เมื่อนายน้อยมีลูกสาว Young Master Has a Daughter - ตอนที่ 37

บทที่ 37 น่าขนลุก

“พวกเจ้ากำลังบอกว่าเขาทำร้ายเจ้าก่อนโดยไม่มีเหตุผลเลยเหรอ”? กู่ฟ่านหมิงเลิกคิ้วขึ้น “แน่ใจหรือว่าไม่ได้ทำอะไรเขาก่อน”?

ลูกศิษย์ส่วนใหญ่มองเขาอย่างสงสัยโดยมีศิษย์คนหนึ่งถามว่า “ท่านกู่หมายถึงอะไร? เราไม่ได้ทำอะไรเลยจู่ๆเขาก็จู่โจมน้องหวังที่นี่”

น้องหวังที่ศิษย์คนนี้หมายถึงคือชายผู้น่าขยะแขยงที่พยายามจะแตะต้องยุ่นหลิง แต่กลับถูกเขาตอบโต้อย่างรุนแรง เป็นผลให้เกิดการต่อสู้ระหว่างยุ่นหลิงและศิษย์จากนิกายวารีพาดผ่านเกิดขึ้น

ศิษย์น้อยหวังพยักหน้ายืนยันอย่างน่าสงสาร

กู่ฟ่านหมิงตะคอกใส่พวกเขา “ข้าคิดว่ามันยากที่จะเชื่อว่าจะมีคนที่จงใจทำร้ายผู้อื่นโดยไม่มีเหตุผลเลย มันไม่สมเหตุสมผลเลย”

เหล่าลูกศิษย์แอบดูถูกเขาขณะที่พวกเขาคิดในใจว่า ‘แล้วท่านไม่ใช่คนแบบนั้นหรือ?’

“เจ้าอาจทำให้เขาขุ่นเคืองไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ถ้าไม่เป็นแบบนั้นมันก็คงเกินไปใช่หรือไม่”? ดวงตาของกู่ฟ่านหมิงเหล่ไปที่เขาขณะที่เขายิ้ม “นอกจากนี้มันไม่สำคัญว่าใครเริ่มก่อน ไม่ว่าเขาจะมีเหตุผลอะไรเขาก็ทำร้ายศิษย์ที่ดีของนิกายของเรา ข้าคงต้องตอบแทนอะไรเขาบ้างเสียแล้วล่ะ”

เหล่าลูกศิษย์รู้ดีว่ากู่ฟ่านหมิงไม่ใช่คนที่ดูแลลูกศิษย์และเพื่อนของเขา นี่เป็นเพียงข้ออ้างของเขาในการหาเรื่องทำร้ายคนอื่นอีกครั้งซึ่งในกรณีนี้เกิดขึ้นกับยุ่นหลิง เจ้าไม่สามารถเชื่อใจสิ่งที่ออกมาจากปากของเขาได้

แม้ว่าบางส่วนในความคิดของพวกเขาเหล่าลูกศิษย์ของนิกายวารีพาดผ่านก็อดสงสารยุ่นหลิงไม่ได้ เขาไม่รู้จักเขา แต่เขาได้รับความสนใจจากคนอย่างกู่ฟ่านหมิงไม่ว่ายุ่นหลิงจะเก่งกาจเพียงใดเขาก็ไม่มีโอกาสต่อต้านกู่ฟ่านหมิงได้ ทุกคนรู้ดีว่ายุ่นหลิงต้องทนทุกข์ทรมานกับจุดจบที่น่าสังเวชเมื่อกู่ฟ่านหมิงเริ่มทำอะไรบางอย่างกับเขา

“ตอนนี้เขาอยู่ในหุบเขาพันภูเขาใช่ไหม”? กู่ฟ่านหมิงถาม

“เขาเป็นคนแรกที่เข้าไปในสถานที่แห่งนี้” ลูกศิษย์คนหนึ่งพยักหน้า

“ดีมาก” กู่ฟ่านหมิงกล่าวอย่างน่ายินดี “แม้ว่าพวกเจ้าจะไร้ความสามารถ แต่ข้าก็ต้องขอบคุณที่บอกที่อยู่ของเหยื่อของข้า เป็นเวลานานแล้วที่ข้าไม่ได้ฆ่าใครนับตั้งแต่คนล่าสุดที่พึ่งฆ่าไป”
ลูกศิษย์ของนิกายวารีพาดผ่านสั่นกลัวกับคำพูดของเขา

…

ณ โลกพสุธา

เขตปกครองของนิกายวารีพาดผ่าน – หุบเขาพันภูเขา

หนึ่งวันผ่านไปนับตั้งแต่ยุ่นหลิงเข้าไปในหุบเขาพันภูเขา เขาสังเกตเห็นเหตุการณ์ที่แปลกประหลาดอย่างไม่น่าเชื่อ

หุบเขาพันภูเขาเป็นที่รู้จักในฐานะที่อยู่อาศัยของอสูรจำนวนมาก แม้ว่าเขาจะยังอยู่ที่ส่วนนอกสุดของสถานที่ แต่ก็น่าแปลกที่เขายังไม่ได้พบกับอสูรแม้แต่ตัวเดียว แม้ว่าอสูรที่มีเอกลักษณ์และทรงพลังส่วนใหญ่จะพบได้ในพื้นที่ด้านในของหุบเขาและบนภูเขา แต่อสูรที่อ่อนแอกว่าควรจะอยู่ในส่วนด้านนอก อย่างไรก็ตามยุ่นหลิงไม่สามารถมองเห็นอสูรที่อ่อนแอนี้ได้เลย ในความเป็นจริงเขาไม่รู้สึกถึงชีวิตในพื้นที่ด้วยซ้ำ

ต้นไม้และพืชนานาชนิดในสายตาของเขาอาจดูเหมือนเต็มไปด้วยชีวิต ถึงกระนั้นยุ่นหลิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้ให้ความรู้สึกอ้างว้าง ในสถานที่เช่นนี้เป็นเรื่องธรรมดาที่จะได้ยินเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วหรือเสียงอื่นๆ ที่มักจะได้ยินในธรรมชาติ แต่ที่นี่มันเงียบอย่างน่าขนลุก เขาไม่รู้สึกถึงสายลม เขาไม่รู้สึกถึงชีวิตใดๆ ทุกสิ่งที่เขาเห็นเป็นเหมือนกับภาพลวงตา เช่นเดียวกันกับต้นไม้และพืชเหล่านั้น พวกมันดูแข็งแรงและมีชีวิต แต่เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียดก็ไม่มีชีวิตอยู่ในนั้น

เขาไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในหุบเขาพันภูเขามาก่อน หากมีเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนคนอื่นๆ ก็จะรู้อย่างแน่นอน

มีอีกสิ่งหนึ่งที่เขาสังเกตเห็นหลังจากเข้าไปในหุบเขาพันภูเขา เขาไม่รู้สึกถึงพลังทางวิญญาณใดๆ ในสถานที่นี้เลย! เขาไม่เคยพบกับเหตุการณ์เช่นนี้ในชีวิตของเขา พลังงานทางจิตวิญญาณไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยวิธีการปกติ แต่มีอยู่ทั่วไป สิ่งมีชีวิตทุกชนิดแม้แต่วัตถุก็มีพลังงานทางจิตวิญญาณอยู่ภายใน แต่เขาไม่สามารถสัมผัสถึงพลังงานทางจิตวิญญาณได้แม้แต่นิดเดียวในหุบเขาพันภูเขายุ่นหลิงรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก

พลังวิญญาณเป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับผู้ฝึกตน หากไม่มีสิ่งนี้ก็ไม่สามารถฝึกตนได้ หากบุคคลไม่สามารถฝึกตนได้พวกเขาก็จะยังคงเป็นมนุษย์ธรรมดาๆไปตลอดชีวิต

ยุ่นหลิงหายใจเข้าลึกๆ และหายใจออก เขาลบความคิดที่ฟุ้งซ่านออกไปจากใจของเขาขณะที่เดินหน้าต่อไปช้าๆเข้าไปในส่วนที่ลึกลงไปของหุบเขา

…

ณ โลกพสุธา

จักรวรรดิจิ๋น – เมืองหลวงทอง

ที่อาศัยหลักของตระกูลยุ่น

ใบหน้าที่เคร่งขรึมตามปกติของหยื่อตงเหม่ย ดูเคร่งขรึมกว่าเดิมเมื่อเธออ่านจดหมายในมือ เมื่ออ่านจบแล้วเธอก็กำมือแน่นแล้วขยำจดหมายโดยไม่ได้ตั้งใจ หยื่อตงเหม่ยถอนหายใจหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีขณะที่เธอผ่อนและเรียกไฟเพียงเล็กๆ ด้วยกระบวนท่าชั้นยอดของเธอ จากนั้นด้วยไฟที่เธอเพิ่งก่อขึ้นเธอก็เผาจดหมายให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

“ใกล้ถึงเวลาแล้วสินะ” หยื่อตงเหมยคิดขณะที่เธอมองไปบนท้องฟ้า

จดหมายที่เธอเพิ่งอ่านมาจากแม่ของยุ่นเซี่ยผู้เป็นนายหญิงน้อยของเธอ จดหมายฉบับนี้มีข้อมูลที่น่าตกใจมากทำให้เธอถึงกับสูญเสียความสงบ ก่อนที่เธอจะอ่านจดหมายนั้นเธอจะรู้อยู่แล้วว่ามันจะเกี่ยวกับอะไร แม้ว่าเธอจะรู้อยู่แล้ว แต่เธอก็ยังอดแปลกใจไม่ได้เมื่ออ่าน

หลังจากที่เธอเผาจดหมายเสร็จแล้วหยื่อตงเหม่ยก็เดินไปหายุ่นเซี่ยและสมาชิกหลักที่เหลือของตระกูลยุ่น

เมื่อหยุนหลิงจากไปพวกเขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการปลอบใจนายหญิงตัวเล็กๆ พวกเขาทำหลายสิ่งหลายอย่างที่คิดออกเพียงเพื่อให้กำลังใจเธอ มันทำให้พวกเขาปวดหัวจริงๆ

“ท่านปู่สอนวิธีฝึกตนให้หนูด้วย!” จู่ๆยุ่นเซี่ยก็เดินเข้ามาหายุ่นซานและพูดขึ้นทำให้คนอื่นมองเธอด้วยความประหลาดใจ

ยุ่นซานมองไปที่หลานสาวของเขาอย่างสงสัย “ทำไมหนูถึงอยากฝึกตนล่ะ?”

“เพราะหนูอยากทำให้ท่านพ่อตกใจ!” ยุ่นเซี่ยกล่าวขณะที่เธอยิ้มสดใส

สมาชิกหลักที่เหลือของตระกูลยุ่นหัวเราะเยาะเธอ

“หนูเซี่ย การฝึกตนไม่สามารถทำได้ด้วยความตั้งใจ ข้าไม่สามารถสอนวิธีการฝึกตนให้หนูได้เนื่องจากจะต้องมีการเตรียมการมากมายในส่วนของหนูและส่วนของข้า รอให้ครบเดือนก่อน คนในตระกูลจะรวบรวมของที่จำเป็นเพื่อเตรียมร่างกายของหนูสำหรับการฝึกตน” ยุ่นซานบอกกับเธออย่างเอ็นดู

ยุ่นเซี่ยหน้ามุ่ยใส่เขา

จากนั้นยุ่นซานก็ยิ้มในขณะที่เขากล่าวเสริมว่า “แม้ว่าข้าจะไม่สามารถสอนวิธีการฝึกตนให้หนูได้ แต่ข้าก็สามารถสอนความรู้ด้านทฤษฎีให้กับหนูได้ สนใจไหม? หนูต้องการเรียนรู้จากคุณปู่คนนี้หรือไม่?”

เด็กหญิงตัวเล็กๆ รู้สึกผิดหวังในตอนแรก แต่เมื่อได้ยินเช่นนั้นแววตาของเธอก็เป็นประกายทันที“อื้ม! กรุณาสอนหนูด้วยนะท่านปู่!”

หยื่อตงเหม่ยยิ้มขณะมองไปที่ยุ่นเซี่ยแล้วคิดในใจของเธอ เธอรู้สึกเศร้าใจอย่างอดไม่ได้

‘นายหญิงน้อย ข้าไม่เคยเห็นท่านมีความสุขขนาดนี้ที่บ้านเลย ข้าหวังว่าท่านจะเป็นแบบนี้ตลอดไป’ หยื่อตงเหม่ยคิดอย่างเศร้าๆ ‘อย่างไรก็ตามเวลากำลังจะหมดลง อีกไม่นานโลกนี้จะต้องสลายไป’