เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่964 ขโมยความคิด!
พูดมาถึงตรงนี้แล้ว ทุกคนก็ล้วนพากันตกตะลึง
ความหมายของเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็คือเซียวหยี่อันขโมยความคิดของเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างนั้นหรือ?
คาดเดาข้อมูลที่แฝงอยู่แล้ว ทุกคนก็พากันกระซิบกระซาบขึ้นมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยขึ้น : “เป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้เธอเห็นว่าเป็นสีขาว เพราะฉะนั้นตอนที่เธอเห็นฉันเอาผลงานออกมาเป็นสีดำ เธอถึงได้ดูประหลาดใจขนาดนั้นใช่ไหม?”
ทุกคนก็ยิ่งตกตะลึง มิน่าล่ะการออกแบบของทั้งสองคนถึงได้ทำออกมาเหมือนกัน
ตอนเริ่มต้นเมื่อครู่นี้ พวกเขาก็คาดเดากันไว้แล้วว่าจะต้องมีคนที่ไปขโมยความคิดอีกคนหนึ่งมาอย่างแน่นอน
แต่ใครก็คิดจะคิดไม่ถึง ว่าจะเป็นแบบนี้จริงๆ
เซียวหยี่อันที่ถูกเรียกว่าเป็นผู้เชี่ยวชานในการซ่อมแซมวัตถุโบราณมาตลอดนั้น ไม่คิดว่าจะมาขโมยความคิดของคนอื่นแบบนี้และยังคิดลมๆแล้งๆที่จะทำให้เขาแพ้อีกด้วย
ในฐานะที่เป็นนักบูรพาวัตถุโบราณคนหนึ่ง สิ่งที่สำคัญที่สุดในการแข่งขันครั้งนี้ ก็คือจะขโมยความคิดของคนอื่นมาไม่ได้
แต่เซียวหยี่อันกลับคัดลอกเอามาเหมือนเดิมเลยเสียอย่างนั้น
เซียวหยี่อันได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็โมโหเสียจนสีหน้าเปลี่ยนไปมาก ทั้งกระวนกระวายและทั้งกลัว
จึงรีบเอ่ยขึ้นมา : “เธอไม่มีหลักฐาน อย่าพูดจามั่วๆ! นี่ฉันคิดของฉันเอง!”
“เธออยากได้หลักฐาน?”
และเวลานี้เอง ในหอประชุมก็มีเสียงทุ้มต่ำเสียงหนึ่งดังขึ้น
ทุกคนหันไปมอง เห็นจี้จิ่งเชินกำลังอุ้มจี้หยู๋ชิงนั่งอยู่ตรงแถวแรก ด้วยสายตาที่เย็นชา
ทุกคนได้ยินคำพูดเมื่อครู่นี้ของเขา ต่างก็ส่งสายตาแห่งความสงสัยมา
จี้จิ่งเชินยังไม่ได้เริ่มพูด แต่จี้หยู๋ชิงที่อยู่ในอ้อมกอดเขานั้นกลับโบกมือเล็กๆนั่นอย่างตื่นเต้น พลางส่งเสียงร้องแงๆไม่หยุด
ราวกับต้องการจะออกโรงเพื่อเรียกความยุติธรรมให้กับเวินเที๋ยนเที๋ยนเองอย่างไรอย่างนั้น
ถึงแม้แสดงอาการที่ดูจริงจังออกมา แต่ทำให้คนอื่นๆรู้สึกว่าน่ารักเป็นอย่างมาก
จี้จิ่งเชินเห็นว่าเวลานี้เขายังคงอยากจะกระโดดออกไปนั้น จึงขมวดคิ้วขึ้น แล้วจับเขาเอาไว้แน่น
“เงียบๆสิครับ”
จี้หยู๋ชิงถูกจับเอาไว้ ถึงแม้ว่าในใจจะรู้สึกไม่พอใจนั้น แต่ก็รู้สถานการณ์ในตอนนี้เช่นกัน จะทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่มีสมาธิไม่ได้ จึงไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นอีก
จี้จิ่งเชินลุกขึ้นยืน แล้วเดินขึ้นไปบนเวที
แล้วเอ่ยขึ้น : “เกี่ยวกับเรื่องที่ว่าการออกแบบของเธอคิดมาได้อย่างไร? แล้วทำไมถึงได้เหมือนกับเวินเที๋ยนเที๋ยน? คำตอบพวกนี้ หลังจากที่ดูคลิปนี้แล้ว ทุกคนก็จะรู้เองครับ”
เขาเพิ่งจะพูดจบ หน้าจอใหญ่กลายเป็นภาพจากกล้องวงจรปิด
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปดู รู้สึกประหลาดใจขึ้นมาทันที
นี่ดูเหมือนจะเป็นที่คฤหาสน์ จี้จิ่งเชินติดตั้งกล้องวงจรปิดในห้องทำงานของเธอ แต่เขาเอามาด้วยตอนไหนกัน? ทำไมตัวเธอถึงไม่รู้เลย?
และไม่นาน ภาพจากคลิปนั้นก็ปรากฏร่างที่ดูลับๆล่อๆขึ้นมา แล้วเปิดประตูเดินเข้าไปภายในห้อง
ทุกคนยืดคอขึ้น เพื่อจะดูให้ละเอียด แล้วก็รู้สึกตกตะลึงในทันที
“คนนั้น…..ไม่ใช่เซียวหยี่อันหรอกหรือ?”
“ไม่ผิดแน่ คือเซียวหยี่อันนั่นแหล่ะ!”
“ทำไมเธอถึงไปอยู่ที่นั่นได้?”
ระหว่างนั้นเซียวหยี่อันเดินเข้าไปในห้อง แล้วหยิบเอาผลงานที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา
นั่นคือผลงานที่สำเร็จไปเพียงครึ่งเดียวของเวินเที๋ยนเที๋ยน เพียงแต่ว่าตอนนั้นยังคงเป็นสีขาวอยู่
เธอหยิบขึ้นมา แล้วมองพิจารณาอย่างละเอียด
มองดูอยู่พักหนึ่ง กลับถูกจี้หยู๋ชิงจับได้เข้า แล้วเซียวหยี่อันถึงได้รีบร้อนออกไป
เห็นคลิปนี้แล้ว สีหน้าของเซียวหยี่อันเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก ตื่นตระหนกเสียจนทำอะไรไม่ถูก!
ไม่คิดว่าที่นั่นจะมีกล้องวงจรปิดด้วย!
อีกทั้งยังบันทึกเรื่องราวก่อนหน้านี้เอาไว้อีกด้วย!
ที่แท้เวินเที๋ยนเที๋ยนก็มีหลักฐานอยู่ในมืออยู่ตลอดนี่เอง ก็เพื่อจะรอให้มาถึงตอนนี้ ประกาศออกมาต่อหน้าทุกคนอย่างนั้นหรือ?
จี้จิ่งเชินเอ่ยพูดขึ้นต่อ : “คลิปนี้ผมเป็นคนเก็บบันทึกเอาไว้เอง วันนี้เอามาด้วยผมไม่ได้บอกกับเที๋ยนเที๋ยนก่อน แต่ผมรู้สึกว่า ทุกคนควรจะรู้ความจริงนี้”
เขาก้าวเท้าเดินขึ้นมา เป็นก้าวที่มั่นคง และสงบนิ่ง
นอกเสียจากในมือที่กำลังอุ้มเจ้าตัวน้อยที่น่ารักอยู่ ดูเต็มไปด้วยพลัง
“คลิปนี้เกิดขึ้นเมื่อสองสัปดาห์ก่อน ตอนนั้นผมส่งคนให้สืบเรื่องผลงานของเธอ ยังไม่ทันได้ต้นสายปลายเหตุอะไร ก่อนหน้านี้ เธอก็เหมือนกับคนอื่นๆ ที่หลังจากทำให้แตกแล้วก็จะเอามาติดใหม่ แต่หลังจากวันนั้น เธอก็วางแผนใหม่เสร็จเพียงในเวลาสั้นๆ อีกทั้งสิ่งที่ทำออกมา ก็เหมือนกับของที่อยู่บนโต๊ะเที๋ยนเที๋ยนมาก”
“นี่เธอจะเถียงข้างๆคูๆได้ยังไง?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นคลิปนี้แล้ว ก็รู้สึกประหลาดใจเหมือนกัน
ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะรู้สึกว่าเซียวหยี่อันคงจะเห็นการออกแบบของเธอแล้ว จึงทำออกมาให้เหมือนกัน แต่กลับไม่มีหลักฐาน
คิดไม่ถึงเลยว่าจี้จิ่งเชินจะถือเอาไว้ในมือแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว
เธอหันไปมองทางจี้จิ่งเชิน
จี้จิ่งเชินยิ้ม และกำลังจะเอ่ยพูดออกไปนั้น จี้หยู๋ชิงที่อยู่ในอ้อมแขนก็โบกแขนขึ้นมาอย่างไม่พอใจ
“แม่!”
เขาร้องเรียกออกมา เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกน่ารักกับท่าทางนี้ของเขา จึงยื่นมือออกมาอุ้มจี้หยู๋ชิงไป
“หยู๋ชิงคิดถึงแม่ไหมครับ?”
จี้หยู๋ชิงพยักหน้า แล้วยื่นมือออกมากอดคอของเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้
แล้วหันไปมองที่จี้จิ่งเชินอย่างภูมิใจ ราวกับว่ากำลังโอ้อวดอยู่อย่างไรอย่างนั้น
ส่วนเซียวหยี่อันตอนที่ดูคลิปนั้นอยู่ข้างๆ สีหน้าก็ดูอึมครึมไปหมด
เธอก้าวถอยหลังไปอย่างโซเซ แล้วชนเข้ากับเสาประดับต้นหนึ่งที่อยู่ข้างๆ
ทำไม?
ทำไมเป็นแบบนี้?
“เป็นไปไม่ได้!”
เซียวหยี่อันขึ้นเสียงสูง “ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ การออกแบบของผลงานก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญนี่! ทุกๆขั้นตอนของฉัน ล้วนแต่ผ่านการตั้งใจออกแบบและคำนวณมาอย่างดี เทคนิคการซ่อมก็อยู่ในระดับสูง แลยังคงสไตล์เดิมเอาไว้ด้วย”
“แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนล่ะ? เธอลงสีภายนอกของผลงาน! ให้ผลงานเปลี่ยนเป็นสีดำ แล้วจะมาเทียบกับฉันได้ยังไง?”
“นี่เธอก็ยังไม่เข้าใจสินะ” เวลานี้เองเสียงของอาจารย์ฉู่กลับดังขึ้นมา
เขาตบลงบนโต๊ะเกิดเสียงดังขึ้น แล้วยืนขึ้นมาอย่างไม่พอใจ
พลางตำหนิว่า : “เธอดูให้ละเอียดนะ ว่านั่นคือสีที่ทาลงไปหรือเปล่า?”
ในใจของเซียวหยี่อันนั้นไม่พอใจ หยิบผลงานของเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นมา
“แน่นอนว่านี่ก็เป็นการทาสีลงไป……”
เธอพูดได้เพียงครึ่งเดียว จู่ๆก็รู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง เสียงหยุดลงกะทันหัน สีหน้าที่แสดงอาการออกมานั้นเปลี่ยนไปในทันที
ซักพักหนึ่ง ถึงได้เอ่ยพูดขึ้นมาอย่างติดอ่าง : “นี่มันเป็นไปได้ยังไง? เป็นไปไม่ได้เลย!”
เธอส่ายหน้า แล้วก้าวถอยหลังออกไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ใช่ เป็นอย่างที่เธอเห็น” อาจารย์ฉู่เอ่ยพูดต่อ : “การออกแบบนี้ เป็นสีดำตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!”
เซียวหยี่อันไม่อยากจะเชื่อ
“แต่…..วันนั้นในห้องหนังสือเห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นสีขาวนี่!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้าแล้วอธิบาย : “ฉันคิดว่า ที่เธอเห็นคืออันนี้หรือเปล่า”
ว่าแล้ว เธอก็เอากระดาษที่เอามาจากทางด้านหลังเปิดออก แล้วเอาคลุมไว้บนผลงานของเธอ
ผลงานสีดำ เปลี่ยนเป็นสีขาวในทันที
“ขาว สีขาว?”
เซียวหยี่อันรู้สึกตกตะลึงขึ้นมา “ทำไมเป็นแบบนี้?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยพูดต่อ : “นี่เป็นวิธีที่ฉันทำให้แก้วที่แตกมาซ่อมจนน้ำไม่รั่วออกมาได้ ที่เธอเห็นเป็นแค่ผลงานกึ่งสำเร็จรูปเท่านั้น ตอนนั้นฉันกำลังซ่อมอยู่ แล้วถูกฉันเอากระดาษคลุมเอาไว้ชั้นนึง บางทีตอนนั้นเธออาจจะรีบร้อน ก็เลยคิดว่าเป็นสีขาว”
“แต่ความจริงแล้ว มันคือสีดำ”
เซียวหยี่อันรู้สึกเหมือนกับโดนฟ้าผ่า เธอส่ายหน้า ไม่อยากจะเชื่อกับความจริงนี้
อาจารย์ฉู่ถอนหายใจออกมา
“ตอนนี้เธอเข้าใจว่าทำไมพวกเราเลือกเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วหรือยัง? เธอไม่เพียงแค่ขโมยความคิดที่สร้างสรรค์ของเขาเพียงเท่านั้น แต่เธอกลับไม่ได้เข้าใจถึงแก่นแท้มันเลยด้วยซ้ำ เธอเรียนรู้แค่เพียงเปลือกนอกเท่านั้น เมื่อกี้นี้พวกเราเห็นปัญหาหมดแล้ว”