แค้นรักสามีตัวร้าย - บทที่ 1462 สิ่งที่เธอต้องการไม่เคยเป็นความรู้สึกผิดของนภดล

ใจของปาณีกระตุกขึ้นมาทันที

ทำไมวันนี้ถึงได้รู้สึกว่านภดลทำตัวแปลก ๆ นะ?

และก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่ามีความลับอยู่ในใจหรือเปล่า ปาณีจึงค่อนข้างเป็นกังวลว่าเมื่อกี้เขาจะได้ยินอะไรหรือเปล่า ชั่วขณะหนึ่งจึงเกิดความหวาดระแวงขึ้นมาเล็กน้อย

นภดลจ้องมองปาณีทีหนึ่ง แล้วก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเธอมีความหวาดระแวงอยู่ ในดวงตาจึงมีแววไม่พอใจพาดผ่านไปเสี้ยวหนึ่ง

หวาดระแวงเหรอ?

ผู้หญิงคนนี้เกิดความหวาดระแวงขึ้นมากับตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

หรือว่าเธอจะเริ่มคบหากับผู้ชายอื่นแล้วจริง ๆ ก็เลยกะว่าจะรักษาระยะห่างกับเขาเหรอ?

พอคิดได้แบบนี้ ใจของนภดลก็รู้สึกไม่ค่อยเป็นสุขขึ้นมาเลย

“นี่เป็นเสื้อผ้าที่มอบให้คุณ จะไปนัดดูตัวไม่ใช่เหรอ? ต้องแต่งตัวให้มันสวย ๆ หน่อยซิ”

พูดจบ นภดลก็เอาชุดกระโปรงที่อยู่ในมือโยนออกไปเลย จนตกมาครอบอยู่บนหัวของปาณีทันที และก็ไม่สนใจว่าทำแบบนี้ต่อหน้าลูกน้องของเธอแล้วจะทำให้ปาณีเสียหน้าหรือเปล่า ในเมื่อตอนนี้ในใจของเขานั้นก็ค่อนข้างไม่เป็นสุขเลย

“อ๊าย!”

ปาณีโดนปาใส่เต็ม ๆ พอตรงหน้ามืดลง ก็กรีดร้องขึ้นมาคำหนึ่ง จากนั้นก็รีบร้อนเอาชุดกระโปรงลงมาจากหัว และมองไปเล็กน้อยทีหนึ่ง แล้วยังจะไปมีเงาของนภดลซะที่ไหน?

ผู้ชายคนนี้นี่เหมือนกับผีจริง ๆ พูดว่าไปก็ไปเลย

ปาณีรู้สึกหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย

พัณณิตาและคนอื่น ๆ อีกสามคนมองสบตากันเล็กน้อย แล้วก็ไม่พูดอะไร แต่ว่าสีหน้าของพัณณิตานั้นกลับดูแย่มาก

นี่เป็นชุดกระโปรงแบบใหม่ล่าสุดของชาเนลเลยนะ ยังไม่พูดถึงราคา ได้ยินมาว่าทำออกมาเพียงแค่สามร้อยตัวเท่านั้น และเพิ่งจะวางขายก็โดนรุมแย่งซื้อไปจนหมดแล้ว ไม่มีทางที่จะสั่งจองได้เลย คิดไม่ถึงว่านภดลจะซื้อมาให้กับปาณีได้ชุดหนึ่ง และยังมอบให้กับปาณีง่าย ๆ แบบนี้ด้วย

ถ้าจะบอกว่านภดลไม่ได้คิดอะไรกับปาณีนั้น ตีให้ตายเธอก็ไม่เชื่อหรอก

ในทางกลับกันปาณีกลับขมวดคิ้วจ้องมองชุดกระโปรงที่อยู่ในมือ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจทีหนึ่ง

ชุดกระโปรงนี้มันก็สวยอยู่ แต่ว่าอีกเดี๋ยวเธอไม่ได้จะไปนัดดูตัวจริง ๆ แต่จะไปพบคุณนายตระกูลจันทรวงศ์เท่านั้น จำเป็นที่จะต้องแต่งตัวดีขนาดนี้ด้วยเหรอ?

พอคิดมาถึงตรงนี้ ปาณีก็เก็บชุดกระโปรงให้เรียบร้อย แล้วก็พูดเสียงต่ำว่า “การปฏิบัติการตอนบ่ายนี้ถือได้ว่าเป็นความลับระดับสูง ตอนเที่ยงก็กินข้าวที่นี่กันให้หมด ลงไปเตรียมตัวกันหน่อยก่อนเถอะ ทางที่ดีก็ใส่ชุดออกกำลังกายที่เคลื่อนไหวได้สะดวกดีกว่า”

พูดจบปาณีก็ถือชุดกระโปรงไว้แล้วก็กลับห้องของตัวเองไป

ดวงตาของพัณณิตามีแววอิจฉากะพริบขึ้น แต่กลับโดนคนอื่นลากไปด้วยเลย

หลังจากที่ปาณีกลับมาถึงห้องแล้ว ก็เอาชุดกระโปรงมาทาบตัวอยู่หน้ากระจกครู่หนึ่ง แล้วก็รู้สึกว่าสวยมากจริง ๆ

สำหรับสินค้าแบรนด์หรูหรานั้นเธอไม่ค่อยรู้จักเท่าไหร่ ปกติแล้วก็ใส่แต่ชุดที่สบายตัวเป็นหลัก และที่สำคัญบนตัวเธอก็ไม่ได้มีเงินเยอะเท่าไหร่ ปกติไปซื้อกระโปรงร้อยสองร้อยที่แผงขายข้างทางก็รู้สึกว่าแพงมากแล้ว ตอนนี้คุณภาพชุดกระโปรงนี้จับดูแล้วก็รู้สึกดีมาก ในใจของปาณีนั้นรู้สึกหอมหวานอย่างกับกินน้ำผึ้งเข้าไป มุมปากก็คลี่ยิ้มขึ้น แต่ว่าดีใจอยู่ได้แค่สามวินาที ใบหน้าของปาณีก็แห้งเหี่ยวลงมาแล้ว

เมื่อกี้เธอบอกกับนภดลว่าตัวเองจะไปดูตัวนะ แต่ปรากฏว่านภดลกลับมอบชุดกระโปรงมาให้เธอชุดหนึ่ง นี่หมายความว่าเขาไม่มีความรู้สึกต่อเธอจริง ๆ ใช่ไหม?

ในเมื่อจะมีผู้ชายคนไหนที่ตอนที่ได้ยินว่าผู้หญิงที่ตัวเองชอบจะไปนัดดูตัวแล้วยังมาช่วยแต่งตัวให้อีก? แถมยังมอบชุดกระโปรงให้เธอใส่ไปนัดดูตัวอีก?

พอคิดแบบนี้แล้ว ปาณีก็รู้สึกว่าในใจนั้นไม่สบายใจเอามาก ๆ เลย แม้แต่ชุดกระโปรงที่อยู่ในมือก็ไม่หอมหวานแล้ว และก็ไม่สวยแล้ว

ที่แท้นี่ก็คือความหมายที่นภดลที่อยากจะแสดงออกนั่นเอง?

เธอยังจะคาดหวังอะไรอีก?

ปาณีนั่งอยู่บนเตียงอย่างรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย และในใจก็เป็นทุกข์อย่างมากด้วย

ส่วนนภดลที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็มาถึงห้องชัยยศ และเคาะประตูเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไป

“เอ๊ะ? นภดล? นายมาหาฉันมีธุระอะไรเหรอ?”

ชัยยศกำลังยุ่งกับการจัดการเรื่องราวบางอย่างอยู่ ตอนนี้เขายุ่งแทบตายอยู่แล้ว

ในตอนที่บุริศร์ไม่อยู่นั้น เขาที่เป็นผู้ช่วยคนนี้ก็จะต้องร่วมจัดการงานต่าง ๆ ของบริษัทร่วมกับพวกรองประธาน พอตอนนี้บุริศร์กลับมาแล้ว เขานึกว่าตัวเองจะได้มีเวลาว่างขึ้นมาบ้าง แต่คิดไม่ถึงว่านรมนจะเกิดตั้งท้องขึ้นมา พอมาแบบนี้บุริศร์ก็ยิ่งไม่สนใจงานของบริษัทแล้ว

ชัยยศยุ่งจนแทบจะบินได้แล้ว

นภดลมาถึงตรงหน้าเขา แล้วเคาะโต๊ะเล็กน้อย จนทำให้ชัยยศต้องหยุดทำงานที่อยู่ในมือลงแล้วมามองดูเขา

“ทำอะไรน่ะ?”

“นายมีข้อมูลของผู้ชายคนที่จะมานัดดูตัวกับปาณีตอนบ่ายนี้หรือเปล่า?”

คำพูดของนภดลทำให้ชัยยศนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย

“บ่ายวันนี้เหรอ? ไหนว่านัดดูตัวพรุ่งนี้ตอนสายไม่ใช่เหรอ?”

ดวงตาของนภดลหรี่ลงครู่หนึ่ง

ปาณีบอกว่าบ่ายนี้ชัด ๆ หรือว่าเธอรอไม่ไหวแล้ว จึงเปลี่ยนเวลาเหรอ?

พอคิดได้แบบนี้ ดวงตาของนภดลก็ขรึมลงมาหลายส่วนอีกครั้ง

“ตกลงนายมีข้อมูลหรือเปล่า?”

“มีซิ ทำไมจะไม่มีล่ะ? ตอนนี้เรื่องพวกนี้ฉันเป็นคนจัดการทั้งนั้น ถ้าไม่มีข้อมูลฉันจะจัดการกับผีเหรอ”

ชัยยศพูดไปด้วยแล้วก็หาข้อมูลของผู้ชายคนนั้นออกมาด้วยเลย

“นี่ คนนี้แหละ หน้าที่การงานไม่เลวเลยนะ หน้าตาก็โอเคนะ เป็นหมอคนหนึ่ง เมื่อเป็นแบบนี้แล้วก็น่าจะมีเรื่องที่พูดคุยกับปาณีไปได้เลยนะ”

ชัยยศบอกเรื่องราวที่ตัวเองรู้มาออกไปรอบหนึ่ง

ดวงตาของนภดลหรี่ลงเล็กน้อย จากนั้นก็หมุนตัวแล้วเดินจากไป

“นี่ นายจะเอาข้อมูลนี้ไปทำอะไร? ว่าแต่นายกับปาณีนี่ตกลงมันเป็นยังไงกันแน่? ไม่ชอบคนเขาจริง ๆ เหรอ? ฉันจะบอกอะไรนายให้นะ นภดล ถ้าครั้งนี้ปาณีดูตัวสำเร็จนะ ก็คงจะไม่มีอะไรเกี่ยวกับนายแล้วจริง ๆ ผู้หญิงที่ดีแบบนี้นายยังไม่รู้จักรักษาไว้อีก ต่อไปมีเรื่องให้นายได้ร้องไห้แน่”

ชัยยศพูดพร่ำบ่นไปเรื่อย แต่นภดลกลับเหวี่ยงประตูปิดใส่ทันที แล้วก็ปิดกั้นคำพูดของเขาไว้เลย

ปาณีเป็นผู้หญิงที่ดีหรือเปล่านั้น ยังต้องให้เขามาพูดอีกเหรอ?

ตัวเองยังเป็นคนโสดอยู่เลย ยังมีหน้ามาว่าเขาอีก

ในใจนภดลแอบคิดเสริมไป จากนั้นก็ดูข้อมูลที่อยู่ในมือไปเล็กน้อย แล้วก็รู้สึกอัดอั้นขึ้นมาหน่อยทันที

ดูท่าผู้ชายคนนี้จะมีคุณสมบัติไม่เลวเลยจริง ๆ

ไม่เลวจนทำให้เขารู้สึกขัดหูขัดตาเล็กน้อย

นภดลกลับมาที่ฐานที่มั่นของอาณาจักรรัตติกาล จากนั้นก็ตามลูกน้องมาหลายคน แล้วก็เอาข้อมูลของชายหนุ่มโยนออกไป แล้วพูดเรียบ ๆ ขึ้นว่า “ฉันไม่สนว่าพวกนายจะใช้วิธีอะไรหรือกระบวนการอะไร ยังไงวันนี้ตอนบ่ายจะต้องทำให้คนคนนี้อยู่แต่ในโรงพยาบาลเท่านั้น ทางที่ดีก็ให้ยุ่งจนปลีกตัวออกไม่ได้เลย ทำได้หรือเปล่า?”

พวกลูกน้องนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย

“หัวหน้าครับ นี่คือภารกิจเหรอครับ?”

“เป็นการทดสอบครั้งหนึ่งของพวกนาย ถ้าหากว่ามีคุณสมบัติผ่าน พรุ่งนี้ฉันจะเลื่อนให้พวกนายไปอยู่ทีมทางการของอาณาจักรรัตติกาลเลย”

พอคำพูดนี้ของนภดลพูดออกมา อยู่ ๆ พวกลูกน้องก็มีกำลังวังชาขึ้นมาอย่างกับได้ฉีดยากระตุ้นเข้าไปแล้วก็รีบพยักหน้ากันทันที

“หัวหน้า คุณวางใจได้เลย คนคนนี้อย่าว่าแต่บ่ายวันนี้เลย พวกเราจะทำให้เขาออกจากโรงพยาบาลไม่ได้ไปสามวันเลย”

จะทำให้หมอคนหนึ่งยุ่งจนแยกร่างออกมาไม่ได้นั้น ยังไม่ง่ายอีกเหรอ?

แค่พวกเขาหาคนปลอมตัวไปเป็นคนไข้แล้วหาแต่หมอคนนั้นเลยก็พอแล้ว ถ้ายังไม่พออีกก็ให้พวกคนไข้หนักไม่กี่คนดักรอแต่หมอคนนั้นก็ได้แล้ว แค่ไปให้แรงกดดันกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลนิดหน่อย รับรองว่าภารกิจสำเร็จแน่

แล้วพวกลูกน้องหลายคนก็รีบร้อนวิ่งออกไปเลย

ตัวของนภดลพิงอยู่กับเก้าอี้ทำงาน ดวงตาดำลึกซึ้งหรี่ลงครู่หนึ่ง มุมปากคลี่ยิ้มที่ได้ใจออกมาอันหนึ่ง

นัดดูตัวเหรอ?

ได้ซิ!

เขานภดลชีวิตนี้ยังไม่เคยไปนัดดูตัวมาก่อนเลย หรือไม่จะลองสัมผัสดูสักครั้งก็ได้?

ถ้าหากว่าอีกฝ่ายคือปาณีละก็ ก็น่าจะไม่เลวเลยนะ

และที่สำคัญชุดกระโปรงชุดนั้นสวมใส่อยู่บนตัวปาณีจะต้องสวยมากแน่

พอคิดมาถึงตรงนี้ นภดลก็รีบเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาชัยยศทันที

“นายเป็นอะไรอีกแล้ว? พี่ชาย ตอนนี้ฉันกำลังยุ่งอยู่นะ”

พอชัยยศเห็นสายโทรเข้าของนภดล ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอยากจะต่อยคนขึ้นมา

แต่นภดลกลับพูดขึ้นเรียบ ๆ ว่า “ปกติผู้ชายที่ไปนัดดูตัวถ้าถูกใจกันแล้ว จะทำอะไรต่อบ้าง?”

“อะไรทำอะไร?”

ชัยยศรู้สึกฟังไม่ค่อยเข้าใจ

“นายคงไม่ใช่แล้วมั้ง? นภดล ถึงนายจะไม่ชอบปาณี แต่คนเขาไปนัดดูตัว นายอย่าตามไปก่อกวนจะได้ไหม? ถ้าคนเขาถูกใจกันแล้ว ก็ไปดูหนัง ไปกินข้าว ไปช้อปปิ้งกัน หรือว่านายยังจะมาวางแผนให้คนเขาอีกเหรอ? ฉันว่าตกลงนายคิดยังไงกับปาณีกันแน่? ไม่ชอบคนเขา แต่กลับเหมือนเป็นพ่อคนหนึ่งคนเข้าไปนัดดูตัวก็ยังจะเข้าไปแทรกอีก นายคงไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง? ไอ้น้องชาย เรื่องความรู้สึกนี้ ไม่มีถูกผิดหรอกนะ

ถ้านายไม่ชอบปาณีจริง ๆ นายไม่สนใจคนเขาก็พอแล้ว สำหรับปาณีจะสามารถเดินออกมาจากความลุ่มหลงที่มีต่อนายได้หรือเปล่านั้น ก็เป็นเรื่องของเธอเองแล้ว นายว่านายนี่ไม่อยากจะยอมรับความรู้สึกของคนอื่นเขา แต่ก็อยากจะเป็นคนดีต่อหน้าเขา แล้วไปจัดแจงชีวิตต่อไปของคนอื่นเขาให้เรียบร้อยอีก เรื่องนี้มันไม่จำเป็นที่จะต้องไปดูแลจริง ๆ นะ”

ชัยยศพูดพร่ำบ่นไปตั้งครึ่งวัน นภดลกลับวางสายโทรศัพท์ไปโดยตรงเลย

ในสมองของเขามีคำพูดอยู่แค่ไม่กี่ประโยค

หลังจากที่นัดดูตัวถูกใจกันแล้ว ก็จะไปกินข้าว ดูหนัง และช้อปปิ้งเหรอ?

ถึงแม้จะรู้สึกไร้สาระอยู่บ้าง แต่ถ้าเป็นการไปเป็นเพื่อนปาณีละก็ เขาก็จะฝืนไปด้วยสักครั้งก็ได้

นภดลก็เปิดแอปพลิเคชันขึ้นมา แล้วดูรายการหนังที่เพิ่งเข้าโรงมาใหม่ นอกจากหนักตลกแล้วก็มีหนังสยองขวัญ

เพราะฉะนั้นจะเลือกอะไรล่ะ?

นภดลรู้สึกยากลำบาก

แล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาปาณีอีกครั้ง

ปาณียังคงหงุดหงิดอยู่ ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา พอดูก็เป็นสายโทรเข้าของนภดล ตอนนี้เธอรู้สึกไม่อยากจะรับสายจริง ๆ

แต่ว่าอย่างน้อยคนเขาก็ยังมอบชุดกระโปรงชุดหนึ่งมาให้เธอใส่ไปนัดดูตัว ถ้าไม่รับก็เหมือนกับว่าจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ

ปาณีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง จากนั้นก็รูดหน้าจอรับสายขึ้นมา

“มีธุระเหรอ?”

“มีอะไรจะถามคุณหน่อยนะ เด็กผู้หญิงอย่างพวกคุณถ้าจะไปดูหนังละก็ หนังตลกเรื่องหนึ่ง กับหนังสยองขวัญเรื่องหนึ่ง ปกติแล้วพวกคุณจะเลือกหนังแนวไหนกัน?”

คำพูดของนภดลทำให้ปาณีอึ้งไปเล็กน้อย

เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นภดลเริ่มสนใจเรื่องไร้สาระอย่างเด็กผู้หญิงชอบดูหนังเรื่องแนวอะไรแบบนี้?

“คุณรู้จักเด็กผู้หญิงคนใหม่เหรอ?”

“ถือว่าใช่มั้ง”

นภดลตอบกลับอย่างกำกวม

หัวใจของปาณีเจ็บจี๊ดขึ้นมาทีหนึ่ง

เป็นเรื่องราวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

เธอกลับไม่รู้เรื่องสักนิดเลย

พยายามอดกลั้นความปวดใจเอาไว้ แล้วปาณีก็ถามขึ้นว่า “ทำไมต้องมอบชุดกระโปรงให้ฉันด้วย?”

“ก็คุณจะไปนัดดูตัวไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันไปนัดดูตัวแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ? ทำไมคุณจะต้องมาให้ชุดกระโปรงกับฉันด้วย?”

น้ำเสียงของปาณีในตอนนี้มีความเย็นชาอยู่เล็กน้อย ดวงตาก็แดงก่ำขึ้นมาแล้ว

ชั่วขณะหนึ่งนภดลก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงดี จึงอดไม่ที่จะพูดขึ้นว่า “ก็คุณจะไปซื้อเสื้อผ้าไม่ใช่เหรอ? แล้วโดนคุณนายตระกูลจันทรวงศ์มาทำพังไป เสื้อผ้าก็ไม่ได้ซื้อ เงินก็เสียไปอีก ผมจะมอบชุดกระโปรงให้คุณสักชุดแล้วจะทำไม?”

ฉะนั้นเป็นเพราะว่าคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ทำให้เธอลำบาก เขาถึงได้ซื้อชุดกระโปรงมาแสดงความเสียใจเหรอ?

การรับรู้แบบนี้ทำให้ใจของปาณียิ่งเจ็บปวดมากขึ้น

สิ่งที่เธอต้องการไม่เคยเป็นความรู้สึกผิดของนภดล!

ตอนนี้มาดูชุดกระโปรงในมืออีกครั้ง ปาณีก็รู้สึกว่ายิ่งดูก็รู้สึกทิ่มแทงตา ดวงตาโดนน้ำตาที่อุ่นร้อนเคืองตาจนปวดแสบไปหมด แต่เธอกลับกัดริมฝีปากล่างไว้แน่น กลัวว่าแค่เอ่ยปากออกมาก็อาจจะร้องไห้ออกมาทันที

ปาณีนะปาณี นภดลแสดงออกชัดเจนขนาดนี้แล้ว เธอยังจะเพ้อฝันอะไรอีก?

เขาไม่ได้เป็นคนที่ถูกกำหนดมาเพื่อเธอ ควรจะยอมแพ้ได้แล้วมั้ง?

แต่ว่าความรู้สึกปวดใจนั้นมันยากที่จะทนไหวแล้วจริง ๆ

นภดลไม่ได้ฟังการตอบกลับของปาณี จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกร้อนใจขึ้นมา

“เด็กผู้หญิงที่ผมรู้จักมีไม่เยอะ และก็ไม่รู้ว่าตกลงเด็กผู้หญิงเขาคิดกันยังไง คุณแค่บอกผมมา ถ้าเป็นคุณระหว่างหนักตลกกับหนังสยองขวัญ คุณจะเลือกแบบไหน?”

น้ำตาของปาณีไหลผ่านใบหน้าเรียว ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันหนึ่งตัวเองจะต้องมาช่วยผู้ชายที่ตัวเองรักวางแผนเพื่อผู้หญิงคนอื่น

เธออดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “หนังสยองขวัญมั้ง?”

“ทำไมล่ะ?”

“เพราะว่าหนังสยองขวัญจะต้องเกิดความกลัว ถ้ากลัวขึ้นมาก็จะหาความปกป้องจากตัวผู้ชายไง พอถึงตอนนั้นก็จะสามารถเพิ่มความสนิทสนมของทั้งสองคนขึ้นมาได้”

พูดจบปาณีก็วางสายไปเลย

นี่ถือได้ว่าเธอส่งมอบนภดลออกไปเองกับมือหรือเปล่านะ?

พอนึกภาพผู้หญิงคนหนึ่งกรีดร้องแล้วโผเข้าไปในอกของนภดล และนภดลก็ลูบหลังปลอบโยนผู้หญิงคนนั้นไปอย่างรักใคร่เอ็นดูเป็นอย่างมาก ปาณีก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีมีดหลายเล่มเชือดเฉือนอยู่ในใจของเธอ เจ็บจนทำให้คนหายใจไม่ออก