เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่1095 ผมจะไปส่งเธอ
หมินอันเกอ!
หลวนจื่อมองคนตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าเขาจะปรากฏตัวขึ้น ก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง เขายังบอกว่าตัวเองกำลังทำงานอยู่เลย
แววตาที่เย็นชาของอีกฝ่ายมองมา ทำให้หลวนจื่อรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
เคยชินกับท่าทางที่อ่อนโยนของหมินอันเกอไปแล้ว แต่ช่วงนี้ เธอกลับมักจะเห็นท่าทางโมโหของหมินอันเกอ
แววตาที่เย็นชา ทำให้หลวนจื่อรู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้าง
“คุณมาได้อย่างไรคะ?”
แต่หมินอันเกอกลับไม่ตอบ สายตากลับจดจ้องอยู่ที่ร่างของหลวนจื่อ
“พวกคุณไปทานข้าวที่บ้านของจางอันโย่วมาหรือครับ?”
เขาถามขึ้นอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าเขาสนใจกับคำถามนี้เป็นอย่างมาก
หลวนจื่ออึ้งไป ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยพูดขึ้น : “วันนี้เขาเลี้ยงอาหารพวกฉันค่ะ”
โดว์โดว์พยักหน้าลง แล้วพูดขึ้นมาอย่างดีใจ : “ใช่ค่ะ คุณลุงจางเก่งมากๆเลย ทำของอร่อยเอาไว้เยอะเลยค่ะ”
เธอเอ่ยพูดขึ้นด้วยความดีใจ แต่หมินอันเกอกลับขมวดคิ้วขึ้น ใบหน้าปรากฏความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน
หลวนจื่อเดินเข้าไป จากนั้นกลับพบว่าสีหน้าของอีกฝ่ายนั้นดูแย่มาก ใต้คางมีตอหนวดเคราอยู่ ขอบตาซีดเซียว ไม่รู้ว่าไม่ได้พักผ่อนมาเป็นเวลานานขนาดไหนแล้ว
เธอขมวดคิ้วพลางเอ่ยขึ้น : “คุณไม่ได้พักผ่อนเลยใช่ไหม? ไม่ได้นอนมานานขนาดไหนแล้วคะ?”
หมินอันเกอลุกขึ้นยืน ตั้งแต่หลวนจื่อเข้ามานั้น แววตาของเขาก็ยังคงมองอยู่ที่ร่างของเธอตลอดไม่ได้ละสายตาออกไปเลย
เขาเดินไปทางด้านหน้า มาตรงหน้าของหลวนจื่อ พลางเอ่ยขึ้นอย่างเด็ดขาด : “ต่อไปอย่าออกไปกับจางอันโย่วนะครับ”
หลวนจื่อได้ยินประโยคนี้แล้ว จึงขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย
ถึงแม้ว่าจางอันโย่วจะชอบตัวเอง ตัวเธอเองก็พยายามจะเลี่ยงกับการไปพบปะหาสู่กับเขา แต่หมินอันเกอคงจะมองไม่เห็นตรงจุดนี้
ในใจของหลวนจื่อนั้นรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง จนกระทั่งตอนนี้ อีกฝ่ายนั้นก็ยังอยากจะจำกัดชีวิตของตัวเองอย่างนั้นใช่ไหม?
เมื่อก่อนเธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าหมินอันเกอจะแข็งกร้าวขนาดนี้
“จางอันโย่วเป็นเพื่อนของฉัน คุณไม่มีสิทธิจะมาบังคับไม่ให้ฉันคบใครเป็นเพื่อน”
สีหน้าของหมินอันเกอเคร่งขรึม
เขารู้ว่าจางอันโย่วชอบหลวนจื่อ แต่กลับไม่อยากจะเปิดเผย แทนที่จะให้หลวนจื่อรู้ว่าอีกฝ่ายชอบตัวเอง สู้ปิดบังแบบนี้ต่อไปจะดีกว่า
หมินอันเกอลังเลอยู่พักหนึ่ง จึงเอ่ยเพียงแค่ว่า : “ไม่ว่าจะยังไง คุณอย่าไปใกล้ชิดกับจางอันโย่วอีก”
หลวนจื่อย้อนถามกลับ : “คุณมาที่นี่ ก็เพื่อมาพูดเรื่องพวกนี้กับฉันอย่างนั้นหรือคะ?”
สีหน้าของหมินอันเกอซีดเซียว รออยู่นานกว่าจะพูดออกมา : “แน่นอนว่าไม่ใช่อยู่แล้วครับ”
ช่วงนี้ บริษัทเริ่มดำเนินการอย่างเป็นทางการแล้ว ประกอบกับความร่วมมือกับเวินเที๋ยนเที๋ยน ทำให้เขาไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้เลย ทุกวันนอนได้เพียงแค่สามชั่วโมงเท่านั้น ก็เพื่อที่จะรีบให้เสร็จสิ้นงาน แล้วมาหาหลวนจื่อและโดว์โดว์
แต่คิดไม่ถึงเลยว่าการที่เขาจะรีบมาที่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆแล้ว แต่กลับต้อนรับเขาด้วยสถานการณ์แบบนี้
ตอนนี้หมินอันเกอรู้สึกมาเสียใจภายหลัง ว่าตอนนั้นทำไมเขาถึงได้ตอบตกลงให้หลวนจื่ออยู่ที่นี่กันนะ?
จางอันโย่วนั่นไม่ได้ฟังคำเตือนของเขาเลย ยังคงเข้าใกล้หลวนจื่อไม่หยุด
อีกทั้งจากที่เขาสำรวจก่อนหน้านี้ คนๆนั้นก็ได้เริ่มที่จะสนใจสถานการณ์ของหลวนจื่อมาโดยตลอดตั้งแต่เมื่อนานมาแล้วอีกด้วย เป็นไปได้อย่างไรที่จะยอมปล่อยไปได้ง่ายๆแบบนี้?
หมินอันเกอมองโดว์โดว์ที่กำลังมองมายังพวกเขา แล้วข่มความไม่พอใจและความโมโหที่อยู่ในใจนี้ลงไป น้ำเสียงเคร่งขรึม
“งานก่อนหน้านี้เสร็จไปแล้ว ต่อไปผมจะอยู่ที่นี่ซักพักหนึ่ง”
หลวนจื่อพยักหน้าลง “แต่ว่าต่อไปฉันเองก็มีเรียนด้วย ไม่สามารถอยู่กับคุณได้ตลอดนะคะ”
“หนูอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อได้ค่ะ!” โดว์โดว์รีบเอ่ยขึ้น
ก่อนหน้านี้เธอรอให้หมินอันเกอมาหาอยู่ตลอด ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายกว่าจะรอได้ เธอยึดจับแขนเสื้อของหมินอันเกออยู่ตลอดไม่ยอมปล่อย
“ถ้าอย่างนั้นก็เอาแบบนี้แล้วกันนะคะ”
หลวนจื่อพูดจบแล้ว ก็หันหลังกลับไปยังห้องตัวเอง แต่ในใจกลับรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก
ทั้งๆที่เธอเฝ้ารอให้หมินอันเกอมาหา แต่ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้?
ได้ยินบทสนทนาของโดว์โดว์กับหมินอันเกออยู่ทางด้านนอก แล้วขมวดคิ้วขึ้น ในใจเหมือนกับถูกก้อนหินก้อนหนึ่งกดทับเอาไว้
หลวนจื่ออยากจะให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับหมินอันเกอคลี่คลายลง แต่ไม่คาดหวังจะให้ใครปรากฏตัวขึ้น ก็มักจะปรากฏตัวขึ้นมาเสียอย่างนั้น
วันรุ่งขึ้น หลวนจื่อกำลังเตรียมตัวไปเรียน เมื่อออกมาจากบ้าน กลับเห็นจางอันโย่วยืนอยู่ทางด้านนอกแล้ว
“คุณมาได้อย่างไรคะ?”
เธอหันกลับไปมองอย่างร้อนใจ กังวลว่าจะถูกหมินอันเกอเห็นเข้า
จางอันโย่วยืนอยู่หน้าประตู ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม
“ไม่ใช่ว่าบอกเอาไว้แล้วหรือครับ ว่าวันนี้ผมจะพาคุณไปที่บริษัทด้วยกัน?”
“คุณบอกหรือคะ?” หลวนจื่อรู้สึกร้อนใจอยู่บ้าง พลางเอ่ยขึ้น : “คุณไปโรงเรียนก่อนเถอะค่ะ วันนี้ฉันจะไปเอง”
จางอันโย่วกลับยังไม่ยอม พลางเอ่ย : “ห้องเรียนวันนี้ไกลนะครับ? ผมขับรถมา สามารถไปส่งคุณได้”
“แต่ว่าฉัน……”
ยังไม่รอให้หลวนจื่อพูดจบ จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
“หลวนจื่อจะไปกับผม”
ไม่ต้องหันไป หลวนจื่อก็รับรู้ได้ถึงความเยือกเย็นจากทางด้านหลัง
และวินาทีต่อมานั้น มือข้างหนึ่งก็ยื่นออกมา แล้วโอบหลวนจื่อเอาไว้
จางอันโย่วเห็นหมินอันเกอที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นมา อาการที่แสดงออกมาบนใบหน้าก็แข็งทื่อขึ้นมา จากนั้นก็ค่อยๆปรากฏรอยยิ้มบางๆออกมา “ที่แท้ก็เป็นคุณหมินนี่เอง”
ใบหน้าของหมินอันเกอนั้นกลับไม่มีการแสดงอาการใดๆออกมา แต่กลับดูเย็นชาเป็นอย่างมาก
“วันนี้ผมจะไปส่งหลวนจื่อที่โรงเรียนเอง ต่อไปคุณเองก็ไม่ต้องมาแล้วล่ะ”
จางอันโย่วไม่รีบร้อน หันไปมองยังหลวนจื่อ : “ถ้าอย่างนั้นคุณว่าอย่างไรครับ?”
หลวนจื่อยังไม่ได้พูดออกมา ก็รู้สึกว่ามือที่อยู่ตรงเอวของเธอนั้นกระชับแน่นขึ้นมาทันที
เธอหันไปพยักหน้าให้กับจางอันโย่ว พลางเอ่ย : “คุณไปโรงเรียนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันไปเองได้”
“ก็ได้ครับ ผมจะรอคุณที่ห้องเรียนนะ”
ว่าแล้ว จางอันโย่วถึงได้กลับออกไป
หลวนจื่อกำลังจะเดินไปทางด้านนอกนั้น ถูกหมินอันเกอดึงกลับมาอีกครั้ง แล้วปิดประตูลงดังปึง
“คุณทำอะไรน่ะ? ฉันจะไปเรียนแล้ว”
หมินอันเกอไม่ตอบ และหันกลับไปมองยังโดว์โดว์ ยิ้มพลางเอ่ยขึ้น : “โดว์โดว์ วันนี้เราไปส่งคุณแม่ไปเรียนกันดีไหมครับ?”
ดวงตาของโดว์โดว์เป็นประกาย พยักหน้าลงด้วยความดีใจ
“ดีค่ะ!”
หลวนจื่อคิดไม่ถึงว่าเขาจะเรียนให้โดว์โดว์ไปด้วยกัน เห็นดวงตาที่เป็นประกายนั้นแล้ว จึงทำได้เพียงต้องพยักหน้าลง
“ก็ได้ค่ะ”
“ดีจังเลยค่ะ!” โดว์โดว์ร้องออกมา แล้วดึงตัวหมินอันเกอและหลวนจื่อเดินไปทางด้านนอก “คุณพ่อ คุณแม่ พวกเราไปกันเถอะค่ะ!”
หลวนจื่อถูกพวกเขาดึงให้เดินออกไปด้านนอก กำลังลังเลว่าหมินอันเกอจะไปส่งพวกเขาได้อย่างไร
เมื่อออกมาแล้ว ก็เห็นรถคันสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ตรงหน้าประตู
“คุณเตรียมรถเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”
“ผมเตรียมสำรองเอาไว้ที่นี่ครับ”
หมินอันเกอว่า พลางเปิดประตูรถ “ขึ้นรถเถอะครับ”
ในใจของหลวนจื่อนั้นรู้สึกจนใจขึ้นมาทันที สำรอง? เธอจำได้ ว่าครั้งที่แล้วตอนที่เขามา ไม่ใช่รถคันนั้น?
รถคันนั้นขับเข้าไปจอดที่ใต้ตึกโรงเรียน
หลวนจื่อลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในห้องเรียน
เพิ่งจะเดินไปได้สองก้าว พอหันกลับมา กลับเห็นหมินอันเกอและโดว์โดว์ตามมาอยู่ทางด้านหลัง
“พวกคุณไม่กลับไปหรือคะ?”
หมินอันเกอกลับไม่ได้คิดที่จะกลับไปอยู่แล้ว แล้วเอ่ยพูดออกมาอย่างเต็มที่ : “ถึงอย่างไรสถานที่อื่นผมก็เคยเห็นหมดแล้ว แต่ยังไม่เคยเห็นวิชาของปรมาจารย์หูหลิน วันนี้ก็สามารถเข้าไปดูกับคุณได้สินะครับ”
หลวนจื่อมองเขาด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าหมินอันเกอจะยื่นความต้องการแบบนี้ออกมา
“แต่….”
หมินอันเกอพาโดว์โดว์เดินเข้าไปด้านในเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พลางเอ่ยขึ้น : “ผมจะไปคุยกับปรมาจารย์หูหลินเอง รอให้เขาอนุญาตแล้ว ค่อยเข้ามานะครับ”