เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 631 อย่าได้คิดร่วมงานกัน
บทที่ 631 อย่าได้คิดร่วมงานกัน
ไม่กี่นาทีต่อมา ในที่สุดประตูวิลล่าก็ถูกเปิดออก แต่ว่าคนที่โผล่ออกมากลับเป็นชายวัยรุ่นที่มองแล้วดูเหมือนอายุยังน้อย
เขามองทั้งสองคนที่อยู่ข้าง ดูเหมือนว่าจะจำพวกเขาได้แล้ว
“ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรือเปล่า?”
“สวัสดีค่ะ ฉันเวินเที๋ยนเที๋ยน ต้องการคุยกับผู้กำกับเฉินเรื่องร่วมงานกัน”
คนนั้นลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็พยักหน้า เบี่ยงตัวให้ทั้งสองคนเดินเข้าไป
“พวกคุณเข้ามาก่อน อาจารย์สุขภาพไม่แข็งแรง กำลังพักผ่อน ทั้งสองท่านรอสักครู่”
เขาให้เวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินรอที่ห้องรับแขก แล้วหมุนตัวขึ้นชั้นบนไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนหยิบเอาเอกสารข้อมูลที่พกติดตัวไว้ตลอดขึ้นมาดู อ่านในใจไปหนึ่งรอบ จนกว่าจะมีความมั่นใจพอที่จะสามารถพูดโน้มน้าวให้อีกฝ่ายร่วมงานกับตัวเอง ในที่สุดถึงจะเก็บเอกสารข้อมูลลงไปอีกครั้ง
จี้จิ่งเชินมองการกระทำเธอเงียบ ๆ เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง จึงจับมือเธอเบา ๆ ให้กำลังใจเธอโดยไร้เสียงใด ๆ
และตอนนั้นเองอีกด้านหนึ่ง ผู้กำกับเฉินอานที่กำลังพักผ่อนอยู่ในห้องหนังสือได้ยินจากปากนักเรียนของตัวเอง ถึงการมาของเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชิน
เขาขมวดคิ้ว แต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไร
“อาจารย์ อนุญาตให้พวกเขาเข้ามาไหม?”
เฉินอานส่ายหน้า
“ไล่พวกเขาออกไป”
ได้ยินดังนี้ นักเรียนมองมาอย่างงงงวยเล็กน้อย
อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือน: “ดูเหมือนพวกเขาจะมาเพื่อภาพยนตร์ปีใหม่ครั้งนี้ของบริษัทหล่อนซื่อ”
ภาพยนตร์ปีใหม่ทุกปีของบริษัทหล่อนซื่อในประเทศจีนนั้นมีอิทธิพลและชื่อเสียงเป็นที่ทราบกันดี ถ้าหากได้เป็นผู้กำกับแล้วล่ะก็ ต้องได้รับค่าตอบแทนมากมายมหาศาลอย่างแน่นอน
สำหรับผู้กำกับเฉินอานแล้วนี่เป็นที่น่าดึงดูดใจอย่างมาก แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะปฏิเสธ
นักเรียนไม่เข้าใจเล็กน้อย
เฉินอานกลับเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ วางปากกาในมือลง
“เมื่อกี้ฉันพึ่งรับสายของประธานหล่อน ตอนนี้ทั้งวงการบันเทิง ผู้กำกับทุกคน ผู้เขียนบท นักแสดงล้วนติดต่อกันหมดแล้ว ใครก็ไม่สามารถร่วมงานภาพยนตร์เรื่องนี้ของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ ถ้ารับแล้ว ก็เท่ากับว่าเป็นศัตรูกับประธานหล่อน”
“เพราะฉะนั้นนายรีบไล่คนออกไป！อยู่ต่ออีกนาทีเดียวก็ไม่ได้!”
เห็นท่าทางหลีกเลี่ยงไม่กล้าพูดของเขาแล้ว นักเรียนยังคงเป็นห่วงเล็กน้อย
“แต่ว่าตอนนี้ในตระกูลหล่อน เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นประธานไม่ใช่เหรอ? ทำไม…..?”
“ประธานอะไร?” เฉินอานขัดเขาอย่างไม่สบอารมณ์
“สาวตัวน้อยที่ยังอ่อนหัด จะคุมอำนาจได้นานสักเท่าไหร่กัน? ตอนนี้อำนาจที่แท้จริงของทั้งบริษัทล้วนอยู่ในมือของประธานหล่อน”
“ฉันมองว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนคนนั้น อยู่ได้ไม่กี่วันหรอก! นายรีบไล่คนออกไป อย่าให้เรื่องเล็กน้อยพวกนี้ทำให้ประธานหล่อนโกรธ”
เมื่อนักเรียนได้ยินก็รีบร้อนพยักหน้าทันที
“ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
พูดจบ เขาก็รีบร้อนลงมาชั้นล่าง แจ้งจุดประสงค์ของเฉินอานกับเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินอย่างนิ่มนวล
“ต้องขออภัย ช่วงนี้ตารางงานของผู้กำกับเฉินปรับไม่ได้ ไม่สามารถร่วมงานถ่ายภาพยนตร์ของพวกคุณได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเตรียมพร้อมอย่างรอบคอบก่อนที่จะมา แต่คิดไม่ถึงว่า พวกเขายังไม่ได้เจอกัน อีกฝ่ายก็ปฏิเสธมาแล้ว ทำให้ที่เธอเตรียมพร้อมมาก่อนหน้านี้นั้นสูญเปล่า
เวินเที๋ยนเที๋ยนลุกยืนขึ้นทันที
“ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม กรุณาให้ฉันได้พบหน้าผู้กำกับเฉิน! ฉันเตรียมพร้อมมาเต็มที่สำหรับภาพยนตร์ครั้งนี้ หวังเพียงว่าเขาจะดูบทละครและแผนงาน”
นักเรียนกลับเอาแต่ส่ายหน้า
“พวกคุณกลับไปดีกว่า อาจารย์ไม่รับหรอก”
“ทำไม? เขายังไม่ดูแม้กระทั่งบท…..”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ยอมเลิกรา ไม่ยอมแพ้แบบนี้
“ที่เราต้องการถ่ายทำครั้งนี้เป็นภาพยนตร์ปีใหม่ของบริษัทหล่อนซื่อ อีกอย่างครั้งนี้ เรามีมากพอ…..”
“ให้พวกเธอกลับก็กลับไปสิ! ไสหัวออกไปให้ฉันเดี๋ยวนี้!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังพูดไม่ทันจบ อยู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากทางบันได เต็มไปด้วยความโกรธ
เมื่อหันกลับไปเห็นผู้ชายวัยกลางคนที่ตนเองไม่รู้จักยืนอยู่ขั้นบนบันได ผมหยักศก ใบหน้ายาว สายตาไม่เป็นมิตร
มองคนที่อยู่ ๆ ก็ปรากฏตัวตรงหน้า เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักไปก่อนที่จะรู้สึกตัวกลับมา
ไม่นานอีกฝ่ายก็เดินมาถึงตรงหน้าเธอ เชิดหน้าขึ้นสีหน้าไม่พอใจ มองเวินเที๋ยนเที๋ยนจากบนลงล่าง
“ไม่ต้องพูดแล้ว พวกเธอรีบไสหัวออกไปให้ฉัน!”
พูดพลาง ไม่ให้โอกาสเวินเที๋ยนเที๋ยนได้อธิบาย กวาดตามอง เห็นข้อมูลที่วางไว้บนโต๊ะ ก็หยิบมาทั้งหมด
สายตากวาดมองข้างบน หัวเราะอย่างเย้ยหยันออกมา
“แผนงานแบบนี้ เธอยังอยากให้ฉันมากำกับ? ไร้สาระจริง ๆ! เธอคิดว่าฉันเป็นผู้กำกับชั้นต่ำเหรอ? ไปหาคนอื่นเถอะ!”
เขายกมือขวาขึ้นแล้วปาข้อมูลในมือลงบนพื้นอย่างแรง
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างสับสนงุนงง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายวัยกลางคนที่อยู่ ๆ ก็โผล่มาตรงหน้านั้นคือใคร
เห็นเขาปาข้อมูลของตัวเองลงบนพื้นด้วยท่าทางร้ายกาจโดยไม่คาดคิดเช่นนั้น ก็ไม่พอใจขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ขออนุญาตถามคุณคือ…..”
ไม่คิดว่าเมื่ออีกฝ่ายได้ยินแล้ว ยิ่งถลึงตาถลึงตาด้วยความโกรธ สีหน้าเต็มไปด้วยความโมโหทันที
“เธอรังแกฉัน！เพราะฉันไม่ร่วมงานกับเธอ ก็ฉีกหน้าฉันต่อหน้าเลยเหรอ?”
“ฉันจะบอกเธอให้ ฉันจะไม่ร่วงงานกับเธอเด็ดขาด！ตอนนี้ไม่ทำ! ต่อไปก็ไม่ทำ! เธอเลิกคิดไปได้เลย!”
พูดพลาง ส่งสายตาให้กับนักเรียนที่อยู่ด้านข้าง คนนั้นจึงเข้ามาขวางข้างหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน
“พวกคุณกรุณารีบออกไป”
สถานการณ์ในตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงสับสนงุนงง ไม่เข้าใจสาเหตุ
เธอไม่รู้จักกับคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ
จากข้อมูลที่เธอได้รวบรวมมา เธอต้องการพบผู้กำกับเฉินชุน ไม่ใช่คนที่อยู่ตรงหน้า…..
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เธอกำลังคิดอยู่ ผู้กำกับเฉินอานกลับคิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ยอมเลิกรา ยังยึดหมั่นจะอยู่ต่อ จึงพุ่งมาข้างหน้าอย่างโกรธเกรี้ยว
“ให้เธอกลับ เธอยังไม่กลับอีก เฝ้าอยู่แบบนี้ฉันก็ไม่ตอบรับพวกเธอ!”
ในขณะที่พูดก็ยกมือขึ้นจะผลักเวินเที๋ยนเที๋ยน หมายจะผลักเธออย่างแรงให้ออกประตูไป
แต่ไม่รอให้มือของเขาโดนตัวเวินเที๋ยนเที๋ยน ข้อมือก็ถูกคนคว้าไว้
แรงบีบมหาศาลทำให้เขาหยุดการเคลื่อนไหวในทันที แล้วส่งเสียงครวญครางตามมา
จี้จิ่งเชินไม่รู้ว่าก้าวมาตอนไหน มาถึงข้างเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วปกป้องเธอไว้ข้างหลัง
สายตาราวกับว่ามีใบมีดนั้นมองไปที่ร่างคนคนนั้น
เขาใช้มือเดียวจับข้อมือของผู้กำกับเฉินอาน ใช้แรงเล็กน้อย สีหน้าของอีกฝ่ายซีดลงเรื่อย ๆ ส่งเสียงครวญครางไม่หยุด
“ปล่อย! นายรีบปล่อยเดี๋ยวนี้! ไม่ได้ยินเหรอ?”
ผู้กำกับเฉินอานตะโกนไม่หยุด แต่จี้จิ่งเชินยังคงนิ่งไม่ไหวติง
เขายืนตัวตรง ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ สายตาเย็นเยียบเข้ากระดูก
ความเจ็บอย่างต่อเนื่องรุนแรงที่ข้อมือ ทำให้ใบหน้าผู้กำกับเฉินอานบิดเบี้ยวน่าเกลียด สีหน้าขาวซีด
จี้จิ่งเชินเพิ่มแรงที่มือ แทบจะต้องการให้ข้อมือของเขาหักแล้ว!
เมื่อเฉินอานส่งเสียงดัง จึงสะบัดปล่อยมืออย่างแรง และโยนออกไป
อีกฝ่ายเท้ายืนไม่มั่นคง เซถอยไปสองก้าวจนเกือบจะล้มลงบนพื้น
กว่ากลับมาจะยืนได้มั่นคง เขายันไม้เท้า มองสองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างโกรธเกรี้ยว
“ไสหัวไป! ไสหัวออกไปให้ฉันเดี๋ยวนี้! ฉันไม่ตกลงร่วงงานกับเธอเด็ดขาด! ชาตินี้ก็อย่าฝัน!”