เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 907 ฉันรักคุณ ขอโทษ
บทที่ 907 ฉันรักคุณ ขอโทษ
“คำพูดนี้ของคุณหมายความว่ายังไง แล้วเที๋ยนเที๋ยนล่ะ?”
จี้จิ่งเชินให้ความสนใจไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนทั้งหมด
หมอที่รักษาชื่นชมคู่รักคู่นี้มาก
แม้แต่เขา ก็ไม่กล้าพูดว่าสามารถเลือกตัดสินใจระหว่างลูกและภรรยาได้อย่างเด็ดขาด ในฐานะผู้ชาย ความรักที่ลึกซึ้งของจี้จิ่งเชินที่มีต่อภรรยานั้นหายากจริง ๆ
มันก็ไม่ง่ายขนาดนั้น
คิดเกี่ยวกับสิ่งนี้ น้ำเสียงของหมอที่รักษาชะลอตัวลงเล็กน้อย “ตอนแรกผมก็เคยพูด ถ้าหากอยากรักษาเด็กไว้ คุณเวินมีโอกาสรอดชีวิตเพียงแค่สี่สิบเปอร์เซ็นต์ ตอนนี้อัตราการทำแท้ง มันต่ำกว่าสี่สิบเปอร์เซ็นต์แล้ว”
“แล้วการผ่าคลอดล่ะ?”
“อัตราที่เป็นไปได้จะยิ่งต่ำ การตั้งครรภ์ในสัปดาห์ที่ยี่สิบแปดถึงสามสิบหกถือเป็นการคลอดก่อนกำหนด และคุณเวินเพิ่งตั้งครรภ์ได้เพียงสามสิบสัปดาห์ สำหรับการผ่าตัดคลอดตามปกติ พวกเราจะแนะนำให้ทำหลังสามสิบแปดสัปดาห์”
คุณหมอที่รักษามองไปที่จี้จิ่งเชินอย่างจนปัญญา “ควรจะเลือกอย่างไร คุณจี้ควรจะคิดดี ๆ”
พูดเสร็จ คุณหมอที่รักษาก็ออกไปจากห้องทำงาน เขายังมีคนไข้อื่น ๆ ที่ต้องตรวจ
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วเมื่อเดินออกจากห้องทำงาน
คำพูดของคุณหมอที่รักษา ไม่ต่างอะไรกับการประกาศคำตัดสินโทษประหารเวินเที๋ยนเที๋ยน
เขาควรจะทำยังไงดี?
เป็นครั้งแรกที่จี้จิ่งเชินรู้สึกว่าตัวเองไม่รู้อะไรเลยเช่นนี้
เขาคิดว่าครั้งนี้แย่พอแล้ว แต่กลับไม่คาดคิดว่าเรื่องยังคงถูกซ้ำเติมขึ้นไปอีก
เพราะว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้สติแล้ว!
อาการไม่ได้สติของเวินเที๋ยนเที๋ยนครั้งนี้รุนแรงมาก จนแม้แต่หมอที่รักษายังไม่ทันระวังตัว
เกิดความวุ่นวายในห้องผู้ป่วยหนัก เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกย้ายไปที่ห้องผ่าตัดอย่างเร่งด่วน
เครื่องมือต่าง ๆ ใช้ยาบำรุงหัวใจ แม้กระทั่งในระหว่างนั้นยังเคยปรากฏเหตุการณ์หัวใจหยุดเต้นในระยะเวลาสั้น!
หมอที่รักษาเหนื่อยแทบจะหมดแรง ในที่สุดเขาโล่งใจ เมื่อเฝ้าดูคลื่นไฟฟ้าหัวใจกลับมาเต้นปกติบนจอภาพคลื่นไฟฟ้าหัวใจ
ในห้องผ่าตัดก็มีเสียงโห่ร้องแสดงความดีใจดังขึ้นมา
จี้จิ่งเชินยืนอยู่นอกประตูตลอด ตาทั้งสองข้างแดงก่ำ เฝ้าดูสถานการณ์ภายในอย่างใกล้ชิด
ด้านนอกเขาดูเหมือนสงบมาก แต่มือทั้งสองข้าง กลับสั่นอยู่
ปลายนิ้วแทงลึกเข้าไปในฝ่ามือ และมีเลือดสีแดงฉานไหลออก
หมอที่รักษานำหน้าเดินออกมา เมื่อเปิดประตูก็พบกับดวงตาที่มืดครึ้มของจี้จิ่งเชิน
“การผ่าตัดราบรื่น คุณเวินยังไม่เป็นกังวลชั่วคราว แต่คุณจี้ ผมจำเป็นต้องเตือนคุณ จำเป็นต้องรีบตัดสินใจ”
จี้จิ่งเชินพยักหน้าอย่างหนักหน่วง
ทันทีหลังจากนั้นพวกพยาบาลก็เคลื่อนย้ายเตียงผู้ป่วยของเวินเที๋ยนเที๋ยน กลับเข้าไปในห้องผู้ป่วยหนักอีกครั้ง
จี้จิ่งเชินได้รับอนุญาตเป็นพิเศษให้เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
ตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงอยู่ในอาการไม่ได้สติ จี้จิ่งเชินนั่งอยู่ข้าง ๆ ใช้สายตาอาลัยอาวรณ์บรรยายใบหน้าที่ละเอียดงดงามของเวินเที๋ยนเที๋ยน
ยังไงก็ดูไม่พอ
ดูเหมือนว่าจะสังเกตเห็นสายตาของจี้จิ่งเชิน คาดไม่ถึงเวินเที๋ยนเที๋ยนค่อย ๆ ตื่นขึ้นมา
เธอลืมตาขึ้น สิ่งที่สะท้อนเข้าไปในม่านตาก็คือดวงตาที่หลงใหลคู่นั้นของจี้จิ่งเชิน
เวินเที๋ยนเที๋ยนวาดริมฝีปาก แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเธอเพิ่งเดินจากขอบความเป็นความตายมาแล้วครั้งหนึ่ง อีกทั้งยังถูกคุณหมอดึงกลับมาจากประตูผี
แต่เธอรู้สึกถึงสภาพร่างกายของเธอ พลังชีวิตภายในกำลังไหลหายไปอย่างรวดเร็ว
ความเหนื่อยล้า ความอ่อนแอ สถานะเชิงลบเหล่านี้ทำให้เธอเคลื่อนไหวได้ลำบากยากขึ้น
แต่เธอก็ยังพยายามอย่างเต็มที่ ควบคุมมือของตัวเองจับไปที่มือของจี้จิ่งเชิน
“จี้จิ่งเชิน จี้จิ่งเชิน……”
เธอพูดเบา ๆ น้ำเสียงกลับเล็กเหมือนยุง
จี้จิ่งเชินเห็นเธอฟื้นคืนสติ ริมฝีปากขมุบขมิบ เหมือนกับว่ามีอะไรจะพูด
เขารีบก้มตัว วางหูตัวเองไว้ที่ริมฝีปากของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ฉันรักคุณ และ ขอโทษ……”
“ฉันอาจจะ……อาจจะไม่สามารถอยู่กับคุณได้อีกต่อไปแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดเสร็จ และหลับตาลงอีกครั้งอย่างช้า ๆ น้ำตาใส ๆ หยดหนึ่งหยดลงมาจากมุมตาของเธอ และไหลลงที่หมอน
จี้จิ่งเชินตกตะลึงอยู่กับที่ เมื่อได้ยินเสียงสัญญาณเตือนที่แสบหูดังขึ้น!
คุณหมอและพยาบาลรีบผลักประตูและเข้ามาตามลำดับ หมอที่รักษาสั่งให้พยาบาลทำการตรวจเวินเที๋ยนเที๋ยนแต่ละรายการ และตัวเองให้จี้จิ่งเชินออกไปรอ
ไม่นาน เขาก็ถอดหน้ากากและเดินออกไป
เบ้าตาของจี้จิ่งเชินแดงไปหมด คำพูดนั้นก่อนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจะตกอยู่ในอาการไม่ได้สติยังคงอยู่ในหูของเขาโดยตลอด กดทับอยู่ในใจ
ก็เหมือนกับ เหมือนกับการเขียนพินัยกรรม!
เมื่อใดก็ตามที่เขาคิดถึงคำสองคำนี้ จี้จิ่งเชินก็รู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ
เขากำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว ไม่ทันสังเกตเห็นแม้แต่เล็บมือก็จมดิ่งอยู่บนฝ่ามือด้วยซ้ำ
จนกระทั่งหลวนจื่อและหมินอันเกอที่อยู่ด้านข้างพวกเขาเห็นคราบเลือดที่พื้น พึ่งจะพบว่ามือของจี้จิ่งเชินได้รับบาดเจ็บจากตัวเขาเอง
พวกเขากำลังคิดจะพาเขาไปรักษา เวลานี้คุณหมอก็เดินออกมา
เห็นได้ชัดว่าฝ่ามือเป็นเลือดสีแดงฉาน แต่จี้จิ่งเชินกลับดูเหมือนจะไม่รู้สึกอะไร รีบไต่ถามคุณหมอทันที “เธอเป็นยังไงบ้าง? หมอ เธอเป็นยังไงบ้าง!”
น้ำเสียงของเขาร้อนรนอย่างมาก และสีหน้าท่าทางดูเหมือนบ้าคลั่ง
ไม่เพียงแต่หมอที่รักษา แม้แต่หลวนจื่อและหมินอันเกอก็ยังตกใจกลัวเขา
หมอที่รักษามีประสบการณ์มากกว่า 20 ปีในการรักษาโรค เขาสามารถเข้าใจอารมณ์ของจี้จิ่งเชิน
ดังนั้นเขาจึงบอกเขาอย่างสงบ: “จำเป็นต้องผ่าตัดก่อนกำหนดแล้ว เพราะว่าสภาพร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยนทนไม่ไหวแล้ว การทำงานของร่างกายล้มเหลวและทรุดลงอย่างรวดเร็ว”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ หมอที่รักษามองดูผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเขาทีละคน “ถ้าหากไม่ทำการผ่าตัด เธอก็ประคับประคองไปไม่ถึงวันที่คลอดนั้น”
“ทำ!”
จี้จิ่งเชินกัดฟันแน่น สายตากะพริบอย่างเด็ดขาด “ทำให้ผมตอนนี้! ผลที่ตามมาทั้งหมดผมจะแบกรับเอง!”
ไม่สามารถยืดเวลาได้อีกต่อไป เขาเข้าใจเรื่องนี้ดีกว่าหมอเสียอีก
เพราะว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ
เธอสามารถพูดแบบนั้นออกมา แน่นอน……
แน่นอนว่ารั้งไว้ไม่ไหวแล้ว!
หลวนจื่อลังเลนิดหน่อย เธอฟังความหมายของคุณหมอก็รู้ เบื้องหลังของการผ่าตัดนี้จะต้องมีความเสี่ยงสูง
เธอเหลือบมองไปที่หมินอันเกอ และหมินอันเกอก็พยักหน้าให้เธอ
ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม แม้จะมีโอกาสเพียงเล็กน้อย พวกเขาก็จะต้องพนันดู
เพียงแค่ว่าจี้จิ่งเชินตัดสินใจครั้งนี้ ถ้าพนันชนะก็ดี แต่ถ้าเวินเที๋ยนเที๋ยนเธอโชคไม่ดีถึงแก่ชีวิต สำหรับจี้จิ่งเชินที่ตัดสินใจด้วยตัวเองครั้งนี้
เป็นการโจมตีทำลายล้างอย่างไม่ต้องสงสัย!
หมอที่รักษาไม่ได้พูดอะไรมาก เขาสั่งให้พยาบาลส่งหนังสือแจ้งการเจ็บป่วยขั้นวิกฤติ “เซ็นชื่อด้านบนนี้เถอะ”
ก่อนหน้านี้เคยเซ็นไปแล้วสามครั้ง เมื่อเห็นเป็นครั้งแรก จี้จิ่งเชินไม่มีความรู้สึกสิ้นหวังคล้ายกับหยุดหายใจนั้นอีก
แต่ครั้งนี้ มันอันตรายกว่าสามครั้งก่อนหน้านี้มาก
มือของเขาสั่น และเขียนชื่อของตัวเองลงไป
เลือดที่แดงสดไหลกลางฝ่ามือ ปนเปื้อนที่มุมของหนังสือแจ้ง
หมอที่รักษาเห็นฉากนี้ แต่ยังคงรับหนังสือแจ้งการเจ็บป่วยขั้นวิกฤติกลับคืนมา
แต่ก่อนจะไป เขาเตือนจี้จิ่งเชิน “รีบจัดการกับบาดแผล ผมคิดว่าถ้าคุณเวินตื่นขึ้นมา ก็ไม่อยากหวังว่าจะเห็นคุณทรมานตัวเอง”
จี้จิ่งเชินเงียบไม่พูด มองตาปริบ ๆ ดูประตูห้องผ่าตัดปิดลงอีกครั้ง
เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ราวกับรูปแกะสลัก
หลวนจื่อและหมินอันเกอกังวลเกี่ยวกับมือที่ยังมีเลือดไหลของเขาอยู่ จึงจัดเตรียมพยาบาลมาทำการห้ามเลือดให้เขา
เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ
พ่อบ้านและแม่ครัวที่รีบมาสอบถามก็เฝ้าอยู่หน้าห้องผ่าตัด