เมื่อนายน้อยมีลูกสาว Young Master Has a Daughter - ตอนที่ 14
บทที่ 14 ยุ่นหลิงมาถึงแล้ว
มกุฎราชกุมารหยุดตามเขาเมื่อได้ยินประกาศ เขามองไปยังที่ที่เขาผ่านมาและเห็นยุ่นหลิงปรากฏตัวพร้อมกับสหายของเขา
เมื่อทุกคนมองไปที่ ยุ่นหลิงคนส่วนใหญ่ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจให้กับความงามของเขา คนๆนี้เป็นผู้ชายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เขาก็สวยจนอดไม่ได้ที่จะทำให้คนอื่นอึ้งกับความงามของเขา ผู้หญิงบางคนที่เคยภูมิใจในความงามของตนรู้สึกละอายใจเล็กน้อย ถ้ายุ่นหลิงเป็นผู้หญิงพวกเขาอาจจะอิจฉา แต่พวกเขาก็ยังยอมรับได้ น่าเสียดายสำหรับพวกเขาที่เขาเป็นผู้ชาย
“เขาเป็นหนึ่งในสามอัจฉริยะสูงสุดของเมืองหลวงงั้นหรือ? เขาไม่ได้ดูเป็นแบบนั้นเลย เขาดูเหมือนคนขี้เกียจด้วยซ้ำ”
“หะ! หุบปากนะ! เจ้าอยากตายงั้นหรือ”
“ยู่ฉานมกุฎราชกุมารและยุ่นหลิงบรรดาอัจฉริยะระดับสูงของเมืองหลวงอยู่ที่นี่ ข้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น”
“ดูเหมือนว่านี่จะไม่ใช่งานเลี้ยงธรรมดา เมื่อทั้งสามคนอยู่ที่นี่”
“เจ้าอย่าพูดแบบนั้นไป อัจฉริยะทุกคนในจักรวรรดิได้รับเชิญ แต่เจ้าบอกว่ามันไม่ธรรมดางั้นหรือ?”
ในขณะที่บางคนรู้สึกประหลาดใจที่อัจฉริยะระดับสูงทั้งหมดอยู่ที่นี่ แต่ก็มีบางคนที่ยังคงหลงใหลในรูปลักษณ์ของยุ่นหลิง หญิงสาวถามด้วยความสงสัย“นั่นคือยุ่นหลิงแน่หรือ? พวกเจ้าแน่ใจหรือว่าเขาเป็นผู้ชาย “
“ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการถามอะไร แต่ข้าขอให้เจ้าช่วยเงียบ มันจะแย่ถ้าชายคนนั้นได้ยิน สิ่งหนึ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการถูกตั้งคำถามเกี่ยวกับเพศของเขา ไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมามีคนเรียกเขาว่าสุดสวยแต่กลับได้รับความอับอายเป็นการตอบแทน อันที่จริงบุคคลนั้นก็อยู่ที่นี่ด้วย” คนข้างๆเธอพูดขณะที่เขาชี้ไปที่ใครบางคนที่อยู่ห่างออกไป
หญิงสาวคนนั้นมองตามทิศทางของนิ้วของเขาและเห็นใครบางคนขบฟันขณะที่มองไปที่ยุ่นหลิงอย่างเกลียดชัง เธอรู้สึกว่าเขาดูคุ้นๆ แต่จำไม่ได้ว่าเธอพบเขาที่ไหน เธอขมวดคิ้วแล้วจำอะไรบางอย่างได้ “นั่น ชิงฉวนไม่ใช่หรือ? เขาอายุเพียงยี่สิบปี แต่เขาอยู่ในระดับกลางของขอบเขตการฝึกตนระดับแก่นกลางแล้ว เจ้ากำลังบอกว่ายุ่นหลิงทำให้เขาต้องอับอายงั้นหรือ?”
“ใช่เขาไม่สามารถต่อสู้กลับได้เลย อันที่จริงดูเหมือนว่ายุ่นหลิงไม่ได้เอาจริงแม้แต่น้อย แต่ข้าคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ควรจะเป็น เขาเป็นหนึ่งในสามอัจฉริยะที่ยอดเยี่ยมที่สุด” หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจหลังจากได้ยินเรื่องนี้เมื่อเธอมองไปที่ยุ่นหลิงอีกครั้งแววตาของเธอเริ่มมีความหลงใหลอยู่ในนั้น
ยุ่นหลิงยิ้มเล็กน้อยๆ เมื่อเขารู้สึกว่าทุกคนจ้องมองเขาอยู่ บางคนอาจรู้สึกประหม่าหากได้มาอยู่ในตำแหน่งของเขา แต่ยุ่นหลิงแตกต่างออกไป เขาไม่ได้ใส่ใจเลย เขาคุ้นเคยกับสถานการณ์เช่นนี้มานานโดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากเขาโดดเด่นมากเกินไป
ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนเนื่องจากรูปร่างหน้าตาบุคลิกหรือพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดา
ยุ่นเซี่ยไม่เหมือนยุ่นหลิงในทางกลับกันเธอรู้สึกประหม่า เมื่อเธอเห็นผู้คนมองมาทางพวกเขาเธอก็รีบซ่อนตัวอยู่หลังพ่อของเธอทันทีโดยไม่กล้าที่จะมองหน้าใคร
ยุ่นหลิงยิ้มให้เธอ โดยใช้ความรู้สึกจากสวรรค์เขาพูดกับลูกสาวของเขาทางโทรจิต “เซี่ยเซี่ยเจ้ากลัวไหม”
สาวน้อยประหลาดใจ ดูเหมือนเธอจะได้ยินเสียงของพ่อ แต่เธอไม่เห็นเขาพูด ยิ่งไปกว่านั้นวิธีที่เธอได้ยินเขาค่อนข้างแปลก ราวกับว่าเธอได้ยินเขาพูดผ่านความคิดของเธอไม่ใช่หูของเธอ
“ข้ากำลังพูดผ่านความคิดของเจ้า คนอื่นไม่ได้ยินข้าหรอก มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่จะได้ยิน” ยุ่นหลิงอธิบาย
ความประหลาดใจปรากฏบนใบหน้าของยุ่นเซี่ยขณะที่เธอจ้องมองไปที่พ่อของเธอ
“เจ้ากลัวไหม?” ยุ่นหลิงถามอีกครั้งซึ่งเด็กหญิงตัวน้อยก็พยักหน้า “ข้าอยากให้เจ้าคิดถึงสิ่งที่เจ้าชอบ”
ยุ่นเซี่ยทำตามที่บอก เมื่อหลับตาเธอก็นึกถึงสัตว์ตัวน้อยน่ารักที่เธอชอบ
“เจ้านึกอะไรออกบ้างล่ะในตอนนี้” ยุ่นหลิงถามด้วยความสงสัย
“กระต่ายสุริยะ แมวสามตา ปลาเสือดาบ พังพอนหิมะ … ” ยุ่นเซี่ยเอ่ยชื่ออสูรที่ดูไม่มีความน่ารักแม้แต่น้อยอย่างช้าๆทำให้ยุ่นหลิงพูดไม่ออก เขารู้ว่าลูกสาวชอบอสูร แต่ไม่คิดว่ามันมากขนาดนี้
“เอาล่ะๆตอนนี้ข้าอยากให้เจ้าจินตนาการว่าผู้คนเหล่านี้เป็นอสูรตัวน้อย คิดว่าพวกมันเป็นกระต่ายแสงอาทิตย์แมวสามตาและสิ่งที่เจ้าชอบ” ยุ่นหลิงพูดผ่านความคิดของเธอขณะที่เขาลูบหัวเธอเบาๆ
ยุ่นเซี่ยหลับตาลงอีกครั้ง เมื่อเธอลืมตาเธอพยายามจินตนาการว่าทุกคนรอบตัวเธอเป็นอสูรหน้าตาน่ารัก เธอสงบลงเล็กน้อยหลังจากทำตามคำสั่งของพ่อเธอก็ไม่รู้สึกกังวลเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
เมื่อเห็นยุ่นเซี่ยเช่นนี้ยุ่นหลิงก็นึกย้อนไปถึงประสบการณ์ของตัวเองเมื่อเขายังเด็ก เขาก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับยุ่นเซี่ยตอนที่เขาตามพ่อของเขาไปในบางครั้ง เขารู้สึกประหม่าเกินไปในตอนนั้นเพราะเป็นครั้งแรกที่เขาต้องเผชิญหน้ากับผู้คนมากมาย
เขาพยายามจินตนาการเช่นเดียวกับหยุนเซี่ยแต่แตกต่างกันเล็กน้อย ความแตกต่างคือ ยุ่นเซี่ยพยายามจินตนาการว่าพวกนั้นเป็นอสูรหน้าตาน่ารักในขณะที่ ยุ่นหลิงคิดว่าพวกนั้นเป็นเพียงมดที่เขาสามารถเหยียบได้
การทำเช่นนั้นไม่ได้ทำให้ความกังวลของเขาหายไปทั้งหมด แต่มันก็ช่วยได้เล็กน้อย
หลังจากรวบรวมความกล้าในที่สุด ยุ่นเซี่ยก็หยุดซ่อนตัวอยู่ด้านหลัง ยุ่นหลิงเธอเดินไปข้างเขาและจับมือขวาของพ่อเขา
ยุ่นหลิงหันไปหาหยื่อตงเหม่ยสหายคนอื่นๆของเขาและยิ้ม “ไปกันเถอะ.”
หยื่อตงเหม่ยขมวดคิ้ว เธออดคิดไม่ได้ว่ายุ่นหลิงกำลังทำอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับเธอ มันเป็นเพียงความรู้สึกของเธอ เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไรเธอจึงทำอะไรกับมันไม่ได้จริงๆ
เมื่อถอนหายใจแล้ว หยื่อตงเหม่ยเดินไปทางด้านของยุ่นเซี่ย
ไม่มีใครรู้จักเธอยุ่นหลิงกำลังยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้กับเธอ
เมื่อผู้คนเห็นยุ่นหลิง ยุ่นเซี่ยและ หยื่อตงเหม่ยอยู่ด้วยกันพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าทั้งสามคนนี้ดูเหมือนครอบครัวที่น่ารัก
“เฮ้ย นั่นใครน่ะ”?
“สาวน้อยคนนั้นน่ารักมาก”
“นั่นคือภรรยาและลูกสาวของเขาหรือ? ข้าไม่รู้มาก่อนเลยว่ายุ่นหลิงแต่งงานแล้ว”
คำถามมากมายผุดขึ้นหลังจากที่เห็นการปรากฏตัวของพวกเขาทั้งสามคน