เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่1096 หลวนจื่อเป็นของผม

“ผมจะไปคุยกับปรมาจารย์หูหลินเอง รอให้เขาอนุญาตแล้ว ค่อยเข้ามานะครับ”

หลวนจื่อได้ยินแล้ว จึงเบิกตาขึ้น

แต่อีกฝ่ายนั้นกลับพาโดว์โดว์เดินเข้าไปเลย หลวนจื่อเองก็ไม่มีวิธีอื่น จึงทำได้เพียงต้องเดินตามไป

วิชาของปรมาจารย์หูหลินเป็นวิชาที่ยากที่สุด นักเรียนทุกคน ล้วนแต่เป็นคนที่หูหลินคัดเลือกมาเองทั้งสิ้น อีกทั้งเป็นวิชาที่ยากมากเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นการสอบ หรือการบ้านในแต่ละวัน ก็ยากมากสำหรับคนกลุ่มหนึ่ง เป็นความต้องการที่สูงมาก

เมื่อหมินอันเกอเดินเข้ามา กวาดสายตามองไปในห้อง และเห็นจางอันโย่วนั่งอยู่ข้างในอย่างที่คิดไว้จริงๆ แววตามืดสลัวขึ้นมาในทันที

หลังจากที่รู้ว่าจางอันโย่วจะอยู่ที่ห้องเรียนแล้วนั้น เป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะยอมให้เขาทั้งสองคนมีโอกาสอยู่ด้วยกัน?

คนที่อยู่ภายในห้องเรียนเห็นการปรากฏตัวของหมินอันเกอแล้ว ก็มองมาด้วยความประหลาดใจ และกระซิบกระซาบกัน

หมินอันกเกอไม่ได้สนใจสายตาของพวกเขา แล้วเดินไปยังปรมาจารย์หูหลิน แล้วเอ่ยพูดกับเขาน้ำเสียงเสียงทุ้มต่ำ

ตอนที่หลวนจื่อได้ยินว่าหมินอันเกอบอกว่าจะอยู่ที่นี่นั้น ในใจก็รู้สึกสงสัยอยู่บ้าง

ปรมาจารย์หูหลินนั้นเข้มงวดเป็นอย่างมาก ไม่มีทางยอมให้คนอื่นมาเป็นผู้สังเกตการณ์ในห้องเรียนอยู่แล้ว และยิ่งไม่ต้องพูดถึงหากมีเด็กมาด้วยแล้ว

แต่เมื่อเพิ่งจะนั่งลงนั้น ปรมาจารย์หูหลินกลับเอ่ยพูดขึ้น : “วันนี้มีข่าวดีจะแจ้งให้ทุกคนได้ทราบ วันนี้พวกเรามีผู้สังเกตการณ์เข้ามาร่วมฟังด้วยสองคน เชื่อว่าทุกคนคงจะเห็นกันแล้ว ก็คือหมินอันเกอ และโดว์โดว์ ทุกคนร่วมกันต้อนรับด้วย!”

ทุกคนเปล่งเสียงออกมาด้วยความดีใจ

ถึงแม้จะเป็นที่ต่างประเทศ หมินอันเกอเองก็มีแฟนคลับกลุ่มใหญ่ เมื่อได้ยินว่าเขาจะมาร่วมฟังด้วย ก็พากันตื่นเต้นขึ้นมาทันที

หมินอันเกอเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปทางหลวนจื่อ จากนั้นก็พาโดว์โดว์เดินไปนั่งข้างๆเธอ

“คุณทำให้ปรมาจารย์หูหลินยอมได้ยังไงคะ?” หลวนจื่อกดเสียงต่ำพลางเอ่ยถาม

“ก็ใช้วิธีของผมสิครับ”

หลวนจื่อจ้องมองเขาอย่างไม่พอใจ ไม่รู้ว่าหมินอันเกอทำอะไรอีก

ไม่นาน ปรมาจารย์หูหลินก็เริ่มบรรยายขึ้น เธอจึงทำได้เพียงต้องเงียบไป

เนื่องจากวิชาการออกแบบ ภายในนั้นจะมีการใช้นางแบบอยู่ด้วย

ปรมาจารย์หูหลินบรรยายไปพักหนึ่ง แล้วมองคนที่อยู่ในห้องเรียน จากความเคยชินก่อนหน้านี้ จึงเอ่ยขึ้น : “หลวนจื่อและจางอันโย่ว พวกเธอขึ้นมา สาธิตการออกแบบนี้ให้ทุกคนดูหน่อย”

หลวนจื่อที่เพิ่งจะลุกขึ้นมานั้น กลับถูกหมินอันเกอที่อยู่ข้างๆรั้งเอาไว้

เขายืนขึ้นมา แล้วเอ่ยพูดกับปรมาจารย์หูหลิน : “ผมเองดีกว่าครับ”

ทุกคนรู้สึกอึ้งไป แล้วมองมาอย่างประหลาดใจ

หูหลินมองเขา และไม่นานก็เข้าใจ

ถึงแม้หมินอันเกอจะไม่ใช่นายแบบมืออาชีพ แต่มีเงื่อนไขที่ดีมาตั้งแต่กำเนิด สามารถทัดเทียมกับนายแบบระดับต้นๆได้เลย

เขาพยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้นก็หมินอันเกอกับหลวนจื่อ แสดงแบบนี้ออกมานะ”

หลวนจื่ออึ้งไป จากนั้นก็ถูกหมินอันเกอดึงตัวแล้วเดินไปด้านบน

“คุณพ่อ คุณแม่ สู้ๆนะคะ!” โดว์โดว์ตะโกนออกมา

หลวนจื่อได้ยินแล้ว ใบหน้าก็แดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

รับแบบมาจากมือของปรมาจารย์หูหลินแล้ว หลวนจื่อถึงได้หันหลังแล้วเดินไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า รู้สึกไม่เข้าใจในสถานการณ์ตอนนี้ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงได้เปลี่ยนเป็นแบบนี้

แต่งตัวเสร็จแล้วหลวนจื่อที่เพิ่งจะเดินออกมา

จากนั้น กลับพบว่าเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่นั้น เป็นชุดคู่รักของหมินอันเกอที่อยู่ตรงข้าม

การออกแบบที่เหมือนกัน ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน เหมาะสมกันเป็นอย่างมาก

ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน ให้ความร่วมมือกับการบรรยายของปรมาจารย์หูหลิน พลางเปลี่ยนการเคลื่อนไหวอีกด้วย

หลวนจื่อสามารถรับรู้ได้ถึงสายตาของคนจำนวนไม่น้อยที่กำลังมองมายังร่างของตัวเองได้อย่างชัดเจน เหมือนกับรู้สึกกระสับกระส่าย อดที่จะเอ่ยถามออกไปไม่ได้ : “คุณจะอยู่ที่นี่กี่วันคะ?”

“ดูสถานการณ์ครับ”

หลวนจื่อขมวดคิ้วขึ้น ถ้าหากช่วงเวลานี้หมินอันเกอจะมาเข้าร่วมฟังด้วย จะต้องทำให้นักเรียนผู้หญิงคนอื่นๆไม่พอใจในตัวเธอมากยิ่งอย่างแน่นอน

สังเกตถึงสายตาของทุกคนแล้ว เธอก็ยังคงเอ่ยขึ้น : “พรุ่งนี้คุณไม่ต้องมาเข้าฟังแล้วมั้งคะ?”

“ไม่ได้” หมินอันเกอปฏิเสธไปโดยไม่แม้แต่จะต้องคิดเลยเสียด้วยซ้ำ

“คุณ……”

หลวนจื่อยังไม่ได้เอ่ยออกมา เอวของเธอก็ถูกอีกฝ่ายโอบเอาไว้แล้ว

หมินอันเกออาศัยการเคลื่อนไหวนี้ก้มหน้าลงเล็กน้อย

“อย่าเบนความสนใจสิครับ ไม่อย่างนั้นปรมาจารย์หูหลินอาจจะโมโหเอาได้นะ”

หลวนจื่อได้ยินแล้ว รีบมองไปทางหลินหู และเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความจริงจังอย่างที่คิดไว้จริงๆ ชัดเจนว่ามีความไม่พอใจอยู่บ้างแล้ว

เธอรีบรวบรวมสมาธิ แล้วโฟกัสสายตาเอาไว้ที่งาน

และเมื่อตั้งใจขึ้นมา ออร่าบนร่างกายของเธอนั้นก็เปลี่ยนไปทันที ถึงแม้ตอนนี้เธอจะไม่ได้อยู่บนเวทีเดินแบบแล้ว แต่หลวนจื่อก็ยังคงเป็นนางแบบที่โดดเด่นมากที่สุดเช่นเคย

สายตาของหมินอันเกอนั้นมองอยู่ที่ร่างของเธอตลอดเวลา ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่เขาพบว่าหลวนจื่อที่อยู่บนเวทีนั้นเปลี่ยนไปอย่างสุกใสเป็นประกายมากยิ่งนัก ทำให้คนไม่สามารถละสายตาออกไปได้เลย

ทั้งๆที่เริ่มมาตั้งนานแล้ว การแสดงออกของหลวนจื่อนั้นมีความโดดเด่นเป็นอย่างมาก แต่ตอนนั้น เขากลับไม่เคยเห็นถึงจุดนี้เลย

แต่ตอนนี้ ต่อให้ข้างหน้าจะยุ่งกับเรื่องงาน ทางด้านหนึ่งจะยุ่งกับบริษัทใหม่ ยุ่งเสียจนไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้ แต่ก่อนนอนทุกๆคืน เขาก็ยังคงอดที่จะเปิดดูกิจกรรมเดินแบบที่หลวนจื่อเคยไปร่วมงานก่อนหน้านี้ไม่ได้เลย

ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกว่าน่าทึ่งยิ่งนัก

หมินอันเกอไม่เข้าใจว่าทำไมเมื่อก่อนตัวเองถึงพลาดไปได้?

ทั้งๆที่สุกใสเป็นประกายขนาดนั้น เหมือนกับดวงอาทิตย์ ที่ส่องแสงออกมาอย่างต่อเนื่อง

สายตาของหมินอันเกอมองไปที่ร่างของเธอ มีความอ่อนโยนอยู่ด้วย

แต่เวลานี้หลวนจื่อกำลังตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ จึงไม่ได้สังเกตเห็นสายตาของเขา

ฉากนี้ กลับถูกทุกคนที่อยู่ในนั้นจ้องมองอยู่

จางอันโย่วอดที่จะเอากล้องถ่ายรูปมาถ่ายฉากตรงหน้านี้เอาไว้ไม่ได้

ช่วงเวลาทั้งวิชานี้ หลวนจื่อสามารถสัมผัสได้ถึงสายตาของคนอื่นในชั้นเรียนได้อย่างชัดเจน

ที่นี่มีนักออกแบบผู้หญิงเป็นจำนวนไม่น้อย และยังล้วนแต่เป็นแฟนคลับของหมินอันเกออีกด้วย

เห็นเขากับหลวนจื่ออยู่ด้วยกันแล้ว แน่นอนว่าจะต้องไม่พอใจอยู่แล้ว

เลิกเรียน หลวนจื่อรีบดึงโดว์โดว์เดินออกไปทางด้านนอกอย่างรวดเร็ว แต่หมินอันเกอกลับไม่ได้ตามมาด้วย

เขาหันกลับมาตรงหน้าของจางอันโย่ว แล้วมองเขาต่ำมาที่เขา

“หลวนจื่อเป็นของผม” เมื่อเขาออกปากแล้ว ก็เป็นการแสดงออกมาให้เห็นอย่าเปิดเผยเช่นนี้นั่นเอง

จางอันโย่วได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็รู้สึกอึ้งไปพักหนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา

“หลวนจื่อรู้เรื่องนี้ไหม?”

“หลวนจื่อเป็นของผม” หมินอันเกอเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

จากนั้นก็ยื่นมือออกมา

“รูปที่คุณถ่ายเมื่อกี้ เอามาให้ผม”

จางอันโย่วเอากล้องถ่ายรูปซ่อนไว้ทางด้านหลัง พลางเอ่ยขึ้น : “นี่เป็นของๆผม ต่อให้คุณคือหมินอันเกอ ก็ไม่มีสิทธิที่จะมาแย่งมันไป?”

ว่าแล้ว เขาก็ลุกขึ้นแล้วหันหลังเดินออกไป

หมินอันเกอกำหมัดแน่น จางอันโย่วคนนี้จัดการยากกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียอีก

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย แววตามีแสงสลัวๆแวบขึ้นมา แต่ เขาจะไม่มีทางยอมหลีกทางเรื่องหลวนจื่อให้อย่างเด็ดขาด

ยืนอยู่ที่เดิมพักหนึ่ง เขาถึงได้ก้าวเดินออกไป

เมื่อออกไป ก็เห็นหลวนจื่อกำลังพาโดว์โดว์รออยู่ตรงหน้าประตู

เธอหันไปมองเขาที่กำลังเดินออกมา ถึงได้เดินไปข้างหน้าต่อ

เห็นว่าอีกฝ่ายนั้นกำลังรอตัวเองอยู่ มุมปากของหมินอันเกอยกขึ้นเล็กน้อย แล้วรีบเดินตามไป

โดว์โดว์ดึงชายเสื้อของหมินอันเกอ แล้วกระโดดไปมาด้วยความดีใจและตื่นเต้น

“คุณพ่อ เดี๋ยวโดว์โดว์จะพาคุณพ่อไปดูข้างนอกนะคะ จะเป็นไกด์ตัวน้อยๆให้คุณพ่อเองค่ะ!”

หมินอันเกอพยักหน้าลง สายตามองไปยังร่างของหลวนจื่อ

“พวกเราสามคนไปด้วยกันนะครับ