เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่1050 ไม่ต้องอ้อน
รถคันหนึ่งวิ่งอย่างรีบร้อนมาตลอดทาง ไม่นานก็หยุดลงตรงหน้าปราสาทเก่า
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เข้าใจมาตลอดทาง ไม่รู้ว่าจี้จิ่งเชินต้องการจะทำอะไร
ยิ่งไปกว่านั้นตลอดทางมาจี้จิ่งเชินสีหน้าเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก เม้มริมฝีปากแน่น สายตาลุ่มลึก ทำให้คนเข้าใจว่าเขาโกรธ
รถหยุดแล้ว เขาก็ลงจากรถไปแล้วเปิดประตูอีกฝั่ง ดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ช้ากว่าไปหนึ่งก้าวลงมา เดินเข้าไปข้างใน
“คุณจะทำอะไรกันแน่?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เข้าใจ กอดจี้หยู๋ชิงในอ้อมแขนไว้แน่น
จี้หยู๋ชิงเห็นสีหน้าจี้จิ่งเชินเคร่งขรึมมาก ก็คิดว่าเขาโกรธคุณแม่ ใบหน้าเล็กฉายความกังวล ปากกัดลงที่ข้อมือของจี้จิ่งเชิน
ฟันน้ำนมอ่อนนุ่มที่ไม่มีแรงแม้แต่น้อย กลับเหมือนกำลังทักทายข้อมือของเขาแทน
การเคลื่อนไหวของจี้จิ่งเชินชะงักไปครู่หนึ่ง ก้มหน้าลงมองเขาแล้วเลิกคิ้ว
“ไม่ต้องอ้อน”
จี้หยู๋ชิงได้ยินดังนั้น ก็โกรธขึ้นมาทันที
เขากำลังโมโห! กำลังทะเลาะ!
อ้อนตั้งแต่เมื่อไหร่?
จี้จิ่งเชินเงยหน้าขึ้นลูบศีรษะเขา ปลอบอย่างขอไปที แล้วดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้าข้างในไป
จี้หยู๋ชิงพ่ายแพ้ราบคาบ บู้ปากไม่พูดอะไร
ทันทีที่เข้ามา จี้จิ่งเชินก็ทิ้งจี้หยู๋ชิงไว้ให้พ่อบ้าน
เมื่อสักครู่พ่อบ้านได้ยินเสียงรถ จึงรู้ว่าจี้จิ่งเชินกลับมาแล้ว กำลังจะออกไปต้อนรับ ยังไม่ทันได้พูดอะไร เมื่อเจอหน้าจี้หยู๋ชิงก็ถูกหิ้วขึ้นมายัดใส่อ้อมแขนของเขาทันที
ชะงักไปครู่หนึ่ง
“คุณชาย?”
“ให้คุณดูแลเขาด้วย คืนนี้นอนกับพวกคุณ”
จี้จิ่งเชินไม่หยุดฝีเท้า ทิ้งคำพูดไว้แล้วเดินขึ้นชั้นบนไป
พ่อบ้านได้ยินดังนั้น ก็เบิกตากว้าง เบิกตาเล็กๆ กว้างก้มลงมองจี้หยู๋ชิงอย่างตกใจ สบตากันไปมา
ผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดก็เอ่ยขึ้น “คุณชายน้อย คืนนี้พักกับผมเถอะ ผมเล่านิทานให้ฟังได้นะ”
พ่อบ้านเฒ่าที่ไม่เคยมีหลานชายดีใจเป็นบ้าเป็นหลัง ใบหน้ามีรอยยิ้มรักใคร่เอ็นดู ยิ้นจนเกิดรอยยับย่นบนใบหน้า
จี้หยู๋ชิงหน้าครึ้มไม่พอใจ ใบหน้าเล็กเคร่งขรึม แต่ก็จำต้องกลับห้องไปกับเขา
แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่ชอบมากทุกครั้งที่คุณปู่พ่อบ้านกล่อมเขาหลับ ล้วนใช้นิทานที่น่าเบื่อพวกนั้น
เขาเบื่อจนอยากนอนทุกครั้งที่ฟัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกจี้จิ่งเชินพาขึ้นชั้นบนมายังคงไม่เข้าใจเล็กน้อย
“วันนี้หยู๋ชิงจะนอนกับพ่อบ้านเหรอ? ฉันไปหาหนังสือสักสองสามเล่ม พ่อบ้านไม่รู้ว่าความชอบของหยู๋ชิง……”
เธอหมุนตัวจะเดินลงไปข้างล่าง
กำลังจะหันไป กลับถูกจี้จิ่งเชินจับไว้
“ไม่ต้องสนใจเขาแล้ว”
“ทำไมล่ะ?” เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างงุนงง
จี้จิ่งเชินก้าวเข้าไป แล้วรวบเอวของเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นมาอุ้ม
“ตอนนี้สนใจตัวคุณเองก็พอแล้ว”
พูดจบก็เดินไปถึงหน้าประตูห้องแล้วเปิดประตู
เขาไม่ได้เปิดไฟ แล้ววางเวินเที๋ยนเที๋ยนลงเตียง
ก้มหน้าลงเล็กน้อย โค้งตัวลง สองมือค้ำอยู่ข้างตัวเวินเที๋ยนเที๋ยน กักขังเธอไว้
เห็นฉากตรงหน้า เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เข้าในขึ้นมาทันที ใบหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย
“คุณ……เวลาตอนนี้ยังเร็วไป”
แม้ว่าวันนี้จะแข่งขันยาวนาน ตั้งแต่เช้าตลอดจนถึงค่ำ แต่ตอนนี้ก็พึ่งจะสองทุ่มเท่านั้น……
สายตาของจี้จิ่งเชินลึกซึ้งผิดปกติ อารมณ์ในส่วนลึกทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนใจเต้น ทำให้เธอรู้สึกแบบเดียวกันไม่หยุด
ไม่ว่าจะมองกี่ครั้ง ล้วนอดไม่ได้ที่จะถลำเข้าไปในนั้น
“ไม่เร็วไปหรอก”
เมื่อเขาพูดขึ้น น้ำเสียงก็แหบพร่า
หรือว่าตั้งแต่เมื่อสักครู่ ที่ตอนแข่งพูดน้อย เพราะถ้าหากพูดขึ้นมา ต้องล่มงานอย่างแน่นอนใช่ไหม?
“พรุ่งนี้คุณยังมีอีกหนึ่งการแข่งขัน ดังนั้นต้องเริ่มก่อนเวลา จะรบกวนคุณพักผ่อนไม่ได้”
ได้ยินคำตอบนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกตากว้างอย่างรวดเร็ว
แบบนี้ก็ได้?
ถ้าต้องการพักผ่อนจริงๆ ก็ไม่น่าจะเป็นแบบนี้ไหม…….
“ลูกไม้…..”
เวินเที๋ยนเที๋ยนบ่นเสียงเบา
เสียงราวกับแมวกระซิบลอยดังเข้าหู เขายกมุมปากขึ้นจนปรากฏรอยยิ้มน่าหลงใหล
“ลูกไม้อะไรกัน คุณไม่ได้พึ่งรู้จักผมเป็นครั้งแรกเสียหน่อย?”
เขาเข้าใกล้แนบแน่นยิ่งขึ้น ก้มหน้าลง ฝังศีรษะลงที่ซอกคอเวินเที๋ยนเที๋ยน
ลมหายใจร้อนระอุเป่ารดลงบนผิว ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะสั่นเทา หัวใจเต้นเร็วขึ้น
จี้จิ่งเชินเอ่ยต่อ “ยิ่งไปกว่านั้น ใครให้คุณพูดแบบนั้นกันล่ะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนบังคับให้ตัวเองสงบลง เอ่ยอย่างไม่เข้าใจ “ฉันพูดอะไร?”
เธอจำไม่ได้ได้อย่างไร
“คุณบอกว่า ผมเป็นคนสำคัญที่สุดของคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอียงศีรษะ ดวงตาดูไร้เดียงสา
“แล้วมีอะไรไม่ถูกต้องเหรอ?”
ใบหน้าเธอแดงเรื่อง นอนอยู่ใต้ร่างเขา ร่างกายทั้งสองคนแนบชิด สัมผัสได้ถึงส่วนโค้งเว้ามีเสน่ห์ของร่างกายเวินเที๋ยนเที๋ยนได้อย่างชัดเจน แต่สีหน้ากลับดูไร้เดียงสา
เซ็กซี่และไร้เดียงสาสองลักษณะที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงผสมผสานกันอย่างลงตัวในร่างกายของเธอ
จี้จิ่งเชินใจหัวใจสั่นไหว สายตาเปลี่ยนเป็นลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น
เขาหัวเราะเสียงเบา
เอ่ยขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงแหบพร่าอย่าถึงที่สุด
“จริงๆ แล้วก็ไม่มีอะไรไม่ถูก”
เขาก้มหน้าลงจูบเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบร้อนยกมือขึ้นดันหน้าอกเขา
“เดี๋ยว จะไม่สนหยู๋ชิงจริงๆ เหรอ? ฉันว่าเขาเหมือนไม่ค่อยพอใจ”
“เขาเคยพอใจตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ไม่สนใจการแข่งขันแล้ว กลับมองเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วหรี่ตาลงเล็กน้อย
“อยู่ใต้ร่างผม ยังคิดถึงแต่คนอื่น ดูท่าผมคงยังพยายามไม่พอ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
“คนอื่นอะไรกัน นั่นหยู๋ชิงนะ”
“ต่อให้เป็นหยู๋ชิงก็ไม่ได้”
จี้จิ่งเชินยืนกราน เขาจับข้อมือทั้งสองข้างของเวินเที๋ยนเที๋ยน หลีกเลี่ยงนิ้วมือที่ก่อนหน้านี้ใช้งานจนเกินพอดีอย่างระมัดระวัง
ยกมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นแล้วกดไว้ที่หัวเตียง ถือโอกาสดึงเนกไทของตัวเอง แล้วมัดมือของเธอไว้ด้วยกัน
เพียงแต่ว่าการกระทำนุ่มนวล ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกไม่สบาย เพียงแค่ไม่สามารถขยับได้
“คุณทำอะไร?”
มือของจี้จิ่งเชินนวดนิ้วมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนเบาๆ
“เพื่อให้มือคุณจะไม่เมื่อยจนเกินไป ทางที่ดีไม่แตะต้องชั่วคราวดีกว่า ให้พักสักหน่อย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้นก็รู้สึกจนใจขึ้นมาทันที ไม่รู้ควรบอกว่าจี้จิ่งเชินเอาใจใส่หรือจงใจทำเรื่องไม่ดี
อีกฝ่ายกดร่างของเธออยู่ กลับตั้งใจยั้งน้ำหนักตัวของตัวเอง แม้กำลังจูบเวินเที๋ยนเที๋ยน การกระทำครอบงำสำรวจไปทุกสิ่ง แต่สองมือกลับนวดกดทุกจุดบนมือของเธออย่างพิถีพิถัน
ไม่นาน ความเหนื่อยล้าที่มือเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ค่อยๆ หายไป
แค่มือนั้นค่อยๆ เริ่มเคลื่อนที่จากฝ่ามือไปลูบไล้ที่หลังมือเวินเที๋ยนเที๋ยนเบาๆ สุดท้ายก็มากอบกุมใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน
พรมจูบตั้งแต่ริมฝีปาก ค่อยๆ ลามไปที่ลำคอ และลดต่ำลงไปทีละนิด……
เวินเที๋ยนเที๋ยนขยับอย่างทนไม่ไหว แต่สองมือถูกมัดไว้ไม่สามารถขยับได้ตั้งแต่แรก
เสื้อถูกถอดออกไปแล้วแต่กลับไม่รู้สึกหนาว แต่เพราะการกระทำของจี้จิ่งเชินยิ่งร้อนขึ้นไปอีก
หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นมา
นัยน์ตาลึกซึ้ง มีคลื่นใต้น้ำโหมกระหน่ำ