เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 910 ปัญหาของลูก
บทที่ 910 ปัญหาของลูก
จี้จิ่งเชินมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างขบขัน “ตอนนี้เขากำลังพักฟื้นอยู่ในตู้อบ ถึงแม้ว่าผมอยากจะอุ้มมาให้คุณดู แต่คุณหมอก็คงไม่เห็นด้วยหรอก”
ตู้อบ?
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกประหลาดใจ ปฏิกิริยาอย่างแรกก็คือเกิดปัญหาอะไรขึ้นกับลูก
“เขาสุขภาพไม่ดีหรือเปล่า?”
มันจะต้องเป็นเช่นนี้ สารพิษทั้งหมดในร่างกายของเธอถูกลูกดูดซึม ยังไม่รู้เลยว่าจะส่งผลกระทบที่ไม่ดีกับลูกหรือเปล่า!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ไม่สามารถพักฟื้นได้อย่างสบายใจได้อีกต่อไปแล้ว
จี้จิ่งเชินเห็นลักษณะท่าทางเธอรีบร้อน รู้สึกเสียใจที่ตัวเองพูดผิด และรีบง้อ: “ถึงแม้ว่าเขาดูตัวเล็กไปนิดหนึ่ง แต่เสียงร้องไห้ดังก้องกังวานอย่างมาก คุณไม่ต้องเป็นห่วงเขา”
จะไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไง……
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มริมฝีปาก ตอนนี้เธอต้องการที่จะเจอลูกอย่างเร่งด่วน เมื่อเห็นว่าลูกสบายดี เธอจึงจะโล่งใจ
ลักษณะท่าทางที่ดื้อรั้นนี้ ทำให้จี้จิ่งเชินสงสาร และจนปัญญา
“ผมไปถามคุณหมอว่าตอนนี้คุณสามารถไปที่ห้องดูแลผู้ป่วยหนักได้ไหม คุณอยู่บนเตียงเชื่อฟังรอผมกลับมา ไม่ดื้อ!”
จี้จิ่งเชินจูบที่หน้าผากของเวินเที๋ยนเที๋ยน กำชับเธอทุกอย่าง หันกลับเตรียมไปหาคุณหมอ
เดินไปพึ่งจะได้ก้าวเดียว กลับถูกเวินเที๋ยนเที๋ยนดึงไว้
“เป็นอะไร?” จี้จิ่งเชินหันกลับมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มริมฝีปาก ลังเลใจอยู่นาน ยังคงอดไม่ได้ที่จะพูด
“ฉันไม่เป็นอะไร ฉันจะอยู่ตรงนี้”
ประโยคที่ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ไม่มีจุดเริ่มต้นและไม่มีจุดสิ้นสุด
จี้จิ่งเชินมองดูเธอ ในใจเดาได้แล้วว่าเธอต้องการที่จะพูดว่าอะไร
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดต่อ: “ดังนั้น คุณไม่สามารถที่จะโทษลูก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ จี้จิ่งเชินก็หัวเราะออกมา
“ไม่แน่นอน เขาคือลูกของผมกับเที๋ยนเที๋ยน ผมรักเขา”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า อย่างโล่งอก
ขณะที่อยู่ในห้องผ่าตัด เธอได้ยินเสียงที่สิ้นหวังของจี้จิ่งเชินอย่างเลือนราง และพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อหนีออกจากประตูผี
ไม่เพียงแต่เพื่อลูกเท่านั้น แต่ยิ่งเพื่อจี้จิ่งเชินด้วย
จี้จิ่งเชินโน้มตัวไปข้างหน้า และจูบเบา ๆ ที่หน้าผากของเธอ
“ผมจะรีบกลับมาเร็ว ๆ”
หลังจากที่ปิดประตูอย่างระมัดระวัง จี้จิ่งเชินก็ตรงไปที่ห้องทำงานของหมอที่รักษา
“เกิดอะไรขึ้นอีก?”
หมอที่รักษาเห็นจี้จิ่งเชินมาหาเขาอีก ยังคงคิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
เขาชอบเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นพิเศษ ไม่เพียงเพราะความเข้มแข็งไม่ย่อท้อของเธอ ได้บรรลุปาฏิหาริย์ในประวัติศาสตร์ทางการแพทย์ นอกจากนี้ยังเป็นเพราะว่าการเฝ้าดูแลทุกย่างก้าวของจี้จิ่งเชิน
เขาถูกความรักของพวกเขาสะเทือนใจ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าสามีภรรยาวัยรุ่นคู่นี้และพ่อแม่ที่อายุน้อยนี้ สามารถมีอนาคตที่สดใส
จี้จิ่งเชินส่ายหัว เขาบอกคุณหมอว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนมีความคิดที่ต้องการจะเจอลูก อีกทั้งถามเขาว่า “ตอนนี้เธอสามารถลงจากเตียงได้ไหม? หรือว่าผมสามารถไปอุ้มลูกออกมาได้?”
หมอที่รักษาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากพิจารณาแล้ว และให้คำแนะนำเขา “คุณไปที่ห้องอุปกรณ์เพื่อรับรถเข็น และพาคุณเวินไปที่ห้องดูแลผู้ป่วยหนัก”
เมื่อจี้จิ่งเชินได้ยินก็ขมวดคิ้ว ราวกับว่าเขาสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง และถามว่า: “สถานการณ์ของเด็กไม่ดีเหรอ?”
“ไม่ใช่ไม่ดี คือยากที่จะคาดการณ์ล่วงหน้านิดหน่อย”
หมอที่รักษายืนขึ้น ส่งรายงานการตรวจสอบฉบับหนึ่งที่อยู่บนโต๊ะให้จี้จิ่งเชินดู
“แม้ว่าตัวดัชนีของเด็กนี้ไม่ค่อยดีเท่าไร แต่ก็อยู่ในขอบเขตทารกคลอดก่อนกำหนด แต่ทว่าข้อมูลหลายอย่างคาดไม่ถึงเกินขอบเขตของทารกที่คลอดก่อนกำหนดและยังเกินมาตรฐานของทารกทั่วไปด้วยซ้ำ”
คุณหมอชี้ให้เห็นตัวดัชนีเหล่านั้น
ร่องระหว่างคิ้วของจี้จิ่งเชินนั้นลึกมากขึ้น “แล้วสิ่งนี้จะทำอันตรายต่อร่างกายของเขาไหม?”
“นี่ก็เป็นสิ่งที่ผมกังวลอยู่”
หมอที่รักษาขมวดคิ้ว และมีน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “ถ้าหากสามารถตรวจสอบออกมาได้ว่ามีอะไรที่เป็นอันตรายต่อเด็ก คุณสามารถหลีกเลี่ยงความเสี่ยงได้โดยการป้องกันล่วงหน้าหรือรักษาตามอาการ”
“แต่ทว่าโชคร้ายคือ ปัจจุบันนี้พวกเราไม่มีวิธีดำเนินการคาดการณ์ล่วงหน้ากับสภาพของเด็กได้ เพราะตอนนี้เขากำลังอยู่ระหว่างการพัฒนาร่างกายอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะสมอง ตอนนี้ดำเนินการอยู่ในขั้นตอนสุดท้ายของการพัฒนาร่างกาย”
“ในช่วงนี้ พวกเราไม่อยากให้มีการรบกวนมากนัก มิฉะนั้นเด็กจะพัฒนาได้ไม่ครบถ้วน และอนาคตจะเป็นเรื่องยากที่จะคาดการณ์”
คำพูดของหมอที่รักษาเหมือนกับค้อนหนัก ๆ กระทบลงบนหัวใจของจี้จิ่งเชิน
สิ่งนี้ทำให้หัวใจผ่อนคลายน้อยนิดของเขาห้อยขึ้นอีกครั้ง เพราะว่าความสงบสุขของเวินเที๋ยนเที๋ยนและการคลอดที่ปลอดภัยของเด็ก
“ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ต้องพยายามรักษาเขาให้ดีที่สุด”
จี้จิ่งเชินกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้ม
หมอที่รักษาพยักหน้า เดิมทีนี่ก็คือเรื่องที่เขาอยู่ในหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเขาใช้พลังงานมหาศาลพึ่งจะรักษาเด็กไว้ได้ ถ้าหากเป็นโรคที่รักษาไม่หาย นี่มันจะเป็นเรื่องที่น่าเสียใจอย่างยิ่งสำหรับเขา
เมื่อจี้จิ่งเชินเดินออกจากห้องทำงาน ขั้นตอนจะหนักไปหน่อย
แม้ว่าจะเคยเห็นเด็กเพียงครั้งเดียว และไม่ได้เห็นรูปร่างหน้าตาของเขาชัดเจนด้วยซ้ำ ความรู้สึกที่ว่าเลือดข้นกว่าน้ำ ก็ยังคงลืมไม่ได้
ได้ยินการวินิจฉัยของหมอเกี่ยวกับลูก จี้จิ่งเชินพึ่งรู้ว่า เรื่องยังคงไกลเกินกว่าจะสิ้นสุด
เขาปฏิบัติตามคำแนะนำของหมอที่รักษา ไปเอารถเข็นที่ห้องอุปกรณ์ และเข็นรถเข็นกลับไปที่ห้องผู้ป่วยของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เมื่อเห็นสายตาที่จ้องมองของเวินเที๋ยนเที๋ยนชั่วพริบตา ความกังวลที่เต็มอยู่ในใจของจี้จิ่งเชินก็หายไปทันที
ตราบใดที่เธอยังอยู่ ก็ดี
ไม่ว่าจะเกิดความยากลำบากใด ๆ เขาจะไม่หวาดกลัว เพียงแค่ไม่สามารถที่จะเสียเธอไปได้แค่นั้น
“คุณหมอพูดว่าไงบ้าง?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ทันสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของจี้จิ่งเชิน หรืออาจจะสังเกตเห็น แต่ก็ไม่ได้คิดลึก
สิ่งที่เธอสนใจมากที่สุดตอนนี้ ก็คือเมื่อไหร่ที่จะได้เห็นลูก
ความปรารถนาที่อยากจะเห็นลูกได้ครอบครองความคิดทั้งหมดของเธออย่างสมบูรณ์ นอกจากเรื่องนี้ เธอไม่มีที่ว่างที่จะให้คิดเรื่องอื่น ๆ
เมื่อพบกับสายตากระตือรือร้นของเวินเที๋ยนเที๋ยน จี้จิ่งเชินไม่ได้มีใจแข็งพอที่จะบอกเธอว่าหมอพูดอะไรกับเขาบ้าง คำพูดพวกนั้นที่เกี่ยวกับอาการของลูก
เขาเข็นรถเข็นไปทางด้านข้างของเวินเที๋ยนเที๋ยน และพูดเบา ๆ กับเธอว่า: “คุณหมอบอกว่าสามารถไปเยี่ยมได้ แต่ทว่าลูกยังพักฟื้นอยู่ที่ห้องดูแลผู้ป่วยหนัก ไม่สามารถสัมผัสเขาได้”
ไม่สามารถสัมผัสได้เหรอ งั้นก็น่าเสียดายจริง ๆ
ดวงตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนหดหู่เล็กน้อย แต่มันถูกแทนที่อย่างรวดเร็วด้วยความตื่นเต้นที่จะได้เห็นลูกทันที
นี่คือลูกของเธอกับจี้จิ่งเชิน สายเลือดของพวกเขาไหลบนร่างกายของเขา!
“รีบพาฉันไปดูเขา!”
ไม่รู้ว่าลูกจะหน้าเหมือนใคร? ใช่แล้ว ฟังพยาบาลพูด เธอคลอดออกมาคือเด็กผู้ชาย
งั้นถ้าเหมือนจี้จิ่งเชินก็ดี เหมือนกับจี้จิ่งเชิน หลังจากนี้ก็จะได้ทั้งหล่อทั้งสูง รูปหล่อจนผู้คนติดตาม
นิสัยเหมือนเธอนิดหน่อยก็ดี มิเช่นนั้นถ้าเหมือนจี้จิ่งเชินหมดคนแปลกหน้าเข้าใกล้ไม่ได้ เธอก็คงจะทุกข์ใจ
สีหน้าบนใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนเปลี่ยนไปมา บางครั้งก็มีความสุข และบางครั้งก็ทุกข์ใจ
จี้จิ่งเชินมองไปที่เธออย่างขบขัน ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะอุ้มเธอขึ้นมา และวางเธอไว้บนรถเข็น
จากนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็สังเกตเห็นการมีอยู่ของรถเข็น
เธอเอนหลังบนรถเข็นอย่างเชื่อฟัง และพูดเร่งรัดว่า “รีบเข็นฉันไป”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้วาดภาพลักษณะของเด็กไว้ในสมองของเธอแล้ว
จี้จิ่งเชินเห็นความดีอกดีใจในสายตาของเธอ นอกจากความดีใจ สายตากลับมีความกังวลที่ซ่อนอยู่
สภาพการณ์ที่แท้จริงของลูก สามารถปกปิดได้ชั่วขณะ แต่ไม่ใช่ชั่วชีวิต
แต่ตอนนี้เที๋ยนเที๋ยนยังคงอยู่ในช่วงฟื้นตัว หากตัวดัชนีร่างกายของลูกน้อยผิดปกติ ก็ยังคงไม่ควรแจ้งให้เธอทราบน่าจะดีกว่า