เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 633 สิ่งที่ผูกมัดเธอไว้ไม่ใช่เชือก แต่เป็นความรัก

บทที่ 633 สิ่งที่ผูกมัดเธอไว้ไม่ใช่เชือก แต่เป็นความรัก

“นี่เป็นแผนงานทั้งหมดของฉัน หวังว่าคุณจะอ่าน ฉันไม่ได้บังคับคุณ ถ้าคุณสนใจแล้วละก็…..”

พูดยังไม่ทันจบ เฉินชุนอยู่ ๆ ก็ยื่นมือมาดึงข้อมูลในมือของเวินเที๋ยนเที๋ยน โดยไม่ข้างหลังโดยไม่ได้ดูเลย

“ฉันเกลียดที่สุดก็คือหน้าเธอ! เสแสร้ง! ยังจะพูดอีกว่าไม่ใช่เพื่อเงิน? เธอกล้าพูดหรือเปล่าว่าไม่ใช่เพื่อแย่งชิงตำแหน่งประธานธุรกิจของบริษัทหล่อนซื่อ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนอ้าปากจะพูด แต่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

“ทุกคนรู้หมด ไม่ต้องแสดงแล้ว ยังยืนยันคำเดิม ฉันไม่ไป!”

พูดจบ เขาไม่ได้สนใจสีหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินอยู่แล้ว หมุนตัวเดินเข้าวิลล่าไป ปิดประตูเสียงดังปัง

เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ที่เดิม เอกสารข้อมูลกระจายเต็มพื้น

เธอก้มหน้าลง สายตาแสดงออกถึงความผิดหวัง

แต่จี้จิ่งเชินที่อยู่ข้าง ๆ แววตาเย็นเยือก เห็นท่าทางเธอเหงาหงอยของเธอ อยากพุ่งเข้าไปข้างในซะเดี๋ยวนี้ แล้วลากเฉินชุนที่อยู่ข้างในออกมาสั่งสอนแบบรุนแรงสักครั้ง

สองมือข้างตัวเขากำหมัดแน่น หลังจากนั้นไม่นานถึงค่อย ๆ คลายออก กดความโกรธในใจที่ไม่มีสิ้นสุดลง

เดินไปข้างหน้า กุมมือเวินเที๋ยนเที๋ยน สิบนิ้วประสานกัน

ถึงแม้ว่าจะไม่มีคำพูดปลอบใจ แต่ทุกอย่างที่อยากจะพูดนั้นได้ส่งถึงกลางใจเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว

“เรา…..”

เหมือนกับว่าเดาสิ่งที่จี้จิ่งเชินอยากจะพูดได้

“ฉันยังอยากรออีกสักพัก…..”

เวินเที๋ยนเที๋ยนสูดลมหายใจเข้า เมื่อหันไป แววตาก็เปลี่ยนเป็นแน่วแน่อีกครั้ง

เฉินชุนคือผู้กำกับที่เธอเลือก อีกอย่างในเวลาเดียวกันเฉินชุนก็เป็นคนที่เหมาะสมกับบทและโปรเจกต์นี้ที่สุด จะยอมแพ้ง่าย ๆ แบบนี้ไม่ได้

ขณะที่คิด เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เดินไปที่หน้าประตูวิลล่าอีกครั้ง กดกริ่งประตู

ผ่านไปห้านาทีเต็ม คนที่อยู่ด้านในเหลืออด ในที่สุดจึงเปิดประตู

ผู้กำกับเฉินชุนยืนอยู่ข้างในด้วยสีหน้าไม่น่าดู ทันทีที่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินทั้งสองคนที่ยืนอยู่นอกประตูในตอนนี้

ยิ่งพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

“พวกเธอคิดจะอยู่ถึงเมื่อไหร่? ฉันบอกพวกเธอกี่รอบแล้ว? ฉันไม่รับ! รีบไสหัวไป! ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกยามแล้ว!”

จี้จิ่งเชินที่อยู่ข้างหลังใบหน้าเย็นชา ราวกับน้ำแข็งและหิมะในฤดูหนาว

เขากำลังจะเดินไปข้างหน้า กลับถูกเวินเที๋ยนเที๋ยนรีบร้อยดึงไว้

“ผู้กำกับเฉิน โปรดดูแผนงานของฉัน โครงร่างของภาพยนตร์ได้สรุปเรียบร้อยแล้ว”

เธอยื่นเอกสารข้อมูลในมือส่งไป

เฉินชุนเห็นท่าทางยืนกรานไม่ยอมแพ้ของเธอ ก็กังวลว่าถ้าตัวเองไม่ยอม เธอจะก่อความวุ่นวายให้ตัวเอง จึงรับมาอย่างไม่เต็มใจ

ขมวดคิ้ว ไม่ดูก็ไม่ดู โยนไว้ที่ชั้นวางรองเท้าที่อยู่ข้าง ๆ

“เสร็จแล้ว ตอนนี้เธอจะไปได้หรือยัง?”

เห็นได้ชัดว่าทำอย่างขอไปที ข้อมูลฉบับนั้นวางไว้ตรงนั้น เขาจะไม่กลับมาดูอีกอยู่แล้ว

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองความคิดเขาออก ยังอยากพูดโน้มน้าวอีกครั้ง

แต่กำลังจะอ้าปาก อีกฝ่ายก็ปิดประตูเสียงดังปัง เสียงฉุนเฉียวดังลอดผ่านประตูมา

“ถ้าฉันได้ยินเสียงเคาะประตูจากพวกเธออีก ฉันจะแจ้งความ!”

ได้ยินดังนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยกมือขึ้นก็ลดมือลง มองไปที่ประตูไม่ยอมไปไหน

บางทีผู้กำกับเฉินชุนอาจจะดูสัญญาและแผนงานของเธอจริง ๆ แล้วเปลี่ยนใจ ตกลงทำงานกับพวกเขาล่ะ?

จี้จิ่งเชินแค่มองก็มองการแสดงปาหี่ของเฉินชุนออก สุดท้ายแล้วเขาจะดูหรือไม่ดูข้อมูลฉบับนั้นรู้ดีอยู่แก่ใจ

แต่เขาไม่ได้ดับความแน่วแน่ของเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่ยืนเคียงข้างเธอเสมอ

จากตอนบ่าย รอจนท้องฟ้าค่อยมือมืดลง คนที่อยู่ข้างในก็ไม่ได้ออกมาอีก และก็ไม่มีการตอบรับใด ๆ

ความหวังในใจเวินเที๋ยนเที๋ยนลดลงเรื่อย ๆ ตามพระอาทิตย์ตก

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ในที่สุดก็เอ่ย: “พวกเราไปกันเถอะ”

ทันทีที่หันกลับมา ก็พบจี้จิ่งเชินที่แม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่มองเธออยู่ตลอด

ความหนาวเย็นในใจเมื่อสักครู่ถูกกระแสไออุ่นไหลเข้ามาแทนในชั่วพริบตา

จี้จิ่งเชินคิดว่าเธอยอมแพ้แล้ว จึงไม่อยากถามเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

“พวกเรากลับไปทานข้าวกันก่อน พรุ่งนี้ฉันค่อยมาอีก”

อย่างไรเสียก่อนหน้านี้เธอก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะเกลี้ยกล่อมผู้กำกับหัวแข็งพวกนี้ได้ในวันเดียวอยู่แล้ว

ได้ยินดังนั้น ก็ปรากฏริ้วรอยเล็กน้อยขึ้นระหว่างคิ้วของจี้จิ่งเชิน ไม่ถึงวินาทีก็หายไปแล้ว

“พรุ่งนี้ผมมีงาน”

โครงการเสนอราคาของบริษัทเอ็มไปกรุ้ปก่อนหน้านี้ยังไม่เสร็จ แม้ว่าเรื่องจะเดินไปเยอะแล้ว แต่เขาก็ไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้เป็นเวลานาน ต้องคอยควบคุมเร่งรัดอยู่เสมอ

วันนี้เขาเสร็จงานก่อนเวลา ถึงสามารถออกมากับเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ พรุ่งนี้ก็ไม่มีเวลาแล้ว

อีกอย่าง เห็นท่าทีของเฉินชุนแล้ว เขาไม่วางใจให้เวินเที๋ยนเที๋ยนมาคนเดียวเลยสักนิด

เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“ไม่เป็นไร ฉันมาคนเดียวก็ได้ คุณไม่ต้องเป็นห่วง”

พูดแล้ว ก็ยกมุมปากขึ้น ฝืนยิ้มบางให้จี้จิ่งเชินวางใจ

ในขณะที่ดึงให้เขาเดินออกไปก็เอ่ยไปด้วย: “ไม่เป็นไรจริง ๆ ฉันจะไม่มีเรื่องอะไร คุณวางใจรอข่าวดีจากฉันเถอะ”

จี้จิ่งเชินยังอยากห้ามปราม แต่เห็นท่าทางแน่ใจของเธอแล้วก็ได้แต่ยอมเห็นด้วย

เขาถอนหายใจ ยกมือขึ้นเอาผมข้างๆ ใบหูของเธอทัดไปข้างหลังอย่างเบามือ มองเข้าไปในตาเธอ

ใครก็ไม่รู้ว่า ตอนนี้เขาเจ็บปวดแค่ไหน

เขาอยากให้เที๋ยนเที๋ยนสนุกกับความสวยงามทั้งหมดบนโลกใบนี้

อยากยกทั้งหมดของเขาให้เธอ

เห็นเที๋ยนเที๋ยนพบเจออุปสรรคทุกวัน เห็นความผิดหวังที่แสดงออกบนใบหน้าของเธอ ในใจจี้จิ่งเชินก็ร้อนรนจนพรั่งพรูออกมา

เขาต้องการปกป้องเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้ แม้ว่าจะต้องแยกออกจากสังคมก็ไม่เป็นไร อยากให้ความเศร้าและความเจ็บปวดทั้งหมดไปให้ไกลจากเธอ

อยากทำให้รอยย่นบนหน้าผากเธอเรียนเนียน อยากทำให้รอยยิ้มเธอสดใสขึ้น

ทุกครั้ง ใจของเขาทุกข์ทรมาน

ความคิดที่จะปกป้องเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้ยิ่งรุนแรงขึ้น ทำได้แค่สูดลมหายใจลึก ถึงจะกดอารมณ์ชั่ววูบแบบนี้กลับลงไปได้

เพราะเขารู้ เที๋ยนเที๋ยนไม่ชอบ

เพราะไม่ชอบ ดังนั้นเขาเลยควบคุมอารมณ์อย่างสุดชีวิต

เขาเคยลองแล้วครั้งหนึ่ง เขารู้ผลที่จะตาม

ถอดปีกของนางฟ้า หยิบพู่กันของจิตรกรไป มองแววตาไร้ชีวิตชีวาไปทีละนิด ไม่มีความเจ็บปวดไหนเทียบได้กับประสบการณ์นี้

ดังนั้นเขายอมที่จะอดทน เขายอมที่จะปล่อยมือ

เขาช่วยใส่ปีกให้เวินเที๋ยนเที๋ยนอีกครั้ง สิ่งที่ผูกมัดเธอไว้ไม่ใช่เชือก แต่เป็นความรัก

แม้ว่าเป็นเช่นนี้จะทำให้เขาเจ็บปวด แต่ตราบใดที่แลกกับรอยยิ้มของเที๋ยนเที๋ยน เข้าก็เต็มใจทั้งนั้น

ตอนนี้มองนัยน์ตาของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในที่สุดถึงจะกดอารมณ์ชั่ววูบในใจลงไปได้

“ถ้าเจอเรื่องลำบากอะไร ต้องบอกผม ผมจ่ายเงินนั้นให้ได้”

เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักไป คิดถึงเรื่องเมื่อคืนก่อนทันที ใบหน้าก็ค่อย ๆ แดงขึ้น

หมอกควันที่ปกคลุมอยู่ในใจสลายหายไปทันที

เธอพยักหน้าเล็กน้อย

จี้จิ่งเชินยิ้มจาง ๆ ก้าวขึ้นมาจูบมุมปากเธอ หลับตาลงเล็กน้อย บดบังสิ่งที่อยู่ลึกลงไปข้างในตานัยน์ตา

เขายอมปล่อยมือ แต่ไม่ได้ยอมให้ใครก็ได้มารังแกเวินเที๋ยนเที๋ยน

คริสทัลในมือที่เขาคอยดูแลเป็นพิเศษ เขายังทำใจไม่ได้ที่จะสัมผัส คนอื่นทำได้อย่างไร?

อารมณ์ในดวงตาของเขาก็ถูกกดกลับลงไปแล้วไปพริบตา กุมมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้แน่น แล้วพากันเดินออกไป