แค้นรักสามีตัวร้าย - บทที่ 1671 เธอปกป้องลูกสาวไม่ได้แล้วใช่ไหม?
หัวใจแก้วตาเย็นวูบเมื่อได้ยินแบบนี้
“พ่อ นี่พ่อคิดที่จะคิดจะให้ตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรตัดลูกตัดหลานเหมือนอย่างที่ตุลธรทำเหรอ?”
“ไม่ได้คิด แต่การกระทำของตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรในหลายปีที่ผ่านมา แกคิดว่าสมควรหลงเหลือลูกหลานเอาไว้เหรอ?”
ยศพงศ์ ลืมตาขึ้นมาอย่างเจ็บปวด
ถ้าจะบอกว่าเสียใจ เชื่อเถอะว่าไม่มีใครเสียใจไปมากกว่าเขาอีกแล้ว
อุตส่าห์เฉลียวฉลาดมาทั้งชีวิต แต่ผลสำเร็จของลูกชายทั้งสองกลับถูกลูกเนรคุณอย่างตุลธรทำลายจนสิ้น ตอนนี้ยังต้องแบกชื่อเสียงแห่งความอัปยศอดสูเอาไว้อีกด้วย
เธอรู้ดีกว่าใคร เมื่อใดก็ตามที่เรื่องนี้หลุดออกไป อย่าว่าแต่คุณท่านขวัญชัยเลย แม้แต่ผู้มีอำนาจบามีล้นเหลือก็คุ้มครองตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรเอาไว้ไม่ได้
ซึ่งหลายปีที่ผ่านมา ในตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรมีใครสะอาดบ้าง?
ถ้าสืบไปถึงรากโคน ตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรคงล้มไม่เป็นท่าแถมยังถูกคนเหยียบซ้ำ หนีไปไหนไม่รอดสักคน รวมไปถึงลูกสะใภ้ที่อยู่ตรงหน้านี้ด้วย
เขารู้ว่าหลายปีที่แก้วตาอาศัยอยู่ในตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรเธอได้รับความไม่เป็นธรรมมากแค่ไหน แต่กระนั้นเธอก็ยังยินยอมทำเรื่องเลวร้ายช่วยตุลธรเพียงเพื่อความสงบสุขของลูก ซึ่งเรื่องพวกนี้มักจะถูกตุลธรเอามาใช้บีบบังคับเธอเสมอ
พวกเขาทั้งสองคนไม่มีใครหนีรอดได้
บางทีอาจเป็นเพราะอย่างนี้ แก้วตาถึงได้ตัดสินใจอาศัยช่วงที่ปาณียังไม่ฟื้นไปเจอหน้าลูกสาวเป็นครั้งสุดท้าย
ในใจของยศพงศ์ ยุ่งเหยิงเป็นอย่างมาก
แก้วตานิ่งไปสักพัก จากนั้นก็เข้าใจความหมายของยศพงศ์ เธอยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “แปลว่าตอนนี้เบื้องบนรู้เรื่องปาณีแล้วเหรอ?”
“แกคิดว่าจะสามารถปิดคุณท่านขวัญชัยกับคุณชายธเนศพลได้ทุกเรื่องเหรอ?”
คำพูดนี้ทำลายความหวังทุกอย่างของแก้วตาจนย่อยยับ
รู้แล้วเหรอ?
แปลว่าเธอปกป้องลูกสาวไม่ได้แล้วใช่ไหม?
ไม่！
ไม่ได้！
หลายปีที่ผ่านมา เธอทำเรื่องชั่วๆอยู่คนเดียว ลูกของเธอไม่เกี่ยว！
ที่เธอส่งตัวลูกออกไปในตอนนั้นเพราะหวังว่าลูกจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง แต่ทำไมสุดท้ายถึงทำไม่ได้?
เลือดเนื้อเชื้อไขแยกจากไปยี่สิบกว่าปีแต่กลับไม่สามารถให้ความสงบสุขแก่ลูกได้ แบบนั้นยี่สิบปีที่ผ่านมาเธอมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรกัน?
แก้วตาแตกสลายในทันที
เมื่อยศพงศ์ เห็นลูกสะใภ้เป็นอย่างนี้ ในใจก็รับไม่ได้ เขาจึงหันหน้าออกไปมองท้องฟ้ายามค่ำคืนข้างนอก รู้ว่าเช้าวันใหม่คงอีกไม่นาน เช่นเดียวกับตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรที่คงยื้อเอาไว้ได้ไม่นานเหมือนกัน
สู้ให้คนอื่นเปิดโปงตระกลูสิทธิรัตน์สุนทร เปลี่ยนเป็น……
นัยน์ตาของยศพงศ์ วาวโรจน์ หัวใจปวดหน่วงจนแทบหายใจไม่ออก ทว่าก็ยังเลือกพูดออกไป
“แกมีจุดอ่อนของทุกเรื่องที่ไอ้ลูกสารเลวนั่นทำอยู่ในมือใช่ไหม”
“คะ?”
แก้วตาตกใจ
คุณท่านไม่เคยอยู่ที่บ้าน เพราะเอาแต่มาเฝ้าคุณท่านขวัญชัยอยู่ตลอด พวกเขาต่างก็คิดว่าคุณท่านไม่รู้เรื่องอะไรในบ้าน แต่ในเมื่อตอนนี้คุณท่านรู้แล้ว นั่นก็หมายความว่าคุณท่านขวัญชัยเองก็รู้เหมือนกันใช่ไหม?
สมองของแก้วตาประมวลผลอย่างรวดเร็ว
ยศพงศ์ กลับพูดออกมานิ่งๆว่า “ไม่ต้องกังวล ระหว่างพวกแกสองผัวเมียไม่หลงเหลือความรู้สึกให้กันตั้งนานแล้วฉันดูออก บางทีอาจเป็นเพราะไอ้ลูกชั่วนั่นทำร้ายลูกของแกซ้ำแล้วซ้ำเล่าเลยทำให้แกถอดใจจากเขาล่ะสิ? ที่พวกแกยังไม่หย่ากัน นั่นก็คงเป็นมันเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ แต่ถ้าบอกว่าหวังดีกับตระกลูสิทธิรัตน์สุนทร ฉันไม่เชื่อเลยสักนิด พวกแกต่างฝ่ายต่างถือจุดอ่อนของกันและกันอยู่ในมือเพื่อเป็นหลักประกันให้สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ใช่ไหม?”
นอกจากจะช็อกแล้วแก้วตาก็อดทึ่งไม่ได้
ขิงแก่ย่อมเผ็ดสินะ
เธอเงียบ ยศพงศ์ จึงรู้ว่าเขาทายถูก
ครอบครัวกลายเป็นอย่างนี้ ทั้งๆที่ควรเป็ฯครอบครัวที่อบอุ่นแต่ตอนนี้กลับกลายมาเป็นแหล่งรวมภัยอันตราย
ยศพงศ์ จำต้องยอมรับในความล้มเหลวของตัวเอง กระนั้นก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคร่ำครวญ
“แกไม่ต้องตกใจไม่ต้องกังวลหรอก ยังไงผลลัพธ์ของตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรก็ต้องล้มเหลวอยู่แล้ว ทางที่ดีแกเตรียมใจเอาไว้ดีกว่า”
แก้วตานิ่งอึ้ง ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ได้พังทลายไปพร้อมๆกับตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรก็ไม่เลวเหมือนกัน
เธอใช้ชีวิตมามากพอแล้ว
ถ้าไม่ใช่เพราะยังห่วงปาณีอยู่ ป่านนี้เธอคงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว
ยศพงศ์ ถอนหายใจออกมา “แกแต่งเข้าตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรได้สามสิบปี ตลอดเวลาตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรก็ทำผิดต่อแกเอาไว้มาก แต่สุดท้ายคนแก่อย่างฉันก็ยังเอาแต่รบกวนให้แกช่วยเหลืออยู่ตลอด”
“พ่อ อย่าพูดอย่างนี้สิ ถ้ามีเรื่องอะไรอยากให้ช่วยก็บอกฉันได้ตลอด ในตอนนี้ที่ยังพอยื้อไปได้ ฉันก็จะช่วยพ่อให้ถึงที่สุด”
คำพูดของแก้วตาทำให้ยศพงศ์ เศร้าใจยิ่งกว่าเดิม
“ไม่มีอะไรมากหรอก เพียงแต่ว่าอีกสักครู่ถ้าเจอคุณชายธเนศพล แกช่วยพูดสิ่งเลวร้ายทุกอย่างที่ตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรทำเอาไว้ออกมาให้หมด รวมถึงเรื่องที่ไอ้ลูกชั่วนั่นทำร้ายผู้คนออกมาด้วย”
“พ่อคะ！”
แก้วตาหวั่นกลัวในทันที
เมื่อใดก็ตามที่เปิดโปงเรื่องพวกนี้ออกไป ตุลธรก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย อีกอย่างลูกทั้งสองของเธอก็จะถูกดึงมาเกี่ยวด้วย พอถึงตอนนั้นคงต้องเข้าคุกอย่างเลี่ยงไม่ได้แน่ๆ
แก้วตาสูญสิ้นทุกการแยกแยะถูกผิด
“พ่อ ฉันขอพูดอะไรในใจหน่อยนะ ใช่ ฉันอยากให้ตุลธรตายมาก ยิ่งตายอย่างอนาถเท่าไหร่ก็ยิ่งดี แต่ว่าพชิราเองก็เป็นหลานแท้ๆของพ่อนะ เธอกับสามีของเธอช่วยตุลธรทำเรื่องไม่ดีหลายเรื่องก็จริง แต่ฉันหักหลังลูกสาวฉันไม่ได้หรอกนะ”
แก้วตาดึงชายเสื้อของยศพงศ์ เอาไว้อย่างอ้อนวอน น้ำตาพลันเอ่อคลอเต็มกระบอกตา
ยศพงศ์ มองมาที่เธอ เอ่ยพูดออกมาทีละคำว่า “พชิราเป็นลูกสาวของแก ถึงจะไม่ได้รับควาสำคัญ แต่ยังไงก็เติบโตมาในฐานะคุณหนูของตระกลูสิทธิรัตน์สุนทร ทั้งยังมีกินมีใช้ และก็เพราะว่าฐานะของตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรเธอถึงได้แต่งเข้าตระกูลชั้นสูงได้ ถ้าเธอทำหน้าที่เป็นภรรยาและแม่ที่ดีของสามีกับลูก เธอก็คงมีชีวิตอยู่อย่างสงบสุข แต่เธอดันเลือกที่จะช่วยพ่อสันดานแย่ทำเรื่องพวกนั้น จะไปโทษใครได้? แกไม่อยากหักหลังเธอ แล้วแกอยากให้ปาณีที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวโดนดึงไปเกี่ยวและถูกตัดสิน ทั้งๆที่เพิ่งได้รู้ตัวตนของตัวเองเหรอ?”
คำพูดเหล่านี้เหมือนสายฟ้าผ่าลงที่กลางหัวของแก้วตา
เธอมองมาที่ยศพงศ์ ในใจก็พลันเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาฉับพลัน
“พ่อ พ่อคิดที่จะใช้ทั้งตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรรักษาชีวิตของปาณีไว้เหรอ?”
ยศพงศ์ คัดจมูก น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง
เขาแข็งแกร่งมาทั้งชีวิต แต่ว่าสุดท้าย เพราะความผิดของลูกหลานเขาต้องชดใช้ให้ประเทศชาติและคุณธรรมของตัวเอง
เขาเองก็เป็นปู่คนหนึ่ง
เขาไม่รู้สึกผิดต่อพชิรา แต่เขารู้สึกผิดต่อปาณี
ยศพงศ์กัดกรามแน่น ราวกับกำลังเค้นแรงที่มีอยู่ในร่างกายทั้งหมดออกมา “ลูกสะใภ้ ชะตาของตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรสิ้นแล้ว พวกแกคิดว่าพวกแกเก็บมันเป็นความลับอย่างมิดชิด แต่ฟ้ามีตานะ คนทำผิดยังไงก็ต้องถูกลงโทษ แกคิดว่าชินทรทนอยู่เฉยๆเป็นเวลายี่สิบกว่าปีไปเพื่ออะไร? เพื่อส่งคนพวกนั้นให้คุณชายธเนศพลดูแล? เพื่อพวกพ้องของเขาที่ตายไป? อีกอย่างแกคิดว่าทุกเรื่องที่ฉันรู้ คุณชายธเนศพลจะไม่รู้เหรอ? เมื่อทำผิดก็ต้องมีสิ่งที่ต้องแลก นี่คือกฎของการเป็นมนุษย์ แต่ว่าปาณีเป็นคนบริสุทธิ์และใสสะอาด เป็นคนที่ถูกบุริศร์กับนรมนปกป้อง เห็นแก่ตาแก่อย่างฉันเถอะนะ มันต้องชดใช้ด้วยตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรทั้งตระกูลจริงๆถึงจะสามารถปกป้องเธอได้ แกรู้ไหม? เธอเป็นคนบริสุทธิ์เพียงหนึ่งเดียวในตระกลูสิทธิรัตน์สุนทร และเป็นสายเลือดเพียงหนึ่งเดียวที่มีความหวังในการมีชีวิตอยู่ต่อ”
แก้วตานั่งเซื่องซึมอยู่บนรถ
วินาทีนี้เธอไม่รู้ว่าควรดีใจที่ตัวเองส่งปาณีออกไปจากตระกูลเมื่อยี่สิบปีก่อน หรือควรเสียใจกับการตัดสินใจของเธอในตอนนั้น ตกลงแล้วเธอต้องทำยังไง?