เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่818 ความสุข

บทที่818 ความสุข

“ต้องรออีกซักพักนะคะถึงจะเสร็จ พี่ไปเรียกอาหงเถอะค่ะ”

จี้จิ่งเชินพยักหน้า ถึงแม้ว่าในใจจะไม่ยอม แต่ก็ยังเดินไปทางคฤหาสน์อยู่ดี

ตอนที่ซุปปลาเสร็จแล้วนั้น จี้จิ่งเชินกับอาหงก็เดินกลับมาด้วยกัน

เวินเที๋ยนเที๋ยนตักมาสองถ้วยให้พวกเขา

อาหงรับมาด้วยใบหน้าที่รู้สึกดีใจ

“ขอบคุณครับ”

จี้จิ่งเชินอยู่ทางด้านข้างของเวินเที๋ยนเที๋ยน

เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังคงไม่วางใจ จึงตั้งใจเป่าให้เย็นลง แล้วถึงได้ยื่นซุปถ้วยนั้นส่งให้เขาไป

เป็นอย่างที่คิดไว้ ซุปถ้วยนั้นพอไปอยู่ตรงหน้าของจี้จิ่งเชินแล้ว ก็หายวับไปเสียแล้ว

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างประหลาดใจ

เธออยากจะรู้ว่าจี้จิ่งเชินทานซุปปลาถ้วยนี้หมดได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ได้อย่างไรกัน?

ไม่ได้มีคนจะแย่งเขาเสียหน่อย…..

ไม่ใช่สิ

มองไปทางอาหงที่ทานซุปถ้วยนั้นหมดแล้วเช่นกัน เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงหัวเราะออกมา

แท้ที่จริงแล้วก็กำลังแย่งกันอยู่นี่เอง

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น จี้จิ่งเชินก็ยื่นส่งถ้วยเปล่าให้เวินเที๋ยนเที๋ยน

“…………”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเงียบ แล้วตักซุปให้เขาอย่างเชื่อฟัง

“วางใจได้ค่ะ ฉันทำเอาไว้เยอะเลย เดี๋ยวยังมีข้าวต้มปลาที่พี่ชอบอีกนะ”

เธอตักซุปปลาที่ตักขึ้นมาแล้วนั้นวางลงบนโต๊ะไปพลาง แล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย

จี้จิ่งเชินได้ยินแล้วจึงยกยิ้มขึ้น

เขาไม่ได้รีบไปหยิบเอาซุปปลามาทาน แต่สายตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นกำลังจ้องมองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยน

เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขาจ้องแบบนี้ ก็รู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันที

เธอหันข้างด้วยความเคอะเขิน “ทำไมมองฉันแบบนี้ล่ะคะ?”

“ไม่ใช่ว่าคุณถามผมว่าทำไมถึงทานหมดเร็วขนาดนั้นหรอกหรือครับ?” รอยยิ้มปรากฏออกมาตรงมุมปากของจี้จิ่งเชิน พลางย้อนถามเธอ

ใช่ เธอถามเขาเองว่าทำไมถึงได้ทานหมดเร็วขนาดนั้น

แต่นี่มันเกี่ยวอะไรกันกับที่จี้จิ่งเชินจ้องมองเธอกัน?

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างไม่รู้สาเหตุ

แล้วก็ได้ยินน้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยขึ้น : “เพราะว่ารสชาติในซุปปลานี้พิเศษมากยังไงล่ะครับ”

น้ำเสียงทุ้มๆที่แสนจะเซ็กซี่นี้ราวกับเสียงเชลโลที่ดูงดงาม พรั่งพรูออกมาจากปากเขาอย่างอ่อนโยน

เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดทบทวน คำว่า “พิเศษมาก” อีกครั้ง

หรือว่าไม่อร่อยอย่างนั้นหรือ?

เวินเที๋ยนเที๋ยนครุ่นคิด แล้วก็ยกซุปปลาถ้วยนั้นของตัวเองขึ้นมาดื่ม

มีรสหวานจริงๆด้วย ความสดของปลาผสมผสานเข้าไปในซุปปลา ทำให้ซุปปลามีรสหวานและห่อหุ้มด้วยความสด ดื่มแล้วรู้สึกสดชื่น อีกทั้งรสชาติก็ดีอีกด้วย

เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกพอใจกับซุปปลาหม้อนี้ที่ตัวเองทำ

หรือว่าจี้จิ่งเชินไม่ชอบ?

เขาชอบข้าวต้มปลา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าชอบซุปปลานี่

“กำลังคิดอะไรอยู่ครับ?”

จี้จิ่งเชินที่เข้าใจเวินเที๋ยนเที๋ยนที่สุดนั้น ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะคิดว่าคำพูดของตัวเองนั้นจะถูกเวินเที๋ยนเที๋ยนตีเป็นความหมายอื่น

ตอนที่พูดในสิ่งที่เวินเที๋ยนเที๋ยนสงสัยออกมานั้น จี้จิ่งเชินเองก็รู้สึกพูดไม่ออกไปอยู่บ้าง

“พิเศษ ก็เป็นเพราะว่าข้างในนั้นมีความตั้งใจของเที๋ยนเที๋ยนอยู่ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ แต่ตรงกันข้ามเลย ผมชอบมากต่างหาก”

เขาถอนหายใจออกมา พลางเอ่ยพูดกับเวินเที๋ยนเที๋ยน : “ต่อไปไม่ต้องมาแอบเดาความคิดของผมคนเดียวแบบนี้แล้วนะครับ”

ถ้าหากเมื่อครู่นี้ตัวเองไม่เอ่ยถาม เวินเที๋ยนเที๋ยนก็อาจจะทำในสิ่งที่มันไม่คุ้มค่าไปตลอด

ได้ยินแล้วนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงมองเขา

“ขอโทษค่ะ”

“คุณอยากรู้อะไร ก็มาถามผมได้ตรงๆเลย ผมจะบอกทุกอย่างแน่นอนครับ”

จี้จิ่งเชินมองดูการแสดงออกของเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็รู้แล้วว่าเธอกำลังคิดอะไรไปทั่วอีกแล้ว

เขาทำได้เพียงแค่เน้นย้ำ “อย่าลืมสิครับ คุณคือคุณนายจี้นะ คือภรรยาของผมจี้จิ่งเชิน”

“เพราะฉะนั้นไม่ว่าเรื่องอะไร ผมก็พร้อมที่จะแชร์กับคุณทั้งนั้น”

คำพูดที่ปลอบโยนของจี้จิ่งเชิน ทำให้อารมณ์ที่เป็นกังวลของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นสงบลงได้

เขาพูดถูก เธอคือคุณนายจี้

เป็นภรรยาของจี้จิ่งเชิน

เป็นคนนั้นที่มีระยะห่างอยู่ใกล้เขามากที่สุด

“ฉันรู้ค่ะ”

“ถ้าชอบก็ทานเยอะๆนะคะ แต่อย่าทานจนอิ่มเกินไปนะ ยังมีอย่างอื่นอีก”

“รับทราบครับ คุณนายจี้”

จี้จิ่งเชินเอ่ยพูดขึ้นอย่างจริงจัง

เวินเที๋ยนเที๋ยนอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร พวกเขาก็ควรที่จะแชร์ต่อกัน พูดคุยกัน และเป็นผู้ฟังที่ดีที่สุดของกันและกัน

เพราะว่าพวกเขาเป็นสามีภรรยากัน ต้องจับมือไปด้วยกันไปตลอดชีวิต

คิดเช่นนี้แล้ว มุมปากของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็โค้งเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มแสนหวาน

“เป็นภรรยาของผมทำให้คุณดีใจขนาดนี้เลยหรือครับ?”

เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มแล้ว จี้จิ่งเชินก็อดที่จะเลิกคิ้วถามขึ้นไม่ได้

แต่กลับถูกเวินเที๋ยนเที๋ยนย้อนถามกลับไป : “พี่ไม่ดีใจหรือคะ?”

จะไม่ดีใจได้อย่างไร เพื่อวันนี้ ไม่รู้ว่าเขารอคอยมานานแค่ไหนแล้ว

เขาจึงมองเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างเงียบๆ ริมฝีปากบางยกขึ้นเล็กน้อย “คุณดูไม่ออกใช่ไหม?”

ได้ยินแล้วนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เงยขึ้นมองจี้จิ่งเชิน

เขาถือชามเอาไว้ แล้วนั่งลงตรงชายหาด

กิริยาท่าทางที่ดูสูงส่งในวันปกตินั้นไม่หลงเหลืออยู่เลยแม้แต่นิดเดียว เห็นเพียงแค่ความเต็มไปด้วยความสุขนี้อยู่บนร่างของเขา

ความสุข?

ความสุขนี้ เป็นสิ่งที่เธอเอามาให้จี้จิ่งเชินใช่ไหม?

เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังคิด แล้วสายตาก็ค่อยๆละไปยังของจิปาถะที่วางอยู่เป็นกองตรงด้านข้าง

ด้านในมีวัตถุดิบอาหารที่พวกเขาทั้งสามคนจะต้องใช้ มีไม้เท้าที่ใช้สำหรับเดิน และยังมีน้ำจืด กระดานโต้คลื่น ชุดดำน้ำ และอื่นๆอีกมากมาย

ใช่แล้ว ในบ้านหลังเล็กของพวกเขานั้น ยังมีของใช้ที่ใช้งานบ่อยๆอยู่อีกมาก

ทั้งหมดนี่ ล้วนแต่เป็นผลลัพธ์ที่จี้จิ่งเชินตั้งใจเตรียมเอาไว้

แค่คิดก็รู้แล้ว ว่าเขารอคอยวันนี้ให้มาถึงมากแค่ไหน รอคอยที่จะใช้เวลาสั้นๆแห่งการฮันนีมูนนี้บนเกาะที่มีแต่พวกเขา

“จี้จิ่งเชิน ขอบคุณนะคะ”

จู่ๆเธอก็เอ่ยขอบคุณจี้จิ่งเชินขึ้นมา ทำให้จี้จิ่งเชินรู้สึกแปลกใจ

“ทำไมถึงขอบคุณผมล่ะครับ?”

จี้จิ่งเชินวางถ้วยลง สายตาที่ลึกซึ้งจ้องมองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยน

แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“ขอบคุณพี่ ที่ตั้งหน้าตั้งตารองานแต่งงานของเราเหมือนกันกับฉัน”

เธอควรจะขอบคุณจี้จิ่งเชิน ที่ไม่ได้ปล่อยให้เธอแบกรับทุกอย่างเอาไว้

ในโลกนี้ เรื่องราวที่สวยงามที่สุด คงไม่ต่างกับคนที่คุณรักมากอย่างสุดซึ้งคนนั้น เขาก็รักคุณมากเช่นกัน

เธอรับรู้ได้ถึงความรักที่สุดซึ้งของจี้จิ่งเชิน

เป็นความทรงจำที่ลึกซึ้ง เกิดขึ้นทีละนิดๆ

จี้จิ่งเชินไม่ได้เอ่ยพูดอะไร เพียงแค่จ้องมองเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่อย่างเงียบๆเท่านั้น

เขาชอบมองเธอแบบนี้ ชอบมองเธอที่คอยล้างมือทำอาหารให้เขา ชอบมองเวลาที่เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา คอยทำนู่นทำนี่ให้

ทำให้โลกของเขานั้นมีชีวิตชีวายิ่งขึ้น

อาหงถือซุปปลาอยู่ในมือ มองดูทั้งสองคนที่ยืนอยู่ด้วยกัน ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มแห่งความปลื้มใจออกมา

มีอาหงกับจี้จิ่งเชินที่ทั้งสองคนสามารถทานได้เยอะแบบนี้ อาหารที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเตรียมเอาไว้หมดเกลี้ยงไปแล้ว

เก็บของเสร็จแล้วนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินก็ออกไปเดินเล่นด้วยกัน

เดินไปตามชายฝั่งที่ทอดยาว มองวิวที่สวยงามนี้แล้วทำให้ต้องอุทานขึ้น

เนื่องจากกังวลคนที่ส่งจดหมายก่อนหน้านี้จะกลับมา เวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินจึงไม่ได้ออกห่างไปไกล

ทั้งสองคนเลือกนั่งลงตรงสถานที่ที่ค่อนข้างแห้ง

เป็นเพราะวันนี้เขาใส่กางเกงขายาว แล้วก็เป็นเพราะมีคนนอกอยู่ด้วย วันนี้จึงไม่ลงน้ำ

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนเสนอขึ้น : “เรามาสร้างปราสาททรายกันดีไหมคะ?”

“คุณทำเป็น?”

ได้ยินข้อเสนอแนะของเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว จี้จิ่งเชินจึงมองเธอด้วยความสงสัย

สบตาเขาแล้ว จู่ๆเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ส่ายหน้าอย่างเสียความมั่นใจ “ไม่เป็นค่ะ”

“แต่ใครว่าทำไม่เป็นแล้วจะสร้างไม่ได้กัน?”

เธอนั่งยองๆลง รวบแขนทั้งสองข้างขึ้นแล้วรวมทรายเป็นกองเนินเล็ก “นี่ไม่ใช่ปราสาททรายแล้วหรือคะ?”

จี้จิ่งเชินหัวเราะออกมาอย่างไม่ไว้หน้าเสียเลย