เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่756 เขาแพ้แล้ว
บทที่756 เขาแพ้แล้ว
ดูท่าแล้วหมินอันเกอคงจะแพ้แล้ว
พี่เจี้ยนถอนหายใจ เดิมทีเรียกมาเพื่อเอาคืน สุดท้ายกลับไม่ได้พูดอะไร
เขาถอนหายใจเสียงหนึ่ง
“ทางฝั่งรายการฉันได้จัดการเรียบร้อยแล้ว แม้ว่าครั้งนี้มีคนแทนนายไปก่อน แต่นายเดินจากไปแบบนี้ ยังคงทำให้คนทางฝั่งรายการนั้นไม่พอใจเล็กน้อย หลังจากกลับไปนายต้องขอโทษกับพวกเขา”
เขาพูดเสร็จ แต่หมินอันเกอกลับไม่มีการตอบสนองใดๆ
พี่เจี้ยนขมวดคิ้ว
“หมินอันเกอ นายได้ยินไหม?”
หมินอันเกอถึงจะหันหน้ามา แววตากลับนิ่งสงบอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
แม้แต่พี่เจี้ยนที่อยู่กับเขามาหลายปีก็ต้องผงะ “เป็นอะไร?”
หมินอันเกอปริปากพูด “เรื่องที่เกี่ยวกับหลิ่วเฟยเฟยและเหตุการณ์ข่าวล่าสุด หวังว่าพี่จะให้ผมจัดการเอง”
พี่เจี้ยนได้ยินนั้น ประหลาดใจเล็กน้อย
“แต่ว่า……”
เขาลังเลเล็กน้อย เพราะหมินอันเกอเคยหุนหันพลันแล่นหลายครั้งมาก่อน ดังนั้นเขาเลยจะจัดการเรื่องนี้เอง
นอกจากข่าวที่แถลงในเที่ยงนี้แล้ว หมินอันเกอไม่ได้มีท่าทีใดๆ ดูออกได้ชัดว่าจะจัดการโดยปล่อยให้ข่าวสงบไปเอง
แต่ถ้าให้อำนาจหมินอันเกอจัดการเรื่องนี้ในตอนนี้ ตามสถานการณ์ของเขาในตอนนี้ และสถานการณ์ของหลวนจื่อในตอนนี้แล้ว เขามั่นใจว่าจะใช้วิธีที่รุนแรงอื่นๆอย่างแน่นอน
พี่เจี้ยนลังเลไปสักพัก แต่ตามสถานการณ์ของหมินอันเกอในปัจจุบัน ถ้าหากตัวเองไม่ตกลง คงจะกระตุ้นให้ต่อต้านมากกว่านี้ ทำได้เพียงพยักหน้าตกลง
“แม้ว่าจะเป็นแบบนี้ นายก็อย่าใจร้อนเกินไป เรื่องราวในตอนนี้เริ่มค่อยๆคลี่คลายลง นาย……”
“ผมจะจัดการตามความคิดของผมเองครับ”
น้ำเสียงของหมินอันเกอเรียบเฉย ขัดจังหวะเขา สายตาตกบนตัวหลวนจื่ออีกครั้ง และเสียงเขาก็อ่อนโยนลงบ้าง
“ผมจะไม่ให้ เรื่องที่หลวนจื่อไปจากข้างกายผมเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ พี่เจี้ยนมองเขาอย่างประหลาดใจ
ก่อนหน้านั้น เขาก็คิดเช่นเดียวกับชาวเน็ตคนอื่นๆ หลวนจื่อชอบหมินอันเกอ ซึ่งเขาดูออกตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว แต่หมินอันเกอกลับไม่ได้มีกิริยาตอบสนองกับเรื่องนี้เลย
เขาไม่ได้ชอบหลวนจื่อ ส่วนมากก็แค่ความรู้สึกแบบพี่น้องกันเท่านั้น
การท้องของหลวนจื่อเป็นเพียงอุบัติเหตุ ในความคิดของเขา รอหลวนจื่อคลอดลูกออกมาหรือผ่านไปสักระยะหนึ่ง ทั้งสองคงจะแยกออกจากกัน
แต่ในตอนนี้หมินอันเกอตะขิดตะขวงใจเพื่อหลวนจื่อ เมื่อเห็นสีหน้าและความเด็ดขาดบนใบหน้าเขาในตอนนี้ พี่เจี้ยนอดสงสัยไม่ได้ว่า สิ่งที่เขาคาดการณ์ไว้ในเมื่อก่อนนั้นผิดไปหรือไม่
หมินอันเกอนั่งข้างๆหลวนจื่อตลอด อยู่ข้างเธอไม่ห่างไปไหน
จนกว่าจะถึงรุ่งเช้าในวันถัดมา หลวนจื่อถึงจะตื่นมา
นิ้วของเธอขยับไปนิดๆ หมินอันเกอที่กำลังหลับใหล รีบลืมตาขึ้น มองไปหาเธอ
“หลวนจื่อ?”เขาพูดเสียงเบา กลัวว่าจะทำให้เธอตื่น
หลวนจื่อขยับไปสักนิด ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ จากนั้นก็เห็นแววตาเป็นห่วงของหมินอันเกอ
เธอมองไปหลายทีถึงจะตอบสนอง
“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
เพิ่งพูดจบ ดวงตาก็เปล่งโตขึ้น รีบมองไปทางท้องของตัวเอง “ลูกของฉันล่ะ? ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ขณะที่เธอพูด น้ำตาจะร่วงหล่นอีกครั้ง
ท่าทีแบบนี้ทิ่มแทงใจของหมินอันเกอทันที รีบดึงมือเธอ
“คุณไว้ใจได้ ลูกไม่เป็นอะไร ไม่ต้องห่วง”
เขาพูดไปหลายครั้ง หลวนจื่อถึงจะโล่งใจอย่างช้าๆ ก้มหน้ามอง วางมือตัวเองบนหน้าท้อง ถอนหายใจยาวๆอย่างโล่งอก สีหน้าดีขึ้นเล็กน้อย
หมินอันเกอนั่งเจ็บใจอยู่ข้างๆ
“ขอโทษ”
หลวนจื่อละสายตาอย่างช้าๆ
“นายพูดคำนี้ทำไม?”
“หลิ่วเฟยเฟยและข่าวบนโซเชียลนั่น ผมจะรีบจัดการ คุณ……กลับไปกับผมได้ไหม? ”หมินอันเกอพูดเสียงเบา
หลวนจื่อได้ยินนั่น สายตาหลบหนีทันที ไม่มองเขาอีก
หมินอันเกอกลับไม่ได้ยอมแพ้ง่ายๆ
เขาจับมือของหลวนจื่อไว้แน่นๆ ออกแรงเล็กน้อย ให้สายตาเธอกลับสู่บนตัวของตัวเองอีกครั้ง
“วันนั้น หลังจากที่ผมทะเลาะกับคุณ ดื่มแอลกอฮอล์เยอะไปหน่อยก็จริง แต่หลังจากนั้นก็ถูกหลิ่วเฟยเฟยพาไป ในขณะนั้นผมไม่มีสติอะไรเลย ระหว่างเราไม่ได้เกิดอะไรขึ้น คุณเชื่อใจผม ได้ไหม?”
หลวนจื่อมองเขา น้ำเสียงตอบเรียบเฉย
“ฉันเชื่อใจนายอยู่แล้ว”
หมินอันเกอมองเธออย่างตกใจ
เดิมทีคิดว่าหลวนจื่อหนีไปด้วยความโกรธ แต่ไม่คิดว่า เธอรู้อยู่แล้ว?
“แล้วคุณ……”
หลวนจื่อพูดอย่างช้าๆ “ภาพในวันนั้น ทำให้ฉันกลัว……”
เธอแค่พูดอย่างคลุมเครือ แล้วถาม “นายจะจัดการเรื่องหลิ่วเฟยเฟยและข่าวพวกนั้นอย่างไร คงไม่ใช้อนาคตของนายมาเป็นข้อแลกเปลี่ยนอีกแล้วมั้ง?”
หลวนจื่อยิ้มอย่างขมขื่น
“หมินอันเกอ นายรู้ว่าฉันไม่อยากให้นายทำแบบนี้ ฉันไม่อยากให้เด็กคนนี้เป็นโซ่ที่ผูกมัดนาย และไม่อยากให้นายอยู่ข้างฉันอย่างกล้ำกลืน บางทีนี้อาจจะเป็นโอกาส……”
“หมินอันเกอ ฉัน……”
ยังพูดไม่จบ หมินอันเกอจับมือเธอไว้แน่น
ด้วยแรงแข็งแกร่ง หลวนจื่อราวกับรับรู้ได้ถึงความกลัวของเขา
หมินอันเกอขมวดคิ้ว
“ผมไม่ได้ฝืนกล้ำกลืนตัวเอง และไม่ได้บังคับให้ตัวเองอยู่เคียงข้างเธอ”
น้ำเสียงของหมินอันเกอจริงจังมาก ปนกับความแข็งแกร่งที่ต่างไปจากนิสัยของเขา
“ผมไม่ได้ทำเพื่อลูก……บางที……”
เขาพูดถึงครึ่งหนึ่ง ก็หยุดลง
“อะไร? ”หลวนจื่อมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
หมินอันเกอเงียบไปสักพัก ถึงจะเอ่ยขึ้นอย่างเบาๆ
“ผมไม่ได้รู้สึกกับคุณแค่พี่น้อง”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลวนจื่อเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ ราวกับไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยินในเมื่อกี้
เธอมองหมินอันเกอที่อยู่ตรงหน้าอย่างอึ้งๆ เบิกตาโต สักพักถึงจะได้สติขึ้นมา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“แล้วมิตรภาพล่ะ? ”
หมินอันเกอจับมือเธอแน่น
“ไม่ใช่เหมือนกัน”
เมื่อได้ยินคำตอบนี้ หลวนจื่อหยุดหายใจไปทันที
ไม่ได้เป็นความสัมพันธ์แค่พี่น้อง และไม่ใช่มิตรภาพ งั้น……
หรือว่าจะเป็นไปตามที่เธอคิด?
หลวนจื่อคิดไปด้วย ในใจกลับไม่อยากจะเชื่อ ตื่นเต้นกว่าเดิม หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
เดิมทีสีหน้าที่แอบซีดเล็กน้อย กลับค่อยๆแดงขึ้นมา ล้อมด้วยความเขินอาย
เธอก้มหัวลงเล็กน้อย หัวใจเต้นแรง
หมินอันเกอจับมือเธอแน่น
“กลับบ้านกลับผม ได้ไหม? จากนี้ผมจะไม่ก้าวก่ายเรื่องของคุณอีก แต่ว่าสองสามวันนี้หมอบอกว่าคุณต้องพักฟื้นบนเตียง ไปพื้นที่จัดแสดงไม่ได้”
“แต่ในวันนั้นนายยังโมโหใส่ฉัน”
หลวนจื่อก้มหัวลง กระซิบเบาๆ
หมินอันเกอมองดูส่วนที่แดงเล็กน้อยบนใบหน้าหล่อนเจียนี ในใจรู้สึกสบายขึ้นมา มุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย ยอมรับเสียงเบา
“บางทีอาจเป็นเพราะว่าผมหึง”
“หึง?”
หลวนจื่อเบิกตากว้างอย่างห้ามไม่ได้ หัวใจยังคงเต้นแรงเรื่อยๆ
เธอมองหมินอันเกอที่อยู่ตรงหน้าทั้งความตกใจและประหลาดใจ ยกมือบังหน้า น้ำเสียงอู้อี้ลอยมา
“พอแล้ว พอแล้ว……นายอย่าพูดแล้ว ฉันรู้แล้ว……”
น้ำเสียงของหลวนจื่อเขินอายเล็กน้อย ใบหน้าก็แดงขึ้นมา
เมื่อเห็นท่าทีแบบนี้ของเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าของหมินอันเกอก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย
ก้าวไปข้างหน้า จูบผมของหลวนจื่อเบาๆ
“พอแล้ว พักผ่อนต่อเถอะ หมอบอกว่าอย่าตื่นเต้นและเหนื่อยเกินไป”
ใบหน้าของหลวนจื่อแดงไปทั่ว สายตาหลบหลีก ตอบกลับเสียงเบา
“ฉันตื่นเต้นซะที่ไหน……”