แค้นรักสามีตัวร้าย - บทที่ 1704 ทุกอย่างมันเป็นไปไม่ได้แล้ว

ชั่ววินาทีที่ลูกกระสุนยิงโดนโสธรเขาก็เหมือนจะเข้าใจความหมายในแววตาเยือกเย็นไร้ความอบอุ่นของเจตต์

ถึงเขาจะรู้ว่าวิธีนี้คือวิธีที่ดีที่สุด แต่เขาไม่สามารถทนมองนิวราถูกคนของตัวเองฆ่าตายโดยไม่ดูดำดูดีได้

โสธรรู้สึกได้ถึงร่างกายอันสั่นเทาของนิวราในอ้อมกอด ทันใดนั้นเขาก็เด้งตัวขึ้น ฟาดหมัดใส่หน้าเจตต์

“กล้ามาทำน้องสาวฉัน！ฉันจะฆ่านาย！”

โสธรเริ่มต่อสู้กับเจตต์ราวกับเสียสติไปแล้ว

หัวหน้าที่ตอนแรกยังสงสัยในความสัมพันธ์ของพวกเขา ตอนนี้ถูกการระทำที่เหนือความคาดหมายของโสธรกับเจตต์ปั่นหัวจนเริ่มสับสน

“หัวหน้า เหมือนมันสองคนจะไม่รู้จักกันจริงๆนะ ไม่อย่างนั้นคงไม่ดูแค้นกันขนาดนี้หรอก ถ้าเมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นไม่มากันลูกกระสุนเอาไว้ ก็คงยิงโดยหัวใจของผู้หญิงไปแล้ว”

ทหารรับจ้างที่อยู่ข้างๆรีบพูดขึ้นมา

หัวหน้าเองก็พอจะดูออก ทว่ากลับพูดออกมาอย่างเยือกเย็นว่า “จะรีบไปไหน? ไหนๆก็แค้นกันแล้ว ก็ให้พวกมันตีกันให้ตายไปข้างฉันจะได้ไม่ต้องลงมือเอง”

“แต่ว่าถ้าคนนั้นตาย เบื้องบนต้องเอาผิดเรา….”

สีหน้าของหัวหน้าเปลี่ยนไปในทันที ยกเท้าขึ้นถีบทหารรับจ้างคนนั้น เอ่ยพูดอย่างกระฟัดกระเฟียด “แกเชื่อฟังเบื้องบนนักเหรอ ทำไม? อยากให้ฉันพูดเรื่องเลื่อนตำแหน่งให้ไหมล่ะ?”

“หัวหน้า ผมผิดไปแล้ว”

ทหารรับจ้างรีบเอ่ยขอโทษ ด้วยท่าทางระแวง

แม้ว่าโสธรกับเจตต์จะกำลังตะลุมบอนกันอยู่ แต่ก็ไม่พลาดสังเกตสภาพแวดล้อมรอบๆ

ตอนนี้ทั้งสองไม่อาจพูดคุยกันได้ ถ้าหลุดพูดออกมาแค่เบาๆก็คงได้ยินกันทุกคน แถมที่นี่ยังมีจระเข้ จะหนีทางน้ำก็เป็นไปไม่ได้

ไม่นานทั้งสองก็หมดแรง

เพราะโสธรได้รับบาดเจ็บเจตต์จึงกดแผลของเขาเอาไว้ เจ็บจนร่างกายเกร็งกระตุก เขาอาศัยจังหวะนั้นกัดแขนของเจตต์เอาไว้

ในที่สุดทั้งสองก็ถูกจับแยกออก ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด ดวงตาแดงเถือกไปหมด ราวกับว่าถ้าไม่ตายกันไปข้างก็จะไม่หยุด

เหมือนหัวหน้าดูจนพอใจแล้ว ถึงได้หัวเราะแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ฉันเองก็ไม่ใช่คนใจดำอำมหิต จับพวกมันสองคนโยนลงน้ำเหมือนเดิม ส่วนผู้หญิงคนนี้ พาไปที่ห้องฉัน”

เขากวาดสายตามองร่างกายของนิวรา อย่างสื่อความหมาย

โสธรเดือดขึ้นมาอีกครั้ง

“ห้ามแตะต้องน้องสาวฉัน！ถ้าแกกล้าแตะต้องเธอล่ะก็ ฉันสาบานต่อให้เหลือลมหายใจสุดท้าย ฉันก็จะฆ่าแกให้ตาย！”

สภาพของโสธรในตอนนี้ดูไม่ได้เป็นอย่างมาก ดวงตาเดืองฉานไปหมด แต่ในสายตาของนิวราเขากลับดูหล่อที่สุด

ชีวิตนี้มีคนพยายามทำเพื่อเธอขนาดนี้ ก็คุ้มค่ากับชีวิตแล้ว！

เธอหน้าตาธรรมดา ธรรมดาจนไม่มีใครจำได้ แต่พอมีคนทำทุกอย่างเพื่อเธออย่างไม่สนใจสิ่งใด แค่นี้เธอก็ยิ้มออกแล้ว

เธอเอ่ยพูดอย่างแผ่วเบา “พี่ พี่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อให้ดีนะ”

“นิวรา！นิวรา！”

ความรู้สึกบางอย่างตีตื้นขึ้นมา

ที่นี่คือต่างประเทศ คือสนามรบ คือนรกอันโหดเหี้ยมสำหรับมนุษย์ ถ้านิวราต้องจากไปทั้งอย่างนี้…..

โสธรไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังขนาดนี้มาก่อน

ตอนที่ต้องแฝงตัวไปอยู่กับกล้าณรงค์ เขามีความหวังอยู่เต็มอก รู้ว่าไม่ช้าก็เร็วนรมนต้องมาช่วยเขา ถึงจะเหลือแค่ลมหายใจสุดท้าย นรมนก็พาเขากลับประเทศได้

แต่ว่าตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ไม่มีใครในประเทศรู้เลยแม้แต่นิด

ทุกสิ่งที่นิวราต้องเผชิญและพบเจอ เป็นเรื่องโหดร้ายที่สุดบนโลกนี้

ทั้งๆที่เธอไม่ได้ตัวคนเดียว

เธอยังมีเขาและเจตต์ แต่กระนั้นพวกเขากลับช่วยเธอไม่ได้ ทำได้เพียงมองเธอถูกย่ำยีต่อหน้าต่อตา

ความรู้สึกที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้ราวกับแท่งน้ำแข็งแหลมๆเสียบเข้ามาในอก แผ่ขยายความเย็นไปทั่ว จนแขนขาหนาวเหน็บ หัวใจด้านชา

เขาอยากให้ตัวเองตายก่อนนิวรา จะได้ไม่ต้องมาเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้น

นิวรายิ้มให้โสธรอย่างสดใส หางตาประดับไปด้วยน้ำตา แต่เธอรู้ดีว่าในขณะนี้เธอกำลังดีใจ

ถ้าหากว่าเธอบอกกับโสธรว่าเธอชอบเขาเร็วกว่านี้ ระหว่างเธอและเขาจะหวานซึ้งกว่านี้ไหมนะ?

แต่ดีแล้วที่นิวราไม่เคยบอกชอบโสธรไป แบบนี้ต่อให้ตัวเองตายไป โสธรก็ยังจะมองเธอเป็นน้องสาว

น้องสาว ที่สุดท้ายก็ต้องกลายเป็นแค่อดีต

เมื่อเวลาล่วงเลยไป โสธรก็จะลืมเธอ ในท้ายที่สุดเธอก็กลายเป็นแค่ก้อนกรวดก้อนหนึ่งบนโลกใบนี้ที่ไม่มีค่าอะไร ปลิวไหวไปตามสายลม จนไม่เหลือร่องรอยความทรงจำ

เมื่อก่อนนิวราเคยรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ใส่ใจเพื่อนร่วมโลกขนาดนั้น ชีวิตที่มีอยู่ก็แค่ใช้มันตอบแทนบุญคุณของนรมน ทว่าในวินาทีนี้เธอกลับไม่อยากตาย

เธอไม่อยากเป็นผู้พิทักษ์ เธออยากเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป และอยากลิ้มลองรสชาติของการมีความรักสักครั้ง

แต่ทุกอย่างมันเป็นไปไม่ได้แล้ว

การที่เจตต์เจอโสธร แต่กลับยอมฆ่าเธอดีกว่ายอมรับว่ารู้จักโสธร นิวราเข้าใจว่าเจตต์กำลังปกป้องโสธร รวมไปถึงปกป้องเธอด้วย

ฝีมือของคนอย่างเจตต์น่าจะหนีออกไปจากที่นี่ได้ง่ายๆ แต่เขากลับยอมที่จะยื้อเวลาอยู่ที่นี่ในสภาพล่อแล่ นั่นก็แปลว่าเขามีแผน

แล้วเธอกับโสธรก็เข้ามาทำแผนของเขาพังโดยไม่ได้ตั้งใจ

ไม่แน่บุริศร์อาจจะมีส่วนในแผนนี้ หรือบางทีอาจจะรวมไปถึงเหล่านักรบที่อยู่เบื้องหลังประเทศก็ได้

ดังนั้นถ้าเธอต้องตายก็ถือว่าคุ้มค่าแล้วใช่ไหม?

ในที่สุดเธอก็ได้สัมผัสความรู้สึกเพียงแค่สบตาก็เหมือนถูกยืดเวลาออกไปเป็นหมื่นๆปี

เธอถูกกระชากหัว เท้าที่ได้รับบาดเจ็บลากไปตามพื้นเข้าไปในห้องนอนที่อยู่ไม่ไกล

โสธรพยายามดิ้น เหมือนสัตว์ป่าที่ถูกกระตุกหนวด ทว่ากลับโดนปืนฟาดเข้าที่หัวจนสลบไป

เขามองไปยังทิศทางที่นิวราถูกลากไปอย่างเหลืออด จากนั้นสติก็ค่อยๆจมลงสู่ความมืด

เจตต์พลันกำมือแน่น เส้นเลือดเริ่มผุดตามใบหน้า

โสธรคือคนของนรมน ผู้หญิงคนนั้นก็ด้วย

เขาจะให้นิวราเป็นอะไรไปไม่ได้！

แต่บุริศร์แม่ง！

ปกติเก่งกล้าสามารถนักหนิ ทำไมในเวลาสำคัญแบบนี้ถึงท่าดีทีเหลวซะแล้วล่ะ?

คิดว่าเจตต์คนนี้ทนได้ทุกอย่างเหรอ? คิดว่าตียังไงก็ไม่ตายหรือไง?

เขาเจ็บจะตายแล้วเนี่ย！

ถ้าไม่ได้พวกโสธรบุกเข้ามา ไม่แน่เขาอาจจะหมดสติไปแล้วก็ได้ ตอนนี้ยังตัวรุมๆอยู่เลย

เจตต์พร่ำบ่นบุริศร์ในใจ ดวงตาก็เริ่มหรี่ลงทีละนิด

ถ้าทนยื้อต่อไปไม่ไหวจริงๆได้ช่วยนิวราเอาไว้ก็ยังดี！

เจตต์รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังใช้อารมณ์เหนือเหตุผล แต่ว่าเขาออกจากกองทหารมาหลายปีแล้ว เขาไม่สามารถทำใจแข็งได้ตั้งนานแล้ว

เขารู้ว่าตัวเลือกที่ดีที่สุดคือการทิ้งสิ่งสำคัญเพื่อรักษาสิ่งที่สำคัญกว่า มันคือตัวเลือกที่ดีต่อประเทศ ต่อใครหลายๆคน เสียสละผลประโยชน์ส่วนตัวเพื่อผลประโยชน์ส่วนรวม แต่ว่าเขาแม่งทำไมใจแข็งไม่ได้เลยวะ?

ภายในห้องนอนไม่มีเสียงใดๆเร็ดรอดออกมา

แน่นอนว่าเจตต์ไม่ได้ใสซื่อจนคิดว่าไอ้ทหารคนนั้นมันจะใจดีปล่อยนิวราไป สิ่งเดียวที่อธิบายได้คือนิวราต้องการปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเอง และไม่อยากให้เขากับโสธรรู้สึกเสียใจ

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งข้ามน้ำข้ามภูเขาเพื่อมาที่นี่ทำไมกัน? แน่นอนว่าเจตต์รู้เป็นอย่างดี

ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาสูญเสียคอนเน็กชันกับคนในประเทศ ชาวอาณาจักรรัติกาลก็คงไม่มาที่นี่！ นิวราก็คงไม่มาที่นี่！

ถ้าชีวิตของเจตต์ต้องแลกมาด้วยความบริสุทธิ์และชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง เขายอมตายอยู่ที่นี่ดีกว่า！

เมื่อคิดได้อย่างนี้ เจตต์ก็พลันขยับตัว！