เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 852 เที๋ยนเที๋ยน ผมคิดถึงคุณ

บทที่ 852 เที๋ยนเที๋ยน ผมคิดถึงคุณ

คราบน้ำรอบตัวอักษรราวกับมีใครเขียนไปพร้อมกับหลั่งน้ำตาทิ้งไว้บนนั้น

จี้จิ่งเชินสองมือสั่นเทา สายตาจับจ้องตัวอักษรบนจดหมาย

ราวกับไม่รู้จักพวกมันแล้ว

เธอรู้แล้ว?

เธอรู้เรื่องลูกตั้งแต่เมื่อไหร่?

จี้จิ่งเชินช็อก!

เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ ถ้าตราบใดที่เที๋ยนเที๋ยนรู้ จะต้องพยายามหาวิธีเพื่อปกป้องลูก

แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือ เธอจะใช้วิธีออกจากบ้านไป มาต่อต้านการตัดสินใจของเขา!

เธอต้องการหลบไปจนถึงเมื่อไหร่? จนเด็กคลอดออกมา?

แต่หมอเคยบอกว่า เธอรอจนถึงตอนนั้นไม่ไหว

หัวใจจี้จิ่งเชินเจ็บราวกับฉีกเป็นชิ้นๆ ตะโกนขึ้นมาทันที “หา ตามหาให้ฉัน”

“ต่อให้ต้องพลิกทั้งแผ่นดินหา ฉันก็ต้องตามเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมา!”

จี้จิ่งเชินนัยน์ตาแดงเรื่อเต็มไปด้วยความเดือดดาลและเจ็บปวด

ตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนตัดสินใจ ได้คิดถึงความรู้สึกของเขาบ้างไหม?

ใช่ ในสายตาเธอลูกสำคัญ แล้วเขาล่ะ?

เธอตัดใจทิ้งเขาได้ลง?

เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะเสียใจและเจ็บปวดแค่ไหน?

จี้จิ่งเชินกำหมัดแน่น กระดาษในมือถูกขยำจนยับเป็นก้อนกลม

ผมไม่ให้คุณตาย ไม่ให้คุณเป็นอะไรไป

ต่อให้คุณตายไปแล้ว ผมก็จะแย่งคุณกลับมาจากมัจจุราช!

ระหว่างคืนนั้น กองกำลังทั้งหมดภายใต้ชื่อของจี้จิ่งเชินถูกส่งออกไปตามหาเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างเร่งรีบ

ทุกที่ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอาจจะไป ล้วนค้นหาแล้วสองถึงสามรอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน

ไม่ว่าจะเป็นพนักงานของบริษัท หรือเพื่อนของเวินเที๋ยนเที๋ยน ล้วนไม่ได้อะไรเลย

ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปที่ไหน?

สองวันเต็มๆ ที่ไม่ได้อะไรเลย!

จี้จิ่งเชินไม่หลับไม่นอน ตามหาร่องรอยของเวินเที๋ยนเที๋ยน

พ่อบ้านเห็นท่าทางห่อเหี่ยวของเขาก็รู้สึกสงสารเป็นอย่างมาก อยากให้เขาพักผ่อนบ้าง

แต่เขากลับส่ายหน้า

“ตราบใดที่ยังหาเธอไม่เจอ ผมก็จะไม่พัก”

ความดื้อรั้นในดวงตาเขาทำให้คนรู้สึกตกใจ

ถ้ายังหาเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เจอ เขาเป็นห่วงว่าร่างกายของเธอจะทนไหวหรือไม่

พ่อบ้านเข้าใจดี คุณนายคือชีวิตของคุณชาย ไม่มีเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ จี้จิ่งเชินก็ไม่มีทิศทางและที่พักพิง

ไม่ว่าจะเปลืองพลังชีวิตอย่างไร เขาก็ไม่สงสารทั้งนั้น

ขอแค่หาเวินเที๋ยนเที๋ยนเจอ

ที่น่าสลดใจคือ สถานที่ที่สามารถหาได้ก็หาแล้ว คนที่ถามได้ก็ถามหมดแล้ว

แต่ยังคงไม่ได้อะไรเลย

เวินเที๋ยนเที๋ยนราวกับหินที่จมลงไปในทะเล ไม่มีข่าวคราวใดๆ

จงหลีรายงานเรื่องสถานที่ต่างๆ ที่ไปค้นหาแล้วกับเขา

เขากังวลใจเล็กน้อย “ตามหาอย่างไร้จุดหมายต่อไปแบบนี้ เกรงว่าจะหาตัวคุณเวินเจอได้ยาก”

จี้จิ่งเชินเงียบไป เขาเองรู้ตรงจุดนี้ดี แต่ก็ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้วจริงๆ

ใช้พิกัดดาวเทียมระบุตำแหน่งก็รู้แค่เพียงว่าเธอออกจากเมืองไปแล้ว และไม่มีเบาะแสอีก

อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่เกี่ยวข้องกับเวินเที๋ยนเที๋ยน ข่าวสารบนอินเทอร์เน็ต ได้ตรวจสอบทั้งหมดแล้ว

แต่ผลลัพธ์ยังคงไม่ได้อะไรเลย

“ต้องมีคนช่วยเธออยู่แน่ๆ”

แม้ว่าจี้จิ่งเชินจะตรวจพบการถอนเงินของเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่ต้องมีคนคอยช่วยเธออยู่ข้างหลังแน่ๆ

ไม่อย่างนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ต้องการมีชีวิตต่อไป เป็นไม่ได้ที่จะไม่ติดต่อกับโลกภายนอกเลย

“ไปเฝ้าติดตามหลวนจื่อ เหยาเย้นกับหมินอันเกอ”

สามคนนี้ เป็นเพื่อนสนิทของเวินเที๋ยนเที๋ยน เป็นไปได้มากที่สุดว่าจะเป็นคนที่คอยช่วยเหลือเธอ

นอกจากพวกเขาแล้ว จี้จิ่งเชินก็คิดไม่ออกแล้วว่าใครจะเป็นคนช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยน

จงหลีรับคำสั่ง หมุนตัวเดินออกจากบริษัทไป

หลังจากกลับมาแล้ว ก็รายงานเบาะแสของพวกเขาทั้งสามคนกับจี้จิ่งเชิน

“ไม่มีความผิดปกติ?”

จี้จิ่งเชินขมวดหัวคิ้วแน่น คว้าเศษเสี้ยวความหวังสุดท้ายเอาไว้อย่างบ้าคลั่ง “เป็นไปไม่ได้!”

จงหลีก้มหน้าลง เขาเพียงแค่ถ่ายทอดข้อมูลจากบอดี้การ์ดเท่านั้น

ไม่ได้ จะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้

ต่อให้เขาสามารถรอได้ แต่ร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็รอไม่ได้อยู่ดี

จี้จิ่งเชินหลับตาลง หมอบอกว่าถ้าหากพลาดช่วงที่เหมาะสมกับการผ่าตัดที่สุดไป สารพิษแพร่กระจายเข้าสู่ร่างของแม่ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็จะเป็นอันตรายมากยิ่งขึ้น

เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ความบ้าคลั่งปรากฏขึ้นในดวงตาสีแดงก่ำ

“คุณรีบไปติดต่อสถานีโทรทัศน์ ผมต้องการลงโฆษณา”

ทันใดนั้นจี้จิ่งเชินก็เอ่ยกับจงหลี

จงหลีถามอย่างไม่เข้าใจ “โฆษณาสินค้าของบริษัท?”

เขาไม่เข้าใจ ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ยังจะลงโฆษณา ในตอนนี้ไม่ควรให้ความสำคัญกับการตามหาเวินเที๋ยนเที๋ยนหรอกเหรอ?

“ไม่ใช่” สายตาของจี้จิ่งเชินเคร่งขรึมอย่างไม่เคยมีมาก่อน เดิมพันทั้งหมดเป็นครั้งสุดท้าย “เป็นประกาศแจ้งคนหาย”

เขาอยากใหช้วิธีนี้ตามหาเวินเที๋ยนเที๋ยนให้เจอ

ในเมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนหลีกเลี่ยงเอาเป็นเอาตาย เขาก็จะใช้วิธีของเขา ปรากฏตัวตรงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน

จงหลีรับคำสั่ง แล้วไปจัดการเรื่องนี้ทันที

หลังจากเจรจากับสถานีโทรทัศน์แล้ว จี้จิ่งเชินได้จ่ายในราคาสูงเพื่อซื้อสิทธิ์โฆษณาหนึ่งนาทีของช่วงเวลาที่มีผู้ชมมากที่สุด

ไม่เพียงแค่นั้น จี้จิ่งเชินยังไปที่สถานีโทรทัศน์ด้วยตัวเองเพื่อถ่ายทำโฆษณานี้

ในเมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนกังวลว่าเขาจะเอาเด็กออกเลยหนีไป ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะไม่เอาออก

ทุกอย่าง อันดับแรกคือตามหาเที๋ยนเที๋ยนให้เจอก่อน

ต่อให้ถึงเวลานั้นขึ้นมาต้องบังคับให้ทำจริงๆ ความผิดทั้งหมด เขาจะแบกรับไว้เอง

ต่อให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเกลียดเขา เขาก็เต็มใจ

จี้จิ่งเชินนั่งอยู่ในสตูดิโอ ใบหน้าซีดเซียว ร่างกายเหี่ยวแห้ง เส้นเลือดฝอยในตาทั้งสองข้างแดงก่ำ

ในเวลาสั้นๆ ไม่กี่วัน ก็แตกต่างราวกับคนละคน

เมื่อการถ่ายทอดสดเริ่มขึ้น เขาจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา สายตาที่เจ็บปวดอาลัยอาวรณ์ถูกถ่ายทอดสดไปทั่วทุกมุมโลกผ่านเลนส์กล้อง

ริมฝีปากบางของจี้จิ่งเชินอ้าขึ้นเล็กน้อย และลำคอที่ตีบตัน

ใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ ในที่สุดก็เอ่ยขึ้นมาหนึ่งคำ

“เที๋ยนเที๋ยน ผมคิดถึงคุณ……”

ในขณะเดียวกันเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังนั่งดูโทรทัศน์ในห้องเช่าเล็กๆ

หลังจากที่ย้ายมาที่นี่ โทรทัศน์เครื่องนี้ก็กลายเป็นความสนุกเดียวของเธอ

ตอนนี้จี้จิ่งเชินน่าจะตามหาเธอแทบพลิกแผ่นดิน เธอไม่กล้าออกไปข้างนอก จึงได้แต่หลบอยู่ในห้อง

โทรศัพท์ บัตรเครดิตของเธอ ของที่สามารถยืนยันตัวตนเธอได้ทั้งหมด ล้วนโยนทิ้งไปแล้ว

หลวนจื่ออยากติดต่อเธอ ก็ต้องมาหาเธอโดยตรง

“คุณหนู กับข้าวทำเสร็จแล้ว รับประทานได้แล้ว”

แม่บ้านพยุงเวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งลงที่โต๊ะอาหาร

“ฉันไม่เป็นไรแล้ว คุณกลับไปเถอะ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยขอบคุณ

แม่บ้านคนนี้ หลวนจื่อเป็นคนหาคุณป้าจากบริเวณใกล้เคียง มารับผิดชอบดูแลชีวิตประจำวันของเวินเที๋ยนเที๋ยนโดยเฉพาะ

ไม่รู้จักเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชิน และไม่สามารถเปิดเผยที่อยู่ของเธอได้

สุขภาพของเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ดี จึงต้องมีคนคอยดูแล

จี้จิ่งเชินต้องให้คนมาจับตาดูเธอ ดังนั้นหลวนจื่อจึงไม่สามารถคอยดูแลเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างใกล้ชิดได้ คนรอบตัวเธอก็ไม่ได้เหมือนกัน

แม้ว่าการหาคุณป้าแม่บ้านที่นี่จะเสี่ยงไปหน่อย แต่ก็เป็นวิธีที่มั่นใจที่สุดแล้ว

“รู้แล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

เธอยืนขึ้น หยิบรีโมตขึ้นมากำลังจะปิดโทรทัศน์

ทันใดนั้นภาพการถ่ายทอดสดก็เปลี่ยนไปกะทันหัน ในเวลาเดียวกันเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

“เที๋ยนเที๋ยน ผมคิดถึงคุณ……”

เสียงทุ้มลึกเซ็กซี่ของชายหนุ่มคล้ายกับดังอยู่ข้างหูเธอ เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นอย่างแปลกใจ ในชั่วพริบตาเดียวนั้น เธอนึกว่าจี้จิ่งเชินอยู่ข้างๆ เธอ

ครู่ใหญ่เธอถึงจะมีสติกลับมา เสียงนี้ มันดังออกมาจากโทรทัศน์!

จี้จิ่งเชิน!