เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 634 เป็นไปได้อย่างไร

บทที่ 634 เป็นไปได้อย่างไร

วันต่อมา เวินเที๋ยนเที๋ยนตื่นแต่เช้า แล้วรีบไปที่หมู่บ้านที่เฉินชุนอาศัยอยู่

เมื่อผ่านป้อมยาม เลยแวะสอบถามอย่างเจาะจง จึงทราบว่าวันนี้เฉินชุนยังไม่ได้ออกจากหมู่บ้าน จากนั้นจึงเดินไปที่วิลล่าอย่างกระตือรือร้น

ยังเดินไปไม่ถึงหน้าประตูวิลล่าของเฉินชุน ก็เห็นผู้กำกับเฉินอานกับนักเรียนของเขาที่อาศัยอยู่ฝั่งตรงข้ามเดินออกมา หลายคนปะหน้ากัน จำได้ว่าเมื่อวานตนเองเป็นคนจำคนผิด เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงหยุดอยู่ที่เดิม รอให้พวกเขาเดินผ่านไปก่อน

แต่ทันทีที่ผู้กำกับเฉินอานเห็นเธอ ทำเสียงเหอะฮึดฮัดในลำคอ ปราดตามองเวินเที๋ยนเที๋ยน

ตามด้วยเชิดหน้าขึ้น แล้วเดินไปข้างหน้า

เมื่อผ่านเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตั้งใจชนเธอ

เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ทันตั้งตัว โดนเขาชนจนเกือบจะล้มลงบนพื้น เซไปหลายก้าว

ตามมาด้วยได้ยินเสียงของเฉินอาน

“ชายโสดหญิงโสด อยู่ห้องเดียวกัน ดูท่าแล้วเพื่อที่จะถ่ายภาพยนตร์เรื่องนี้แล้วเธอก็ทุ่มเทไม่น้อยจริง ๆ”

เขาพูดพลางหัวเราะ แล้วเดินจากไปด้วยท่าทางอวดดี

กลับมาถึงประตูวิลล่าของเฉินชุนอีกครั้ง เวินเที๋ยนเที๋ยนสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วกดกริ่งประตู

ไม่กี่วินาทีต่อมา ประตูก็ถูกเปิดออก

“ใคร?”

ทันทีที่เปิดประตู เฉินชุนเมื่อเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่ด้านนอก ก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน

ไม่พูดพร่ำทำเพลง “ปัง” เสียงกระแทกปิดประตู

ช่วงที่ประตูถูกเปิดออกแวบเดียวนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นเอกสารข้อมูลที่ตัวเองเอามาเมื่อวาน ยังวางอยู่บนชั้นวางรองเท้าเหมือนเมื่อวาน ไม่ได้ขยับเลย

ในช่วงเวลาสำคัญ เวินเที๋ยนเที๋ยนตาเร็วมือเร็ว ยกมือขึ้นขวางประตูไว้

“คุณได้อ่านเอกสารข้อมูลเมื่อวานของฉันแล้วหรือยัง? เชื่อว่าคุณต้องชอบแน่ ตราบใดที่คุณอ่านแล้ว คำตอบเป็นอย่างไร ฉันจะยอมรับ”

เฉินชุนหันมาอย่างไม่สบอารมณ์ กวาดสายตามองเอกสารนั้นที่วางซ้อนกันอยู่บนชั้นวางรองเท้า

“คืออันนี้?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า เห็นเขาหยิบเอกสารข้อมูลขึ้นมา ก็เกิดความหวังริบหรี่แวบขึ้นมาในใจ

แต่เฉินชุนกลับไม่แม้แต่จะเปิดอ่าน อ่านแค่เพียงหน้าแรก

“ที่เธออยากให้ฉันอ่านก็คืออันนี้?”

“ใช่ นี่คือ…..”

ทันทีที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอ้าปากพูด ก็เห็นการกระทำต่อมาของเฉินชุน ฉับพลันเสียงก็หายไปในลำคอ เบิกตากว้าง มองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ

เฉินชุนไม่แม้แต่จะอ่าน ฉีกเอกสารข้อมูลในมือออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แล้วยกมือขึ้นโปรย เศษกระดาษหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้น

เขาหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

“ไม่ใช่ว่าเธออยากให้ฉันอ่านข้อมูลเหรอ? ได้สิ ตราบใดที่เธอนำมันมาประกอบขึ้นใหม่อีกครั้ง แล้วฉันจะอ่าน”

เขาพูดจบ บริเวณโดยรอบก็เงียบลงในพริบตา

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเศษกระดาษที่กระจายเต็มพื้น แล้วสูดลมหายใจเอาอากาศเย็น ๆ เข้าไป

เห็นท่าทางของเธอ เฉินชุนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็หัวเราะเสียงเย็น

“ถ้าหากไม่มีแม้แต่ความตื่นตัวนี้ ฉันว่าเธอรีบไสหัวไปดีกว่า”

พูดจบ เขาก็หมุนตัวกลับเข้าห้องไป

เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ที่เดิม มองเศษกระดาษที่กระจายเต็มพื้น

เธอค่อย ๆ ย่อตัวลงนั่งยอง ๆ เก็บเศษกระดาษบนพื้นขึ้นมาหนึ่งแผ่น

การเคลื่อนไหวค่อย ๆ เร็วขึ้น เก็บเศษกระดาษบนพื้นขึ้นมาทีละแผ่น ๆ

ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง ท้องฟ้าปลอดโปร่งอากาศสดชื่น สายลมในฤดูใบไม้ร่วงพัดเศษกระดาษปลิวไปหลายแผ่น

เวินเที๋ยนเที๋ยนค้นหาตามพุ่มไม้รอบ ๆ ในที่สุดก็เก็บรวบรวมเศษกระดาษได้ทั้งหมด

เธอหากาว แล้วเริ่มแปะเข้าด้วยกันใหม่อีกครั้งที่นอกวิลล่า

ในตอนนั้นเองข้างในวิลล่าเฉินชุนกำลังหารือกับผู้ช่วยเรื่องตารางต่อไป

ผู้ช่วยได้ยินข่าวที่เมื่อวานเวินเที๋ยนเที๋ยนมาหาผู้กำกับเฉินชุน อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือน

“อาจารย์ ตอนนี้บริษัทหล่อนซื่อมีความขัดแย้งภายในอย่างหนัก ประธานหล่อนไม่ว่าจะเป็นกำลังทรัพย์หรืออำนาจอิทธิพลล้วนกดหัวเวินเที๋ยนเที๋ยน ทั้งสองคนสู้กันให้ตายไปข้างหนึ่ง ประธานหล่อนยังออกคำสั่งห้ามผู้ใดในวงการบันเทิงช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยน ท่านอย่าใจอ่อนเด็ดขาด!”

เฉินชุนที่ไม่ได้เห็นดีด้วยแต่แรกอยู่แล้ว

“เธอคิดว่าฉันเอาใจตาเฒ่าตระกูลหล่อนนั้น จงใจปฏิเสธเวินเที๋ยนเที๋ยน? ฉันขี้เกียจเข้าไปยุ่งกิจกรรมโง่เง่าของพวกเขาต่างหาก”

เขาฮึดฮัดลำคอเสียงเย็น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

“ฉันเพียงแต่ทนดูหน้าพวกเขาไม่ได้ มีเงินแล้วอย่างไร? เหยียบย่ำความฝันของคนอื่นตามอำเภอใจ ฉันไม่มีทางรับทำงานร่วมกับเธอ”

ยิ่งกว่านั้น นึกถึงเรื่องที่ตัวเองทำเมื่อสักครู่ จะเป็นใครก็ไม่มีทางทนได้

ไม่ต้องพูดถึงที่ตอนนี้มีตำแหน่งสูงส่ง เป็นถึงประธานกิจการของบริษัทหล่อนซื่ออย่างเวินเที๋ยนเที๋ยน

คาดว่าตอนนี้ เวินเท๋ยนเที๋ยนน่าจะโมโหจนกลับไปแล้ว และคงไม่มารบกวนเขาอีก

ผู้ช่วยได้ยินดังนั้น อดไม่ได้ที่จะแขวะในใจ

ในวงการบันเทิง ความสัมพันธ์ของเฉินชุนกับคนอื่นไม่ค่อยแนบแน่น ดังนั้นสถานการณ์ยังไม่ชัดเจน

เขาอยู่ข้าง ๆ ผู้กำกับเฉินชุนมาหลายปีแล้ว รู้บางเรื่องมาไม่น้อย

ชื่อเสียงและความมั่งคั่งของเฉินชุนตอนนี้ ไม่สามารถซื้อวิลล่าหรูที่เขาพักอยู่ตอนนี้ได้

ภูมิหลังครอบครัวเขาไม่ได้ธรรมดาขนาดนั้น

ฐานะอย่างเขา คิดไม่ถึงว่าจะยังเหน็บแนมเวินเที๋ยนเที๋ยนว่าเป็นคนมีเงิน

เพียงแต่ผู้ช่วยรู้ว่าเฉินชุนนั้นมีอารมณ์แปลกประหลาด ไม่ชอบให้คนอื่นพูดถึงเรื่องครอบครัวของเขา จึงไม่ได้พูดอะไรต่อ

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี ตารางงานต่อไปผมส่งให้ทางอีเมลของท่านแล้ว”

“รู้แล้ว รู้แล้ว”

เฉินชุนตัดสายอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วเปิดอีเมลเช็กดูตารางงานที่ผู้ช่วยส่งมาให้

หลังแน่ใจว่าไม่มีปัญหาแล้ว อยู่ก็เริ่มง่วงขึ้นมา

นั่งอยู่สักพัก อยู่ ๆ ก็นึกถึงเศษกระดาษที่โยนไว้ข้างนอกเมื่อกี้ขึ้นมา

ตามที่เขาคิด เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่มีทางทำตามที่เขาพูด ประกอบเศษกระดาษพวกนั้นขึ้นมาใหม่จริง ๆ

คำพูดพวกนั้น เพียงแค่ตั้งใจจะให้เวินเที๋ยนเที๋ยนโกรธจนกลับไปแค่นั้น

เขาเป็นคนมีนิสัยรักความสะอาด ทิ้งขยะพวกนั้นไว้ที่หน้าประตูความจริงแล้วดูไม่เหมาะสมกับนิสัยของเขาเท่าไหร่ ทำให้เขารู้สึกเสียใจเล็กน้อย

แต่เมื่อเขาเดินมาถึงตรงทางเข้า กลับพบว่าหน้าประตูวิลล่านั้นสะอาดเอี่ยม ไม่มีเศษกระดาษอะไรเลย

แปลก

เมื่อกี้เขาโยนเศษกระดาษทั้งหมดไว้ที่หน้าประตูแท้ ๆ ต่อให้อ้างตามเหตุผลว่ามีลมพัด แต่ก็คงไม่สามารถพัดจนสะอาดขนาดนี้ได้

เขาคิดพลางเดินไปที่หน้าประตู

มองไปรอบ ๆ เท่าที่สายตาจะสอดส่องถึง แต่ก็ไม่พบเศษกระดาษใด ๆ

หรือว่าพนักงานทำความสะอาดได้กวาดไปแล้ว?

เฉินชุนคิดอย่างสงสัย หมุนตัวเตรียมกลับไป

อยู่ ๆ สายตาก็กวาดไปเห็นศาลาเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างวิลล่า มีคนฟุบก้มหน้าอยู่

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย ชะงักไป

คนนั้น ไม่ใช่เวินเที๋ยนเที๋ยนเหรอ?

ทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่?

เฉินชุนมองอยู่สักพัก แล้วเดินเข้าไปด้วยความสับสน

เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งยองอยู่บนพื้น กระดาษหลายแผ่นวางอยู่ข้างหน้าสามารถเห็นรอยตำหนิข้างบนอย่างรางเลือน เหมือนกับเป็นชิ้นส่วนเศษกระดาษที่ประกอบขึ้นมาใหม่

พอเห็นภาพนั้น เฉินชุนอึ้งชะงักไป

หรือว่าจะเป็นเศษกระดาษพวกนั้นในมือเขา ที่เขาฉีกทิ้งไปเมื่อสักครู่?

ความคิดหนึ่งโผล่ขึ้นมา ภาพที่อยู่ตรงหน้าช่างเหมือนจริง แต่เฉินชุนกลับยังไม่เชื่อ

เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นถึงทายาทของตระกูลเวินและตระกูลหล่อน ในเวลาเดียวกันยังเป็นประธานของบริษัทหล่อนซื่อ คนที่มีฐานะและตำแหน่งสูงขนาดนั้น จะทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร?