เสน่ห์รักคุณหนูต่างสกุล - ตอนที่ 33 เกิดเรื่อง

ฉังหนิงกำลังรอให้ซือจูถามนางอยู่พอดี 

นางไม่ชอบหวังซีเลย บัดนี้ถึงขั้นเกลียดแล้วด้วยซ้ำ 

นอกจากเหตุผลที่ฮูหยินผู้เฒ่าโปรดปรานหวังซี ทำให้นางอิจฉาริษยาแล้ว ยังมีอีกหนึ่งเหตุผลใหญ่คือเนื่องด้วยหวังซีกับนางอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน เดินทางมาจิงเฉิงก็เพื่อหาคู่ครองดีๆ สักคนหนึ่ง แต่นางรู้สึกว่าการปรากฏตัวของหวังซี เป็นการมาแย่งใช้ทรัพยากรเรื่องงานแต่งของจวนหย่งเฉิงโหว อาจทำให้โอกาสที่นางจะได้แต่งงานกับคนดีๆ ลดน้อยลงไป 

ซึ่งเรื่องที่นางกังวลใจก็เกิดขึ้นแล้วจริงๆ 

ที่วัดอวิ๋นจวี เซียงหยางโหวฮูหยินผู้เฒ่าชื่นชอบหวังซีเป็นอย่างมาก 

แต่ที่นางรู้มากกว่านั้นก็คือ ไม่ว่าจะเป็นมารดาของนางก็ดี ท่านย่าก็ดี ที่ยืนหยัดอย่างมั่นคงอยู่ในจวนโหวได้ล้วนเป็นเพราะพึ่งพาอาศัยพี่น้องชายที่บ้านเดิมทั้งสิ้น ดังนั้นมารดาของนางจึงให้ความสำคัญกับหลานชายหลานสาวซึ่งก็คือสองพี่น้องสกุลพานจากบ้านเดิมเป็นอย่างมาก ส่วนท่านย่าของนางก็ให้ความสำคัญกับบุตรหลานของตระกูลซือเช่นกัน 

นางจัดการหวังซีไม่ได้ แต่ซือจูทำได้ 

 บอกว่าเป็นบุตรสาวของท่านอาหญิงรองของข้าที่หายตัวไปผู้นั้น  ฉังหนิงเบ้ปากอย่างดูแคลนด้วยท่าทางทำนองว่า ‘ผู้ใดจะรู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ’ กล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า  แม้นว่าไม่มีจดหมายยืนยันชัดเจน ทว่ามารดาของข้าลอบย้ำกำชับข้ามาเช่นนี้…  

นางเล่าว่าหวังซีเข้าจวนมาได้อย่างไร มารดาของนางกล่าวเตือนนางอย่างไร ฮูหยินผู้เฒ่าให้ความสำคัญกับหวังซีอย่างไร ฮูหยินผู้เฒ่าของจวนเซียงหยางโหวชื่นชอบหวังซีขนาดไหน รวมถึงเรื่องที่หวังซีออกเงินแปดพันตำลึงซ่อมแซมสวนร่มหลิวใหม่ บางเรื่องก็กล่าวเกินจริง บางเรื่องก็แตะๆ เพียงนิดเดียว เล่าเรื่องทุกอย่างให้ซือจูฟัง สุดท้ายยังกล่าวด้วยว่า  สวนนั่นข้าเองก็เคยไปดูมาแล้ว เปลี่ยนไปมากจริงๆ ไม่รู้ว่าดีกว่าเมื่อก่อนตั้งกี่เท่า รอนางย้ายเข้าไป เจ้าก็น่าจะได้ย้ายไปที่สวนหิมะงามแล้ว ถึงเวลาข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าด้วย เจ้าคิดว่าเป็นอย่างไร  

ซือจูเป็นคนเอาแต่ใจมากผู้หนึ่ง พี่สะใภ้ในบ้านล้วนมองว่านางเป็นน้องสาวคนเล็ก อดทนไม่กี่ปีนางก็แต่งงานออกเรือนแล้ว ยังได้ประจบประแจงแม่สามีด้วย จึงไม่เพียงทนต่อนิสัยแย่ๆ ของนางเท่านั้น ยังประจบเยินยอนางอีกด้วย นางเติบโตมาขนาดนี้ นอกจากที่เคยเสียท่าให้เฉินลั่วในเหตุการณ์ครั้งนั้นแล้ว ยังไม่มีใครกล้าชักสีหน้าให้นางเห็นมาก่อน รวมถึงองค์หญิงฟู่หยางด้วย 

นางได้ยินแล้วอดยิ้มเย็นไม่ได้ เหลือบตามองฉังหนิงครั้งหนึ่ง กล่าวว่า  เจ้าไม่ต้องคิดจะใช้ข้าเป็นเครื่องมือ หวังซีจะเป็นอย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับข้า ส่วนเรื่องสวนร่มหลิว ต่อให้เจ้าอยากให้ข้าไปแย่งชิง ก็ต้องให้ข้าถูกใจด้วยถึงจะเป็นไปได้ ในเมื่อเจ้าโบกธงแล้วว่าต้องการอยู่เป็นเพื่อนข้า ก็ไปขนย้ายข้าวของที่เจ้าใช้เป็นประจำมาเถอะ ข้าเร่งเดินทางมาตลอดหลายวัน รู้สึกเหน็ดเหนื่อยยิ่งนัก ต้องไปนอนพักผ่อนสักหนึ่งบ่ายถึงจะใช้ได้ ข้าคงไม่อยู่รับรองเจ้าแล้ว  

ฉังหนิงโกรธจนหน้าแดงก่ำ 

แต่นางไม่กล้ามีเรื่องขัดแย้งกับซือจู 

มิใช่แค่เพราะนางใช้ประโยชน์จากซือจูทำให้หวังซีขุ่นเคืองใจได้เท่านั้น ยังเป็นเพราะตั้งแต่เด็กเป็นต้นมานางไม่เคยยั่วยุซือจูสำเร็จเลย นางทำลายเสื้อผ้าของพี่สาวร่วมอุทรของนาง อย่างมากพี่สาวร่วมอุทรของนางก็ตำหนินางเพียงไม่กี่ประโยค หรือไปฟ้องบิดามารดาของนางสักครั้งหนึ่งเท่านั้น ทว่าซือจูกลับขึ้นมาขี่อยู่บนร่างนางและทุบตีนางได้ 

นางเคยถูกซือจูตีจนแขนหักมาแล้ว 

 เช่นนั้นก็ได้ ข้าไปห้องข้างๆ ก่อน  ฉังหนิงดูเสียใจเล็กน้อยพลางกล่าว  พี่สาวซือ ข้าอาจจะพูดอะไรไม่เหมาะสมไป แต่ข้าไม่มีความคิดจะใช้ประโยชน์จากเจ้าจริงๆ หวังซีผู้นั้นทั้งมิได้กินและมิได้ดื่มอะไรของบ้านข้า ไม่แน่ว่าหลังปีใหม่นางอาจจะกลับสู่จงแล้วก็เป็นได้  

กล่าวจบ นางหมุนกายออกจากเรือนปีกตะวันออกของซือจูไป 

ซือจูไม่ยี่หระ 

ตานหมัวมัวส่ายศีรษะไม่หยุด กล่าวโน้มน้าวนางเสียงอบอุ่นว่า  นิสัยของท่านนี้ เมื่อไรถึงจะรู้จักอ้อมค้อมเสียบ้าง นางต้องการทำอะไร ท่านมองออกชัดเจน แค่ไม่ไปร่วมทำด้วยก็ได้แล้ว เหตุใดจะต้องกล่าวทิ่มแทงนางให้ได้ด้วย! มีผลดีอะไรต่อท่านหรือ!  

 ข้ารู้สึกมีความสุข!  ซือจูดูหงุดหงิดอารมณ์เสียอย่างยิ่ง  เหตุใดต้องให้ข้าพักอยู่ที่บ้านของท่านย่าด้วย บ้านพวกนางวุ่นวายจะตาย มิสู้ข้ากลับบ้านของตัวเองยังจะดีกว่า!  

ตานหมัวมัวถอนหายใจ กล่าวว่า  ท่านก็อายุไม่น้อย ถึงวัยสมควรออกเรือนแล้ว ใต้เท้ากับฮูหยินล้วนไม่อยู่จิงเฉิง ท่านออกไปข้างนอก อย่างไรก็ต้องมีสตรีอาวุโสอยู่คุ้มครองด้วยผู้หนึ่ง เข้ามาอยู่ที่จวนหย่งเฉิงโหวเหมาะสมที่สุดแล้ว อย่างน้อยฮูหยินผู้เฒ่าของจวนหย่งเฉิงโหวเป็นคนจิตใจดีผู้หนึ่ง ไม่มีจิตคิดร้ายหรือวางแผนร้ายเอาเปรียบอะไร  

ครั้งนี้ซือจูเกือบจะถูกภรรยาของแม่ทัพฝ่ายซุ่มโจมตีผู้ใต้บังคับบัญชาของบิดานางผู้หนึ่งวางอุบายให้แต่งงานกับหลานชายของนางเสียแล้ว นี่ก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ตระกูลซือบังคับให้ซือจูกลับจิงเฉิง ต้องการกำหนดเรื่องใหญ่อย่างการแต่งงานให้แล้วเสร็จภายในปีนี้ให้ได้ 

ซือจูรู้ว่าในคำพูดของตานหมัวมัวมีความนัยแฝงอยู่ 

นางถูกวางอุบายเป็นเรื่องจริง นางโง่เขลาก็เป็นเรื่องจริง นางไม่มีอะไรแก้ตัว 

 จะนอนแล้ว!  นางดึงผ้าห่มมาคลุมหน้าตัวเองจนมิด 

ตานหมัวมัวทำอะไรไม่ได้ นั่งเป็นเพื่อนอยู่ข้างเตียงครู่หนึ่ง ลอบยกผ้าห่มขึ้นเงียบๆ พบว่านางหลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้แล้ว รู้ว่าเป็นเพราะนางเหน็ดเหนื่อยมากเกินไป จึงวางใจลงมาได้เล็กน้อย เรียกอาเก๋อสาวใช้ข้างกายซือจูเข้ามา ส่วนตัวเองไปกำกับดูแลหญิงรับใช้จัดเก็บและตกแต่งเรือนปีก 

***  

หวังซีตื่นจากนอนกลางวันแล้วไม่อยากลุกขึ้นจากเตียง 

นางรู้สึกว่านับวันจวนหย่งเฉิงโหวยิ่งน่าเบื่อ 

 ไป๋ซู่!  นางถามสาวใช้ที่เฝ้าเวรยามอยู่ว่า  พระธรรมที่ข้าคัดให้ท่านย่าเหลืออีกเท่าไร  

ไป๋ซู่บิดผ้าเช็ดหน้าอุ่นให้หวังซีเช็ดหน้า พลางตอบ  ยังเหลืออีกสองม้วน คาดว่าต้องใช้เวลาอีกเจ็ดบ่ายเจ้าค่ะ  

พระธรรมที่หวังซีคัดให้ท่านย่านั้นไม่เคยเสแสร้งแกล้งทำมาก่อน นางคัดด้วยตัวเองทั้งหมด ใช้คำพูดของนางกล่าวได้ว่า คัดไม่สวยได้ คัดน้อยได้ หรือไม่คัดเลยก็ได้ ทว่าไม่อาจพูดแล้วไม่เป็นคำพูดหรือละเมิดสัญญาได้ 

 เช่นนั้นก็ลุกไปคัดพระธรรมก็แล้วกัน!  นางรู้สึกว่าสุดท้ายก็หาอะไรให้ตัวเองทำได้แล้ว ยังกล่าวด้วยว่า  รอให้ข้าคัดพระธรรมเสร็จแล้ว ต้องเขียนจดหมายกลับไปด้วยสักฉบับหนึ่ง บอกท่านย่าว่าข้าต้องการกลับไปก่อนกำหนด ที่นี่น่าเบื่อเกินไป แล้วข้าก็ไม่อยากเช่าบ้านอยู่ข้างนอกด้วย  

บัดนี้นางยิ่งไม่อยากย้ายเข้าไปอยู่ที่สวนร่มหลิวแล้ว 

นางถึงขั้นเขียนจดหมายให้ท่านย่าก่อน จากนั้นค่อยเริ่มคัดพระธรรม 

ไป๋ซู่รู้ว่านางอดทนไม่ได้อย่างที่สุดแล้ว ตอนอยู่ในห้องหนังสือเป็นเพื่อนหวังซีนั้น นางหาโอกาสส่งสายตาให้หวังหมัวมัวครั้งหนึ่ง ถามหวังหมัวมัวว่าควรทำอย่างไรดี ต้องนำความไปแจ้งหลงจู๊ใหญ่สักครั้งหรือไม่ 

หวังหมัวมัวรู้สึกว่าเป็นเรื่องจำเป็นอย่างยิ่ง หารือกับไป๋กั่วที่ไม่ได้อยู่เวรยามว่า  กลัวแต่ว่าพอคุณหนูใหญ่บอกว่าไปก็จะไปเลยทันที ต้องให้หลงจู๊ใหญ่เตรียมพร้อมเอาไว้ ด้านนายท่านใหญ่กับคุณชายใหญ่ก็ต้องแจ้งล่วงหน้าเอาไว้สักคำหนึ่ง ถึงเวลานายท่านใหญ่กับคุณชายใหญ่จะได้ไม่เป็นห่วง  

ไป๋กั่วและสาวใช้คนอื่นๆ จึงนำของใช้ที่หวังซีไม่ค่อยได้ใช้ในระยะนี้กลับไปเก็บในหีบอีกครั้ง ส่วนหวังหมัวมัวสั่งการให้หวังสี่นำความไปแจ้งหลงจู๊ใหญ่ 

ผู้ใดจะรู้ว่าเมื่อถึงเวลาอาหารเย็น หวังสี่มาหาหวังหมัวมัวด้วยเหงื่อท่วมศีรษะ  ท่านหมอเฝิงของร้านขายยาเพื่อมวลชนถูกใต้เท้าจินหัวหน้าหน่วยรักษาความสงบของเมืองหลวงทิศใต้เชิญตัวไป วันนี้เป็นวันที่สามแล้ว แต่ตัวคนก็ยังไม่กลับมา ท่านหมอเฝิงเล็กร้อนใจยิ่งนัก กำลังหารือเพื่อหาทางออกกับหลงจู๊ใหญ่อยู่ หลงจู๊ใหญ่ให้คนไปเตรียมของขวัญเอาไว้เรียบร้อยแล้ว บอกว่าหากคืนนี้ท่านหมอเฝิงยังไม่กลับมา พรุ่งนี้เขาจะไปเยี่ยมจวนเซี่ย ข้าไม่รู้ว่าควรแจ้งเรื่องนี้ให้คุณหนูใหญ่ทราบหรือไม่  

ร้านขายยาเพื่อมวลชนคือชื่อร้านขายยาของท่านหมอเฝิง 

คนที่สนับสนุนอยู่เบื้องหลังการค้าของสกุลหวังของพวกเขาในปัจจุบันคือเสนาบดีกรมคลังและมหาบัณฑิตพระที่นั่งเป่าเหอนามเซี่ยสือ เป็นคนสู่จงเหมือนกัน 

ต่อให้เป็นเช่นนี้ ยามปกติหลงจู๊ใหญ่ประจำจิงเฉิงของตระกูลหวังจะไม่ไปเยี่ยมเยียนจวนเซี่ย 

หวังหมัวมัวพลันหัวใจหยุดเต้นไปสองสามลมหายใจ  

นางเอามือทาบหน้าอกสูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง ถามบุตรชายว่า  รู้ประวัติของใต้เท้าจินผู้นั้นหรือไม่  

หัวหน้าหน่วยรักษาความสงบของเมืองหลวงทิศใต้ยศไม่เกินขั้นหกบน อยู่จิงเฉิงไม่นับเป็นขุนนางด้วยซ้ำ แต่ก็ใช้ไม่ได้กับจิงเฉิงที่เต็มไปด้วยเสือหมอบมังกรเร้นกาย บิดาของพระชายาในชินอ๋องและบิดาของพระชายาในจวิ้นอ๋องที่ไม่มีตำแหน่งติดตัว ชินอ๋องและจวิ้นอ๋องไม่มีอะไรทำ บ้างก็ประทานตำแหน่งหัวหน้าหน่วย บ้างก็ประทานตำแหน่งรองหัวหน้าหน่วยให้โดยไม่ต้องทำอะไรก็มี 

ดังนั้นคนในจิงเฉิงที่ไม่ควรไปยั่วยุที่สุดจึงรวมถึงหัวหน้าหน่วยและรองหัวหน้าหน่วยเหล่านี้ด้วย 

ใต้เท้าจินท่านนี้บีบบังคับให้หลงจู๊ใหญ่ไปหาตระกูลเซี่ยได้ เกรงว่าเรื่องราวคงไม่ได้ธรรมดาสามัญขนาดนั้น 

หวังหมัวมัวนึกถึงเรื่องที่พวกไป๋กั่วเคยพูดถึงเมื่อหลายวันก่อนขึ้นมาอีกครั้ง คุณชายรองจวนเจิ้นกั๋วกงและองค์ชายรองเองก็เคยไปหาท่านหมอเฝิงมาก่อนเช่นกัน 

นี่มันเรื่องอะไรกันแน่! 

ท่านหมอเฝิงเคยรักษาและช่วยชีวิตคนสกุลหวังเอาไว้ไม่น้อย 

หวังสี่รีบกล่าว  ได้ยินว่าเป็นน้องชายของอดีตสามีของเป่าชิ่งจ่างกงจู่  

หวังหมัวมัวตะลึงงัน กล่าวว่า  เป่าชิ่งจ่างกงจู่ยังติดต่อกับคนจากครอบครัวของอดีตสามีอยู่หรือ  

 ไม่ได้ติดต่ออะไรกัน  หวังสี่กระซิบกล่าว  ตระกูลอดีตสามีของเป่าชิ่งจ่างกงจู่ตระกูลนั้น ได้ยินว่าเคยช่วยชีวิตฮ่องเต้เอาไว้ เวลานั้นตระกูลนั้นมีบุตรชายที่ยังเด็กอยู่สองคน ต่อมาเป่าชิ่งจ่างกงจู่สมรสใหม่ จึงต้องจัดการตระกูลนั้นให้เรียบร้อย ใต้เท้าจินท่านนี้คือบุตรชายคนรองของตระกูลนั้น ได้รับตำแหน่งหัวหน้าหน่วยเป็นมรดกตกทอด ทำงานอยู่ที่หน่วยรักษาความสงบของเมืองหลวงทิศใต้  

 คงมิใช่ว่ากำลังทำงานให้คุณชายรองตระกูลเฉินอยู่หรอกกระมัง  หวังหมัวมัวพึมพำกล่าว ผุดลุกขึ้นมาในทันที  ไม่ได้การแล้ว เรื่องนี้ต้องบอกให้คุณหนูใหญ่ทราบเอาไว้  กลัวว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวพันกับเฉินลั่ว หากพัวพันมาถึงคุณหนูใหญ่ละก็แย่แน่ 

นางกล่าวกับบุตรชาย  เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ คุณหนูใหญ่ไปหาฮูหยินผู้เฒ่า ข้าจะหาวิธีส่งข่าวไปให้คุณหนูใหญ่ ให้นางกลับมาเร็วหน่อย  

ไม่อย่างนั้นด้วยนิสัยของฮูหยินผู้เฒ่าแล้ว เกรงว่าคงจะรั้งคนไว้ที่เรือนหยกวสันต์พูดคุยไปกว่าครึ่งค่อนคืนเป็นแน่ 

หวังสี่รับคำ รับประทานมื้อเย็นอย่างลวกๆ เสร็จแล้วช่วยคำนวณบัญชีการซ่อมแซมสวนร่มหลิว หวังซีถึงได้เร่งกลับมา 

 เรื่องราวเป็นมาอย่างไร เจ้าจงเล่าให้ข้าฟังอย่างละเอียด  สีหน้านางหนักอึ้ง  ข้าให้ไป๋กั่วไปติดสินบนไว้แล้ว พวกเราเร่งเดินทางไปให้ถึงร้านขายยาเพื่อมวลชนก่อนเวลาห้ามออกนอกเคหสถาน  

หวังสี่รับคำ เล่าเรื่องที่ตัวเองได้ยินมาให้หวังซีฟังอย่างละเอียดไปด้วย เดินไปที่สวนร่มหลิวพร้อมหวังซีไปด้วย 

เรือนทางด้านนั้นยังซ่อมแซมไม่เสร็จดี ทว่าซอยกันไฟด้านหลังกลับใช้เดินรถได้แล้ว 

ตอนที่พวกนางมาถึง ไป๋กั่วรออยู่ก่อนแล้ว ด้านข้างยังมีรถม้าจอดเอาไว้ด้วยหนึ่งคัน 

หวังหมัวมัวประคองหวังซีขึ้นรถม้า ย้ำกำชับไป๋กั่วว่า  พวกเจ้าดูแลบ้านให้ดี อย่าให้คนในจวนนินทาว่าร้ายได้  

ไป๋กั่วพยักหน้า 

หวังสี่บังคับรถม้า หวังหมัวมัว ชิงโฉวและหงโฉวร่วมทางไปด้วย เร่งเดินทางไปที่ร้านขายยาเพื่อมวลชน 

หลงจู๊รีบพาหวังซีและคนอื่นๆ ไปที่ห้องหนังสือด้านหลัง 

พวกนางรอกว่าครู่ใหญ่เฝิงเกาถึงกลับมา 

 เจ้ามาได้อย่างไร  ดวงหน้าเขาเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยและเจือความกังวลใจเพิ่มเข้ามาด้วยอีกหลายส่วน  ทางนี้พวกข้าไม่มีปัญหาอะไร หากมีปัญหาย่อมต้องบอกเจ้า ขอให้เจ้าช่วยเหลืออย่างแน่นอน เจ้าวิ่งออกมาเช่นนี้ หากถูกสายตรวจลาดตระเวนพบตัวเข้าจะทำอย่างไร จิงเฉิงไม่เหมือนที่อื่น สายตรวจลาดตระเวนหลังเวลาห้ามออกนอกเคหสถานล้วนเป็นองครักษ์ส่วนพระองค์ของโอรสสวรรค์ทั้งสิ้น พวกเราไม่มีคนรู้จักที่พอจะขอความช่วยเหลือในด้านนี้ ยากจะทำความรู้จักได้  

หวังซีพลันค้นพบว่าเส้นทางของสกุลหวังในจิงเฉิงช่างอ่อนด้อยยิ่งนัก 

ถ้าหากเป็นที่สู่จง ไม่จำเป็นต้องกังวลใจด้วยเรื่องแค่นี้ 

นางมีความคิดหนึ่งอยู่ในใจรางๆ แต่วาบผ่านมาก็ผ่านไป ถูกความเป็นห่วงที่มีต่อท่านหมอเฝิงบดบังเอาไว้จนมิด 

 ยังไม่มีข่าวคราวอะไรจากคนแซ่จินหรือ  นางยิงคำถามรัว  ตอนนั้นใช้นามอะไรมาเชิญปู่เฝิงไป สืบเจอหรือไม่ว่าผู้ใดในบ้านของพวกเขาป่วย เคยออกมาสั่งเทียบยาหรือไม่ ไม่เคยสั่งเทียบยาจากร้านขายยาของพวกเราเลยหรือ สืบทราบเทียบยาหรือยัง  

หากทราบเทียบยาก็จะทราบว่าป่วยเป็นโรคอะไร 

พวกเขาจะได้จัดเทียบยาได้ถูกกับโรค จะได้รู้ว่าพรุ่งนี้ควรจะพูดกับคนตระกูลเซี่ยอย่างไรดี 

 ก็เพราะไม่รู้อะไรเลย ถึงทำให้คนเป็นกังวลใจ  เฝิงเกาส่ายศีรษะ  ตั้งแต่ท่านอาจารย์เข้าตระกูลจินไปก็ไม่ได้ข่าวคราวอีกเลย  

…………………………………………………………………