แค้นรักสามีตัวร้าย - บทที่ 1692 ทำไมเขาจะไม่เคยหา?
ทายาทตระกูลนนท์สัจทัศน์นับเป็นอะไร?
ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันของพวกเขาตระกูลนนท์สัจทัศน์มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ?
หลายปีมานี้ หากไม่ใช่ยศพงศ์ ไม่ใช่ประเทศชาติ ไม่ใช่พี่น้องของกองทัพภาค เธอก็ตายอยู่ในแผ่นดินไหวใหญ่ครั้งนั้นไปตั้งนานแล้ว
คือยศพงศ์ที่ดึงเธอออกมาจากในซากปรักหักพัง คือทหารลูกหลานประชาชนของประเทศชาติที่มอบอาหารและความศรัทธาในการมีชีวิตอยู่ต่อไปให้กับเธอ ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าสิ่งที่เธอเรียกว่าครอบครัวจะต้องการโค่นล้มความศรัทธาและผู้มีพระคุณของเธอ ฝันไปแล้วจริงๆ!
พายุมองเห็นความโศกเศร้าภายในดวงตาของสมจิต ก็รู้สึกทรมานอย่างห้ามไม่อยู่
“สมจิต ในปีนั้นทำลูกหาย พ่อกับแม่ของลูกก็ทุกข์ใจ”
“ทุกข์ใจแล้วเคยกลับไปหาหนูหรือเปล่าคะ?”
คำพูดของสมจิตทำให้คำพูดของพายุติดอยู่ที่ลำคอในทันที
ทำไมเขาจะไม่เคยหา?
แต่ว่าในตอนนั้นตระกูลนนท์สัจทัศน์ไม่เหมาะสมที่จะกลับไป เขาไหว้วานคนรู้จักจำนวนมากไปตามหา แต่ต่างก็ไม่มีคำตอบ โดยเฉพาะฟองน้ำ
“สมจิต ในปีนั้นเพื่อที่จะตามหาลูก คุณน้าของลูกกลับประเทศหลายต่อหลายครั้ง ลูกรู้ไหม? ในเวลานั้นสถานะของเธอน่าลำบากใจมาก คนจำนวนมากต่างก็กำลังออกหมายจับเธอ เพื่อการนี้เธอยอมไปทำศัลกรรม หลายปีมานี้เธอเดินทางเร่ขายอาวุธสงครามในแต่ละประเทศ ก็ไม่เคยหยุดที่จะสอบถามข่าวคราวของลูกเลย คุณน้าของลูกรู้สึกผิดต่อลูก พวกเราตระกูลนนท์สัจทัศน์ก็รู้สึกผิดต่อลูกเช่นเดียวกัน ตอนนี้ลูกกลับมาแล้ว พ่อไม่ขอร้องอย่างอื่น หวังเพียงแค่ให้ลูกคงอยู่ที่ตระกูลนนท์สัจทัศน์ให้ดี แม้ว่าลูกจะไม่ทำอะไรเลย พ่อกับแม่มองเห็นว่าลูกอยู่ก็มีความสุข”
คำพูดนี้ทำเอาสมจิตอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างประชดประชันขึ้นมา
“ไม่ทำอะไรเลย? พ่อกลัวว่าหนูจะทำอะไรคะ?”
ดวงตาของพายุปิดลงครู่หนึ่งกลับไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาได้อธิบายทั้งหมดแล้ว
สมจิตเอ่ยขึ้นด้วยเสียงหัวเราะประชดประชัน “สุดท้าย คุณก็ยังคงไม่เชื่อหนู? ต่อให้หนูหักหลังนรมนเพื่อตระกูลนนท์สัจทัศน์ คุณก็ยังคงไม่เชื่อหนูใช่ไหมคะ? บนโลกใบนี้ยังมีพ่อที่ไม่เชื่อลูกสาว คุณทำให้หนูได้เปิดหูเปิดตาจริงๆ”
“สมจิต ไม่ใช่แบบนี้ พ่อของลูกไม่ได้พูดเช่นนี้”
จันทรารีบเอ่ยปากอธิบาย
เธอหาเด็กคนนี้มาตั้งนาน หาจนจะเป็นภาวะซึมเศร้าอยู่แล้ว
พายุเป็นเพราะเรื่องในปีนั้น ขาทั้งสองข้างกลายเป็นอัมพาต พวกเขาหลายปีมานี้ก็ไม่ได้มีลูกด้วยกันอีก บางทีนี่อาจจะเป็นบทลงโทษที่ฟ้ามอบให้กับพวกเขา หลังจากที่ทำสมจิตหายก็ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก ดังนั้นความรู้สึกที่จันทรามีต่อลูกสาวเพียงคนเดียวคนนี้ที่หายไปแล้วสามารถกลับคืนมาใหม่ได้นั้นคือความสุขความดีใจที่พูดไม่ออก
แต่สมจิตกลับมาก็เย็นชามาโดยตลอด ทำให้คนไม่สามารถสนิทสนมขึ้นมาได้
จันทราเสียใจเป็นอย่างยิ่ง
สมจิตเหลือบมองดูจันทรา ดวงตาที่เย้ยหยันสุดท้ายก็มีความโกรธขึ้นมาเล็กน้อย
ในบ้านหลังนี้ ก็มีเพียงแค่จันทราที่หวังดีกับเธอด้วยใจจริงล่ะมั้ง
“แม่ หนูหิวแล้วค่ะ”
“แม่ไปทำของกินให้ ลูกอยากกินอะไร?”
จันทราพอได้ยินสมจิตพูดเช่นนี้ ก็ดีใจขึ้นมาในทันที
“แม่ทำอะไรหนูกินหมดค่ะ”
สมจิตยกมุมริมฝีปากขึ้นเบาๆ
แม้ว่ารอยยิ้มของเธอไม่ถือว่าดีนัก แต่สำหรับจันทรา นั่นเพียงพอแล้ว
มองไปดูจันทราไปเตรียมของกินให้กับสมจิตอย่างอารมณ์ดี ดวงตาของสมจิตในที่สุดก็อ่อนลงมา
พายุมองเห็นฉากนี้ ในใจก็รู้สึกไม่ค่อยจะดีนัก
“ในปีนั้นที่ลูกเพิ่งหายตัวไป แม่ของลูกเป็นโรคซึมเศร้า หลายครั้งที่พ่อตื่นขึ้นมากลางดึกมองเห็นเธอกอดตุ๊กตาผ้าที่ลูกชอบเล่นยืนอยู่ที่บริเวณหน้าต่าง บางครั้งพ่อกลัวจริงๆว่าเธอจะกระโดดลงไปทั้งแบบนั้น เธอกินยา ทำร้ายตัวเอง ทุกครั้งต่างก็ทำจนบาดเจ็บไปทั่วทั้งตัว โทษตัวเองว่าทำลูกหาย ไม่ดูลูกให้ดี หลายปีมานี้ ลูกไม่ได้กลับมา เธอนอนหลับไม่ได้สนิทสักคืน ลูกกลับมาแล้ว เธอถึงได้รู้สึกว่ามีชีวิตกลับคืนมาใหม่อีกครั้ง สมจิต พวกเราคิดถึงลูกจริงๆ”
ฟังพายุพูดเช่นนี้ สมจิตเอ่ยขึ้นเบาๆว่า “คุณไม่คิดว่านี่คือผลกรรมหรอคะ? คนตระกูลนนท์สัจทัศน์ทำเรื่องเหี้ยมโหดไร้มโนธรรมมากมาย พระเจ้าทนดูต่อไปไม่ไหว ถึงได้ให้พวกคุณใช้ชีวิตอย่างเจ็บปวดทุกข์ทรมานเช่นนี้”
“สมจิต！คำพูดนี้ต่อไปห้ามพูดอีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งห้ามพูดต่อหน้าคุณปู่กับคุณน้าของลูก เข้าใจไหม?”
นิวัฒน์ร้อนรนขึ้นมาอย่างกะทันหัน
เด็กคนนี้ในใจมีความแค้นเคืองเขาเข้าใจ แต่บางคำพูดที่ตระกูลนนท์สัจทัศน์พูดไม่ได้จริงๆ
นายท่านจรัลไม่มีทางอนุญาตให้พวกเขามีความคิดเห็นที่แตกต่าง
“ตระกูลนนท์สัจทัศน์เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันมาตั้งแต่อดีต ปู่ของลูกคือลูกชายคนโตของคุณปู่ทวด ในปีนั้นเพื่อกิจการที่ยิ่งใหญ่คุณปู่ทวดส่งคุณปู่มายังประเทศＺตั้งแต่ยังเล็ก ในตอนนั้นคำสั่งเสียของคุณปู่ทวดคือไม่ว่าเมื่อไร ตระกูลนนท์สัจทัศน์จะต้องสามัคคีเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน จุดนี้ตระกูลนนท์สัจทัศน์ทุกคนทำได้กันหมด”
“นั่นสิคะ ทำได้แล้ว และลูกก็หาย อีกอย่าง หนูต้องเตือนคุณว่า คนที่คุณเรียกว่าคุณปู่ทวดก็คือคนบ้าคนหนึ่ง เขาก็ไม่ได้ตายในน้ำมือบุริศร์กับนรมนเหมือนกันหรอกหรอคะ?”
คำพูดของสมจิตทำให้สีหน้าของนิวัฒน์ไม่น่ามองเป็นอย่างยิ่ง
หากเป็นคนอื่นที่พูดเช่นนี้ พายุจะต้องลงทัณฑ์ฝ่ายตรงข้ามอย่างแน่นอน แต่คนที่อยู่ตรงหน้าคือลูกสาวของเขา เขาทำได้เพียงทอดถอนหายใจออกมาว่า “เรื่องที่คุณปู่ทวดของลูกอยากทำ พวกเราล้วนต้องปฏิบัติตาม”
“ทำไมล้วนต้องปฏิบัติตาม? เขาอยากจะทำลายล้างโลก พวกเราก็ต้องทำตามด้วยหรอคะ? สำหรับพวกคุณ พวกคุณไม่มีความคิดไม่มีความฝันของตัวเองหรอคะ?”
“ความฝัน？”
นัยน์ตาของพายุเผยความเหม่อลอยออกมาเล็กน้อย
เขาถูกอบรมมาตั้งแต่ยังเล็กว่าต้องยึดถือคำสั่งเสียของบรรพบุรุษ เรื่องที่คุณปู่ต้องการทำพวกเราเป็นลูกหลานจะต้องปฏิบัติตาม
ตอนนี้ถูกสมจิตถามถึงความฝันของตนเอง พายุอดไม่ได้ที่จะหยุดชะงักไป
ความฝันของเขาคืออะไรกันนะ?
ดูเหมือนตอนเด็กจะเคยมีความฝันจริงๆ
ตอนนั้นเขาอยากจะเป็นลูกเรือ อยากล่องลอยอยู่กลางทะเลใหญ่ ท่องเที่ยวหลากหลายประเทศ เรียนรู้ประเพณีท้องถิ่นจำนวนมาก
ทว่าตอนที่เขาพูดกับผู้เป็นบิดาถึงความฝันนี้ กลับถูกบิดาตีกลับมาหนึ่งชุดพร้อมกับตักเตือนเขาว่า คนตระกูลนนท์สัจทัศน์มีเพียงความฝันเดียว นั่นก็คือปฏิบัติตามคำสั่งสอนของคุณปู่ ทำเรื่องที่คุณปู่ต้องการจะทำให้สำเร็จ
ตอนนี้ผ่านไปหลายปี เขามองดูลูกสาวที่อยู่ตรงหน้าอดไม่ได้ที่จะชื่นใจ
ชื่นใจที่เธอไม่ได้เติบโตที่ตระกูลนนท์สัจทัศน์ ชื่นใจที่เธอคือบุคคลที่เป็นอิสรภาพ ชื่นใจที่เธอมีความฝันและความทะเยอทะยานเป็นของตัวเอง ไม่หักปีกของตนเองเพราะเป็นคนตระกูลนนท์สัจทัศน์
พายุไม่เคยมีวินาทีไหนที่ได้สติขนาดนี้มาก่อน
“มานี่ รินน้ำให้พ่อแก้วหนึ่ง”
สมจิตชะงักเล็กน้อย แต่ว่าก็ยังคงเข้าไปรินน้ำอุ่นให้กับพายุหนึ่งแก้ว หลังจากลองอุณหภูมิแล้วถึงได้ส่งให้เขา
แม้ว่าลูกสาวคนนี้จะมีความไม่พอใจต่อตนเองมากมาย แต่พายุดูออก ว่าเธอนั้นกตัญญูจริงๆ
สมจิตเป็นเด็กที่ดีคนหนึ่ง！
ในตอนที่ตนเองอุจจาระราดบนที่นอนเพราะไม่สามารถดูแลตนเองได้ เธออดทนเปลี่ยนซักเสื้อผ้า จัดการของเสียให้กับเขา
พายุดูออก ทางด้านจิตใจนั้นสมจิตดีต่อพวกเขา แต่ทางด้านทัศนคติของพวกเขานั้น…
“เฮ้อ！”
พายุถอนหายใจออกมา ดื่มน้ำไปหนึ่งคำ นำแก้วส่งให้กับสมจิต เอ่ยโดยใช้คำพูดที่ได้ยินเพียงแค่สองคนว่า “ลูกอยากทำอะไรก็ไปทำเถอะ ขอเพียงแค่ลูกมีความสุขก็พอ พ่อแม้ว่าจะใช้การไม่ได้ แต่หากเป็นการคุ้มครองลูกและแม่ของลูกในตระกูลนนท์สัจทัศน์ก็ยังคงทำได้อยู่”
มือของสมจิตกุมแก้วแน่นในทันที
เธอมองดูใบหน้านั้นที่คล้ายคลึงกับตนเองเป็นอย่างมากที่อยู่ตรงหน้า เป็นครั้งแรกที่รู้สึกจมูกแสบร้อน
“พ่อ…”
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเรียกเขาหลังจากที่กลับมา พายุดีใจจนยิ้มออกมาในทันที
“อื้อ！”
เขาลูบศีรษะของสมจิต เอ่ยขึ้นอย่างชื่นใจว่า “เรียกพ่อออกมาหนึ่งคำ จะยังไงพ่อก็ต้องคุ้มครองลูกให้รอบด้าน”