เศรษฐีผู้ร่ำรวย:เริ่มจากการได้รับซองแดง 7 พันล้านซอง - ตอนที่ 178 : ปาร์ตี้ในชั้นเรียน

ร้านอาหาร KZ เป็นร้านอาหารตะวันตกระดับไฮเอนด์ที่มีชื่อเสียงมากในเจียงเป่ย
⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠
สภาพในร้านนั้นถูกตกแต่งอย่างหรูหราสวยงาม
ถ้านั่งอยู่ในห้องรับประทานอาหาร และแหงนหน้าออกไปมองข้างนอกหน้าต่าง ทุกคนก็จะได้เห็นแสงตะวันยามอัสดง
มันให้ความรู้สึกทั้งโดดเดี่ยว ห่างไกล ทั้งผ่อนคลายและมีความสุข
ควบคู่ไปกับเสียงดนตรีที่เบาสบาย ตลอดไปจนถึงอาหารระดับไฮเอนด์ที่ถูกจัดมาอย่างประณีต…
ทั้งหมดช่วยให้ผู้คนเพลิดเพลินไม่รู้จบ
แต่ซูหนิงเคยมาในสถานที่สำหรับคนรวยแบบนี้ที่ไหนกัน?
หลังจากที่เธอเดินเข้าไปในร้านอาหาร ท่าทางของเธอก็เผยให้เห็นถึงความเงะงะไม่คุ้นชิน
หลินฟานสังเกตเห็นท่าทางของเธอได้อย่างชัดเจน เขาจึงช่วยตัดเนื้อชั้นยอดA5ของออสเตรเลียไปใส่ในจานของซูหนิง
หลินฟานยิ้มแล้วพูดว่า “ลองเนื้อนี่สิ รสชาติไม่เลวเลยนะ”
เมื่อซูหนิงจิงได้ยินคำพูดของหลินฟาน…
ด้วยเหตุผลบางอย่าง จิตใจของเธอก็เต็มไปด้วยความรู้สึกโล่งใจ
เธอได้กลิ่นเนื้อที่โชยออกมาในอากาศและอดไม่ได้ที่จะต้องกลืนน้ำลายลงไปอึกใหญ่
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเนื้อที่วางอยู่ตรงหน้าเธอจะน่าอร่อย แต่เธอก็ยังไม่ลงมือกินในทันที
หลินฟานสังเกตุเห็นถึงท่าทางของซูหนิง เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ทำไมคุณถึงไม่กินล่ะ”
“คุณ…คุณกินก่อนสิ…” ซูหนิงจิงพูด
หลินฟานผงะไปครู่หนึ่ง เขาจำได้ทันทีว่าทุกครั้งที่เธอจะกินอะไรบางอย่าง เธอจะรอให้เขากินมันก่อนเสมอ แล้วเธอค่อยลงมือกินตาม
เขาไม่ต้องการให้ซูหนิงเป็นอย่างนี้
แต่อย่างไรก็ตาม หลินฟานก็เข้าใจดีว่าเรื่องนี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ในทันที
ดังนั้นหลินฟานจึงหยิบมีดและส้อมขึ้นมา ก่อนจะลงมือกินสเต็กของเขาอย่างรวดเร็ว
“โอเครึยัง? คุณกินได้แล้ว”
แน่นอนว่าซูหนึงจิงก็เริ่มกินสเต็กตามทันที
อย่าได้มองไปที่รูปร่างที่เล็กกระทัดรัดของซูหนึงจิง บอกเลยว่าเธอมีความอยากอาหารมาก
สเต็กทั้งชิ้นบวกกับฟัวกราส์ คาเวียร์ หอยทาก เห็ดทรัฟเฟิลดำ…อาหารบนโต๊ะทั้งหมดถูกเธอกินจนเกลี้ยง
หลินฟานยิ้มแล้วพูดว่า “คุณอิ่มหรือยัง?”
“อิ่มแล้ว” ซูหนิงจิงจับไปที่ท้องของเธอก่อนจะพยักหน้างึกๆ
“โอเค กลับกันเถอะ” หลินฟานพูด
…
ณ ปานหลง วิลล่า
นับตั้งแต่หลินฟานจ้างซูหนิงมาเป็นแม่บ้าน วิลล่าของเขาก็ดูสะอาด เป็นระเบียบ และดูสบายตาเป็นอย่างยิ่ง
หลังจากอาบน้ำ หลินฟานก็นอนลงบนเตียงนุ่มๆในทันที
“ติ๊ง!”
ตอนนั้นเอง โทรศัพท์ในกระเป๋าของหลินฟานก็สั่นขึ้นมาเล็กน้อย
ปรากฎว่าเพื่อนร่วมห้องของเขา ซงหยี่ส่งข้อความมาหา
ซงหยี่ : พี่ฟาน พรุ่งนี้พี่จะขึ้นรถบัสไปกับเราหรือจะขับรถไปเอง
หลังจากที่หลินฟานเห็นข้อความ เขาก็รู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย
ผ่านไปสักพัก หลินฟานก็พิมพ์ข้อความตอบกลับ
หลินฟาน: เราจะไปไหนกัน?
ซงหยี่: พี่ฟานไม่รู้จริงๆหรอเนี่ย? ก็เมื่อวันศุกร์ หัวหน้าห้องบอกว่ามหาวิทยาลัยจะหยุดแล้ว ดังนั้น ก่อนสิ้นปีนี้ พวกเราจะจัดปาร์ตี้ในชั้นเรียนของเรา
แน่นอนว่าหลินฟานไม่ได้รู้เรื่องพวกนี้เลย มันเป็นเพราะว่าเขานอนหลับในตอนเรียนเกือบจะตลอดเวลา
ครั้งสุดท้ายที่หลินฟานเข้าร่วมกิจกรรมในชั้นเรียน ก็ต้องย้อนกลับไปในช่วงฤดูใบไม้ผลิสมัยโรงเรียนมัธยมปลาย
เมื่อลองคิดย้อนไปถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น หลินฟานก็รู้สึกคิดถึงมันมาก
และยิ่งตอนนี้ ห้องเรียนของเขามีการจัดปาร์ตี้ขึ้น แน่นอนว่าหลินฟานจะไม่พลาดงานนี้อย่างแน่นอน
หลินฟาน: ตกลง พรุ่งนี้ฉันจะขึ้นรถบัสกับพวกนาย
…
วันถัดไป
เมื่อลมพัดผ่านยอดไม้นอกหน้าต่างอย่างแผ่วเบา
หลินฟานก็ลืมตาขึ้นมา
เขาหยิบโทรศัพท์ที่ข้างเตียงขึ้นมาเป็นสิ่งแรก
การแจ้งเตือนจากธนาคารถูกส่งมาตามปกติ
“ยอดเงินเข้าบัญชี 360,000 หยวน ณ เวลา 0.00 นาฬิกา”
หลังจากอ่านข้อความเสร็จนั้น หลินฟานก็หันความสนใจไปที่ระบบอีกครั้ง
【คุณต้องการลงชื่อเข้าใช้ใช่หรือไม่? 】
“ใช่!”
【ติ๊ง! การลงชื่อเข้าใช้สำเร็จ ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 10 ล้านหยวน 】
ในช่วงเช้า หลินฟานสร้างรายได้เกิน 13 ล้านหยวน!
หลินฟานขดริมฝีปากของเขาและพูดว่า “โชควันนี้ก็ไม่ดีอีกแล้ว”
จากนั้น หลินฟานค่อยๆลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก
ในเวลานี้ ซูหนิงจิงได้เตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้ว
ทักษะการทำอาหารของเธอนั้นดีมาก และหลินฟานเองก็พอใจกับอาหารของเธอ
เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ จึงมีรถแล่นบนท้องถนนน้อยกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด
ระหว่างการเดินทางนั้นไม่มีอุปสรรค หลินฟานใช้เวลาไม่นานก่อนจะมาถึงมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย
ทันทีที่เขาจอดรถ นักศึกษากลุ่มใหญ่รวมทั้งซงยี่ หม่าจง และเจิ้งจินเป่าก็เดินมาจากระยะไกล
“พี่ฟาน พี่มาตรงต่อพอดีเลย” ซงหยี่พูด
“มีงานปาร์ตี้ในห้องเรียนทั้งที แน่นอนว่าฉันเองก็ไม่อยากสายนะ”หลินฟานยิ้มก่อนจะพูด
ซ่งเจียซินก้าวไปข้างหน้า เธอมองดูเหงื่อหยดหนึ่งที่หยดจากหน้าผากของหลินฟาน ก่อนจะยื่นน้ำหนึ่งขวดให้เขาแล้วพูดว่า “ดื่มน้ำก่อนสิ”
สิ่งนี้…
ทำให้นักศึกษารอบๆต่างก็เต็มไปด้วยความอิจฉา
ต้องรู้ก่อนว่า…
ซ่งเจียซินเป็นสาวงามน้ำแข็งที่มีชื่อเสียงมากในชั้นเรียนของพวกเขา!
ปกติแล้วจะเป็นผู้ชายที่จะต้องเอาน้ำมาให้กับเธอ เธอเคยเป็นคนเริ่มที่จะเอาน้ำไปให้กับผู้ชายที่ใหนกัน?
อย่างไรก็ตาม เมื่อทุกคนเห็นว่าคนที่ซ่งเจียซินเอาน้ำไปให้ก็คือหลินฟาน พวกเขาก็ต้องเก็บความอิจฉาของเขาไว้ในใจ
เพราะหลินฟ่านไม่ได้เพียงแค่หน้าตาดีอย่างเดียว
เขายังเคยไขปริศนาของโจว การคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่ ทั้งยังคิดค้นเครื่องทำนายแผ่นดินไหว…
พวกเขาจะเอาอะไรไปเทียบกับ…หลินฟานได้กัน
ผานเฉิน หัวหน้าห้องที่สวมชุดกีฬาอาดิดาสอยู่ไกลๆก็มาเห็นฉากนี้เข้า
อย่างไรก็ตาม นอกจากความอิจฉาที่เผยออกมาในดวงตาของเขาแล้ว มันยังมีความขุ่นเคืองแฝงอยู่ในแววตาของเขาด้วย
เพราะก่อนที่หลินฟานจะย้ายเข้ามาเรียนในห้องเรียนของเขา
ผานเฉินคือผู้ชายที่เป็นอันดับหนึ่งในห้องเรียนมาโดยตลอด และเพื่อนร่วมห้องทุกคนต่างก็ชื่นชมเขา
นั่นรวมถึงผู้หญิงในชั้นเรียนทั้งหมด ยกเว้น ซ่งเจียซิน
แต่หลังจากที่หลินฟานเข้ามาเรียน…
ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด
ทุกคนในห้องเรียนเปลี่ยนไปชื่นชมหลินฟานกันหมด
แม้แต่ซ่งเจียซินที่ปกติจะไม่แสดงท่าทีใดๆออกมา ก็ยังหาโอกาสเข้าใกล้หลินฟาน
“เอี๊ยดดด!”
ตอนนั้นเอง ในที่สุดรถบัสก็ถึง
ผานเฉินตะโกน “รถมาแล้ว ทุกคนขึ้นรถตามลำดับ”
เดิมทีจางจินเป่าและคนอื่นๆนั้นต้องการนั่งกับหลินฟาน
แต่หลังจากที่พวกเขามองไปยังซ่งเจียซินที่ยืนอยู่ข้างๆหลินฟาน พวกเขาก็ค่อยๆถอยกลับไปด้านหลังในทันที
บนรถบัส…
เพื่อนร่วมห้องต่างก็คุยกันอย่างผ่อนคลายและมีชีวิตชีวามาก
เวลาค่อยๆ…ผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนสายน้ำที่ไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ไม่นานรถบัสก็มาจอดอยู่ที่หน้าโรงแรมซิงหลงรีสอร์ทในเขตชานเมือง
นักเรียนมองไปยังน้ำพุที่สวยงามนอกโรงแรมรีสอร์ท รวมถึงสไตล์ในการสร้างตึก มันทำให้ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายขึ้นมา
มีคนอดไม่ได้ที่จะถาม “คือ ถ้าเรามาสังสรรค์กันที่นี่… เกรงว่าเงินจะไม่พอนะสิ”
ผานเฉินตบหน้าอกของเขาและพูดอย่างภาคภูมิใจ “ไม่ต้องกังวล พ่อของฉันเป็นผู้จัดการทั่วไปในซิงหลงรีสอร์ท พวกเราจะได้ส่วนลดสำหรับวันนี้ถึง 30%!”
เมื่อนักศึกษาทุกคนได้ยินดังนั้น พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะแสดงอาการตื่นเต้นออกมา
เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาก็เกินเข้าไปที่โรงแรมซิงหลงรีสอร์ทอย่างสบายใจ
ต้องบอกว่าโรงแรมนี้ดีมาก
โต๊ะสนุกเกอร์ สระว่ายน้ำ พื้นที่บาร์บีคิว ห้องตีปิงปอง…มีครบทุกอย่าง มันเหมาะมากสำหรับสังสรรค์และปาร์ตี้อย่างมาก
นักศึกษาทุกคนหัวเราะ ร้องเพลงและเล่นกันอย่างมีความสุข
“ที่ที่ผานเฉินหามานี่มันแจ่มจริงๆ!”
“ใช่เลย!”
“เจ๋งเป้ง!”
ผานเฉินฟังคำชมของเพื่อนร่วมห้อง และยิ้มอย่างมีชัยพร้อมกับหันไปมองในทิศทางที่หลินฟานอยู่
หลินฟานตอบปัญหาคณิตศาสตร์เหล่านั้นได้แล้วมันทำไม?
สุดท้ายหลินฟานก็ต้องด้อยกว่าตัวเองอยู่ดี!