แค้นรักสามีตัวร้าย - ตอนที่ 817
“นรมน แกขู่ฉันอย่างนี้ข้างนอก บางทีฉันอาจจะลังเลเล็กน้อย แต่ในนี้ ต้องฟังคำพูดของฉัน！ถ้าเครื่องส่งสัญญาณของแกสามารถส่งออกไปได้ ก็ถือว่าฉันแพ้ เป็นอย่างไร？”
เรณุกาลำพองใจสุด ๆ
นรมนถึงจะนึกขึ้นมาได้ว่าในนี้ไม่มีสัญญาณ หรือจะพูดว่าสัญญาณในนี้ถูกบล็อกไว้
เธอมองนภดลที่ทุกข์ทรมาน วิ่งไปแย่งชิงสะพานไฟอย่างไม่คิด
“ขวางมันเอาไว้! ไม่อย่างนั้นคนที่ต้องเข้าไปต่อคือพวกแก！”
เสียงของเรณุกามีความน่าเกรงขาม บอดี้การ์ดเหล่านั้นวิ่งไปทางนรมนทันที
นรมนไม่สนใจพวกเขา อาศัยร่างกายที่คล่องแคล่ว หลบหลีกพวกเขาอย่างรวดเร็ว จนในที่สุดสามารถเกี่ยวที่จับของสวิตช์ได้ แต่บรรดาบอดี้การ์ดต่างโผเข้ามา
เมื่อนภดลเห็นนรมน เขาเจ็บจนแทบจะไม่หายใจแล้ว เมื่อเขามองเห็นนรมนพยายามอย่างสุดกำลังเช่นนี้เพื่อเขา ราวกับว่าเขาเห็นฉัตรยา
ไม่！
ฉัตรยาตายแล้ว！
สามารถปรากฏตัวตรงนี้มีแค่เพียงนรมน
นภดลตะโกนร้อง พยายามดิ้นรน แต่กลับไม่อาจต่อต้านกระแสไฟที่ช็อตใส่ได้
นรมนมองเห็นนภดลแบกรับความเจ็บปวด ถึงจะเสี่ยงถูกบอดี้การ์ดต่อย ก็เสี่ยงพยายามดึงสวิตช์ลง
ในที่สุดนภดลก็หอบสั้น ๆ
“ไป！ รีบไปซะ！ ไม่ต้องเป็นห่วงผม！”
นภดลตะโกน มุมปากเต็มไปด้วยเลือด
นรมนถึงจะมีสมาธิสู้กับบอดี้การ์ดเหล่านั้น
ถึงแม้ร่างกายของเธอจะไม่เทียบเท่าบุริศร์ และตอนนี้ก็ยังท้องอยู่ด้วย แต่อาจเป็นเพราะศักยภาพที่ซ่อนอยู่ถูกกระตุ้น นรมนรับมือกับผู้ชายตัวใหญ่เหล่านั้นเหมือนนักรบผู้กล้าหาญ และยังเป็นฝ่ายที่เหนือกว่า
เมื่อเรณุกามองเห็นฉากนี้ โมโหจนปากเบี้ยว
“ไอ้พวกไร้ประโยชน์ แม้แต่ผู้หญิงยังสู้ไม่ได้ ฉันให้พวกแกทำอะไร？ กิมจิ！”
เมื่อนรมนได้ยินชื่อนี้ก็อดแปลกใจเล็กน้อยไม่ได้
กิมจิ？
เป็นเขาเหรอ？
ในขณะที่นรมนตกตะลึง บอดี้การ์ดคนหนึ่งต่อยลงบนใบหน้าของเธอ ของเหลวอุ่น ๆ ไหลออกมาจากจมูก
นรมนถอยหลังไปสองก้าว มองเห็นกิมจิเข้ามาจากด้านนอก สายตาเย็นชาอย่างยิ่ง
เธอยังจำได้ว่ากิมจิขอร้องให้ตนเองยกโทษให้อย่างไร ถ้าไม่ใช่เพราะเธอยึดถือในหลักการของตนเอง เกรงว่าตอนนี้คงจะถูกเขาทำร้ายเป็นครั้งที่สอง？
มองกิมจิเดินมาหาตนเอง นรมนหัวเราะอย่างเย็นชาและกล่าวว่า： “ฉันมันตาบอดจริง ๆ ไม่คิดว่ายังจะเชื่อว่านายจะช่วยฉันได้”
กิมจิมองนรมน แววตาแฝงไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน
“นายหญิง ผมขอโทษ”
“อย่ามาเรียกฉันว่านายหญิง！ เจ้านายของนายกำลังมองนายอยู่หน้ากล้อง”
นรมนโกรธจนขึ้นเสียงอย่างห้ามไม่ได้
คนอื่นมองเห็นกิมจิเข้ามา ก็หยุดการโจมตี และยังถอยหลังออกไปสองก้าว กลายเป็นวงล้อม โอบล้อมนรมนกับกิมจิอยู่ข้างใน
นรมนมองเห็นท่าทางแบบนี้ รู้ว่าวันนี้ตนเองจะต้องพ่ายแพ้อยู่ตรงนี้
ถ้าเป็นคนอื่น เธอยังมีแผนการที่จะเอาชนะได้บ้าง แต่ถ้าคู่ต่อสู้เป็นกิมจิ ถึงแม้เธอจะพยายามอย่างยากลำบากก็ได้เพียงแค่เสมอกับเขา
มีบอดี้การ์ดล้อมรอบอยู่มากมายเช่นนี้ ถึงตอนนั้นเธอคงไม่สามารถพานภดลออกไปได้！
หรือว่าวันนี้ไม่มีหนทางแล้วจริง ๆ
นรมนมองกิมจิ รู้ว่าตนเองต้องชนะถึงจะมีโอกาสรอด
“มาเถอะ ไม่ต้องพูดให้มากความ ในเมื่อเลือกเป็นศัตรูก็อย่าทำท่าทางเหมือนไม่มีทางเลือก”
นรมนถอยหลังหนึ่งก้าว จัดท่าทางทันที เตรียมตัวพร้อมประลองกับกิมจิทุกเมื่อ
นภดลเห็นนรมนสู้สุดชีวิตเพื่อตนเองเช่นนี้ จึงร้องตะโกนออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“นรมน คุณไปเถอะ ไม่ต้องสนใจผม ฉัตรยาไม่อยู่แล้ว ผมออกไปก็ไม่มีความหมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนอย่างผมถึงจะออกไปแล้วจะเป็นอย่างไร？ผมจะไม่ถูกคนมองว่าเป็นสัตว์ประหลาดเหรอ？บางทีความตายอาจจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายที่ดีที่สุดของผม”
“อย่าพูดจาไร้ประโยชน์ ฉันรับปากฉัตรยาแล้วว่าจะพานายออกไป”
คำพูดของนรมนทำให้นภดลอึ้งไปเล็กน้อย และกล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่นทันที： “ฉัตรยาช่างโง่เหลือเกิน เชื่อเสมอว่าความรักในครอบครัวจะสามารถเอาชนะทุกสิ่งได้ น่าเสียดาย……เธอถูกคนฆ่าตาย！”
“ฉันเข้าใจ ดังนั้นรอออกไปแล้วค่อยคุยกันนะ”
นรมนไม่สนใจนภดลอีก และมองไปที่กิมจิ พูดอย่างไม่แยแส： “เริ่มเถอะ”
“ขอโทษด้วย”
กิมจิรู้สึกละอายใจมาก แต่กลับโจมตีใส่นรมนทันที
นรมนรีบหลบ แต่บอดี้การ์ดคนอื่นกลับฉวยโอกาสดันเธอกลับไป
นี่มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด！
แต่นรมนก็รู้ว่า ความยุติธรรมสำหรับเรณุกาคือเรื่องที่ไปไม่ได้
เธอมองทุกสิ่งตรงหน้าอย่างเคร่งขรึม ต่อสู้กับกิมจิด้วยความระมัดระวังมาก
การโจมตีของกิมจิยิ่งเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เร็วขึ้นเรื่อย ๆ จนนรมนรู้สึกเหนื่อย
เมื่อนรมนรู้สึกว่าตนเองกำลังจะพ่ายแพ้ให้แก่กิมจิ ทันใดนั้นเองกิมจิก็ฉวยโอกาสยัดกุญแจดอกหนึ่งให้กับนรมน กระซิบว่า： “นี่คือกุญแจเปิดฉนวนใยแก้วของนภดล เดี๋ยวหลังจากที่คุณช่วยเขาแล้วให้ไปทางขวา จะมีประตูลับบานหนึ่ง มันสามารถทะลุออกไปซอยด้านหลังตระกูลจันทรวงศ์ได้ สิ่งที่ผมช่วยคุณได้มีเพียงเท่านี้ ส่วนบอดี้การ์ดทางนี้ส่งมาให้ผม รีบไปซะ บุริศร์เป็นกำลังหนุนของคุณอยู่ด้านนอก”
นรมนอึ้งไปเล็กน้อย
“นาย……”
“ไม่ต้องพูดแล้ว รีบไปซะ！”
กิมจิถือโอกาสออกแรงส่งที่มือ ผลักนรมนไปตรงหน้าฉนวนใยแก้วของนภดลทันที
“ฉันเชื่อใจนายได้ใช่ไหม？”
กิมจิรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่งกับคำถามของนรมน
เขามองนรมน ตอบเบา ๆ ： “ผมขอสาบานด้วยชีวิตของผม ผมไม่มีทางหลอกคุณ”
“กิมจิ ดูแลตัวเองด้วย”
นรมนเข้าใจความรู้สึกในแววตาของกิมจิ
ทันใดนั้นเองเธอคิดอยากจะหนีไป
กิมจิชอบเธอ？
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่?
ทำไมเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลย？
กิมจิได้ยินนรมนพูดเช่นนี้ จึงยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“หัวหน้ากิมจิ นี่คุณ……”
คนอื่นเห็นความผิดปกติ จึงไถ่ถามอย่างสงสัย
กิมจิหันตัวไป ยิ้มให้พวกเขาและกล่าวว่า： “ ปล่อยพวกเขาไป”
“หัวหน้ากิมจิ คุณพูดอะไร？”
“ฉันพูดว่า ปล่อยพวกเขาไป！”
ในขณะที่พูดกิมจิก็ลงมือกับพวกเขา
เห็นกิมจิพัวพันอยู่กับพวกเขา นรมนรีบไปตัดไฟฟ้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นเปิดฉนวนใยแก้ว พยุงนภดลออกมา
“ยังเดินไหวไหม？”
“ไหว！”
“งั้นไปเถอะ！”
นรมนพยุงนภดล มองเห็นกิมจิกำลังสู้อยู่ เธอรู้ว่าครั้งนี้เรณุกาอาจจะไม่ปล่อยกิมจิไป
ทันใดนั้นเองนรมนรู้สึกไม่สบายใจ
เธอไม่อยากติดค้างกิมจิ แต่เมื่อเปรียบเทียบกับนภดล นภดลจำเป็นต้องออกไปรับการรักษา
นรมนกัดริมฝีปาก พานภดลออกไปตามคำชี้แนะของกิมจิ
“กิมจิ คิดไม่ถึงว่าแกจะกล้าทรยศฉันแกจะกล้าดียังไง！”
เธอตบโต๊ะอย่างโมโหทันที จากนั้นเพิ่มกำลังคนเพื่อไปควบคุมตัวกิมจิ และให้คนไปสกัดกั้นนรมน
นรมนพานภดลไปเปิดประตูลับ แต่นภดลกลับห้ามเธอไว้
“ตอนนี้ด้านนอกต้องมีคนมากมายรอพวกเราติดกับดักอยู่แน่ ๆ พวกเราออกไปก็ไม่มีทางรอดหรอก”
“บุริศร์รอเป็นกองหนุนของพวกเราอยู่ด้านนอก”
บุริศร์คือความหวังเดียวของนรมน
นภดลกลับกล่าวอย่างเย็นชา： “ผมไม่ปฏิเสธความสามารถของประธานบุริศร์ แต่เขาเข้ามาในตระกูลจันทรวงศ์ไม่ได้ ถึงแม้เขาส่งคนเข้ามาสอดแนมและประสานอยู่ภายใน แค่ก็ยังคงเข้ามาไม่ได้เหมือนเดิม นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับอำนาจ แต่เป็นเพราะซอยด้านหลังตระกูลจันทรวงศ์ติดตั้งระบบป้องกันตนเอง ด้านในมีพิษร้ายอยู่ คนทั่วไปถ้าขืนเข้ามา ก็จะถูกพิษ พวกเขาไม่มีความสามารถเข้ามาช่วยผู้คน ในที่นี้ ตระกูลจันทรวงศ์มีอำนาจอยู่ฝ่ายเดียว และระบบป้องกันตนเองก็ทำได้อย่างไม่มีข้อบกพร่อง ดังนั้นตราบใดที่พวกเราไม่ออกไป เรณุกาอาจจะไม่เปิดระบบป้องกันตนเอง แต่ในกรณีที่พวกเราออกไป เธอจะทำให้พวกเราพ่ายแพ้ยับเยิน”
นรมนฟังถึงตรงนี้ ก็อดตกใจจนเหงื่อแตกไม่ได้ และยิ่งเป็นห่วงบุริศร์ขึ้นมาด้วย
“ทำอย่างไรดี？ถ้าบุริศร์ไม่รู้ ถ้าบุกเข้ามา แล้ว……”
“ พวกเราต้องหาโทรศัพท์โทรหาเขา”
“พูดเป็นเล่นไป ตอนนี้มือถือของฉันถูกบล็อกสัญญาณ จะโทรออกไปได้ที่ไหน？”
นรมนรู้สึกว่าพระเจ้าเล่นตลกกับตนเอง
นภดลกลับขมวดคิ้วและกล่าวว่า： “มีโทรศัพท์อยู่ในห้องของฉัตรยา เป็นโทรศัพท์ตั้งโต๊ะของตระกูลจันทรวงศ์ สามารถโทรออกได้”
นรมนอึ้งไปเล็กน้อย
“นายอยากไปห้องของฉัตรยาเหรอ？”
“ใช่ ถึงแม้จะต้องออกไป ผมอยากพาเธอไปด้วยกัน ที่นี่คือสุสานฝังศพของเธอ ผมไม่ต้องการให้เธออยู่ที่นี่ต่อ ออกไปจากที่นี่ ไปสู่โลกกว้างคือความปรารถนาสุดท้ายของเธอ”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของนภดลโศกเศร้าและทุกข์ใจยิ่งนัก จนแม้แต่เจ็บปวดตรงส่วนลึกของหัวใจ
นรมนรู้เรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขา บางทีหลายปีที่ผ่านมามิตรภาพตั้งแต่วัยเด็กของทั้งสองหยั่งรากลึกยิ่งกว่าใคร
“ได้ พวกเราไปห้องของฉัตรยากัน”
นรมนกับนภดลทำการตัดสินใจทันที ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย
ทั้งสองคนเปลี่ยนเส้นทาง หลังจากออกมาจากภูเขาจำลองก็มองเห็นดร.ฐานทัตกำลังเฝ้าอยู่ด้านนอก
ร่างกายของนภดลหดตัวอย่างไม่ตั้งใจ สามารถเห็นได้ว่า หลายปีที่ผ่านมานภดลอยู่ข้างกายดร.ฐานทัตได้รับความทรมานไม่น้อย
ดร.ฐานทัตมองนภดลด้วยแววตาไม่ดี
“ดร.ฐานทัต คุณคิดว่าจะเอาชนะฉันได้เหรอ？”
นรมนดึงนภดลไปด้านหลังเพื่อปกป้องเป็นอย่างแรก
ดร.ฐานทัตมองนรมน มองใบหน้าที่เหมือนกับลูกสาวอย่างยิ่ง ทันใดนั้นจึงพูดขึ้นมาว่า： “ฉันสามารถส่งพวกเธอออกไปได้ แต่พวกเธอต้องพาลูกสาวของฉันไปด้วย”
“อะไรนะ？”
นรมนคิดว่าตนเองฟังผิด
ดร.ฐานทัตกล่าวด้วยความพยายามอย่างเจ็บปวดว่า： “ฉันรู้ว่าฉัตรยาอยู่ที่นี่ไม่มีความสุข ตอนนี้เธอจากไปแล้ว ฉันไม่อยากขังร่างของเธอเอาไว้ที่นี่ ถึงแม้ฉันจะไม่ชอบนภดล แต่ฉันรู้ว่านภดลดีกับฉัตรยา เพียงแค่พวกเธอรับปากฉัน ว่าจะเอาร่างของฉัตรยาออกไปทำพิธีฝัง ฉันจะพาพวกเธอออกไปจากที่นี่”
นรมนเข้าใจทันที
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาก็คือพ่อของฉัตรยา
บางทีเขาก็อาจจะรักฉัตรยา เพียงแค่ประเพณีของครอบครัวที่ปฏิบัติต่อเนื่องมายาวนานทำให้เขาไม่กล้าขัดคำสั่งของเรณุกา และอาจเพราะเรณุกาข่มขู่ ทำให้เขาหวาดกลัว แต่สิ่งเหล่านี้หลังจากที่ลูกสาวตายไปยังคงได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ จนในที่สุดดร.ฐานทัตก็ทนไม่ไหว
นรมนมองหน้าเขา กล่าวออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ： “ฉันสามารถรับปากคุณได้ พาฉัตรยาออกไปทำพิธีฝังศพ เพียงแต่ตอนนี้ฉันต้องการมือถือ”
มือถือใช้ไม่ได้ สัญญาณที่นี่ถูกบล็อกเอาไว้ นอกจากโทรศัพท์ตั้งโต๊ะ พวกเธอสามารถไปใช้โทรศัพท์ในห้องของฉัตรยา เพียงแต่ต้องเร็วหน่อย พวกเธอสามารถคิดวิธีนี้ได้ คุณย่ารองก็ต้องคิดได้เหมือนกัน”
ได้ยินดร.ฐานทัตพูดเช่นนี้ นรมนกับนภดลก็ตึงเครียดขึ้นมา พวกเขาสามคนรีบตรงไปที่ห้องของฉัตรยา กลับเจอคนคนหนึ่งขวางอยู่ที่ประตูห้องของฉัตรยา