เฮอร์มีส ระบบเปลี่ยนโลก - ตอนที่ 41

‘ทำไมไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยล่ะ!?’

ดวงตาของแวนส์เริ่มสั่นไหว เนื่องจากเขาไม่รู้สึกว่ามีอะไรเกิดขึ้น และคริสตัลสีเหลืองที่อยู่บนหน้าผากของเขาก็ไม่ได้เปล่งประกายหรือทำอะไรเลยพลังงานของเขากำลังจะหมดลงในทุกวินาที ในตอนนี้เขาจำเป็นต้องใช้ความเร็วของเขาอย่างชาญฉลาดหากเขายังอยากมีชีวิตอยู่

สายตาของเขามองไปที่แมงมุมปีศาจขนาดยักษ์สองตัวที่กำลังเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ ในขณะที่ความตื่นตระหนกของเขาเริ่มมากขึ้นอีกครั้ง เขาแน่ใจว่าถ้าเขาไม่ได้เปิด [การรับรู้เวลา] เขาคงจะตายแน่ๆ

‘มาเถอะ! มาเถอะนะ!’ เขาพยายามดูดซับคริสตัล แต่ไม่ว่าเขาจะทำมันมากแค่ไหนก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับคริสตัลเลย

‘ฉัน…ฉันจะไม่ตายที่นี่!’ เขาร้องในใจขณะที่เขากระแทกคริสตัลที่หน้าผากของเขา เขาเห็นเลือดไหลออกมาจากหน้าผากของเขา และลอยอยู่ในอากาศ เขารู้สึกได้แล้วว่าการมองเห็นของเขาเริ่มมืดลงเมื่อความเหนื่อยล้าของเขาถึงขีดจำกัด

[พลังงาน: 6/38]

‘ไอ้บ้าเอ้ยยย!’ ดวงตาของเขาเริ่มสั่นอีกครั้ง เพียงไม่กี่วินาทีทักษะ [การรับรู้เวลา] ของเขาก็จะหมดลง หลังจากนั้นเขาก็ต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหนีแมงมุมปีศาจด้วยความเร็วของเขาเพียงอย่างเดียว แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถให้ความสนใจไปที่การเพิ่มความเร็วของเขาได้มากนักเนื่องจากความเจ็บปวดที่กำลังคืบคลานไปทั่วร่างกายของเขา

เมื่อพลังงานของเขาต่ำลงจนถึงขีดสุดหน้าอกของเขาก็เริ่มรู้สึกแน่นและหายใจไม่ออก แวนส์หันไปมองแมงมุมปีศาจอีกครั้งในขณะที่มันเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เขาคลานออกไปเล็กน้อย พวกมันอยู่ห่างจากเขาอีกเพียงไม่กี่เมตรเท่านั้น เมื่อพลังงานของเขามันพวกมันทั้งสองก็จะขย้ำร่างของเขาเป็นชิ้นๆแน่นอน

[พลังงาน: 2/38]

ความบ้าคลั่งปรากฏในดวงตาของแวนส์ทันที เขาคำรามออกมาด้วยความบ้าคลั่ง

“ไอ้พวกบ้า!” เขาคำรามในขณะที่เขาเปิดปากของเขา และกลืนคริสตัลสีเหลืองเข้าปากของเขาไปทั้งหมด แน่นอนว่าเขารู้สึกว่าคอของเขาถูกคริสตัลบาดในขณะที่มันตกลงไป แต่ถึงอย่างนั้นดวงตาของเขาก็ยังคงคลุ้มคลั่งขณะที่เขากัดฟันด้วยความเจ็บปวด

“ฉัน…จะไม่ตายที่นี่!” เสียงของเขาดังก้องไปทั่วทั้งถ้ำ ขณะที่พลังงานของเขาหมดลงอย่างสมบูรณ์

แมงมุมปีศาจตื่นตระหนกกับเสียงคำรามอย่างกะทันหันของแวนส์ แต่มันก็เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นก่อนที่พวกมันจะเข้าไปหาเด็กชายที่ดูไร้พลัง แต่ในขณะที่พวกมันกำลังจะแทงเขาด้วยขาที่แหลมคม ร่างของแวนส์ก็เริ่มสั่นสะเทือน ร่างกายของเขาขยับบนพื้นเนื่องจากเกิดการสั่นสะเทือนที่รุนแรง

แต่นี่ไม่เพียงพอที่จะยับยั้งสัตว์ร้ายที่หิวโหยทั้งสองได้ พวกมันยกขาขึ้นพร้อมกันอย่างรวดเร็วและพุ่งเข้าหาเด็กชายที่นอนอยู่ตรงนั้น

อย่างไรก็ตามก่อนที่ขาที่แหลมของพวกมันจะแทงเด็กชายได้พวกมันก็หยุด อาจจะเหมาะสมกว่าถ้าจะบอกว่าเวลา…ช้าลง

แวนส์หายใจเข้าลึกๆขณะที่เขาจ้องไปที่ขาอันแหลมคมทั้ง 2 ข้างที่กำลังจะแทงใส่ร่างกายของเขา เขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เมื่อเขาตระหนักว่าปลายขาที่แหลมคมอยู่ห่างจากเขาเพียงไม่กี่นิ้ว ดังนั้นเมื่อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเขาจึงจับขาข้างหนึ่งอย่างระมัดระวังในขณะที่เขาค่อยๆดันตัวเองและลุกขึ้น

เขารู้สึกว่ากล้ามเนื้อของเขาปวดเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน แต่เนื่องจากเขาสามารถเคลื่อนไหวได้แล้ว เขาก็แค่กัดฟันและพยายามไม่สนใจความเจ็บปวดให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

และด้วยการหายใจเข้าลึกๆครั้งสุดท้าย แวนส์จับขาที่เขาจับไว้ด้วยมือทั้งสองข้างและขยับกลับอย่างแรงโดยฉีกขาแมงมุมปีศาจออกจากร่างของมัน

เมื่อเห็นเศษและชิ้นส่วนของขาแมงมุมปีศาจค่อยๆกระจายออก แวนส์ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขณะที่เขายังคงวิ่งกลับไป และด้วยเสียงหัวเราะเขารีบวิ่งไปที่แมงมุมปีศาจอีกครั้ง เขาเอาขาของมันมาเป็นอาวุธ และใช้แทงตาของมัน

เขาดึงขาออกและเจาะเข้าไปในดวงตาของแมงมุมปีศาจอีกตัวเช่นกัน โดยไม่ให้เวลาพวกมันได้ตอบโต้ ในขณะที่เขาวิ่งไประยะไกลก่อนที่จะปิดสกิล [การรับรู้เวลา] ของเขาในที่สุด

เขาเพ่งความสนใจไปรอบๆตัวเขาอย่างระมัดระวัง ในขณะที่เฝ้าดูแมงมุมปีศาจตัวมหึมาดิ้นอยู่บนพื้น แต่ถึงแม้แมงมุมปีศาจจะตายไปแล้วแวนส์ก็ยังไม่ไว้วางใจ

หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาทีเขาก็ล้มลงกับพื้นก่อนที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาหลับตาลงชั่วขณะก่อนจะหมุนขามาดูซึ่งก่อนหน้านี้มันมีรูขนาดใหญ่อยู่

“คริสตัลรักษาบาดแผลของฉันด้วยเหรอ?” เขาพึมพำขณะตรวจสอบแขนของเขาด้วย เขาคิดว่าเขาโชคดีอะไรขนาดนี้ เขารู้ดีว่าคริสตัลสามารถมอบค่าประสบการณ์ให้เขาเพื่อเพิ่มเลเวลและเติมพลังงานได้ แต่มันสามารถรักษาบาดแผลของเขาได้ด้วยงั้นหรอ? บางทีเขาอาจจะพลาดตอนเรียนตอนที่เขายังยุ่งมากกับการพยายามอ่านสิ่งที่อยู่บนกระดาน

ในที่สุดเขาก็สามารถผ่อนคลายได้แล้ว แวนส์ตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงในหน้าต่างสถานะของเขาอย่างรวดเร็ว

‘หน้าต่างระบบ’

[ร่างกาย เลเวล 2 -> 6 ค่าประสบการณ์: 113/1600

ระบบ เลเวล 3 -> 5 ค่าประสบการณ์: 56/500

พลังชีวิต: 209/210              | พลังงาน: 35/39

ความแข็งแรง: 10 -> 50        | (พลังโจมตี: 16 -> 117 + 0)

ความว่องไว: ???                  | (ความเร็ว: ???)

ความทนทาน: 20                 | (พลังชีวิตสูงสุด: 210, พลังป้องกัน: 8 -> 24  + 0)

ความฉลาด: 5                     | (พลังงานสูงสุด: 38 -> 39, พลังเวทย์: 14 + 0)

อัตราการฟื้นฟูพลังชิวิต: 5

อัตราการฟื้นฟูพลังงาน: 1

คะแนนสถานะเหลือ: 0]

เขาเพิ่มทุกอย่างไว้ในความแข็งแรงและตอนนี้เขากำลังคิดว่าเขาควรจะเพิ่มค่าสถานะให้กับความฉลาดเพื่อที่เขาจะได้ใช้ [การรับรู้เวลา] ของเขาได้มากขึ้น และจะไม่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่คุกคามชีวิตเช่นสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อีกต่อไป

ขณะที่แวนส์กำลังยุ่งอยู่กับการตรวจสอบค่าสถานะของเขา เสียงสั่นๆก็กระซิบผ่านหูของเขา แวนส์ปิดหน้าต่างระบบของเขาทันที และโยนขาแมงมุมที่เขาถืออยู่ลงกับพื้น จากนั้นเขาก็ดึงขาใหม่ออกจากศพที่ละลายไปแล้วเล็กน้อยใกล้ๆ

แวนส์หายใจเข้าลึกๆขณะที่ต้นตอของเสียงสั่นนั้นเริ่มออกมาเรื่อยๆ มันเริ่มจาก 1 แล้วกลายเป็น 5 และเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจากมุมต่างๆ

แวนส์ไม่สามารถนับได้อีกต่อไป เขาเปิดใช้งาน [การรับรู้เวลา] ของเขา และรีบวิ่งไปหาตัวแรกก่อนที่มันจะเห็นเขาด้วยซ้ำ

และ…นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น เขาสามารถเอาชนะพวกมันได้ทั้งหมดพลังงานของเขาเกือบจะหมดลงอีกครั้งในขณะที่เขาใช้ [แอร์สเต็ป] เป็นครั้งแรกเพื่อขึ้นไปบนแมงมุมปีศาจและสังหารมันจากด้านบนด้วยขาของพวกมันที่ตายไปแล้ว

หลังจากนั้นเขาก็เห็นหน้าอีกคน และรีบวิ่งไปหาโดยสัญชาตญาณ แต่หลังจากนั่นเขาก็ได้รู้ว่าจริงๆแล้วคนๆนั่นคือมนุษย์ที่ชื่อว่านิชาและเธอไม่ใช่แมงมุมปีศาจ

และนั่นคือเรื่องราวทั้งหมด

“แล้ว…เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่?” สก็อตต์วางโล่ลงกับพื้นขณะที่เขานั่งอยู่บนก้อนหินใกล้ๆ

“…มันเป็นแบบนี้อยู่แล้วในตอนที่ฉันมาถึงที่นี่” แวนส์พูดอย่างเมินเฉย ขณะที่เขายืนขึ้นและปัดฝุ่นออกจากกางเกงของเขา เขาไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาให้สมาชิกในกิลด์กิลด์เซอร์เบอรัส 7 หัวฟัง เขาแค่เล่าในใจของเขาเงียบๆ

“อะไรนะ” นิชาเลิกคิ้วอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเธอได้ยินคำตอบของแวนส์

“แต่เมื่อเราเห็นนาย นายอยู่บนตัวของแมงมุมปีศาจและหัวเราะกับตัวเองอย่างน่าขนลุก!”

“ฉันชอบแมงมุม” แวนส์ตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“…”