เมื่อผมโดนระบบครองร่าง - บทที่ 89 สร้างเทมเพลตที่เปลี่ยนจากอัจฉริยะให้กลายเป็นขยะ

บทที่ 89 สร้างเทมเพลตที่เปลี่ยนจากอัจฉริยะให้กลายเป็นขยะ

ฟางหนิงที่หลบอยู่ในพื้นที่ของระบบตื่นตกใจ ดวงตาของเขาเห็นแสงสีน้ำเงินและแสงสีแดงกะพริบอยู่เบื้องหน้า ดวงไฟทั้งสองดวงหลอมรวมกัน แล้วเคลื่อนตัวและทิ้งระเบิดลงที่พื้นที่ไหนสักแห่ง!

เขาได้ยินเสียงครวญครางเบาๆ บนพื้นที่ถูกทิ้งระเบิดมีคราบเลือดขนาดใหญ่ปรากฏ จากนั้นหนูยักษ์สองตัวก็ปรากฏขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง ร่างกายพลันแหลกสลายเป็นชิ้นๆ

ในเวลาเดียวกัน เขาก็เห็นหมาเหลืองและหมาดำนอนอยู่บนพื้น ทันใดนั้น ดวงตาของมันพลันเบิกกว้าง และอากาศสีขาวสองสายก็พุ่งออกมาจากร่างของมัน เชือกที่พันรอบตัวขาดออก ส

กระบวนการต่อสู้ทั้งหมดสิ้นสุดภายในไม่กี่วินาที

สำหรับการต่อสู้สั้นๆ เช่นนี้ ฟางหนิงสามารถอยู่รอดได้ในสภาวะมึนงง เขาพูดอย่างไม่เต็มใจว่า ‘ตอนนี้เทพระบบได้เรียนรู้การต่อสู้แบบเทพเจ้าแล้ว แต่เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด!’

ช่องว่างระหว่างทั้งสองฝ่ายในการต่อสู้นั้นใหญ่มาเทียบเท่ากับดอกเตอร์และเด็กประถม เขาอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จึงมองย้อนไปที่การแจ้งเตือนของระบบ

ระบบถูกโจมตีโดยปีศาจหนูยักษ์ไป๋ซื่อซิน

ไป๋ซื่อซินใช้เทคนิคสร้างความสับสนโดยจงใจทำให้ระบบตกใจ

ระบบมีภูมิคุ้มกันต่อแรงกระแทก

ไป๋ซื่อซินดื่มเลือดบริสุทธิ์และใช้ความสามารถในการฆ่าที่ซ่อนอยู่ “การฆ่าสิบขั้นตอน” และเอฟเฟกต์ทริกเกอร์ “โจมตี”! “ระเบิดพลังโจมตี”! “หลบหนี”!

ระบบเปิดใช้งานทักษะ “การป้องกันแบบสัมบูรณ์ระดับต่ำ”

การโจมตีของไป๋ซื่อซินล้มเหลว

ระบบจะใช้สล็อตความโกรธหนึ่งช่อง ใช้สล็อตพลังปราณหนึ่งช่อง และเปิดใช้งาน “มังกรเพลิงคำราม”

ระบบจะใช้สล๊อตความโกรธหนึ่งช่อง ใช้สล็อตพลังปราณหนึ่งช่อง และเปิดใช้งาน “วายุมังกรโจมตี”

เอฟเฟกต์ของปราณจะพัฒนาเป็นการผสมผสานระหว่างทักษะลึกลับ “วายุเพลิงมังกร”!

ระบบโจมตีไป๋ซื่อซิน

ไป๋ซื่อซินถูกโจมตีโดยคุณสมบัติหยางขั้นสุด พลังมังกรถูกกดขี่ โจมตีอย่างรุนแรงด้วยปราณแท้ และโจมตีด้วยการผสมผสานของทักษะที่ลึกซึ้ง!

ไป๋ซื่อซินหนีไม่พ้น

ไป๋ซื่อซินได้รับความเสียหาย 17,000 หน่วย

ไป๋ซื้อซินเปิดใช้งานการแสดงความสามารถแฝงแบบ passive “การถ่ายโอนความเสียหาย” เคลื่อนย้ายสิ่งของ สุนัขธรรมดา “หวงต้า” และ “เฮยเอ้อร์”

ทักษะที่พักพิงความชอบธรรมของพันธมิตรมีผล แต่ทักษะ “การถ่ายโอนความเสียหาย” ล้มเหลว โดยเสียสล็อตพลังปราณหนึ่งช่อง

หุ่นเชิดของไป๋ซื่อซินมีผล และแบ่งความเสียหาย

หุ่นเชิดสองตัวของไป๋ซื่อซินเสียชีวิต และไป๋ซื่อซินก็ได้รับบาดเจ็บถึง 4,000 หน่วย

ไป่ซื่อซินถูกลมปราณของมังกรฟาด กระแทกด้วยปราณแท้ และได้รับบาดเจ็บภายใน…

ไป๋ซื่อซินดื่มเลือดบริสุทธ์จำนวนมากและใช้ทักษะการฆ่าที่ซ่อนอยู่ “หลบหนีไปพันไมล์”

ไป๋ซื่อซินหลบหนีไปแล้ว

ระบบได้รับคะแนนประสบการณ์ 200,000 คะแนน

ภายในพื้นที่ของระบบ

การแสดงออกของฟางหนิงนั้นซับซ้อน “ระบบ พลังการต่อสู้ของแกร้ายกาจเหมือนเดิม แต่คราวนี้ดูเหมือนว่าศัตรูจะหลบหนีไปได้สำเร็จสินะ? แกได้รับค่าประสบการณ์น้อยนิด และไม่มีอะไรเหลือทิ้งไว้เบื้องหลัง”

ระบบกล่าว “ไม่เป็นไร หนูยักษ์ตัวนี้ไม่ได้เก่งมากนัก ยังมีวิธีฆ่ามันอีกหลายวิธี ระบบเลยไม่ได้ฆ่ามันทันที แต่สุดท้ายแล้ว ร่างจริงของมันก็ยังโดนระบบตบอยู่ หลังจากกินวายุเพลิงมังกร เส้นเลือดทั้งแปดของมันก็จะถูกตัดออก นอกจากนี้ลมหายใจมังกรและปราณแท้ยังคงทำร้ายมันด้วย อาจอยู่ได้นานถึงสองวัน หลังจากนั้นโฮสต์จะได้รับการแจ้งเตือน”

ฟางหนิงรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินเช่นนี้

แต่เขาก็โต้แย้งอีกครั้ง “อาจไม่ตายก็ได้ โลกนี้กว้างใหญ่มาก ใครจะไปรู้ว่ามันมีทางรอดอื่นไหม?”

ระบบกล่าว “ถึงแม้จะอยู่รอด แต่ก็ยังเป็นคนไร้ประโยชน์ ปราณแท้อาจมีวิธีที่จะกำจัดมัน แต่ศิลปะการต่อสู้มังกรเพลิงของระบบนั้นเต็มพิกัดขึ้นสู่จุดสูงสุดแล้ว อีกอย่างยังมีคุณลักษณะวายุมาผสม ลมหายใจของมังกรกระทบเส้นลมปราณของมันทั้งสองฝั่ง ทำให้ไม่สามารถฟื้นฟูได้

“ถ้าไม่ใช่พระโพธิสัตว์สัตว์ปีศาจ ก็ไม่มีใครสามารถฟื้นฟูได้แล้ว พระโพธิสัตว์ปีศาจเป็นมิตรกับเรา ตระหนักถึงความเข้มแข็งและลมหายใจของเรา ไม่มีวันช่วยเหลือมันแน่นอน”

ฟางหนิงเอ่ย “โอเค อัจฉริยะที่น่าทึ่งคนนี้ ตอนนี้ก็กลายเป็นเทมเพลตขยะโดยฝีมือของเทพระบบแล้วสินะ แต่แกยังต้องฝึกต่ออีกขั้น เพราะท้ายที่สุดผู้ชายคนนี้ก็หนีไปได้ หลังจากนี้แกจะต้องเสริมความแข็งแกร่งให้กับวิธียับยั้งชั่งใจของความสามารถแปลกๆ พวกนี้ด้วย”

เทพระบบกล่าว “วิธีการนี้ ก็แค่เพิ่มสุนัขปีศาจสองตัวเข้าไป พวกมันน่าจะเป็นประโยชน์ในการติดตามศัตรูที่หลบหนี แต่ตอนนี้พวกมันอ่อนแอมาก พวกมันต้องพักผ่อน ก่อนที่พวกมันจะเข้าสู่สนามรบ”

ขณะพูดคุยกับโฮสต์ ระบบก็ควบคุมร่างของฟางหนิงให้ยืนอยู่หน้าสุนัขปีศาจสองตัว

สุนัขปีศาจสองตัวไม่กล้าขยับ

หมาดำส่งเสียงเล็กน้อย ก่อนจะยืนขึ้น ยืดกล้ามเนื้อ และวางแผนที่จะแสดงร่างกายของเขาต่อเจ้าของคนใหม่

ด้านหมาเหลืองที่อยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไรสักคำ ไม่ยืนขึ้น แต่พลิกตัว แขนขาชี้ฟ้า เผยให้เห็นพุงสีขาว ใบหน้าของมันเอียงไปทางอัศวิน A ด้วยรอยยิ้ม

หมาดำมองด้วยความงุนงง: “ลูกพี่หวง แกก็ไร้ยางอายเกินไปแล้ว…”

หมาเหลืองตอบ “ศักดิ์ศรีกินได้ที่ไหนล่ะ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้าหมาดำก็นอนลงอย่างเชื่อฟังและเผยให้เห็นท้องสีขาวของมันบ้าง

ระบบกล่าว “ระบบช่วยเหลือสุนัขธรรมดา “หวงต้า” และ “เฮยเอ้อร์” อีกฝ่ายตัดสินใจสาบานว่าจะจงรักภักดีต่อความตาย คุณสมบัติของอีกฝ่ายนั้นเกินข้อกำหนดขั้นต่ำของระบบมาก และระบบยอมรับ อีกฝ่ายหนึ่งเป็นผู้ติดตาม จำนวนผู้ติดตามปัจจุบันคือสาม และขีดจำกัดคือสาม

หลังจากการเเจ้งเตือน อัศวิน A กับหวงต้าและเฮยเอ้อร์ก็กลับบ้านอย่างมีความสุข

ไม่ได้ฆ่าปีศาจตัวใหญ่ แต่ได้คะแนนประสบการณ์รวมและมีผู้ติดตามเป็นสุนัขปีศาจที่มีคุณสมบัติพิเศษมาสองตัว แต่ถึงอย่างนั้นระบบก็พอใจกับการเก็บเกี่ยวในครั้งนี้ จึงไม่พูดถึงเรื่องการตัดการเชื่อมต่อฟางหนิงออกจากอินเทอร์เน็ตอีกเลย

…………

ในถ้ำใต้ดินลึก มีแสงสลัวและอับชื้น ทั้งยังได้ยินเสียงหยดน้ำดังเป็นระยะๆ

ไป๋ซื่อซินพิงกำแพงโคลน ท่าทางคล้ายกับตายไปแล้ว

เขาใช้ทักษะการหลบหนีจากกลุ่มสังหารที่ซ่อนอยู่และหนีมายังที่นี่ในลมหายใจเดียว เพราะคิดว่าอัศวิน A ไม่มีทางตามทัน ดังนั้นจึงเตรียมการจัดการกับอาการบาดเจ็บ

เขากระซิบกับตัวเองว่า “อาจารย์ไป๋ ได้โปรดออกมาช่วยรักษาข้าด้วย ขับไล่ปราณแท้ ครอบครัวไป๋ของพวกเราจะต้องมีหนทางแน่ ลูกชายของคุณกำลังจะแต่งงานกับครอบครัวเฉียว ดังนั้นคุณจึงไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับปราณแท้”

ผ่านไปครู่หนึ่ง ภายในถ้ำใต้ดินอันว่างเปล่า ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“อาจารย์ไป๋” น้ำเสียงเยาะเย้ยดังขึ้น “ฮ่าฮ่า ฉันไม่นึกว่าเจ้าจะเป็นปราชญ์ของตระกูลหนูยักษ์เลย เจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้เชียวเหรอ? ถ้าข้าไม่ช่วย เจ้าคงไม่รอดถึงสองวัน

“อัศวิน A ชื่อเสียงโด่งดังจริงๆ ! แค่เพียงกระบวนท่าเดียวก็ทำให้เจ้าพ่ายแพ้ต่อปีศาจที่มีไพ่กล้าหาญมากมายแล้ว อย่างที่ฉันคาดไว้ก่อนหน้านี้ ปีศาจเฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นไม่กล้าลอบโจมตีเขาอย่างลับๆ เพราะกลัวว่าจะสูญเสียทั้งสองฝ่าย

“มันค่อนข้างแปลกสำหรับข้า ด้วยความฉลาดของเจ้า เจ้าสามารถฆ่าสุนัขปีศาจสองตัวโดยตรงและทำงานของปีศาจเฒ่าเจ้าเล่ห์สำเร็จ เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม?”

ไป๋ซื่อซิน “ฮึ่ม คนธรรมดาอย่างพวกเจ้าจะมองผ่านความคิดของข้าได้ยังไง? แค่ฆ่าสุนัขปีศาจสองตัวที่สูญเสียพละกำลังไป จะมีประโยชน์อะไรล่ะ?

“แนวทางของฉันไม่ผิด แต่น่าเสียดายที่การแสดงความสามารถ ‘การถ่ายโอนความเสียหาย’ กลับไม่สำเร็จ ถ้ามันสำเร็จ ไม่เพียงแต่ฉันจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่อัศวิน A จะฆ่าสุนัขผู้สูงศักดิ์สองตัวด้วยมือของเขาเอง สร้างสัมพันธ์กับ ตระกูลสุนัข การแก้แค้นนี้ จะมีศัตรูอีกหนึ่งตัวในอนาคต และครอบครัวหนูยักษ์ของเราจะมีอันธพาลอีกหนึ่งคนเพื่อช่วยเราจัดการกับสุนัขธรรมดาๆ ได้ฟรีๆ

“ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้ายยังไม่มีเครือข่ายข่าวกรองของสำนักสัจธรรม ทำให้ข้าขาดข้อมูล ข้าไม่รู้ว่าอัศวิน A มีพื้นฐานการฝึกฝนปราณแท้ และเขาสามารถปกป้องผู้อื่นได้เท่าที่เขาทำได้จริงๆ ช่วยชีวิตสุนัขปีศาจสองตัว ซึ่งทำลายกลยุทธ์อันลึกซึ้งของข้า”

อาจารย์ไป๋คำราม “ฮึ่ม เจ้าคนชั่วนั่น คำนวณได้ลึกซึ้งจริงๆ แม้แต่ศัตรูที่แข็งแกร่งก็ยังต้องการเป็นผู้ช่วยเผ่าของแก น่าเสียดายที่แกล้มเหลวโดยสิ้นเชิงและได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงขั้นนี้!”

ไป๋ซื่อซินตอบ “แล้วไงล่ะ? ข้าคิดมานานแล้ว ว่าข้ายังมีหุ่นเชิดสองตัวสำหรับการช่วยชีวิตครั้งสุดท้าย แต่ก็ยังสามารถหลบหนีได้”

อาจารย์ไป๋ “น่าเสียดายๆ หุ่นกระบอกของเจ้ารับความเสียหายไม่ได้ เจ้ากำลังจะถูกฆ่าแล้ว แล้วเจ้าเคยคำนวณไว้ไหม ว่าข้าจะช่วยเจ้าได้? ต้องรู้ว่าถ้าข้าไม่ช่วยขับไล่ปราณแท้ตอนนี้ เจ้าตายแน่! เพราะปราณแท้จะแตกออกในไม่ช้า พวกปีศาจทำอะไรปราณแท้ไม่ได้ และเจ้าจะไม่สามารถหาคนอื่นที่สามารถจัดการกับปราณแท้ได้ภายในสองวันแน่ๆ”

ไป๋ซือซินยิ้ม “ฮ่าๆ เจ้าจะช่วยข้ารักษาได้แน่นอน เพราะเจ้ายังเป็นหนี้บุญคุณก้อนใหญ่อยู่ ถ้าข้าไม่จงใจบอกคุณชายชางถึงสาเหตุที่แท้จริงของการตายของแม่ของเขา ลูกชายที่ขี้ขลาดและไร้ประโยชน์ของเจ้าก็จะร้องไห้ คุณชายชางคงจะเป็นเหมือนข้ามากที่สุด ซ่อนวิญญาณของเขาไว้ในทะเลแห่งความรู้ แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยเขา ทำสิ่งที่ทรยศต่อบรรพบุรุษ นับประสาอะไรกับให้สมบัติที่ปกป้องวิญญาณแก่เขา ภรรยาของคุณเสียชีวิตไปก่อน และไป๋รั่วชางป็นลูกชายคนเดียวของเจ้า ความเมตตานี้ของข้ายิ่งใหญ่มาก”

อาจารย์ไป๋ ไม่ได้พูดอะไรพักหนึ่ง และสุดท้ายก็เอ่ยอย่างไม่เต็มใจว่า “เอาล่ะ เมื่อพิจารณาถึงความดีความชอบอันยิ่งใหญ่นี้ เจ้าก็ไม่ได้กินคนจริงๆ เสียหน่อย ถ้าอย่างนั้นข้าจะช่วยเจ้าสักครั้ง”

ตอนนั้นเองที่ไป๋ซื่อซินรู้สึกโล่งใจ “การกินคนจะเพิ่มพลังอย่างรวดเร็ว แต่ก็เป็นอีกกับดักที่บรรพบุรุษของเราวางไว้ ด้วยความสามารถในการฝึกฝนของข้า ความเร็วในการฝึกฝนของข้านั้นเร็วกว่าคนอื่นมาก

“โลกนี้มนุษย์ยังคงเป็นตัวเอก การกินเนื้อคนจะถูกปนเปื้อนด้วยความขุ่นเคืองอย่างมาก และมันจะขัดขวางการฝึกฝนของเจ้าไปสู่ระดับสูงสุด เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ข้าอยากจะขอบคุณอัศวิน A ที่ฆ่า ไป๋ซื่อผิงและภรรยาของเขาล่วงหน้า พวกเขาเป็นคู่กัน แต่ก่อนหน้านี้สิ่งเดียวที่สามารถเปิดเผยคือข้าไม่เคยกินคนมาก่อน”

ทั้งสองไม่พูดอะไรอีก หลังจากผ่านไปนาน ไป๋ซื่อซินก็สัมผัสได้ว่ามีก๊าซสีขาวในร่างกายของเขาค่อยๆ จางลง และหัวใจของเขาก็ผ่อนคลายลงในทันที

มันเป็นเพียงลมหายใจที่โหมกระหน่ำ ชั่วขณะหนึ่งเหมือนมีดลมที่ขูดกระดูก ชั่วขณะหนึ่งก็ไหม้ราวกับไฟแผดเผา ทำให้เขาเจ็บปวดเจียนตาย แต่ด้วยความดื้อรั้นจึงไม่พูดอะไรสักคำ .

“อาจารย์ไป๋” “ข้าสลายปราณแท้ให้เจ้าแล้ว แต่เส้นลมปราณพิเศษและเส้นลมปราณทั้งแปดของพวกเจ้าถูกทำลาย และมีลมหายใจมังกรสองตัวที่มีคุณสมบัติต่างกันซึ่งจะส่งผลต่อเส้นลมปราณที่เหลือซึ่งจะทำให้เจ้ารู้สึกเหมือนเจ้าตกนรกทุกวัน เจ็บเจียนตาย! อืม ข้าไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”

ไป๋ซื่อซินเอ่ย “อย่ากังวลไปเลย ข้ารู้ว่าควรไปหาใครเพื่อสิ่งนี้ แต่ข้าจะไม่ไปหาเขา คนอวดดีคนนั้น ไม่ต้องพูดถึงฝีมือของเขา เขาต้องเต็มใจช่วยข้าให้อยู่ในสภาวะที่พอประมาณแน่นอน ไม่เป็นไร ข้าไม่กลัวความเจ็บปวดนี้ การเป็นคนพิการไม่ได้ไร้ประโยชน์อื่นใด อย่างน้อยหลังจากนี้ก็ไม่ต้องเสี่ยงด้วยตัวเองและไม่ต้องกังวลว่าจะถูกบรรพบุรุษสงสัยอีก…”

อาจารย์ไป๋ตอบกลับ“ฮึ่มๆ ถ้าอย่างนั้นเจ้าต้องคิดให้รอบคอบ ว่าเจ้าเป็นอัจฉริยะแต่กลับกลายเป็นเทมเพลตขยะ ในนิยายมนุษย์เราทุกคนต้องใช้ชีวิตที่เศร้าหมอง…”

ไป่ซื่อซินนิ่งเงียบ

………………………………………………….