เศรษฐีผู้ร่ำรวย:เริ่มจากการได้รับซองแดง 7 พันล้านซอง - ตอนที่ 17 : กินให้เยอะหน่อย , หลี่ฉวนมาถึง

ในขณะนั้น โทรศัพท์มือถือของต้าเหว่ยสัวก็สั่นขึ้น

เธอเหลือบดูก่อนจะพูดว่า “เสี่ยวเหยาบอกว่าเธอจะมาที่โรงพยาบาลหลังเลิกเรียนและถามด้วยว่าเราต้องการอะไรไหม”

หลินฟานพูด “เสี่ยวเหยา เลิกเรียนแล้ว? ผมจะขับรถไปรับน้องนะ”

หลังจากพูดจบ เขาก็เดินออกจากห้องไป

ก่อนหน้านี้ ต้าเหว่ยสัวต้องการจะถามหลินฟานว่า: ลูกไปซื้อรถมาตอนไหน

แต่เมื่อนึกถึงเงิน 5 ล้านที่หลินฟานโอนมาให้

แม้แต่ผู้ว่าของจังหวัดชิงซี ก็ยังเรียกเขาเป็นพี่น้องเพื่อดึงดูดให้เขามาลงทุน

มันเลยดูปกติสำหรับหลินฟานที่จะมีรถขับ

ต้าเหว่ยสัว มองดูหลินเถาที่มีความสุขและยิ้ม “ตอนนี้คุณไม่กังวลว่าลูกชายของเราจะทำเรื่องผิดกฏหมายแล้วหรอ?”

“กังวลอะไร ผมไม่เคยกังวลอยู่แล้ว!” หลินเถาพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แม้แต่ผู้ว่าของของจังหวัดชิงซี ยังต้องการเป็นพี่น้องกับลูกชายของพวกเขา แล้วเขายังจะต้องไปกังวลเรื่องพวกนั้นได้อย่างไร?

…

โรงเรียนมัธยมชิงซีลำดับที่1 เป็นโรงเรียนมัธยมที่สำคัญในชิงซี

ที่แห่งนี้ เป็นแหล่งรวมของนักเรียนที่ดีที่สุดจากทั่งหมดในชิงซี

หลังเสียงกริ่งของโรงเรียนดังขึ้น เด็กนักเรียนกลุ่มใหญ่หยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย นักเรียนเหล่านี้เต็มไปด้วยความร่าเริง บ้างก็พูดคุยกันเรื่องปัญหาทางคณิตศาสตร์ บ้างก็คุยกันเรื่องข้อสอบ… ทั้งหมดพากันเดินออกมาจากโรงเรียนเรื่อยๆ

หลินฟานสังเกตเห็นหลินเสี่ยวเหยาที่มีรูปร่างผอมเพรียวในฝูงชนได้อย่างรวดเร็ว

ในขณะเดียวกัน หลินเสี่ยวเหยาก็มองเห็นหลินฟานเช่นกัน เธอรีบวิ่งไปหาหลินฟานทันที

หลินฟานบีบแก้มของหลินเสี่ยวเหยาและพูด “กินให้เยอะหน่อย อย่าลดน้ำหนักด้วยวิธีผิดๆ มันจะทำให้เสียสุขภาพ”

“พี่ชาย!” หลินเสี่ยวเหยาตะโกนประท้วง

หลินฟานยิ้มและพูด “ไปโรงพยาบาลกันเถอะ”

ขณะพูด เขาเปิดประตูรถลัมโบร์กีนีที่จอดอยู่

“พี่ชาย รถคันนี้…” หลินเสี่ยวเหยาพูดด้วยความงุนงง

ถึงหลินเสี่ยวเหยาจะไม่ค่อยรู้เรื่องรถ แต่เธอก็พอจะรู้ว่ารถสปอร์ตนั้นมีราคาแพงมาก และบางคันอาจมีราคาหลายล้านหยวน!

หลินฟานพูด “พี่ทำเงินได้เยอะจากการเล่นหุ้นและบิทคอยน์ในช่วงสองปีที่ผ่านมา จนสามารถซื้อรถคันนี้ได้”

หลังจากโกหกมาหลายครั้ง หลินฟานก็ไม่ลังเลที่จะโกหกอีกต่อไป

หลินเสี่ยวเหยาอุทาน “พี่เก่งเกินไปแล้ว”

หลังจากพูดจบ หลินเสี่ยวเหยาก็รีบเข้าไปในรถเหมือนกับลูกลิงตัวน้อย

หลังจากจับตรงนั้นที จับตรงนี้ที ดวงตาสีดำของหลินเสี่ยวเหยาก็เปล่งประกายออกมา เธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและรู้สึกแปลกใหม่

ไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสองก็กลับมาที่โรงพยาบาล

ในตอนนี้ หลินเถาได้รับการรักษาอยู่ที่ห้องวีไอพี

ห้องกว้างขวาง สะอาด มีห้องน้ำแยก…ตัวห้องไม่เหมือนกับห้องพยาบาลเลย แต่เป็นห้องสวีทของโรงแรมสุดหรู

นอกจากนี้ ห้องผู้ป่วยวีไอพียังมีพยาบาลและเจ้าหน้าที่มาดูแลให้บริการที่มีคุณภาพดีที่สุดตลอดเวลา

อยู่ที่นี่ไม่ต่างกับนอนอยู่ที่โรงแรมเลย

หลินเสี่ยวเหยาอุทาน “ว้าว! ห้องนี้ดูดีมากเลย”

ใบหน้าที่ซีดเซียวของหลินเถาเต็มไปด้วยรอยยิ้มและพูด “เสี่ยวเหยา ลูกอาจไม่รู้ว่าผู้ว่าของจังหวัดชิงซี ประธานของโรงพยาบาลและผู้อำนวยการเพิ่งมาพบพ่อ จากนั้นผู้ว่าจังหวัดชิงซี ยังเรียกพ่อว่าลุงอีกด้วย!”

นี่เป็นช่วงเวลาที่มีหน้าที่สุดในชีวิตของหลินเถา

พอเห็นลูกสาวก็อดไม่ได้ที่จะอวด

ต้าเหว่ยสัวยิ้มและพูด “ดูที่คุณภูมิใจสิ ทั้งหมดนั่นไม่ใช่เพราะเครดิตของเสี่ยวฟานหรอกเหรอ”

“พี่รู้จักผู้ว่าจังหวัดชิงซีด้วยเหรอ แล้วเขายังมาเยี่ยมพ่อของเราด้วย?” หลินเสี่ยวเหยาพูดอย่างตกตะลึง

ตั้งแต่ตอนที่เธอนั่งอยู่รถลัมโบร์กินี เธอก็คิดแล้วว่าพี่ชายของเธอนั้นสุดยอดมาก

แต่เธอก็ไม่ได้คิดว่าหลินฟานจะสุดยอดถึงขนาดนี้!

ในสายตาของหลินเสี่ยวเหยา ผู้ว่าจังหวัดชิงซี เป็นคนใหญ่คนโตที่เธอไม่สามารถที่จะแตะต้องได้

คนใหญ่คนโตแบบนี้มาเยี่ยมพ่อเพราะพี่ของเธอ แถมยังเรียกพ่อว่าลุงด้วย!

หลินเถาพอใจกับท่าทีประหลาดใจของลูกสาวมาก และพูดอย่างภาคภูมิใจว่า“แน่นอน! นอกจากนี้ ผู้ว่ายังเชิญผู้เชี่ยวชาญจากสมาคมเมืองปักกิ่งมาทำการผ่าตัดให้พ่อในวันพรุ่งนี้ด้วยนะ!”

“ดีจริงๆ!” หลินเสี่ยวเหยาอุทานอย่างมีความสุข

ครอบครัวกลับมารวมกัน พวกเขาทั้งหมดมีความสุขมาก ไม่มีความโศกเศร้าเกี่ยวกับเรื่องเนื้องอกเลย

หลินเสี่ยวเหยาเชียร์และพูดว่า “พี่ชายเก่งสุดยอดจริงๆ!”

แต่แล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะนึกถึงอะไรบางอย่างออก และก็เริ่มโทษตัวเอง “ถ้าไม่ใช่เพราะฉันป่วย พี่น่าจะได้มีโอกาสสอบเข้ามหาวิทยาลัย .. มันน่าจะดีกว่านี้”

หลินฟาน ยิ้มและสัมผัสใบหน้าของหลินเสี่ยวเหยาพลางพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก! เป็นเพราะพี่ได้เข้าสู่สังคมทำงานตั้งแต่เนิ่นๆ พี่จึงสามารถทำเงินได้มากมายและได้ทำความรู้จักกับพวกคนใหญ่คนโต”

“ถ้าตอนนั้นพี่สอบเข้ามหาวิทยาลัยไปแล้ว ตอนนี้พี่ก็คงจะยังไม่มีงานทำ”

หลังจากหยุดชั่วคราว หลินฟานยิ้มอีกครั้ง “ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้พี่ยังได้รับเลือกเป็นกรณีพิเศษเพื่อเข้าไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ยด้วยนะ แม้ว่าพี่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัย ก็เกรงว่าพี่จะไม่ได้เข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัยที่ดีเช่นนี้”

มหาวิทยาลัยเจียงเป่ยเป็นหนึ่งในมหาวิทยาลัยหลัก ติดสิบอันดับแรกของประเทศ

หลินฟานเองก็ทำได้ดีในตอนี่เรียนอยู่มัธยม

อย่างไรก็ตาม หากต้องการเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย มันก็ขึ้นอยู่กับผลงานเป็นส่วนใหญ่

“พี่ชาย พี่บอกว่าพี่กำลังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ยงั้นหรอ?” หลินเสี่ยวเหยากล่าวด้วยความประหลาดใจ

“พี่ไม่ได้โกหกนะ พี่ถูกคัดเลือกมาเป็นพิเศษโดยคณบดีด้านคณิตศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย” หลินฟานกล่าว

“สุดยอด!”

“ยอดเยี่ยม!”

หลินเถาและต้าเหว่ยสัวต่างตะโกนด้วยความปิติยินดี

ทั้งพ่อและแม่ต่างหวังให้ลูกได้เรียนต่อในมหาวิทยาลัย

หลินฟานไม่มีโอกาศได้เข้ามหาวิทยาลัย สิ่งนี้เป็นเรื่องที่พวกเขาเสียใจมาโดยตลอด

แต่ตอนนี้ หลินฟานได้รับเลือกเพื่อเข้าสู่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ยได้แล้ว นี่นับเป็นข่าวดีสำหรับพวกเขามากๆ!

…

แม้ว่าห้องผู้ป่วยวีไอพีจะมีผู้ดูแลและพยาบาลแยกมาต่างหากเพื่อดูแลหลินเถา

อย่างไรก็ตาม หลินฟานก็เช่าเตียงเพื่อพักอยู่กับหลินเถาในตอนกลางคืน

เวลาเที่ยงคืน โทรศัพท์ของหลินฟานสั่นเล็กน้อย

“ยอดเงินเข้าบัญชี 700,000 หยวน”

วันถัดไป

ต้าเหว่ยสัวรีบไปทานอาหารเช้า

หลังอาหารเช้า ทั้งครอบครัวเริ่มพูดคุยกันในโรงพยาบาล

เมื่อแสงตะวันอันอบอุ่นสาดส่องลงบนเตียงในห้องผ่านหน้าต่าง ผู้ว่าจ่าวเจียฉีและแพทย์กลุ่มใหญ่ก็มาถึง

จ่าวเจียฉีผายมือไปที่หมอวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆเขาและแนะนำ “น้องหลิน นี่คือผู้อำนวยการหลี่ฉวน”

“ผู้อำนวยการหลี่ เหนื่อยหน่อยนะครับ สำหรับการเดินทางมาตั้งแต่เช้าตรู่” หลินฟานกล่าว

หลี่ฉวนยิ้มและกล่าวว่า “คุณหลิน คุณสุภาพเกินไป มันเป็นหน้าที่ของหมอที่จะต้องรักษาอาการเจ็บป่วยและช่วยชีวิตผู้คน นี่คือสิ่งที่ผมควรทำ”

แม้ว่าหลินฟานจะยังดูหนุ่มมาก

อย่างไรก็ตาม แม้แต่ผู้ว่าการชิงซี ยังต้องใช้เส้นสายของเขาเพื่อให้หลินฟานพอใจ ดังนั้นหลี่ฉวนจึงไม่กล้าที่จะไม่สุภาพกับหลินฟาน

จ่าวเจียฉี เดินไปที่เตียงและถามอย่างกังวล “ลุงหลิน วันนี้ลุงรู้สึกอย่างไรบ้าง”

หลินเถารีบตอบ “ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก”

จ่าวเจียฉีกล่าวว่า “ดี เยี่ยมไปเลย…”

หลี่ฉวนเองก็เดินตรงไปที่เตียงแล้วเริ่มตรวจร่างกายของหลินเถาอย่างระมัดระวัง

จากนั้นเขาก็พูดว่า “ลุงหลินอาการของคุณไม่ได้เลวร้ายมากนัก เดี๋ยวผมจะเริ่มทำการผ่าตัดให้ลุง ไม่ต้องกังวล มันจะผ่านไปอย่างรวดเร็วและลุงจะสามารถฟื้นตัวได้ในไม่ช้า”

“ตกลงตกลง!” หลินเถาตอบซ้ำแล้วซ้ำอีก