนนั้น สาเหตุอย่างหนึ่งที่ทำให้จี้จิ่งเชินตัดสินใจซื้อเกาะเล็กๆเกาะนี้ ก็เพราะหาดทรายของที่นี่สวยมาก

เม็ดทรายเปล่งประกายแสงสีทองภายใต้แสงแดด ดุจดั่งสวรรค์

ยิ่งไปกว่านั้นเกาะเกาะนี้เป็นทรัพย์สินส่วนตัว ชายหาดทั้งหมดจึงเป็นของพวกเขา

ยังไม่ได้เดินเข้าไปใกล้ พอเห็นหาดทรายสีทองนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เบิกตากว้างอย่างดีใจ และรีบวิ่งไปทางนั้นทันที

เดิมที เธอคิดว่าเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่มิดชิดพอแล้ว แต่เธอกลับไม่รู้ว่าเนื้อผ้าของกระโปรงตัวนี้พิเศษมาก

ตอนไม่ขยับมันจะเชื่อฟังมาก แต่ถ้าขยับตัวแรงๆเหมือนตอนนี้ที่เธอกำลังวิ่ง เนื้อผ้าที่บางเบาก็จะปลิวไปตามการกระทำ

ขาสองข้างที่ขาวผ่องและเรียวยาวก็ได้โผล่ออกมาด้านนอกทันที

จี้จิ่งเชินเดินตามอยู่ด้านหลังเธอ เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย ก็สามารถมองเห็นรอยจูบที่อยู่ด้านในได้อย่างชัดเจน

ดวงตาลึกของเขาได้มืดสลัวลงอีกครั้ง

ผ่านไปสักครู่ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็วิ่งมาถึงบนหาดทราย เธอถอดรองเท้า ทำให้สองเท้าของเธอจมลงไปในทราย เธอรู้สึกสบายจนหรี่ตาลงนิดหน่อย

จี้จิ่งเชินตามหลังเธอไปติดๆ ฝีเท้าของเขาไม่ได้หยุดลง แต่เดินตรงไปที่ชายทะเล หลังจากนั้นเขาก็ถอดเสื้อออก

เขาเพิ่งลงน้ำ หลังจากนั้นก็หันไปมองเธอ

เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่ขยับไปไหน เขาจึงพูดขึ้น: “ มานี่สิ ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบโบกมือทันที

“ ฉันว่ายน้ำไม่เป็น ”

แต่จี้จิ่งเชินกลับพูดต่อ: “ ผมสอนคุณเอง ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนว่ายน้ำไม่เป็น ตอนเด็กๆเธอเคยเรียน แต่เรียนยังไงก็ยังว่ายไม่เป็นอยู่ดี เธอจึงไม่เรียนมันซะเลย

ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนี้ ตอนที่เธอถูกบังคับให้ลงทะเล เธอก็คงจะไม่สำลักน้ำจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดแบบนั้น

ที่จี้จิ่งเชินซื้อเกาะเกาะนี้ นอกจากมอบให้เป็นของขวัญของเวินเที๋ยนเที๋ยน ภายในเวลาสองวันนี้ เขายังตั้งใจจะสอนให้เธอว่ายน้ำเป็นอีกด้วย

ถ้าเกิดอุบัติเหตุจริงๆ เธอจะได้ช่วยตัวเองได้

เรื่องแบบนั้น เขาไม่อยากให้เธอประสบพบเจอเป็นครั้งที่สองอีกแล้ว

เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว เธอยังคงรู้สึกลังเลอยู่นิดหน่อย

ประสบการณ์ตกทะเลและสำลักน้ำเมื่อครั้งก่อน ยังทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวอยู่

เธอมองมหาสมุทรที่กว้างสุดลูกหูลูกตา หลังจากนั้นก็ไม่ได้เดินไปด้านหน้า แต่กลับเดินถอยหลังแทน

เห็นความกลัวของเธอ จี้จิ่งเชินจึงเป็นฝ่ายเดินมาหาเธอเอง

“ ผมรู้ว่าคุณกลัว แต่ถ้ามีครั้งต่อไป ถ้าไม่มีใครช่วยคุณ เที๋ยนเที๋ยน…… ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มริมฝีปากแน่น เธอมองสายตาเป็นห่วงของจี้จิ่งเชิน และหันไปมองมหาสมุทรสีครามเข้ม

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากนั้นก็พูดขึ้น: “ เรียนก็ได้ มีนายอยู่คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ”

จี้จิ่งเชินยิ้มเล็กน้อย ต่อมาเขาก็พูดขึ้น: “ ดีมาก งั้นก็ถอดเสื้อผ้าออกก่อนสิ ”

เดิมที เวินเที๋ยนเที๋ยนยังรู้สึกกังวลนิดหน่อย แต่พอได้ยินคำพูดประโยคนี้ เธอก็เงยหน้ามองเขาอย่างตกใจทันที

“ ว่าไงนะ ”

จี้จิ่งเชินพูดขึ้น: “ ตอนนี้คุณใส่กระโปรงอยู่ จะเรียนได้ยังไงล่ะ? ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มลงมองกระโปรงที่เลยหัวเข่าของตัวเองนิดหน่อย เห็นเขากำลังยิ้มบางๆ ชั่วขณะ เธอจึงเกิดความสงสัย หรือว่าการเรียนว่ายน้ำก็เป็นหนึ่งในแผนการของจี้จิ่งเชินเช่นกัน

เห็นเธอยังไม่เข้าใจ จี้จิ่งเชินจึงพูดเร่ง: “ เร็วสิ ถ้ายังไม่ทำเวลาอีก ท้องฟ้าก็จะเปลี่ยนสีแล้วนะ หรือคุณอยากให้ผมช่วย?