เมื่อนายน้อยมีลูกสาว Young Master Has a Daughter - ตอนที่ 15
บทที่15 เป็นเพียงแค่มด
“อ้าวนั่นมกุฎราชกุมารไม่ใช่หรือ” ยุ่นหลิงยิ้มเมื่อเห็นชายคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“ยุ่นหลิง” มกุฎราชกุมารกล่าว เขามองไปที่ ยุ่นเซี่ยและ หยื่อตงเหม่ยสั้นๆ และถามว่า“ครอบครัวของเจ้าหรอ?”
“ท่านจะพูดว่ามันเป็นแบบนั้นก็ได้” ยุ่นหลิงตอบ มันไม่ใช่เรื่องโกหก แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องจริงเช่นกัน ยุ่นเซี่ยเป็นลูกสาวของเขาดังนั้นเธอจึงเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย แต่หยื่อ ตงเหม่ยนั้นไม่ได้เป็นอะไรกับเขา
มกุฎราชกุมารไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่จ้องมองไปที่ยุ่นหลิงและทำให้เขาพอใจ ยุ่นหลิงก็ไม่ยอม เขาจ้องกลับไปที่มกุฎราชกุมารด้วยความรุนแรงที่ราวกับว่าเขาพร้อมที่จะต่อต้านเขา มกุฎราชกุมารขมวดคิ้วเขาไม่ชอบสายตาของยุ่นหลิงเสียเลย
ยุ่นหลิงอาจมีพลัง แต่มกุฎราชกุมารก็มีอำนาจที่เขามีเป็นของตัวเองมากอยู่แล้ว เขาเป็นคนที่ไม่ยอมถอยจากการท้าทายใดๆ โดยเฉพาะในหมู่เพื่อนของเขา เมื่อเห็นยุ่นหลิงมองเขาด้วยการยั่วยุทำให้เขาคันไม้คันมือพร้อมที่จะต่อสู้
รอยยิ้มของยุ่นหลิงหายไปจากใบหน้าของเขาเมื่อเขาสังเกตเห็นการแสดงออกของมกุฎราชกุมาร ดูเหมือนว่ามกุฎราชกุมารต้องการเปรียบเทียบกับเขา เขารู้ว่าจะประมาทมกุฎราชกุมารไม่ได้เนื่องจากเขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในรุ่นของพวกเขาที่สามารถท้าทายเขาได้ คนอื่นๆ แม้กระทั่งอัจฉริยะที่เรียกว่าส่วนใหญ่ในงานเลี้ยงก็จะไม่มีโอกาสที่จะได้ตอบโต้เขาในการต่อสู้ สำหรับยุ่นหลิงสิ่งที่ดีสำหรับพวกเขาคือให้พวกเขากลายเป็นคนรับใช้ของเขา
แต่มกุฎราชกุมารแตกต่างออกไป ถ้ายุ่นหลิงไม่ระวังเขาก็อาจแพ้เขาได้
จากมุมมองของคนที่มองมาบรรยากาศระหว่างทั้งสองคนตึงเครียด ราวกับว่าพวกเขาพร้อมจะสู้กันทุกเมื่อ
อย่างไรก็ตามตรงกันข้ามกับความคาดหวังเหล่านั้นทั้งสองไม่ได้ที่จะต้องการต่อสู้กัน
จู่ๆยุ่นหลิงก็หัวเราะเบาๆ
“มกุฎราชกุมารท่านแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนมาก”
“แน่นอน เจ้าเองก็เช่นกัน” มกุฎราชกุมารตอบ
ฝูงชนผิดหวังเล็กน้อย พวกเขาต้องการดูว่าการต่อสู้ระหว่างอัจฉริยะสูงสุดทั้งสองว่าจะเป็นอย่างไร
ในตอนนี้องค์ชายที่สี่ที่เฝ้าสังเกตทั้งสองในที่สุดก็แสดงตัวต่อหน้าพวกเขา
“พี่ชาย” องค์ชายที่สี่ก้มศีรษะเล็กน้อยไปทางมกุฎราชกุมารก่อน
“ฮืม” มกุฎราชกุมารพยักหน้ารับทราบ
“พี่ชายยุ่นหลิง” องค์ชายสี่ทักทายยุ่นหลิง
ยุ่นหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มที่สง่างาม “องค์ชายที่สี่ข้าได้ยินเรื่องของท่านมามาก ข้าคิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่เราได้พบกัน”
“นี่เป็นครั้งแรกจริงๆ” องค์ชายที่สี่พยักหน้า “ข้ายังได้ยินมามากมายเกี่ยวกับพี่ชายยุ่นหลิง แต่ก็เป็นเรื่องที่ข้าได้คิดไว้อยู่แล้วพี่ชายยุ่นหลิงเป็นหนึ่งในสามอัจฉริยะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด หลายคนยกย่องให้เจ้าเป็นผู้นำในหมู่ผู้ชาย”
“ฮ่าฮ่าพูดได้ดี พูดได้ดี” ยุ่นหลิงตบไหล่องค์ชายที่สี่อย่างไม่เป็นสนิทสนมราวกับว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกัน “ท่านรู้อะไรไหมท่านวางตัวดีกว่าพี่ชายของท่านที่นี่มาก ท่านดูเรียบง่ายและเป็นกันเองมากกว่าเขา”
ยุ่นหลิงรู้สึกว่ามกุฎราชกุมารมองเขาอย่างเขม่น แต่เขาทำราวกับว่าเขาไม่สังเกตเห็นโดยที่ไม่สนใจเขา
“พี่ชายยุ่นหลิงต้องล้อข้าเล่นแน่ๆ ไม่มีทางที่ข้าจะเทียบกับพี่ชายข้าได้เลย” องค์ชายที่สี่ตอบอย่างนอบน้อมขณะที่เขาเหลือบมองไปที่มกุฎราชกุมารเพื่อมองดูสีหน้าของเขา
“นั่นเป็นเรื่องจริง” ยุนหลิงพูดด้วยเสียงกระซิบเบา ๆ
องค์ชายที่สี่กอดคอของยุ่นหลิงเข้าหาเขา เสียงของยุ่นหลิงอาจจะเบา แต่องค์ชายที่สี่ได้ยินเขาชัดเจนเขาคิดว่ายุ่นหลิงจะถ่อมตน แต่ไม่คิดว่ายุ่นหลิงจะพูดกับเขาอย่างสนิทสนม เขาระงับความโกรธในใจขณะที่เขาถาม “ขออภัยพี่ชายยุ่นหลิงข้าไม่ค่อยได้ยินเลย ข้าขอให้พี่ชายยุ่นหลิงพูดอีกครั้งได้ไหม”
“ท่านได้ยินที่ข้าพูดถูกต้ององค์ชายที่สี่” ยุ่นหลิงพูดด้วยเสียงต่ำๆใบหน้าของเขาไม่แสดงออกอะไร “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าอยากเป็นศัตรูกับข้าหรืออะไร แต่อย่าคิดว่าเจ้าจะปิดบังเจตนาร้ายที่มีต่อข้าได้แม้แต่วินาทีเดียว สายตาของข้าค่อนข้างอ่อนไหวกว่าที่เจ้าเห็น มีเพียงไม่กี่คนที่รอดพ้นจากสายตาข้าไปได้และพวกเขาทั้งหมดเป็นบุคคลที่ไม่ธรรมดา ช่างน่าเศร้าที่เจ้าไม่ได้เป็นเช่นนั้น เมื่อเทียบกับพวกเขาเจ้ายังเป็นเพียงแค่มด”
การแสดงออกขององค์ชายคนที่สี่ดูหวาดกลัว เขากัดฟันและกำหมัดในความเงียบ เขาพยายามระงับความโกรธของเขา เขาเกรงว่าเขาจะแสดงความโกรธในงานครั้งนี้
หากเขาปล่อยให้ความโกรธเข้าครอบงำเขาและโจมตียุ่นหลิงตอนนี้หยน่หลิงก็จะตอบโต้อย่างแน่นอนและเขาจะพ่ายแพ้ทันที อย่างไรก็ตามหากเขาโจมตียุ่นหลิงและชนะนั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง การต่อสู้กับอัจฉริยะสูงสุดและการชนะจะทำให้เขาได้รับชื่อเสียงมากไม่ว่าเขาจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม
ในทางกลับกันถ้าเขาสู้กับยุ่นหลิงแล้วแพ้นั่นจะเป็นอะไรที่ดูไม่ได้เลย หากเป็นเช่นนั้นจะมีข่าวลือที่ไม่ดีแพร่กระจายเกี่ยวกับตัวเขา เขาอาจสูญเสียผู้ช่วยที่เขามีไม่กี่คนไป เขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ นอกจากนี้เขายังไม่อยากเป็นที่รู้จักในฐานะเจ้าชายที่ออกหน้าออกตาต่อหน้าสาธารณชนเพราะเขาควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ผู้คนจะไม่เคารพองค์ชายคนนี้
ตอนนี้เขาโกรธมาก เขารู้ว่าเขาเทียบกับมกุฎราชกุมารไม่ได้ แต่ถึงจะบอกอย่างนั้น? มันน่าอับอาย ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาทำอะไรไม่ได้ เขาทำได้เพียงกลืนความอัปยศอดสูนี้เพราะเขาไม่มีโอกาสตอบโต้เขาได้ เขาจะได้รับความอัปยศอดสูมากขึ้นเท่านั้นหากเขาทำตามแรงกระตุ้นจากความโกรธของเขา
“เป็นอย่างนั้นหรือ” องค์ชายที่สี่พูดอย่างเย็นชา “พี่ชายยุ่นหลิงข้าได้เตรียมที่นั่งสำหรับเจ้าสองคนแล้ว งานจะเริ่มในเร็วๆ นี้ดังนั้นให้ข้าพาเจ้าไปที่ที่นั่งของเจ้านะ”
ยุ่นหลิงยิ้มราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา
“ข้าเป็นใครกันที่จะต้องปฏิเสธความตั้งใจขององค์ชายที่สี่ ดีเสียอีกที่มีเขาเป็นผู้นำทาง”
เส้นเลือดที่หัวชององค์ชายที่สี่เริ่มปูดขึ้นเรื่อยๆ เขาหลับตาลงและหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์สักหน่อย เมื่อเขาลืมตาขึ้นเขาก็พาพวกยุ่นหลิงไปโต๊ะที่ ยู่ฉานอยู่แล้ว
‘ข้าจะตอบแทนความอัปยศอดสูที่ข้าได้รับนี้คืนเป็นสิบเท่า’ องค์ชายสี่คิดอย่างคับแค้น