เศรษฐีผู้ร่ำรวย:เริ่มจากการได้รับซองแดง 7 พันล้านซอง - ตอนที่ 200 : ครูประจำชั้นเข้าโรงพยาบาล!

ตอนที่ 200 : ครูประจำชั้นเข้าโรงพยาบาล!
ซงหยี่ หม่าจงและเจิ้งจินเป่ามองดูคณบดี ผู้อำนวยการและคนอื่นๆพับเสื้อผ้า
ไม่นาน เสื้อผ้าและผ้าห่มทั้งหมดก็ถูกพับเก็บอย่างเรียบร้อย และรองเท้าก็ถูกเช็ดจนเงาวับ
หลินฟานรู้สึกตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูด”คณบดีหู คุณกำลังทำอะ … ทำอะไรอยู่?”
หูชวนไอออกมาเบาๆ”เราพึ่งรู้ว่านายกำลังจะกลับบ้านไปพักผ่อน ในฐานะอาจารย์คนหนึ่ง แน่นอนว่าเราต้องมาพบนายก่อน”
อาจารย์ ผู้อำนวยการ และคนอื่นๆที่ยืนอยู่ใกล้ๆก็พยักหน้าตามทันที
“หลินฟานบ้านของนายอยู่ในชิงซีใช่หรือเปล่า? มันไม่ปลอดภัยที่จะกลับบ้านคนเดียวนะ”
“เราได้เตรียมรถไว้ให้แล้ว”
“หลินฟาน จะเอาของเหล่านี้กลับบ้านด้วยไหม?”
จากนั้นคณบดี ผู้อำนวยการ ศาสตราจารย์ และคนอื่นๆก็ช่วยถือกระเป๋าเดินออกไปพร้อมกับหลินฟาน
มีเพียงเจิ้งจินเป่า ซงยี่และหม่าจงเท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในหอพัก
เหล่าคณบดีรู้ว่าหลินฟานกำลังจะไปเที่ยวพักผ่อน ดังนั้นพวกเขาจึงมาส่งหลินฟานอย่างงั้นหรอ?
เพราะหลินฟานอาศัยอยู่ในที่ที่ห่างไกล? เลยกลัวว่าจะไม่ปลอดภัย? เลยมาส่งหลินฟ่านกลับบ้านหรอ?
ความจริงแล้ว พวกเขาอยากจะบอกว่า : เราเองก็มีวันหยุดเหมือนกันครับอาจารย์ ทำไมไม่มาส่งผมอย่างงี้บ้าง?
นอกจากนี้ หลินฟานอาศัยอยู่ในชิงซีเองนะ? มันเพียงแค่ 100 กิโลเมตรเท่านั้นเอง!
พวกเราเองก็อยู่ต่างจังหวัด ห่างออกไปตั้งหลายร้อยกิโลเมตร! แถมยังเดินทางกลับคนเดียว? ทำไมไม่กลัวเราไม่ปลอดภัยบ้าง? ไม่ไปส่งเรากลับบ้านด้วยหรอ?
แน่นอน คำพูดเหล่านี้…เจิ้งจินเป่า ซงยี่และหม่าจงได้แต่พูดในใจ
ในที่สุดพวกเขาก็ทำได้เพียงถอนหายใจ
…………
ในเวลานี้ หลินฟานได้ขึ้นรถบัสสุดหรูที่รายล้อมไปด้วยคณบดีและคณาจารย์
ในรถ คณบดีและคณาจารย์สามารถพูดได้เลยว่า พวกเขานั้นดูแลหลินฟานกันอย่างเต็มที่
ประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่งต่อมา รถบัสสุดหรูก็มาถึงที่ถนนหมายเลขสี่ในชิงซี
เมื่อพวกเขาเห็นหลินเถาและต้าเหว่ยสัว พวกเขารีบหยิบของขวัญที่เตรียมไว้ออกมาและเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้ม
“พวกคุณคือพ่อแม่ของหลินฟานใช่หรือเปล่า? ผมชื่อหูชวน เป็นคณบดีแผนกคณิตศาสตร์ของมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย เรากังวลว่านักศึกษาหลินฟานจะเดินทางกลับมาคนเดียวอย่างไม่ปลอดภัย ดังนั้นเราจึงมาส่งเขา อย่างไรก็ตาม นี่เป็นของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ฉันขอให้พวกคุณมีความสุขตลอดปี สวัสดีปีใหม่ครับ”
“ฉันชื่อหม่าจื้อเฉิง หัวหน้าแผนกคณิตศาสตร์ มหาวิทยาลัยเจียงเป่ย นี่เป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆ ฉันขอให้คุณมีความสุขและสุขภาพแข็งแรง”
“ฉันชื่อฉินเจีย คณบดีแผนกคณิตศาสตร์ มหาวิทยาลัยเจียงเป่ย สวัสดีปีใหม่”
…………
เมื่อหลินเถาและต้าเหว่ยสัวฟังคำพูดของพวกเขาก่อนจะมองไปที่ของขวัญ ใบหน้าของหลินเถาและต้าเหว่ยสัวก็ยิ้มกว่างพร้อมกล่าวว่า “ขอบคุณ ขอบคุณ… ทุกคน โปรดเข้ามานั่งดื่มชากันก่อน ”
ต้องรู้ก่อนว่า……
มหาวิทยาลัยเจียงเป่ย เป็นมหาวิทยาลัยแห่งสำคัญของประเทศจีน คนที่เป็นถึงคณบดีและผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัย คนเหล่านี้ล้วนมีเส้นสายและอำนาจ!
โดยปกติแล้ว หลินเถาและต้าเหว่ยสัวฟังจะได้เห็นศาสตราจารย์เหล่านี้ได้แค่ในทีวีเท่านั้น
แต่วันนี้ หลินเถาและต้าเหว่ยสัวฟังได้เห็นศาสตราจารย์ต่อหน้าจริงๆพร้อมกันหมดเลย
ยิ่งกว่านั้นพวกเขาทั้งหมดยังได้มอบของขวัญให้ตัวเองอีก
นี่เป็นเรื่องที่…น่าเหลือเชื่อเหลือเกิน
ไม่น่าแปลกใจเลยที่หลินเถาและต้าเหว่ยสัวฟังจะตื่นเต้นกันขนาดนี้
“คุณพักก่อนเถอะ ฉันจะไปทำอาหารก่อน” ต้าเหว่ยสัวฟังกล่าวอย่างตื่นเต้น
ทำอาหารหรอ?
ทำอาหารเลี้ยงคนมากมายขนาดนี้นะหรอ?
ต้องเหนื่อยมากแน่ๆ?
หลินฟานจึงรีบพูด “แม่ไม่ต้องไปทำอาหารหรอก คณบดีและอาจารย์แค่มาส่งฉันเท่านั้นเอง เดี๋ยวพวกเขาก็กลับแล้ว”
จากนั้น หลินฟานก็หันกลับไปพูดกับเหล่าอาจารย์ “คณบดี ผู้อำนวยการ ไม่ต้องห่วง ปีหน้า ผมจะไปมหาลัยให้ตรงเวลา”
หลินฟานไม่ใช่คนโง่ ตรงกันข้าม เขาเป็นคนฉลาด
ทำไมเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมคณบดีและศาสตราจารย์เหล่านี้จึงมาส่งเขากลับบ้านด้วยตนเอง แถมยังให้ของขวัญและพูดอวยพรปีใหม่ล่วงหน้าอีก
พวกเขาแค่กังวลว่าหลินฟานจะไม่ไปมหาวิทยาลัยเจียงเป่ยในปีหน้า
ในความเป็นจริง แม้ว่าพวกเขาจะไม่ทำเช่นนั้น หลินฟานก็อยากไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ยอยู่แล้ว
เนื่องจากในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาที่เขาอยู่ที่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ย หลินฟานนั้นไม่ได้รู้สึกถูกจำกัดไว้และผ่อนคลายเป็นตัวเองได้ตลอด
เขาเองก็ยังไม่ได้มีประสบการณ์ชีวิตในวิทยาลัยจนเพียงพอเลย
หลังจากได้ยินเรื่องนี้แล้ว คณบดี ผู้อำนวยการและคนอื่นๆต่างก็มีความสุข
“ใช่แล้ว หลินฟานพูดถูกต้องแล้ว เรากำลังจะไปเดี๋ยวนี้”
“ไม่ต้องทำอาหาร”
“อย่าลำบากเลย”
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้ยินน้ำเสียงของหลินฟาน และรู้ว่าหลินฟานไม่ต้องการให้พวกเขาอยู่กิน
พวกเขาเองก็ไม่สนใจว่าจะได้กินอาหารที่นี้หรือเปล่า?
เพราะตราบใดที่หลินฟานยินดีที่จะไปมหาวิทยาลัยเจียงเป่ยในปีหน้า แต่นี้มันก็เพียงพอแล้ว
ถ้าเกิดพวกเขาอยู่ทานอาหารเย็นและเกิดมันทำให้หลินฟานไม่พอใจเข้า มันจะไม่กลายเป็นเรื่องแย่หรือไง?
เมื่อคิดถึงตรงนี้…
คณบดี กับผู้อำนวยการและคนอื่นๆต่างก็พากันโบกมือลาไปทีละคน จากนั้นก็ไปขึ้นรถอย่างรวดเร็วก่อนจะจากไป
ต้าเหว่ยสัวตำหนิ “เสี่ยวฟาน ทำไมลูกถึงปล่อยให้เหล่าอาจารย์กลับไปยังงั้นละ?”
“คือว่า…เรามากินกันกับแค่คนในครอบครัวไม่ดีกว่าหรอแม่? ผมไม่ได้กินปลาเหนียวของแม่มานานแล้ว วันนี้แม่ได้ทำหรือยัง?” หลินฟานถาม
ต้าเหว่ยสัวยิ้มพลางพูด “ไม่ต้องกังวลน่า พ่อของลูกซื้อปลามาตั้งแต่เช้าแล้ว เดี๋ยวก็เสร็จแล้วละ”
“ว้าว!”
เสียงล้างผักดังขึ้นมาจากในครัว จากนั้น ควันจากน้ำมันก็ค่อยๆลอยสูงขึ้น
ผ่านไปสักพัก อาหารท่าทางหน้าอร่อยๆก็ถูกเสิร์ฟมาบนโต๊ะ
ภาพที่ทั้งครอบครัวร่วมทานอาหารกันนั้นทั้งอบอุ่นและรื่นเริงมาก
มื้อนี้…
หลินฟานพอใจกับอาหารมาก เขานอนลงบนโซฟานุ่มๆและเล่นโทรศัพท์มือถืออย่างสบายอารมณ์
ตอนนั้นเอง จู่ๆเขาก็พบว่ากลุ่มเพื่อนร่วมห้องมัธยมปลายที่เงียบหายไปนาน ตั้งแต่งานเลี้ยงรุ่นครั้งล่าสุดก็มีข้อความถูกส่งเข้ามาในวันนี้
หวงเต๋อ:รู้กันหรือยัง? หลี่หยง ครูประจำชั้นของเรามีเนื้องอก ตอนนี้กำลังเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลกลางของชิงซี
เซินเหลียง: อะไรนะ? ครูประจำชั้นมีเนื้องอกงั้นหรอ?
หยินจือเกอ: ฉันหวังว่าครูประจำชั้นจะไม่เป็นไรนะ
เจิงเสวี่ย: ครูประจำชั้นสุขภาพร่างกายแข็งแรงมาโดยตลอด ทำไมจู่ๆ เขาก็มีเนื้องอกขึ้นมาได้?
หลี่ต้าซง: มีเพื่อนร่วมห้องคนใหนอยู่ในชิงซีบ้างรึเปล่า? จะไปหาครูประจำชั้นด้วยกันไหม?
หวงเต๋อ: ฉันเองก็กำลังจะไปหาครูประจำชั้นด้วย!
เซินเหลียง: นับฉันด้วย ไปด้วยกันเลย! ว่าแต่นัดกันกี่โมงดี?
หลี่ต้าซง: ดีมาก ไปด้วยกันเยอะๆ
หวางห่าวฉี: แม้ว่าฉันจะอยู่ที่เจียงเป่ย แต่ถ้าครูประจำชั้นป่วย! ฉันก็ต้องกลับไปหาเขาด้วย พวกนายรอก่อน ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้!
เจิงเสวี่ย: น่าเสียดาย ฉันอยู่ต่างจังหวัด…
หลี่ต้าซง: ไม่เป็นไร ให้เราไปเป็นตัวแทนก็ได้
…………
หลังจากที่หลินฟานเห็นข้อความเหล่านี้ ภาพของครูประจำชั้นหลี่หยงก็ผุดขึ้นมาข้างในใจของเขา
ภาพตอนที่เขากำลังเรียนมัธยม ภาพตอนที่เขาซื้ออาหารเช้าข้างถนน และเมื่อใดก็ตามที่เขาพบครูประจำชั้น ครูประจำชั้นหลี่หยงก็จะช่วยจ่ายให้เสมอ
หลินฟานยังคงจำได้ว่าในวันที่จู่ๆฝนก็ตกนั้น หลี่หยงก็เป็นคนที่ยื่นร่มให้ตัวกับตัวเอง
…………
แม้ว่าส่วนใหญ่จะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย
แต่มันก็ฝังใจเขามาก
ถ้าครูประจำชั้นล้มป่วย แน่นอนว่าเขาจะต้องไปเยี่ยม!
หลินฟานลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก
ในเวลานี้ หลินฟานจำได้ว่าเขาถูกคณบดีและคนอื่นๆส่งกลับมาด้วยรถบัส มันทำให้ตอนนี้เขาไม่มีรถขับ
ดังนั้นเขาจึงกวักมือเรียกแท็กซี่และตรงไปที่โรงพยาบาลกลางชิงซีทันที