เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 904 เขาขยับอยู่!
บทที่ 904 เขาขยับอยู่!
“เตรียมพร้อมให้ฉันผ่าตัดให้เร็วที่สุดเถอะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มริมฝีปาก และตัดสินใจครั้งนี้ด้วยความยากลำบาก
คำพูดของเธอทำให้จี้จิ่งเชินประหลาดใจ
“คุณคิดดีจริง ๆแล้วเหรอ?”
“อืม”
เธอจำสิ่งที่จี้จิ่งเชินพูด ว่าชายชราคนนั้น ถ่ายทอดสิ่งที่เขาต้องการจะพูดกับเธอ
ก็สามารถพูดได้ว่า ถ้าหากสูญเสียเธอไป อนาคตของจี้จิ่งเชิน ก็อาจจะเป็นชายชราที่เธอเห็น
เดียวดาย เสียสติ หลงใหลอยู่ในโลกของตัวเอง ไม่ยอมรับการจากไปของภรรยา
ทุกสิ่งที่จี้จิ่งเชินทำ ล้วนคือเพื่อเธอ เธอจะทำให้เขาผิดหวังได้อย่างไร?
การเคลื่อนไหวของจี้จิ่งเชินรวดเร็ว หลังจากที่เวินเที๋ยนเที๋ยนรับปากเขาที่จะเอาเด็กออก เขาก็รีบไปหาคุณหมอทันทีเพื่อยืนยันเวลาการผ่าตัด
เขารอวันนี้ มานานมากแล้ว
วันที่สอง พยาบาลและคุณหมอเข็นเตียงผู้ป่วยของเวินเที๋ยนเที๋ยนมาที่หน้าห้องผ่าตัด
“เที๋ยนเที๋ยนอย่ากลัว จะรีบออกมาเร็ว ๆ นี้” จี้จิ่งเชินรู้สึกว่ามือของเวินเที๋ยนเที๋ยนสั่นตลอดเวลา รีบยื่นมือเข้าไปจับ
“เชื่อผม และก็เชื่อคุณหมอ”
“อืม”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มริมฝีปาก และพยักหน้าอย่างลำบาก
จี้จิ่งเชินเฝ้ารักษาเธออยู่ข้าง ๆ สายตามั่นคง
“ผมจะรอคุณออกมา”
เขายิ้มให้กับเวินเที๋ยนเที๋ยน
เสียงของเขาดูเหมือนจะมีเวทมนตร์ชนิดหนึ่งที่ทำให้จิตใจสงบ หัวใจที่กังวลของเวินเที๋ยนเที๋ยนสงบลงมาก
“อืม”
พยาบาลผลักเธอขณะที่เธอเตรียมพร้อมที่จะเข้าห้องผ่าตัด ร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับแข็งขึ้นทันที
เธอเบิกตากว้าง ในดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว
หยดน้ำตา ค่อย ๆ ไหลออกมาจากหางตา
“ลูก……”
เธอหลับตา หันไปด้านข้างด้วยความเจ็บปวดขึ้นมา แล้ววางมือทั้งสองข้างลงบนท้องเบา ๆ
หลายคนตกใจ จี้จิ่งเชินรีบไปข้างหน้า
ถามเธอด้วยความตื่นตระหนก: “เป็นอะไร มีตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า?”
ในดวงตาเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว เงยหน้าขึ้นตะโกนลั่นอย่างไม่คำนึงถึงอะไร
“เร็ว! ตอนนี้รีบทำการผ่าตัด!”
“ไม่……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับดึงมือของเขาไว้ ในดวงตาเต็มไปด้วยหยดน้ำตา
“จี้จิ่งเชิน ฉันรู้สึกเสียใจแล้ว”
อะไร?
จี้จิ่งเชินมองดูเธออย่างประหลาดใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนร้องไห้ฟูมฟาย
“เขากำลังเตะฉันอยู่ จี้จิ่งเชิน เขาขยับแล้ว……”
จี้จิ่งเชินทั่วตัวแข็งกระด้าง สายตาที่ประหลาดใจหยุดลงอยู่ที่บนท้องของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“เขา……”
“ฉันเสียใจแล้ว ฉันเสียใจแล้ว……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนนับอย่างกระวนกระวายใจ “ลูกกำลังเตะฉันอยู่ เขาจะต้องอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป!”
เธอต้องเป็นแม่ที่จิตใจอำมหิตที่สุดในโลก จากนั้นมองตาปริบ ๆ ดูตัวเองถูกผลักเข้าห้องผ่าตัด
เธอวางมือเบา ๆ ไว้ที่บนท้องน้อย นี่คือครั้งแรก การขยับตัวของทารกในครรภ์จึงมีความรุนแรงเช่นนี้
มันรุนแรงมากจนเธอแทบจะรู้สึกได้ถึงอารมณ์ฉุกละหุกที่อยากจะมีชีวิตรอดของเด็ก
สีหน้าของจี้จิ่งเชินเยือกเย็นอย่างมาก คนอื่น ๆ ก็นิ่งเงียบไว้
ในใจของพวกเขาก็ไม่สบายใจเหมือนกัน
“พวกเรากลับไปกันเถอะ กลับไปกันดีไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนดึงมือของจี้จิ่งเชิน “ฉันจะไม่ผ่าตัดแล้ว พวกเรากลับไปกันเถอะ ฉันอยากจะคลอดเขาออกมา!”
จี้จิ่งเชินไม่ตอบเธอในทันที
มันไม่ง่ายเลย เวินเที๋ยนเที๋ยนพึ่งจะเห็นด้วยกับการเอาเด็กออก เห็นกับตาว่าเหลืออีกเพียงขั้นตอนสุดท้าย แต่ทารกในครรภ์ขยับตัวแล้ว……
เขาก้มหน้าลง สายตาผ่านดวงตาที่โศกเศร้าทั้งสองข้างของเวินเที๋ยนเที๋ยนไปอย่างรวดเร็ว หยุดอยู่บนท้องน้อยที่นูนขึ้นของเธอ
หกเดือนแล้ว เด็กอยู่บนพื้นฐานที่เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา แม้ว่าจี้จิ่งเชินกลัวว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะทุกข์ใจ ไม่ได้ให้เธอดูตัวอย่างการตรวจมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
แต่กลับไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเมื่อเข้าไปในห้องผ่าตัดแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนจะรู้สึกว่าทารกในครรภ์ขยับอย่างกะทันหัน
จี้จิ่งเชินเม้มริมฝีปาก ไม่ได้พูดอะไร คุณหมอและพยาบาลก็ไม่กล้าที่จะเปิดปากเร่งให้ดำเนินการ ทำได้เพียงแค่ยืนอยู่ข้าง ๆ รอ
นานมาก เขาก็พึ่งพูดอย่างเบา ๆ ว่า: “เที๋ยนเที๋ยน คุณตัดสินใจแล้วจริง ๆ ใช่ไหม?”
“ฉัน……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปที่ดวงตาที่จริงจังของเขา และรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ
การตัดสินใจของเธอ ก็เพียงแค่เลือกอย่างหนึ่งระหว่างเด็กกับพวกเขาเท่านั้น
“ยังมีโอกาสอีกสี่สิบเปอร์เซ็นต์ จี้จิ่งเชิน ฉันอยากจะลอง เพราะว่า ลูกก็ไม่อยากยอมแพ้ ไม่ใช่เหรอ?”
“บางที ฉันจะสามารถ!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำหมัดแน่น กัดฟันและบอกความคิดของตัวเองให้พวกเขา
สี่สิบเปอร์เซ็นต์ ฟังดูแล้วเป็นไปได้เกือบจะครึ่งหนึ่ง แต่สำหรับเวินเที๋ยนเที๋ยน เหมือนเป็นการเล่นพนันอันตรายอย่างยิ่ง
ถ้าชนะ เด็กและเธอก็จะมีชีวิตรอด
เมื่อแพ้แล้ว ไม่เพียงแต่เธอไม่มีโอกาสรอดเท่านั้น เด็กก็อาจจะไม่สามารถมีชีวิตรอดต่อไปได้
เดิมพันแบบนี้ คุ้มค่าจริง ๆ เหรอ?
แม้แต่เธอเองก็พูด เพียงแค่อาจจะแค่นั้น……
จี้จิ่งเชินลดสายตาลงไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน เขาไม่ได้พลาดความดื้อรั้นในสายตาของเธอ
เปิดปาก ทุกคำพูดล้วนพูดอย่างลำบากไม่มีอะไรสามารถมาเปรียบเทียบได้
“โอเค ผมรับปากคุณ”
อะไรก็ตาม ผมล้วนรับปากคุณ
คำพูดของจี้จิ่งเชินเปรียบเสมือนลูกระเบิด สายตาที่หาคำตอบไม่ได้ของทุกคนล้วนมองมาที่เขา
พวกเขาล้วนคิดว่าจี้จิ่งเชินบ้าไปแล้ว ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ได้สัญญากับเวินเที๋ยนเที๋ยน เท่ากับว่าสิ่งที่สะสมมาแต่ก่อนเสียไปอย่างเปล่า ๆ
หลวนจื่อยิ่งวิตกกังวลและส่ายหัวพลั้งปากร้องออกมา “เที๋ยนเที๋ยน เธออย่าคิดมากเกินไป! การขยับตัวของทารกในครรภ์เป็นเพียงสถานการณ์ปกติ และเด็กไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับโลกภายนอกเลย ไม่มีความปรารถนาที่จะร้องขอชีวิต!”
คุณหมอก็พูดเป็นพยาน: “คุณหลวนพูดได้ไม่เลว คุณเวินจะต้องไม่ล่าช้าเวลาที่ดีที่สุดในการผ่าตัด”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าใจอย่างมาก คุณหมอและหลวนจื่อไม่ได้โกหกเธอ
แต่ถึงแม้ว่าเด็กจะไม่รู้อะไรเลย เธอก็ไม่สามารถตัดสิทธิ์ในการเกิดของเขาแบบนี้ได้
ทุกคนมีสิทธิที่จะมีชีวิตอยู่ ยิ่งไปกว่านั้น……นี่คือลูกของเธอกับจี้จิ่งเชิน
เธอทำใจไม่ได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่สนใจอพไรมากอีกต่อไป เธอดิ้นรนที่จะปีนขึ้น คุณหมอและพยาบาลไม่ได้สังเกตชั่วขณะ เกือบจะทำให้เธอล้มลงตรงพื้น!
ชั่วพริบตาเดียว เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกถึงความไร้น้ำหนักอย่างเด่นชัด!
ลูก ลูกของเธอ!
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกตากว้าง หัวใจเต้นอย่างดุเดือด ราวกับจะกระโดดออกจากลำคอ
ในช่วงวิกฤติอันตรายอย่างมาก จี้จิ่งเชินมือไวตาไวย่อตัวลงอย่างรวดเร็ว ประคองเธอไว้
ได้รับการช่วยเหลือแล้ว……
ทันทีทันใดเวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกปีติยินดีหลังจากรอดภัยพิบัติ
เธอเงยหน้าขึ้น และพบกับสายตาที่ไม่ดีของจี้จิ่งเชิน
“พวกเราไม่ทำการผ่าตัดแล้ว ไปกันเถอะ”
จี้จิ่งเชินอุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้น วางกลับไปยังบนเตียงของผู้ป่วยอีกรอบ ไม่รอให้คุณหมอและพยาบาลลงมือ เขาเข็นเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไปยังห้องพักผู้ป่วยเอง
ทุกคนต่างไม่พูดไม่จามองกันไปมา
หมอทีรักษาเห็นสถานการณ์นี้ ขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะพูดกับหลวนจื่อและหมินอันเกอ: “เด็กอายุหกเดือนแล้ว หากเลื่อนออกไปอีก การผ่าตัดก็จะเพิ่มอันตรายมากขึ้น”
เขามองไปที่ด้านหลังที่ห่างไกลของจี้จิ่งเชินอย่างสงสัย
“คุณเวินทำใจเรื่องลูกไม่ได้ก็พอที่จะเข้าใจ แต่คุณจี้น่าจะเข้าใจได้ว่าสิ่งไหนสำคัญกว่ากัน ทำไมกลับตามใจการตัดสินใจของคุณเวินที่จะรักษาเด็กไว้?”
เขาคิดแล้วก็ไม่เข้าใจ เพื่อทารกในครรภ์ที่ยังไม่เกิดคนหนึ่ง มันคุ้มค่ากับความเสี่ยงครั้งใหญ่แบบนี้ไหม?
หลวนจื่อและหมินอันเกอมองหน้ากัน ล้วนเห็นความเคร่งขรึมในสายตาของอีกฝ่าย
เธอมองไปทางคุณหมอ พูดด้วยน้ำเสียงขอโทษ: “เพิ่มความลำบากให้คุณแล้ว แต่พวกเราเคารพการตัดสินใจของเที๋ยนเที๋ยน และยินดีที่จะแบกรับผลที่ตามมาทั้งหมด”
หลวนจื่อถอนหายใจเบา ๆ ในใจ เธอหวังอยากให้เที๋ยนเที๋ยนยอมแพ้ให้กับเด็กคนนี้ขนาดไหน แต่ก็ขาดแค่อีกนิดเดียว เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงใจร้ายไม่ลง