เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 851 ภรรยาของคุณตลอดไป
บทที่ 851 ภรรยาของคุณตลอดไป
หลวนจื่อเงียบไป
ถ้าเธอเจอเรื่องแบบนี้ บางทีอาจตัดสินใจแบบเดียวกันกับเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้
เธอถอนหายใจแล้วเอ่ย “เธอมาหาฉันก่อน พวกเราค่อยคุยกันต่อหน้า”
หลวนจื่อนัดเวินเที๋ยนเที๋ยนในร้านกาแฟที่ไม่ไกลจากเธอ
สถานที่ไม่ใหญ่ แต่ดีที่เงียบสงบและอำพรางตา
เมื่อเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนปรากฏในสายตา หลวนจื่อก็โบกมือให้เธอ “ทางนี้!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงเดินเข้าไปหา
เธอสวมหมวกแก๊ปแล้วกดปีกหมวกลงต่ำ สวมชุดง่ายๆ
“เที๋ยนเที๋ยน แม้ว่าฉันจะรู้ว่าโน้มน้าวเธอไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่ฉันยังหวังว่าเธอจะเก็บไปคิดอีกหน่อย”
หลวนจื่อสั่งชานมไปสองแก้ว
กาแฟไม่ดีต่อเด็ก เธอจึงไม่ดื่ม
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “หลวนจื่อ เธอน่าจะเข้าใจความรู้สึกของฉัน เรื่องนี้ ฉันตัดสินใจแล้ว”
“ลูกจะมีอีกก็ได้ แต่เธอมีแค่คนเดียว！”
หลวนจื่อพูดพลางตาแดงเรื่อ
เธอรู้สึกเสียใจกับเวินเที๋ยนเที๋ยน เวินหงไห่นั่นน่ารังเกียจเกินไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะวางยาพิษทำร้ายเที๋ยนเที๋ยน
“อย่าร้อง ตอนนี้เธอก็ใกล้คลอดแล้ว จะมาอารมณ์หวั่นไหวมากไม่ได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบดึงกระดาษทิชชูมาเช็ดน้ำตาให้เธอ
“ถ้ารู้ว่าเธอจะไม่สบายใจ ฉันไม่มาหาเธอแล้ว”
เธอรู้สึกผิดเล็กน้อย ถ้าหลวนจื่อต้องแพ้ท้องเพราะเรื่องของเธอ เธอจะไม่ให้อภัยตัวเองเด็ดขาด
“ไม่ได้สิ เธอต้องมาหาฉัน ฉันดีใจจริงๆ นะ”
หลวนจื่อเช็ดน้ำตา “ถ้าหากเธอไม่มาให้ฉันช่วย ฉันก็จะยิ่งเป็นอันตราย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปทันที “ทำไมล่ะ?”
“เธอคิดดูสิ รอรู้ข่าวการหายตัวไปของเธอ ฉันจะไม่เป็นห่วงเหรอ? ถ้าหากต้องคิดมากจะไม่เป็นอันตรายมากกว่านี้เหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยปลอบเธอ “เธอวางใจได้ ต่อให้ฉันไปแล้ว ก็จะไม่มีอะไร”
“เหลวไหล！” หลวนจื่อพูดอย่างโกรธๆ “เธอเป็นแบบนี้จะให้ฉันสบายใจได้อย่างไร?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักไปทันที ในใจก็คิดถึงจี้จิ่งเชินขึ้นมา
หลวนจื่อยังเป็นห่วงเธอเสียขนาดนี้ นับประสาอะไรกับเขา?
เขาแคร์เธอขนาดนั้น เพื่อเธอแล้วแม้แต่ลูกก็สามารถละทิ้งได้
ถ้าหาเธอไม่เจอ คงจะยิ่งทุกข์ใจมาก
หลวนจื่อเองก็คิดถึงจุดนี้จึงเอ่ยถามอย่างลังเล “เธอคิดดีแล้วใช่ไหม? ถ้าหาเธอไม่เจอ จี้จิ่งเชินต้องร้อนใจจนเป็นบ้าแน่ๆ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนปวดใจขึ้นมาทันที
เธอไหนเลยจะไม่รู้ว่าจี้จิ่งเชินให้ความสำคัญกับเธอแค่ไหน
“แต่ถ้ายังอยู่ที่ปราสาทเก่าต่อ บางทีวันหนึ่งฉันตื่นขึ้นมา ลูกอาจจะหายไปแล้วก็ได้”
เธอรู้ถึงการตัดสินใจของจี้จิ่งเชิน อยากจะปกป้องลูก ก็ต้องทำแบบนี้
“ไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ เหรอ……”
หลวนจื่อถอนหายใจยาว แม้เธอจะถามไปแบบนั้น แต่ในใจกลับรู้คำตอบที่ชัดเจน
ไม่มี
ตราบใดที่เด็กเป็นอันตรายต่อชีวิตของเที๋ยนเที๋ยน จี้จิ่งเชินจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อเอาเด็กออกแน่
นี่เป็นปัญหาที่ไร้หนทางแก้ไข
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงียบลงแล้วส่ายหน้า
“หลวนจื่อ เธอจะช่วยฉันไหม?”
เธอเงยหน้าขึ้น มองเธออย่างคาดหวัง
หลวนจื่อพบว่าไม่สามารถปฏิเสธได้เลยเมื่อเผชิญกับสายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยน
แม้จะรู้ว่านี่อาจพรากชีวิตของเวินเที๋ยนเที๋ยนไป
“เธอต้องการให้ฉันช่วยอะไร? ถ้าฉันช่วยได้ ฉันจะช่วยเธอแน่ๆ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้ว่าตอนนี้หลวนจื่อได้ตัดสินใจครั้งใหญ่แล้ว ถึงพูดประโยคนั้นออกมา
ถ้าเธอเสียชีวิตไปเพราะสาเหตุนี้ หลวนจื่อคงจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่ๆ
แต่เธอไม่ได้พูดอะไรเกินจำเป็น เลือกที่จะช่วยโดยไม่ลังเล
“ฉันอยากหาที่ซ่อน อยู่ใกล้ตลาดหน่อยจะดีที่สุด ฉันไม่อยากถูกจี้จิ่งเชินหาเจอ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงียบไปสักพัก แล้วพูดความคิดของตัวเองออกมา
“เรื่องตลาดเธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะให้คนไปส่งอาหารให้เธอโดยเฉพาะ ส่วนเรื่องสถานที่ จะใกล้บ้านฉันไม่ได้ จี้จิ่งเชินต้องจับตามองฉันแน่”
ความกังวลของหลวนจื่อไม่ได้ไร้เหตุผล
เธอใกล้ชิดกับหลวนจื่อ จี้จิ่งเชินหาเธอไม่เจอ จะต้องส่งคนไปเฝ้าติดตามหลวนจื่อแน่
“ฉันจะเช่าห้องที่ชนบท”
ในเมืองผู้คนพลุกพล่าน ไม่แน่อาจจะถูกคนหาเจอ แต่ที่ชนบทผู้คนน้อย การส่งข้อมูลข่าวสารก็ไม่ได้รวดเร็วขนาดนั้น
จี้จิ่งเชินหาเธอเจอได้ยาก
“ได้ ฉันจะไปกับเธอ”
หลวนจื่อไม่สบายใจที่เวินเที๋ยนเที๋ยนตัวคนเดียว “ถ้ารู้ทางแล้ว ต่อไปฉันจะได้ไปหาเธอ ไม่อย่างนั้นถ้าให้เธออยู่ที่นั่นคนเดียว ฉันไม่วางใจ”
“ขอบคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มบางเบา
……
จี้จิ่งเชินจิตใจกระสับกระส่ายทั้งวัน
ใบหน้าของเที๋ยนเที๋ยนปรากฏขึ้นในความคิดไม่หยุด มีอะไรบางอย่างผิดปกติ แต่เขากลับไม่สามารถเข้าใจได้ว่ามันคืออะไร
หลังจากเช็กกับแพทย์อีกครั้งถึงเรื่องที่ต่อไปต้องใส่ใจ ในที่สุดเขาก็วางใจ
เมื่อการประชุมกำลังเริ่มไปได้ครึ่งหนึ่ง ก็ได้รับสายโทรศัพท์จากพ่อบ้าน
ผู้บริหารตำแหน่งสูงในที่ประชุมเห็นประธานของพวกเขาที่เย็นชามาตลอด ลุกขึ้นด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก แล้วพุ่งออกไปอย่างร้อนรน
จงหลีรีบเข้ามาสงบสติทุกคน “การประชุมยุติชั่วคราว ทุกท่านเชิญกลับไปก่อน”
การประชุมสำคัญหยุดลงกะทันหัน ผู้ถือหุ้นหันมากระซิบกันสองสามคำ แต่ไม่มีใครกล้าที่จะไม่พอใจ
ได้แต่พากันแปลกใจ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ สีหน้าของจี้จิ่งเชิน ทำไมถึงได้มีสีหน้าราวกับฟ้าถล่มลงมา
ในบริษัทเอ็มไอกรุ้ป จี้จิ่งเชินคือคนที่มีอำนาจสูงสุด
เขาแสดงสีหน้าแบบนี้ออกมา จะต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ๆ
คนในห้องประชุมต่างรู้สึกไม่ปลอดภัย
จี้จิ่งเชินไม่รู้ว่าตลอดทางเขาขับรถฝ่าไฟแดงแล้วกี่แห่ง รีบกลับไปที่ปราสาทเก่าโดยเร็วที่สุด
พ่อบ้านและแม่ครัวหน้าตาโศกเศร้านั่งหันหน้าเข้าหากัน เมื่อเห็นจี้จิ่งเชินจึงรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“คุณชาย……”
“เวินเที๋ยนเที๋ยนล่ะ?”
น้ำเสียงของเขาแฝงด้วยอารมณ์ที่เดือดดาล คลุกเคล้าด้วยความกังวลเป็นอย่างมาก
พ่อบ้านร้องไห้ “คุณนายเธอ……ไปแล้ว”
พูดพลาง เขายื่นกระดาษใบหนึ่งให้จี้จิ่งเชิน “นี่คือจดหมายที่คุณนายเขียนไว้ก่อนไป”
จี้จิ่งเชินรีบคว้าแผ่นกระดาษมา
ปลายนิ้วของเขาสั่นเทา ไม่สามารถคลี่มันออกได้อย่างราบรื่นอยู่หลายครั้ง
“ให้ตาย！”
คำรามออกมา เขากำหมัดแน่น ก่อนจะฝืนนิ้วที่สั่นเทาคลี่ซองจดหมาย
จี้จิ่งเชิน：
ขอโทษ
ฉันรู้ว่าขอโทษไปคุณก็ไม่ให้อภัยฉัน
เรื่องทั้งหมดฉันรู้แล้ว เวินหงไห่วางยาพิษ ลูกในท้องของฉัน แล้วก็เปอร์เซ็นต์ที่ฉันจะรอด……
แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่อยากยอมแพ้
นี่คือลูกของเรา คุณเคยพูดว่านี่คือพยานความรักของเรา ร้อยปีต่อไปจะยังคงมีคนจำได้ว่าครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน ฉันไม่อยากสูญเสียเขาไป
ลูกของเราเป็นเด็กดี ยังไม่ทันคลอดออกมาก็ช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันจะทอดทิ้งเขาไปแบบนี้ได้อย่างไร?
ฉันคิดว่า เขาเองก็คงอยากเจอพ่อแม่ของตัวเอง?
ฉันอยากปกป้องเขา ปกป้องลูกของเรา
ไม่ต้องตามหาฉัน นี่เป็นเรื่องสุดท้ายที่ฉันขอร้องคุณ
จี้จิ่งเชินอ่านลายมือบนนั้นด้วยร่างกายที่เริ่มสั่นเทา ดวงตาแดงก่ำ
ด้านล่างสุดของจดหมาย มีตัวหนังสือเล็กๆ อยู่หนึ่งบรรทัด
ขอโทษ จี้จิ่งเชิน ถ้าฉันสามารถมีชีวิตต่อไปได้ ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ ฉันสาบาน
ผู้เขียน：ภรรยาของคุณตลอดไป เวินเที๋ยนเที๋ยน