เมื่อบุหรี่ตกหลุมรักไม้ขีดไฟ Yaoi - ตอนที่ 220 เชื้อเชิญ / ตอนที่ 221 ผิดนัดอย่างสบายใจ

ตอนที่ 220 เชื้อเชิญ

ชุยหังไม่ได้กลับไปห้องพัก แต่กลับไปที่ร้านอินเทอร์เน็ต

เมื่อพนักงานงานเห็นเขาก็ประหลาดใจเป็นอย่างมาก

พวกเขาคิดว่าชุยหังกลับไปนอนแล้ว

ชุยหังไม่ได้สนใจกับสายตาของพวกเขา จึงกลับไปที่นั่งของตัวเอง จากนั้นก็เปิดคอมฯ และเปิดเวยป๋อของตัวเองขึ้นมา

เขายังไม่เคยอัปเดตอะไรเลย แต่ครั้งนี้เขาโพสต์ลงเวยปั๋วอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

[ปีใหม่ ฉันคนใหม่ อนาคตจะเป็นอย่างไร…]

หลังจากที่โพสต์ไปแล้ว เขาก็คลิกไปที่อัลบั้มรูปส่วนตัวและมองรูปถ่ายของตัวเองและหลูจื้ออย่างใจลอย

ก่อนที่จะรู้ตัว เขาก็หลับไปแล้ว

เมื่อตื่นขึ้นมาพนักงานก็กำลังทำความสะอาดอยู่

ชุยหังขยี้ตาไปมา จากนั้นก็บิดขี้เกียจ

ในมือถือมีข้อความที่ยังไม่ได้อาจอยู่สองสามข้อความ ซึ่งเป็นของซ่งไข่ทั้งหมด

ชุยหังไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้เขาง่วงมากจริงๆ

ถ้าไม่ทำให้ร่างกายเหนื่อยล้า เขากลัวว่ากลับห้องพักไปจะนอนไม่หลับ

ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่สามารถห้ามตัวเองให้คิดถึงหลูจื้อตลอดเวลา

เขาสะลึมสะลือและเดินสะเปะสะปะกลับไปถึงห้องพัก ห้องพักก็ยังคงเงียบเหงาเหมือนเดิม

ชุยหังถอดเสื้อผ้าจากการทนอึดอัดจากข้างหลัง จากนั้นก็ตรงไปนอน

เมื่อตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว ชุยหังนับถือนัวเองเล็กน้อยที่ตอนนี้เขายังหลับได้

ในวีแชทมีข้อความของหลูจื้อส่งเข้ามา และยังมีสายที่ยังไม่ได้รับอีก

ชุยหังคิดว่าหลูจื้อต้องส่งมาตอนที่เขากำลังหลับอยู่แน่นอน

[หมูน้อยจอมขี้เกียจ ตื่นหรือยัง]

[ยังหลับอยู่เหรอ กี่โมงแล้ว ตื่นขึ้นมาส่งข้อความไปอวยพรเพื่อนกับญาติได้แล้ว]

[เมียเหนื่อยจากเมื่อคืนใช่ไหม]

[อยู่ไหม]

[ถ้าตื่นแล้ว ตอบกลับมาให้ฉันรู้ว่านายกำลังทำอะไรด้วยนะ]

ชุยหังเห็นข้อความสุดท้ายและคิดว่าหลูจื้อไม่น่าจะสะดวก

ดังนั้นเขาจึงส่งตอบกลับไป [ฉันตื่นแล้ว นอนหลับสนิทนานเลย]

ทางด้านของหลูจื้อกลับไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย

ชุยหังมองดูที่เวลาที่หลูจื้อกำลังคุยกับเขาเป็นช่วงเช้าทั้งหมด

หลังจากที่เขากลับไปแล้วเหมือนว่าจะไม่มีเวลาได้นอนเลย

ชุยหังกำลังคิดว่าเขาจะนอนอีกสักพักหรือจะตื่นมากินอะไรบ้างและซ่งไข่ก็โทรเข้ามา

“ฮัลโหล สวัสดีปีใหม่ครับครูฝึกซ่ง” ชุยหังทักทายอย่างสุภาพ

“สวัสดีปีใหม่ โตขึ้นอีกปีแล้วนะ เมื่อวานเป็นยังไงบ้าง” ซ่งไข่เอ่ยถาม

ชุยหังเอ่ยตอบ “ก็ดีนะ แต่ง่วงนิดหน่อย”

“หลูจื้อได้ไปหาไหม” ซ่งไข่เอ่ยถาม

ชุยหังลังเลสักพักว่าจะควรบอกความจริงดีหรือเปล่า แต่สุดท้ายก็คิดได้ว่าเรื่องของหลูจื้อก่อนหน้านี้ทั้งหมดก็เป็นซ่งไข่ที่บอกเขาเอง

ยิ่งไปกว่านั้นเขาเหมือนจะไม่ได้คิดร้ายอะไรกับตัวเอง ในเมื่อเขาอยากรู้บอกไปก็ไม่เป็นไร

“มาครับ ซื้อของมาให้นิดหน่อย” ชุยหังเอ่ยขึ้น

“อืม ดีแล้ว วันนี้วันแรกของปีใหม่ นายไปอวยพรยัง” ซ่งไข่เอ่ยถาม

ชุยหังรู้สึกเสมอว่าตอนที่ซ่งไข่คุยกับตัวเองเหมือนว่าตัวเองจะไม่สามารถคุยได้อย่างสบายใจ

เมื่อกลับไปมองที่สาเหตุนั้น อาจเป็นเพราะตัวเองเคยปฏิเสธเขา แต่เขาแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นและรักษาความสัมพันธ์กับตัวเองไว้เสมอ

เขาพูดขึ้น “ยังเลย เพิ่งตื่นไม่นาน พอดีเมื่อนอนไม่ค่อยหลับ”

“อวยพรเสร็จแล้ว วันนี้มาที่บ้านฉันสิ” ชุยหังยกหัวข้อที่เขาต้องการก่อนหน้านี้ขึ้นมาอีกแล้ว

ชุยหังเอ่ยตอบ “ไม่ล่ะ ฉันไม่รู้ว่าหลูจื้อจะมาหาตอนไหน”

หลังจากที่ซ่งไข่ได้ยินก็เงียบไปสักพัก จากนั้นก็เอ่ยตอบ “โอเค งั้นสองวันนี้ฉันไปหานายเอง ถ้าแบบนี้จะได้ไหม”

ตอนที่ 221 ผิดนัดอย่างสบายใจ

ชุยหังรู้สึกว่าถ้าเขาปฏิเสธอีกต่อไปก็เหมือนไม่ให้เกียรติเขาเลย

ถ้าหากเขาตอบตกลงก็กังวลว่าหลูจื้อจะคิดมาก

ถึงอย่างไรหลูจื้อก็รู้ว่าซ่งไข่เป็นคนอย่างไร ถ้าหากเขาเข้าใจผิดระหว่างตัวเองกับซ่งไข่ก็จะไม่ดี

“ไม่ต้องคิดมากหรอก หลูจื้อเชื่อใจนายอยู่แล้ว ฉันดูก่อน วันที่ห้าน่าจะว่างนะ แล้วจะไปเยี่ยมนาย” ซ่งไข่เอ่ยบอก

ในเมื่อเขาพูดมาแบบนี้ ชุยหังก็คงไม่สามารถปฏิเสธได้อีกต่อไป

เขาเอ่ยตอบ “งั้นถ้าถึงเวลาค่อยว่ากันเถอะ ถ้าคุณมีธุระ ก็ไปทำก่อนได้เลยนะ”

“อืม น่าจไม่มีนะ สองสามวันมานี้ก็ไปงานเลี้ยงเหล้ามาแล้ว” ซ่งไข่เอ่ยตอบ

ชุยหังไม่ได้พูดอะไรอีก เขาไม่ได้คาดหวังอะไรกับนัดครั้งนี้เลยเพราะว่าไม่ใช่หลูจื้อ

หลูจื้อเพิ่งตอบข้อความกลับมาในตอนเย็น แต่ดูเหมือนเขาจะเมามาก

[เมียจ๋า วันนี้ฉันปวดหัวนิดหน่อย พรุ่งนี้ตื่นแล้วค่อยมาคุยกันนะ]

ชุยหังกังวลใจเล็กน้อย เขาไม่เคยเห็นหลูจื้อดื่มเหล้ามาก่อน ไม่รู้ว่าเขาดื่มเหล้ากับใคร ไม่รู้ว่าอยู่กับผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า จะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า

ไม่นานหลูจื้อก็ส่งข้อความมาอีก

[ฉันอยู่คนเดียว ไม่ต้องคิดเพ้อเจ้อล่ะ นอกจากนายฉันก็แตะต้องใครไม่ได้อีกแล้ว รักนายนะ ฝันดี]

ชุยหังรู้สึกทันทีว่าสิ่งที่เขากังวลเมื่อสักครู่ไม่มีประโยชน์อีกแล้ว

ความจริงแล้วมีหลายเรื่องที่ตัวเองไม่จำเป็นต้องคิดมากไป

วันนี้เป็นหนึ่งวันที่ผ่านไปด้วยดี เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดชุยหังก็หาอะไรกินเล็กน้อย จากนั้นก็เข้านอนเลย

วันต่อมาตอนที่หลูจื้อติดต่อเขาเข้ากลับมา เขายังคงมีอาการปวดหัวเล็กน้อย

หลูจื้ออธิบายกับเขาว่าเมื่อวานออกไปดื่มเหล้ากับญาติที่บ้าน เพราะว่าเขาอยู่แต่ในกองทัพ แม้จะไม่ได้อยู่ไกลบ้านมาก แต่ก็ไม่มีเวลาออกไปสังสรรค์กับพวกเขาเลย ดังนั้นเมื่อวานถือเป็นการรวมตัวกันของครอบครัว

ชุยหังไม่ได้แสดงความเห็นอะไร เพียงแค่กำชับกับเขาว่าหลังจากดื่มเหล้าแล้วห้ามขับรถ

เขาไม่ได้บอกหลูจื้อเรื่องที่ซ่งไข่จะมาหาเขาในวันที่ 5

ถึงอย่างไรเขากับซ่งไข่ก็บริสุทธิ์ใจ ไม่มีความจำเป็นต้องอธิบายอะไร

คำอธิบายที่ยิ่งใหญ่แบบนี้เห็นได้ชัดว่าตัวเองกำลังหวาดระแวง

เขาไม่ได้ถามว่าความสัมพันธ์ระหว่างหลูจื้อกับผู้หญิงคนนั้นพัฒนาไปไกลแค่ไหนแล้ว

ในเมื่อถามแล้ว คนที่ไม่สบายใจก็มีแค่พวกเขาสองคน

บางเรื่องที่พวกเขาพูดไม่ได้ ก็ไม่ต้องพูดถึงดีกว่า

เพื่อจะได้ไม่รู้สึกประหม่าเมื่อทั้งสองคนต้องเผชิญหน้ากับปัญหานี้

เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่าในที่สุดวันที่ 5 ก็มาถึง

ชุยหังกำลังคิดอยู่ว่า ถ้าหากวันนี้ซ่งไข่มาจริงๆ ตัวเองจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร

ซ่งไข่โทรมาหาเขาอย่างกะทันหันและบอกว่ามีธุระด่วนที่กองทัพ ซึ่งหลูจื้อต้องไปเหมือนกัน

ชุยหังถอนหายใจอย่างโล่งใจจากความอึดอัดใจเล็กน้อย

หลังจากนั้นเขาก็คิดได้ว่าผู้หญิงคนนั้นก็จะไม่มีโอกาสได้อยู่กับหลูจื้อตามลำพังซึ่งเป็นเรื่องที่ดีมาก

“ไม่เป็นไร พวกคุณมีธุระอะไรก็ไปจัดการเถอะ ใกล้เปิดเทอมแล้วรูมเมทของผมก็น่าจะกลับมาแล้วเหมือนกัน” ชุยหังเอ่ยตอบ

“อืม ไว้รอพวกเราเสร็จธุระช่วงนี้ไปก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที นายก็ไปคุยกับหลูจื้อเถอะ ฉันเห็นเขาเอาใจใส่นายมากเลยนะ ถึงยังไงเขาก็เป็นผู้ชายตรงไปตรงมา บางเรื่องก็คิดไม่รอบคอบ นายแค่เข้าใจเขาบ้างก็พอแล้ว” ซ่งไข่เอ่ยบอก

“ได้ ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณครับครูฝึกซ่ง”

ซ่งไข่ถอนหายใจพร้อมเอ่ยบอก “ถ้านายเรื่องฉันตั้งแต่ตอนแรก ก็ไม่ต้องเหนื่อยแบบนี้หรอก”